အသိပညာ ဗဟုသုတေတြထက္စိတ္ကူးဥာဏ္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ကပိုၿပီး အေရးပါလ်က္ရွိသည္။ အဲလ္ဘတ္အိုင္းစတိုင္း၊
ကြၽန္ေတာ္တို႕ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း က ထူးဆန္း၏။ သူ႕ထက္သူ လူစြမ္း ေကာင္းေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ အသိပညာ ဗဟုသုတအေၾကာင္း စကားစလိုက္ သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ‘မဟာဗဟုသု တဓရႀကီးမ်ား’ သည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ၿခံထဲကမိႈေတြလို အၿပိဳင္အဆိုင္ ေပၚေပါက္လာတတ္ၾက၏။ အသိ ပညာဗဟုသုတထက္ စိတ္ကူးဥာဏ္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ဘဝအတြက္ အေရးပါေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေမ့ေနၾကသည္ မွာ အခ်ိန္ကာလအေတာ္ၾကာၿပီ။
“ဟိုစာအုပ္က ဟိုလိုေျပာတာ ကြ”
“ဒီစာအုပ္က ဒီလိုဆိုတာကြ”စသည္ျဖင့္ ဗဟုသုတကို ေဇာင္းေပးျငင္းခုံၾက ရန္ျဖစ္ၾက၏။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘဝ စာအုပ္က ဘယ္လိုေျပာသလဲ”ဟု ေကာက္ေမးလိုက္ေသာအခါ အေျဖ နတၴိ။
(၂)
လက္ကိုင္ဖုန္းကိုပိတ္ၿပီး အိမ္က စာေရးစားပြဲေပၚ တင္ထားခဲ့လိုက္ ၏။ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိေသာစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ခါးၾကားေကာက္ထိုးကာ လမ္းထိပ္ရွိ နန္းလ်ံကေဖးဆီထြက္ လာခဲ့၏။ ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚမွာ အပူေငြ႕ေတြ ခုန္ေပါက္ေနၾကတုန္း ရွိေသး၏။ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ အသက္ သုံးႏွစ္ျပည့္သြားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ သားေလးကေတာ့ အိမ္မွာ ကာတြန္း ဇာတ္လမ္းၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။ၿမိဳ႕ျပမွာ က်င္လည္ေနၾကေသာ ရွဥ့္ ကေလးမ်ား၊ ၾကြက္ကေလးမ်ားပါဝင္ သည့္ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းျဖစ္၏။ဇာတ္ေကာင္ရွဥ့္ကေလး ေျပာေသာ စကားကို အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္မိရာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ စြဲထင္ပါလာခဲ့၏။
“ငါက သူရဲေကာင္းတစ္ ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမပဲေစ့က ေလးေတြလိုက္ရွာေနတဲ႕ သာမန္ရွဥ့္ တစ္ေကာင္ပါ++ ဆိုေသာစကားျဖစ္၏။ကြၽန္ေတာ့္ဘဝပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွဥ့္ ကေလးလိုလူေတြအမ်ားႀကီးရွိ၏။ကြၽန္ေတာ္လည္း သူရဲေကာင္းမဟုတ္ ပါ။ ဘဝအတြက္ ေျမပဲေစ့ကေလးေတြ ရဖို႕ ႐ုန္းကန္ေနရေသာ သာမန္ စာ ျပင္ဆရာ၊ စာေရးသမားတစ္ေယာက္ သာျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕စာေပေလာကသားအမ်ားစုမွာ ေသာင္သာသူ နည္းပါးပါ၏။ ကိုယ့္ႏွလုံးသား၊ ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ကို ခံတပ္တစ္ခုလိုကာကြယ္ ရင္း ဆင္းဆင္းရဲရဲ ရပ္တည္ေနၾကရ တာျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာ၊ စာေရးဆရာ အားလုံး လက္လုပ္လက္စားသမား ႏွင္ႏွင္ခ်ည္းသာျဖစ္ ၾက၏။ ေခါင္းမီး ေတာက္ေအာင္ေတြးႏိုင္၊ ေရးႏိုင္ပါမွ ဝမ္းေအးရေသာ လူစားမ်ားျဖစ္ၾက၏။
သူကစာေရးခ်င္၊ ငါကစာေရး ခ်င္၊ အားလုံးက စာေရးခ်င္ၾကေသာအခါ၊စာေရးခ်င္ေသာသူအခ်င္းခ်င္း သူ႕ထက္ငါ ေကာင္းေအာင္ေရးႏိုင္မွ “စြံ” ေပလိမ့္မည္။ စာေရးခ်င္သည္ဟု ဆိုၿပီး ဘာကိုေရးရမွန္း မသိလွ်င္ အေတာ္ခက္လိမ့္မည္။
ေမာင္ထင္၏
ဝါသနာအိုးမ်ားအတြက္…မွ၊
အထက္ပါ ဆရာႀကီး ေမာင္ထင္ ၏စာထဲကလိုပင္ စာေရးခ်င္သူ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္စာမူေလးစြံ ေအာင္ မနည္းႀကီးႀကိဳးစားေနရ၏။ အယ္ဒီတာမ်ားသည္လည္း ကိုယ့္ စာမူကို မသုံးခ်င္၍ေတာ့ မဟုတ္တန္ ရာပါ။
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စာေရးဆရာ အားလုံးရဲ႕ စာမူေတြအကုန္ သုံးေပး ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ မျဖစ္နိုင္လို႕ပါ”ဟု အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူး ၏။ အယ္ဒီတာမွာလည္း အယ္ဒီတာ အခက္အခဲရွိသည္သာျဖစ္၏။ေကာင္းၿပီ။ စာမူခက်ေတာ့ေရာ။ အလြန္အင္အားေတာင့္တင္းသည္ ဟုထင္ရေသာ မီဒီယာႀကီးႏွစ္ခုသာ လွ်င္ စာမူခအမ်ားဆုံးေပးႏိုင္ေသာ အေျခအေနရွိ၏။ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ ခ်င္း သူေဌးတစ္ေယာက္က ေမးဖူး၏။
“စာမူတစ္ပုဒ္ေရးရင္ စာမူခ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ”
“ငါ့စာမူေလးေတြ တစ္ခါ တေလသုံးေပးတတ္တဲ့ သတင္းစာ တိုက္က သုံးေသာင္းေပးတယ္ကြ။ တျခားသတင္းစာတိုက္ႀကီးတစ္တိုက္ ကေတာ့ ႏွစ္ေသာင္းခြဲတဲ့။ က်န္တဲ့ တိုက္ကေလးေတြကေတာ့ တစ္ ေသာင္းတစ္ေသာင္းခြဲေပါ့ကြာ”
“သုံးေသာင္းက အမ်ားဆုံး လား”
“ေအး”
ဘဝအတြက္ ဘာမွ်မပူပင္ရ ေသာ သူေဌးသူငယ္ခ်င္းက သူစီး ထားေသာဖိနပ္ကို ျပ၏။
“ခုနစ္ေသာင္းခြဲေပးရတယ္ကြ၊ငါအၾကမ္းစီးတာ”
“မင့္ ဖိနပ္အတြက္ဂုဏ္ယူပါ တယ္ကြာ”
ကြၽန္ေတာ္ သတင္းစာတိုက္က ထုတ္ယူလာေသာ စာမူခစာအိတ္ ကေလးကို ေထာင္ျပလိုက္၏။
“ဆရာေအာင္မွဴးေဝအတြက္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ” ဟု လက္ေရးလွလွျဖင့္ ေရးထား၏။သူက ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီး ပိုက္လ်က္တန္းလန္းႏွင့္ ငိုင္ေငးေန ၏။သူ႕ပိုက္ဆံေတြက သူ႕ကို ေလးစား သမႈျဖင့္ ဆရာေခၚမည္မထင္။ကြၽန္ေတာ့္စာအိတ္ညိဳေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တေလးတစား ဆရာ ေခၚသည့္ ငါးေထာင္တန္ေျခာက္ရြက္ ရွိပါ၏။
“ဒါ ငါဆင္းဆင္းရဲရဲတည္ ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာပါပဲ သူငယ္ခ်င္း။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ ေယာက္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့ အရာခ်င္းေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲ”
သူက မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးရင္း –
“မင္းဝါသနာနဲ႕ မင္းဘဝ အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္သူငယ္ခ်င္း”
ဟု ျဖည္းေလးစြာ ေျပာေလ၏။
(၃)
ေတြးလက္စအေတြး မဆုံး ေသးခင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ ေရာက္လာ၏။ ဆိုင္အျပင္မွာ ေဆာင္း ဦးညေနရီရီက မႈန္စျပဳေနၿပီ။စားပြဲ ထိုးကေလးက ရွယ္ေပါ႕က်တိုင္ကီ တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဆးလိပ္တစ္ပြဲလာ ခ်ေပးသြား၏။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ေဒါက္တာ ေရခ်မ္းဝတၳဳ ကို စြဲခဲ့၏။ ထိုစဥ္က တည္းက ေဒါက္တာေရခ်မ္းေသာက္ ေသာ လက္ဖက္ရည္ျပင္းျပင္းကို တစိုက္မတ္မတ္မွာေသာက္ခဲ့၏။စေသာက္ခါစတုန္းကေတာ့ လွ်ာ ေပၚမွာအေတာ္ခါးသည္ဟု ထင္၏။ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ခါးတသက္သက္ အရသာေလးကိုပဲ စြဲတစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာ ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဘဝေတြကလည္း ေပါ့က်လက္ဖက္ရည္ေသာက္သူႏွင့္ အလားတူသည္သာျဖစ္၏။ ခါးသီးမႈ ေတြ႕ႀကံဳ ရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ထို ခါးသီးမႈကိုပင္ စြဲလမ္းသြားတတ္ၾက တာမ်ဳိးရွိ၏။ ဖန္ဆိမ့္ေသာက္သူ အေဖကေတာ့ –
“မေအေပးေလး ေလနာစြဲၿပီး ေသလိမ့္မယ္ဟ” ဟု ေျပာဖူး၏။ေသခါမွေသကေရာ၊ ယခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေပါ့က်ကိုမျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ ၿပီ။ စာထဲကဇာတ္ေကာင္ကို အတု ခိုးျခင္းသည္လည္း ေကာင္းသည့္ အရာေကာင္းၿပီး၊ မေကာင္းသည့္ အရာမေကာင္းေခ်။ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းစန္းဝင္းကိုသတိရ၏။သူက လူသန္ႀကီးေဇာ္ဝိတ္ကို အား က်၏။
အတုခိုး၏။ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ မိန္းမ မလိုက္ စား။ ကာယဗလေလ့က်င့္၏။ လြန္ခဲ့ ေသာ ၁ဝ ႏွစ္ခန္႕က ကြၽန္ေတာ္ ခ်င္း တြင္းျမစ္အထက္ပိုင္း ဥ႐ုေခ်ာင္း ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေရႊေမွာ္ေတြဆီ ေရာက္သြားေတာ့ စန္းဝင္းကိုေတြ႕ ခဲ့၏။ သူေဇာ္ဝိတ္ကို အတုခိုးၿပီးေလ့ က်င့္ခဲ့တာေတြ အခုေတာ့အသုံးတည့္ ေန၏။ သူ နန္ေတာရွမ္းေစ်းကေလးမွေရႊေမွာ္တဲစုကေလးမ်ားသို႕ ေစ်း ကုန္မ်ားထမ္းပို႕ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေနေလ၏။
“ငါျဖင့္ ေဇာ္ဝိတ္လိုဗလေတာင့္ လို႕ေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြာ။ ႏို႕မဟုတ္ ရင္မလြယ္ဘူး” ဟု စန္းဝင္းကေျပာ ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို စန္းဝိတ္ဟုေခၚၾက၏။ သူ႕ အေဖ ဦးေက်ာ္မင္းကေတာ့ “ဝိတ္႐ူး” ဟုေခၚေလ၏။
စန္းဝင္းေရာက္ေနေသာ ေရႊ ေမွာ္ေလး၏အမည္မွာ ႏြယ္ပတ္ဟု ေခၚ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ေစတီဆိပ္၊ တင္းခ်ယ္ၾကယ္ေရႊေမွာ္ေတြဆီမွာ ေရႊေမ်ာတိုက္ေသာ တ႐ုတ္နီစက္ေတြ ျပင္ေန၏။ နန္ေတာရြာသို႕ ႏွစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ ရိကၡာသြားဝယ္ရ၏။ ထိုစဥ္ အခါက ဖက္စပ္ကုမၸဏီေတြ ေရႊ ေမွာ္မ်ားထဲ ေရာက္စျပဳေနေသာ အခ်ိန္။ ေရႊအရမ်ားသည့္ေနရာမွန္ သမွ် ဖက္စပ္သမားမ်ား လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ျမန္မာ ျပည္ အရပ္ရပ္မွ ေရႊရွာသူမ်ားကေတာ့ ဖက္စပ္မ်ားမလိုခ်င္သည့္ ေနရာ ကေလးမ်ား၌သာ လုပ္ရကိုင္ရ၏။ ေဒသခံ ရွမ္းအမ်ဳိးသားမ်ားကေတာ့ စိတ္တိုင္း မက်ေလတိုင္း “အာ့ေမြ အာ့ေမြ” ဟု ေအာ္ဟစ္ရင္း တ႐ုတ္နီ စက္မ်ားႏွင့္ကိုယ့္ေတာင္ယာကိုယ္ ေရႊေမ်ာတိုက္ေနၾက၏။
ေရႊေမ်ာက ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ေတာင္တိုက္ေမ်ာႏွင့္ မႈန္စုပ္ေမ်ာတို႕ျဖစ္ၾက၏။ ေတာင္ တိုက္ေမ်ာက ေတာင္ကမ္းပါးယံကို ေရပိုက္ႏွင့္ထိုးၿပီး ေရႊပါေသာေျမစာ ကိုယူေသာ ေမ်ာမ်ိဳးျဖစ္၏။ မႈန္စုပ္ ေမ်ာကေတာ့ ေျမႀကီးထဲတြင္းႀကီး ေဟာက္ပက္ျဖစ္ေအာင္ လိႈက္တူးၿပီး ေရႊပါေသာေျမစာကိုယူသည့္ေမ်ာမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ မစိန္၊ ေရႊ ပလႅင္ဘက္မွာေတာ့ ေရေမ်ာတိုက္ ၏။ ေရေမ်ာဆိုသည္မွာ ေရေပၚ ေဖာင္ဖြဲ႕၊ စက္ေတြတင္ၿပီး ျမစ္ထဲ ကေျမစာကိုယူျခင္းျဖစ္၏။ စက္ေမ်ာ မတတ္ႏိုင္သူမ်ားကေတာ့ လက္က်င္း ေလးမ်ားတူးကာ တပင္တပန္းေျမစာ ယူၾကရွာ၏။ စက္ေမ်ာလည္းမတတ္ ႏိုင္၊ လက္က်င္းလည္း မေထာင္ႏိုင္ သူေတြအဖို႕ေတာ့ ေမ်ာၿမီးခံ ေျမစာ အက်န္က်ဳံးဘဝႏွင့္ တစ္ေရြးရရ ႏွစ္ ေရြးရရ ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္သာ ျဖစ္၏။ေမ်ာၿမီးခံျခင္းဆိုသည္မွာ သူမ်ားေမ်ာစင္ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုယ့္ အိတ္ဖတ္ကေလးခင္းၿပီး တင္လာ သမွ်ေျမစာေလးမ်ားမွ ေရႊကိုက်င္ယူ ျခင္းျဖစ္၏။ ေမ်ာတစ္ေမွ်ာမွာ ေမ်ာ ၿမီးခံသူေတြကလည္း ခပ္မ်ားမ်ားပင္ ျဖစ္၏။
ထမင္းခ်က္လည္း ေမ်ာၿမီး ခံ၏၊ ေပၚလိန္(ေမ်ာပိုင္) ကေတာ္ ကလည္း ေမ်ာၿမီးခံ၏။ ကြၽန္ေတာ္ တို႕လို ေစ်းဝယ္စက္ျပင္ မ်ားကလည္း ေမ်ာၿမီးခံတတ္ၾက၏။ ေစ်းဝယ္စက္ ျပင္ဟုဆိုလိုက္ျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိ ၏။ စက္က အၿမဲတမ္း ျပင္ရသည္ မဟုတ္။ စက္ျပင္စရာမရွိေသာအခ်ိန္ မ်ားတြင္ ကိုယ့္ေမ်ာ လုပ္သားမ်ား အတြက္ ရိကၡာဝယ္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေပးရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းဝယ္ စက္ျပင္ဟုဆိုျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေသာ ေရႊေမ်ာက တင္း ခ်ယ္ရြာတစ္ဖက္ကမ္း ေတာပိုင္းမွာ ရွိ၏။ ဥ႐ုေခ်ာင္းတစ္ဖက္ ကမ္းျဖစ္ ၏။ နန္ေတာကို ေစ်းဝယ္သြားမည္ ဆိုလွ်င္ တင္းခ်ယ္ရြာကေန စက္ေလွ စီးသြားရေလ၏။ ေရႊေမွာ္မ်ား၏မနက္ခင္းသည္ တ႐ုတ္နီ စက္သံ တဖုန္းဖုန္း မီးခိုးတလံုးလုံးႏွင့္ ဆူညံ မႈန္ေဝေနတတ္၏။ ေမ်ာသမားေတြ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ က ေမ်ာထဲလိုက္မဆင္း။ အလုပ္ သမားတဲထဲ၌ တင္းခ်ယ္ႏွင့္ နန္ေတာ မွဝယ္လာေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ ေနတတ္၏။ တစ္ခါတေလလည္း ငွက္ဖ်ားတက္သျဖင့္ ေစာင္ၿခဳံေကြး ေနတတ္၏။ ေမ်ာထဲတြင္ စက္ တစ္ခုခုျဖစ္၍ လာေခၚမွ လိုက္သြား ၏။ သို႕ေသာ္ ေမ်ာထဲသို႕တန္းမဆင္း ေသး။ ေျမၿပိဳႏိုင္သလား မၿပိဳႏိုင္ဘူး လား ေလ့လာ အကဲခတ္ၿပီးမွဆင္း ၏။ တစ္ခါက ေမ်ာထဲဆင္းၿပီး စက္ ျပင္ေနတုန္း ေျမၿပိဳက်ေသာေၾကာင့္ အသက္လုၿပီး တက္ေျပးရဖူး၏။အလုပ္သမား သုံးေယာက္ေတာ့ ေျမပိၿပီးေသဆုံးသြားၾက၏။ ေမ်ာ ပိုင္ရွင္ ေပၚလိန္က သူတို႕သုံးေယာက္ အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရန္ စကား အစမခံ။
“ဒီေကာင္ေတြ ဘိန္းစားေတြပါ။ဘာမိသားစုမွမရွိပါဘူး။ခင္ဗ်ား နန္ေတာသြား အလုပ္သမား အသစ္ ရွာေခ်” ဟု ေျပာ၏။ေရႊေမွာ္ေတြထဲမွာ ေျမႀကီးပိေသေသာ မသာေတြ အမ်ား ႀကီးေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ၏။ တခ်ိဳ႕လည္း ေလ်ာ္ေၾကးရ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေလ်ာ္ ေၾကးမရၾကေပ။ တကယ့္ ေရႊေမွာ္ထဲ ကအလုပ္သမားမ်ား ဘဝသည္ ႐ုပ္ ရွင္ေတြ၊ ဝတÄဳေတြထဲက သ႐ုပ္ေဆာင္ ေရႊေမ်ာအလုပ္သမားေတြႏွင့္ မတူ တာအမွန္ပင္။ တခ်ိဳ႕ ေပၚလိန္ေတြက ေဒသခံမဟုတ္။ ေမွာ္လူလည္ေတြ ေမွာ္တကာႏွံ႕လာသူေတြ။ ေရႊကေလး ရလွ်င္ အလုပ္သမားေတြကို နန္ေတာ ဘက္ ဟုမၼလင္း ေရႊေရာင္းသြား လိုက္ဦးမယ္ဟုဆိုကာ ထြက္ေျပးသြား တတ္ၾက၏။ ေဒသခံေပၚလိန္မ်ား ကေတာ့ သစၥာရွိၾကပါ၏။
“ေမွာ္ထဲကို အိပ္မက္ေတြ ေက်ာပိုးၿပီးဝင္လာတယ္။ ျပန္ထြက္ သြားေတာ့ ကိုယ့္အေလာင္းကိုယ္ထမ္း ျပန္သြားရတယ္” ဟူေသာ အလုပ္ သမားမ်ား၏ဘဝ။ ကြၽန္ေတာ္ နီးနီး ကပ္ကပ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရဖူးေလ၏။တခ်ိဳ႕ ဆို ေမွာ္ထဲသို႕ဒီဇယ္ဆီအလွဴ ခံၾကြ လာေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္သရဏဂုံတင္ခြင့္ရလွ်င္ပင္ အေတာ္ကံ ေကာင္းေသာမသာဟု မွတ္ယူရမည့္ ဘဝမ်ိဳး။ ထိုေမွာ္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းထားခဲ့၏။
(၄)
အသံခ်ဲ႕စက္သံေတြေၾကာင့္ နား ေတြပူ၊ရင္ေတြပူေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕သစ္ ကေလးသည္ ဝင္လာလုဆဲဆဲ ေဆာင္းရာသီ၏ ႏွင္းကို ဆြတ္ယူ လိုက္ၿပီထင္ပါ၏။ ေအးသလိုလို ခံစားလာရ၏။ နန္းလ်ံကေဖးထဲကေန စက္႐ုံဖယ္ရီကားမ်ား ထိုးဆိုက္လာ ပုံ၊ ကားေပၚက အလုပ္သမားမ်ား ပူပုံပန္း၍ႏြမ္းသည့္အသြင္ျဖင့္ ဆင္း လာၾကပုံ၊ ညေနေစ်းတန္းကေလးဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလႊားသြားၾကပုံ၊
“ကြၽန္ေတာ္တို႕က စက္ဘီးေခတ္ ကတည္းက ကယ္ရီဆြဲလာၾကတာဗ်” ဟု ကယ္ရီရာဇဝင္ခင္း ျပတတ္သူမ်ား ၏ “ကယ္ရီလား…ကယ္ရီလား အစ္မ” ဟု ေအာ္ေနပုံ။ ေဆာင္းဦးရာသည္ ႏွင့္ဘယ္လိုမွ် ပနံမရပါ။အီေကြတာ ႏွင့္နီးေသာ အပူပိုင္း တိုင္းျပည္တစ္ခု မွာ လူျဖစ္ရသူမ်ားပီပီ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ပူေနၾကရသည္သာျဖစ္၏။ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ စာအုပ္ထဲ စိတ္ ကိုလႊတ္ခ်လိုက္၏။
“ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕၏ရႊင္ပ်ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ခံ႕ညားေသာ ဣေျႏၵ အမူ အရာမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ၾကာ ျမင့္ စြာကြၽန္ျဖစ္ေနရမည့္ လကၡဏာ မ်ိဳး မဟုတ္ႏိုင္ပါ”
အိပ္ခ်္ဂ်ီဝဲလ္
မစၥတာဝဲလ္မွားသြားၿပီဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္၏။ သူတစ္ဦးတည္း မွားသည္ေတာ့မဟုတ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး တို႕ကို ကြၽန္ုပ္ျမင္ရလွ်င္ ျမင္ရခ်င္း ၄င္းတို႕၏ေက်ာေပၚတြင္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် ကြၽန္တံဆိပ္မပါရွိေၾကာင္း ေကာင္းစြာအကဲျဖတ္မိပါ၏”
ဂ်ဝါဟလာေန႐ူး
မစၥတာေန႐ူးလည္း အကဲျဖတ္ မွား၏။
“ျမန္မာျပည္အားလြတ္လပ္ေရး ေပးျခင္းသည္ ေသြးေခ်ာင္းစီးေစျခင္း သာျဖစ္ေပလိမ့္မည္”
ဆာဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ
မစၥတာခ်ာခ်ီ၏မွတ္ခ်က္ကသာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္သည္ဟု ဆိုရ ေတာ့မည္သာ။ ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ကူး စိတ္သန္းမ်ားသည္ ေဆာင္းဦးေလ ျပည္ထဲ၌တည္ေဆာက္၍မရမီ လြင့္ ပါးသြားၾကေလေတာ့သတည္း။
“ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ”
ေအာင္မွဴးေဝ