5:53 pm
ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေခတ္တြင္ အက်ဥ္းေထာင္ စနစ္သည္ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္း၏ လံုၿခံဳေရး အတြက္ကိုသာ အဓိကထား အသံုး ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၆၂ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက အက်ဥ္းသားမ်ားအား ”ျပစ္မႈေၾကြး ေခြၽးျဖင့္ဆပ္ရမည္” ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ကုိ တီထြင္ကာ ႏိုင္ငံ ေတာ္ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ စတင္သံုးစြဲခဲ့ သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ မူ အက်ဥ္းသား မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္း မ်ားတြင္ဝင္ ေရာက္ လုပ္ကိုင္သည္ႏွင့္ မလံုေလာက္ဘဲ၊ အက်ဥ္းေထာင ္စနစ္ တစ္ခုလံုးကိုလည္း အက်ဥ္းသား မ်ား၏ လုပ္အားျဖင့္ ရရွိလာေသာ ဝင္ေငြမ်ား ႏွင့္ပင္ လည္ပတ္ေစရန္ စီမံခဲ့သည္။
၂ဝဝ၂ခုႏွစ္ထိ အက်ဥ္း ဦးစီးဌာနတြင္ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ ေထာင္မွဴးႀကီးအျဖစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို အ က်ဥ္းစခန္းမ်ား၏ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ထိုစခန္းမ်ား ဆက္လက္ ၿပီး ရွိသင့္ မရွိသင့္စသည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ေမးျမန္း ထားပါသည္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ သည္ ေဇယ်မင္းရွင္ ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ အက်ဥ္းေထာင္ ေလာကႏွင့္ ဆက္စပ္ ေသာ ဝတၴဳ၊ ေဆာင္းပါး မ်ားကို ေရးသားေနၿပီး၊ ဥပေဒ အႀကံ ေပးအျဖစ္လည္း လုပ္ကိုင္ေနသူျဖစ္သည္။
အက်ဥ္းစခန္းေတြ ရဲဘက္စခန္း ေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို အနည္း ငယ္ ရွင္းျပေပးႏိုင္မလား။
ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔က ၿဗိတိသွ် တရား စီရင္ေရး စနစ္ကို ယူထား တာ။ ၿဗိတိသွ် အက်ဥ္းေထာင္စနစ္ မွာလည္း (အလုပ္စခန္း ဆိုတာ) မရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၆၂ ခုနစ္ ေလာက္က်ေတာ့ မံုရြာ၊ ပုလဲ-ဂန္႔ ေဂါလမ္းစ ဖြင့္တယ္။ အဲဒီမွာ လမ္း ေဖာက္လုပ္ေရး လုပ္တယ္။ အဲဒီ အတြက္ ေက်ာက္မုိင္းေတြ လုပ္ တယ္။ အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ ”ျပစ္မႈေၾကြး ေခြၽးျပန္ဆပ္မည္” ဆို တဲ့ေဆာင္ပုဒ္ႀကီး ကို တီထြင္ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ ရဲ႕ လုပ္အားကို သူ႕ရဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ အတြက္ ေပးဆပ္စ ရာတစ္ခု အေနနဲ႔ အေတြးအေခၚ ေတြက ေျပာင္းလာတာကိုး။
အဲဒီေတာ့ ဒီအက်ဥ္းသားတစ္ ေယာက္က သူ႔ျပစ္ဒဏ္ အေလ်ာက္ ျပစ္ဒဏ္ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ။ လူ႔အသိုင္းအ ဝုိင္း ထဲကေန သူ႔ကိုကာလ အကန္႔ အသတ္ တစ္ခုနဲ႔ ဖယ္ထုတ္လုိက္ၿပီး ၿပီ။ ဒါကိုက ျပစ္ဒဏ္ပဲေလ။ အဲဒီ ထဲမွာမွ ေထာင္ထဲမွာ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းကို ထပ္ၿပီး အက်ယ္ဖြင့္ဆုိ ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ အျပင္မွာပါ သူ႔ လုပ္အားကို ထပ္သံုးေတာ့မယ္ ဆုိ ေတာ့ သူ႕ျပစ္ဒဏ္က ႏွစ္ဆတုိး သြားသလုိ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီကေန စလုိက္တာ။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ ေက်ာက္ထုတ္ လုပ္ငန္းေတြ ေပၚလာတယ္။ ၁၉၇၅ မွာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္လမ္းမ ႀကီး ေဖာက္ လုပ္ေရး စီမံကိန္း ဆုိၿပီး လုပ္လုိက္ ေတာ့ အလုပ္ စခန္း ၁ဝ ခုေလာက္ နဲ႔ အက်ဥ္းသား ေသာင္းခ်ီ ထုတ္ ၿပီး သံုးတာေပါ့။
၁၉၇၈ ေရာက္တဲ့ အခါမွာ အ က်ဥ္းသားမ်ား လုပ္အားအျပင္ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး အဖြဲ႕ဆုိၿပီးေတာ့ စီမံကိန္း လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ရပ္အ ေနနဲ႔ ဖြဲ႕စည္း လုိက္ၿပီးေတာ့ တစ္ ျပည္လံုးမွာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြ အ ျပင္ အလုပ္ စခန္းပါ ဖြဲ႕လုိက္တာ ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္သမား လုိ ေန တဲ့ေနရာ၊ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ ရန္ ခက္ခဲတဲ့ေနရာ၊ စြန္႔စားရမယ့္ ေနရာ၊ ရာသီဥတု ျပင္းထန္တဲ့ေန ရာ၊ သာမန္ျပည္သူ လူထုက မလုပ္ ခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ ဆုိရင္ အက်ဥ္း သားေတြကို စီမံကိန္း တစ္ရပ္အေန နဲ႔ စခန္းေတြ ဖြင့္ၿပီး သြားခုိင္းတယ္။
အဲဒီ ရန္ကုန္-မႏၱေလး လမ္းစီမံ ကိန္းမွာ အက်ဥ္းသား အမ်ားအျပား ထိခိုက္ ေသဆံုးရတာေတြ ၾကားဖူး ပါတယ္။ ဒါေတြေကာ အမွန္တ ကယ္ ဘယ္ေလာက္ အတုိင္းအတာ ထိ ျဖစ္ခဲ့သလဲ။
အက်ဥ္းသား ဆုိတာက ျပစ္ ဒဏ္အေပးခံရသူ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ခုိင္းတာ လုပ္ရတဲ့အတြက္ ထိခိုက္ တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တာေပါ့။ မူလ ဥပေဒ ရွိခဲ့စဥ္တုန္းက အက်ဥ္း သားသည္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ထြက္ၿပီး လုပ္ဖုိ႔ပါသလား ဆုိရင္ မ ပါခဲ့ဘူး။ ဒီ့ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေတာ့ တာဝန္ ယူထားတဲ့ အစိုးရ အဆက္ ဆက္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္အရ အလုပ္ သမားဆုိတာကို ခ်ဲ႕ယူလုိက္ၿပီး ေတာ့မွ အက်ဥ္းသားသည္ သူ႔ ျပစ္ ဒဏ္ အျပင္ကို လုပ္အားနဲ႔ပါ ေပးဆပ္ရမယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးအျမင္ ေတြပါ ေျပာင္းသြားေတာ့ အလုပ္ စခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ဖြင့္လုိက္တဲ့ အခါမွာ မူလဥပေဒ နဲ႔ေတာ့ အနည္း ငယ္ လြဲေခ်ာ္သြားတာေပါ့။
လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ အျပင္ ဆက္ တုိက္ျဖစ္လာတာက ရာသီဥတု ျပင္းထန္တဲ့ေနရာေတြ၊ သြားလာမႈ ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတဲ့ ေနရာေတြ ၊ ေရာဂါ ဘယ ထူေျပာတဲ့ ေနရာေတြ မွာ သြားလုပ္ရေတာ့၊ ဒီဘက္မွာ စားေသာက္ေရး ကေတာ့ တက္မ လာဘူး။ စားဝတ္ေနေရးေပါ့။ ဝတ္ ဆင္ေရး အပိုင္းမွာလည္း မလုပ္ေပး ႏုိင္ဘူး။ ဥပေဒမွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အတုိင္း လုပ္အားကိုသာခ်ဲ႕ယူလုိက္ တာ။ ေပးတဲ့ အခြင့္ အေရး က်ေတာ့ ဥပေဒထဲက အတုိင္းပဲ ေပးေနတာ။
အဂၤလိပ္ျပ႒ာန္း ထားတဲ့ ဥပ ေဒအတုိင္းပဲ ဆုိေတာ့ အဝတ္အ စားကလည္း တုိးတက္ မလာဘူး။ အစားအေသာက္ ကလည္း မတုိး တက္လာဘူး။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ ေရွာက္မႈေတြ ကလည္း မတိုးတက္ လာဘူး။ တစ္ဖက္မွာက ေပးရမယ့္ အခြင့္အေရးေတြ နဲ႔အညီ သတ္ မွတ္ထားတယ္။ လုပ္အား က်ေတာ့ ဥပေဒနဲ႔မညီ ယူလုိက္တဲ့ အခါက် ေတာ့ ကာလၾကာရွည္ လာေတာ့ အလုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ထိခုိက္ နစ္နာ မႈေတြ ဥပမာ-ဖ်ားတာေတြ၊ ဖ်ား ၿပီးေတာ့မွ ေသဆံုးတာေတြ၊ လုပ္ ငန္းခြင္ ထိခုိက္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုး တာေတြ၊ အမ်ားဆံုး ကေတာ့ ကာ လရွည္ လုပ္အားကို ထုတ္ယူသံုး လိုက္တဲ့ အတြက္ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အ ေလးခ်ိန္ေတြ ေလ်ာ့က် သြားတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရွိရမယ့္ အညႊန္း ကိန္း ေတြက တအား က်သြားတယ္။ က် တဲ့အခါ အေသအေပ်ာက္ေတြ မ်ား တာေပါ့။
အက်ဥ္းသားသည္ သူ႔ျပစ္ဒဏ္ ေၾကာင့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကာလ ေလးတစ္ရပ္မွာ လူ႕အသိုင္းအဝုိင္း ကေန အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္း ဝင္ ရတဲ့ အျပင္ သူ႔အသက္ကိုပါ ဘယ္ သူကမွ အာမ မခံႏုိင္ဘဲနဲ႔ ေသဆံုး သြားရတဲ့သေဘာမ်ိဳးျဖစ္သြားေတာ့၊ အလုပ္စခန္းေတြသည္ ဥပေဒရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔ ေျပာရင္ လံုးဝကို လြဲ ေခ်ာ္ေနတာေပါ့။
ဒါက လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဘက္က ေနၾကည့္ရင္ ဟုတ္သလိုလိုနဲ႔ အ က်ဥ္း ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ ဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဥပေဒ က ေပးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ အျပင္ အစိုးရ အဆက္ဆက္က သူတုိ႔ဘာသာ လုိ သလုိဆြဲယူထားတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြ ကိုပါ ထပ္ေပါင္းၿပီးေတာ့ ခံစားေန ၾကရတာပါ။
ျပစ္မႈေကြၽးကို ေခြၽးျဖင့္ ဆပ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းေတြမွာ ေသ ေသေက်ေက် လုပ္ကိုင္ၾကရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကိုေရာ ဘယ္လိုျမင္ ပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ဦးတည္း အျမင္ အရ ေျပာရင္ေတာ့ အက်ဥ္းသား ဆုိတာသည္ သူ႕ျပစ္ဒဏ္ အတြက္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ကာလတစ္ရပ္အ တြက္ ဥပေဒက အျပစ္ေပးျခင္းကုိပဲ လုိအပ္တာေပါ့ဗ်ာ။
တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ ဖုိ႔တုိ႔၊ အစိုးရ စီမံကိန္းေတြ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အတြက္ ကေတာ့ သူ႔မွာတာဝန္ မရွိ ဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျမင္ တယ္ေလ။ အခု သူတုိ႔ သံုးႏႈန္းေန တဲ့ ၾသဝါဒေတြ ရွိပါတယ္။ ျပစ္မႈ ေၾကး ေခြၽးျပန္ဆပ္မည္ ဆုိေတာ့ ဥပေဒ အေနနဲ႔ ျမင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ စနစ္တစ္ခုရဲ႕ ရည္ ရြယ္ခ်က္ ဆုိတာသည္ လူ႕အဖြဲ႕အ စည္းကို ရာဇဝတ္မႈေတြ၊ ဒုစ႐ိုက္ အကာအ ကြယ္ေပးဖုိ႔သာ အက်ဥ္းေထာင္ စနစ္ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ။
အက်ဥ္းေထာင္စနစ္က တုိင္း ျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရးအတြက္ ဆုိ ၿပီးေတာ့ ဒီအက်ဥ္းသားေတြ အျပင္ ထုတ္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔လုပ္အားကို ညႇစ္ထုတ္ ယူဖုိ႔ေတာ့ မလုိအပ္ဘူး ေပါ့။ ဥပေဒကေပးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္ တယ္။ ကာလ အကန္႔အသတ္တစ္ ရပ္အထိသူ႕မိသားစု၊ သူ႕လူ႕ အသိုင္း အဝိုင္းကေန ဖယ္ၿပီး ေနလုိက္ရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ရတဲ့ အျပင္ မလုိအပ္ဘဲနဲ႔ တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေရးတုိ႔ စီမံကိန္းတုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ ႀကီးေတြေအာက္မွာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ အားေတြက အကာအကြယ္မဲ့စြာ ညႇစ္ထုတ္ျခင္း ခံေနရတယ္။
အဲဒီထက္ ပိုဆုိးတာက ဒီလို ညႇစ္ထုတ္ ယူထားတဲ့ အျပင္ သူတို႔ ကို အလုပ္ စခန္းေတြ ထုတ္သံုးတဲ့ အခါမွာ လံုၿခံဳေရးအရ ဆုိၿပီးေတာ့ ေျခခ်င္းခတ္ သံုးတာေပါ့။ ေျခခ်င္း ခတ္သံုးတယ္ဆုိတာ အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒအရ ေျပာရင္ သူ႔ကို တရား ႐ုံးတစ္႐ုံးကို ထုတ္ယူၿပီးေတာ့ သံုး တဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းတဲ့အခါ ျဖစ္ေစ၊ ဒီေလာက္ပဲ ေျခခ်င္းက သံုးရမွာ။
အလုပ္ စခန္း မွာလည္း သူ႔လုပ္ အားကို ေပးလုိက္ရေသးတယ္။ လံု ၿခံဳေရး အတြက္ပါ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ေျခ ခ်င္း အခတ္ခံ ရေသးတယ္။ သူ႔လံု ၿခံဳေရး သူျပန္ယူ လုိက္သလို ျဖစ္ ေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ ေျခ ခ်င္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြ၊ အ ထူးသျဖင့္ မ်က္စိ မႈန္တာတုိ႔၊ ၾကက္ မ်က္သင့္ေရာဂါေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲ ဒီကေနမွ အနာေတြ ျဖစ္တယ္။ အ ေၾကာနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေရာဂါေတြ ျဖစ္ တယ္။
ဒီအက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ က အက်ဥ္းေထာင္ ကေန ထြက္ သြားၿပီးၿပီ။ သူ႔ျပစ္ဒဏ္ ကုန္ၿပီဆို တာနဲ႔ အဲဒီကရသြားတဲ့ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈေတြက မၿပီးဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆို တစ္သက္လံုး မ်က္စိ မႈန္ သြားတာေတြ ရွိတယ္။ တစ္သက္ လံုး အေၾကာ ေသသြားတာေတြ ရွိ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီအလုပ္စခန္း ေတြသည္ ျပစ္ဒဏ္က်တဲ့ အက်ဥ္း သားေပၚမွာ ျပစ္ဒဏ္ကုိ လုိအပ္ တာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ လြန္လြန္ကဲကဲ သံုးစြဲေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳး သြားသက္ ေရာက္တာေပါ့။
ဆရာလည္း ရဲဘက္စခန္းေတြမွာ တာဝန္က်ခဲ့ေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ အ ေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေျပာျပပါဦး။
ကြၽန္ေတာ္ ရဲေဘာ္ေလး ဘဝ (ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕) ေက်ာက္မုိင္း၊ ဘီးလင္းေပါ့။ ေက်ာက္မိုင္း လုပ္ငန္း ဟာ အင္မတန္မွ ေဘး အႏၱရာယ္ မ်ားတဲ့လုပ္ငန္း။ လုပ္ငန္းမွာ ေက်ာက္မုိင္း မုိင္းခြဲတာေၾကာင့္ လည္း အသက္ေသႏုိင္တယ္။ ေက်ာက္မိုင္းေတြ ၿပိဳက်လုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ လုပ္ သားေတြေတာင္မွ ေဘးအႏၱရာယ္ ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ အက်ဥ္းသားေတြ က ေျခခ်င္းေတြခတ္ၿပီးေတာ့ သြား လုပ္ၾကရတဲ့ အခါ က်ေတာ့ အေသ အေပ်ာက္ႏႈန္းေတြလည္း မ်ားတယ္။
အလုပ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ေဘး ထြက္ ဆုိးက်ိဳး၊ ေရာဂါဘယေတြက လြတ္ေျမာက္ သြားသည္ အထိ ခံစား သြားရတာေတြ ရွိတယ္။ Manual (အက်ဥ္းေထာင္ လက္စဲြစာအုပ္) ထဲမွာပါတယ္။ အက်ဥ္းသားတစ္ ေယာက္ဟာ ဘယ္ေက်ာက္ ဆုိရင္ ဘယ္ အရြယ္အစားပဲ ထုတ္ရမယ္။ သက္ဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းေတြရဲ႕ လုိ အပ္ခ်က္ ပမာဏကို ျပည့္မီေအာင္ လုပ္ၾကရတာ ဆုိေတာ့ သူ႔ရဲ႕အလုပ္ ခ်ိန္က ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိေတာ့ ဘူး။ အဲဒီအတြက္ အက်ဥ္းသားေတြ က ပိုၿပီးေတာ့ တာဝန္ေတြ ဝန္ပိတာ ေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေက်ာက္မိုင္းစခန္း ေတြမွာ ဒုကၡသုကၡေတြ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတာ။
၂ဝဝ၁ ေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ ကေလးေထာင္မွာ ဒုတိယ တာဝန္ခံ အေနနဲ႔ လုပ္ေနတုန္းက ဆုိရင္ ကေလးကေပၚ ေဒသက BMI (ကိုယ္ခႏၶာ အေလးခ်ိန္) နိမ့္တဲ့သူ ေတြကို ICRC နဲ႔ ညိႇႏိႈင္းၿပီးေတာ့ မွ ကုသေပးဖုိ႔ ျပန္ေခၚလုိက္တယ္။ ကေလးေထာင္ ကို ျပန္စု တယ္ေပါ့။ စခန္း အသီးသီး ကေန လူ (၅ဝဝ)ေလာက္ လက္ခံရတယ္။ တစ္ ေယာက္မွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဝင္မ လာႏုိင္ဘူး။ သံုးေယာက္ တစ္တြဲ၊ ေလးေယာက္ တစ္တြဲ မွီခုိတြဲၿပီး ေတာ့ တစ္လွမ္း၊ တစ္လွမ္းကို ေရြ႕ ဖု႔ိ၊ ကားေပၚကေန ေအာက္ ကို ေရာက္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ့္ ကို ေျပာမယ္ ဆုိ ကမၼ႒ာန္း ႐ုပ္ေပါက္ၿပီး လူက လူနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။
”အ႐ုိးစုေပၚမွာ ေရာ္ဘာအ စြပ္စြပ္ထားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေန တယ္။ အသား ဆုိတာ မရွိေတာ့ ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ ဆီမွာ လက္ခံၿပီးတာနဲ႔ ကေလး ေဆး႐ုံကို တင္ရတယ္။ ကုသေပးတယ္။ အခ်ိန္က ေႏွာင္း ေနၿပီဆုိေတာ့ ေသေပ်ာက္ႏႈန္းက တအားမ်ား တယ္။ ေသေပ်ာက္ႏႈန္း က ေၾကာက္ခမန္း လိလိမ်ားတယ္။ အနည္းဆံုး ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ။ ၅ဝဝ ဆုိရင္ ၂၅ဝ ကေတာ့ ေသတာပဲ။ လံုးဝကို ျပန္နာလန္ မထူႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာကိုး။
အက်ဥ္းစခန္းေတြကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုျပဳျပင္ ေျပာင္း လဲသင့္တယ္လို ျမင္ပါသလဲ။
လုိအပ္သည္ထက္ ပိုလြန္ၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ေတြ တုိးျမင့္ၿပီးေတာ့ ခုိင္းေစတယ္။ ေက်ာက္ေတြကို ျပင္ပအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ အရပ္ ဘက္ အဖြဲ႕ အစည္းေတြ၊ ကုမၸဏီ ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီးေတာ့ ညိႇႏိႈင္း ၿပီးထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကုန္ၾကမ္း ေတြေပးတယ္။ ကိုယ္ထုတ္တာေတြ ကို ေရာင္းခ်တယ္။ ေရာင္းခ်တာ ေတြက အျပည့္အဝဌာန ရန္ပံုေငြ ထဲ ျပန္မဝင္ဘူး။ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြား ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ ပိုဆုိးသြားတာ က ဝင္ေငြရွာမယ့္ ေနရာေတြကို ခ် ထားေပးလုိက္တဲ့ တာဝန္ခံေတြ သည္ အဲဒီကာလမွာ ရွိေသာ ညႊန္ ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ ၾသဇာ အာဏာ သက္ ေရာက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ၊ သူတုိ႔ မ်က္ ႏွာတစ္ဖက္တည္းကိုပဲ ၾကည့္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါက် ေတာ့ ဒီလူေတြကို က်န္တဲ့ လူေတြ ကလည္း မတို႔ရဲ မထိရဲ၊ ျဖစ္ၿပီး ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဒါႀကီးဟာ ဘာ ျဖစ္သြားလဲ ဆုိေတာ့ ပုဂၢလိက ဝင္ ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ႀကီးေတြ လို ျဖစ္ သြားၿပီး၊ ႐ုိင္း႐ုိင္း ေျပာၾကစို႔၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီအက်ဥ္းသားေတြ သည္ တာဝန္ရွိတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း၊ ပုဂၢလိက အဖြဲ႕အစည္းေတြ အတြက္ ေငြရွာေပးေနရတဲ့ လုပ္အားစုေလး တစ္ခုလုိ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်း ကြၽန္ေတြလုိ ျဖစ္သြားတာေပါ့။
တကယ့္ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးက သူတုိ႔ လုပ္ အားနဲ႔ တုိင္းျပည္ အတြက္ အက်ိဳးရွိ ေစဖုိ႔။ အမွန္ကေတာ့ တုိင္းျပည္အ တြက္လည္း ဒီလူေတြမွာ တာဝန္ မရွိဘူး။ ဘယ္ အက်ဥ္းသားမွ တုိင္း ျပည္အတြက္ သူတုိ႔ လုပ္အား ေပး စရာ တာဝန္ ရွိကိုမရွိဘူး။ ဒါ လူ႕ အခြင့္အေရး မွာလည္း မပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္း အ ေနနဲ႔ ေျပာပါဆုိရင္ ဒီအလုပ္စခန္း ေတြကေတာ့ အခုလုိ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ ေျပာင္းေနတဲ့ အေနအထား မွာ ပိတ္သိမ္းဖုိ႔ ကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီး ေဆာင္ ရြက္သင့္တယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ့ ျမင္တယ္။ ။
