ရန္ကုန္သင္းကြဲသည္ မိမိ ကုိယ္မိမိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ မပတ္သက္ေသာ၊ အဆက္အစပ္မရွိေသာ၊ သီးျခား သတၱဝါ၊ ပုဂၢလလူသား၊ စည္းအျပင္ကလူအျဖစ္ ယူဆသတ္မွတ္ ထားသည္။ သူ႔အယူအဆကို စာကိုး၊ စကားကိုးေတြ အသံုးျပဳ၍လည္း အခိုင္အမာ ျပဳေသးသည္။
“အတၳာဟိ အတၱေနာ နာေထာတဲ့။ ဘုရားေဟာေဒသနာ က်မ္းဂန္လာ စကားအေသ အခ်ာရွိသကြ။ မိမိကိုယ္ကိုပဲ အားကိုးရမတဲ့။ တစ္ နည္းအားျဖင့္ သူ မ်ားႏွာေခါင္း ေပါက္နဲ႔ အသက္ ႐ွဴလို႔ မရဘူးေပါ့ ကြာ။ ႐ွဴလို႔ လည္း မရပါဘူး ေလ။ ေနာက္ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ က်မ္းဂန္ ပါဠိလာရွိတဲ့အတိုင္းေပါ့။ အတၱသမာေပမံနတၱိတဲ့။ အဲသည္ပါဠိ ကို ေရွးစာဆိုေတာ္ စတုရဂၤဝလ အမတ္ႀကီးက ကဗ်ာနဲ႔ ဘယ္လိုၫႇိ လိုက္သလဲဆိုေတာ့ကာ (လူတို႔ ျပည္ တြင္၊ ကိုယ္ျပင္ခ်စ္ဖို႔၊ မရွိ ၿမိဳ႕တည့္)တဲ့။ မွတ္ထားၾက။ လူေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ခ်စ္ဖို႔ကလြဲၿပီး တျခား ခ်စ္စရာမရွိဘူးတဲ့ဗ်။ ဘာမွတ္သလဲ”ရန္ကုန္သင္းကြဲက အထက္ပါစာသားေတြကို လူမႈကြန္ရက္ FB ေပၚသို႔တင္သည္။ ျမန္မာေတြ ပါဠိ ေတြႏွင့္ အားမရေသး၍ ႏိုင္ငံရပ္ ျခားဘာသာစကားကိုပါ ကိုးကား၍ တင္သည္။
The strongest man upon earth is he who stands most alone .
” ရန္ကုန္သင္းကြဲဆိုတဲ့ ေသာက္ေပါကေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္း ေကာင္းမတတ္ဘဲနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေတြ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီဟ”
စာေပႏွင့္နီးစပ္ေသာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲရွိ သစ္ပုပ္ပင္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက မဲ့ကာရြဲ႕ကာျဖင့္ ေဝဖန္သည္။ ထိုေဝဖန္သံကို ရန္ကုန္ သင္းကြဲၾကားသိေသာအခါ သစ္ပုပ္ ပင္႐ုကၡစိုးကို ရန္ေတြ႕ရန္ အျမန္ ေရာက္လာသည္။ “႐ုကၡစိုးႀကီးတို႔ကေတာ့ သူမ်ားတကာကို အပုပ္ခ်ရမယ္ဆိုရင္ ၿမိန္ ရည္ယွက္ရည္ပဲ။ က်ဳပ္ကဘာျပဳလုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ ရမွာလဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းေန ဖူးတဲ့သူတိုင္း အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္။ ငါးႏွစ္သားကေလးတစ္ေယာက္ ေတာင္ ေက်ာင္းေနၿပီဆိုတာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာတတ္ၿပီ။ နားလည္လား’
” ေမာင္ရင္ အဂၤလိပ္စာ တတ္ ျခင္း၊ မတတ္ျခင္းကို ငါဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ လိုင္းေပၚကို မင္းတင္လိုက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ အဆိုအမိန္႔က မူရင္းေရး သူနာမည္မပါဘဲ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ တီထြင္ေရးသားသလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ႀကီး ၿငိမ္ေနတာ ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ မူရင္းကမၻာေက်ာ္ စာ ေရးဆရာ၊ ျပဇာတ္ဆရာႀကီး ေနာ္ ေဝလူမ်ိဳး စာေပႏိုဗယ္ဆုရွင္ အိဗဆင္ ရဲ႕ လက္ရာဆိုတာ ေဖာ္ျပေပးသင့္ တယ္ငါ့လူ”ဟု သစ္ပုပ္ပင္ ႐ုကၡစိုး ႀကီးက ပညာေရးနယ္ပယ္မွာ ေနထိုင္ သူပီပီ ပညာမာနျဖင့္ ျပန္ေဟာက္ ထည့္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္သင္း ကြဲကား သင္းကြဲပီပီ ႏႈတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါးထဲက ျဖစ္သည္။
” ႐ုကၡစိုးႀကီးတို႔မ်ား တကၠသိုလ္ ထဲေနၿပီး အဂၤလိပ္စာေတာ့ အလြန္ ခ်ာတူးလန္သကိုး။ အိဗဆင္လို႔ အသံမထြက္ရဘူးခင္ဗ်။ ဗ်န္ဆင့္လို႔ အသံထြက္ရတယ္ဆိုတာ မွတ္ထား ပါ။ အဲသည္စာသားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ က မိမိကိုယ္မိမိအားကိုးတဲ့လူဟာ ကမၻာ ေပၚမွာ စြမ္းအားအရွိဆံုးပဲတဲ့။ မွတ္ထားဗ်”” ေၾသာ္ မင္းကရန္ကုန္သင္းကြဲဆိုတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးသေပါ့။ စြမ္းအားဗလ လည္း အေကာင္းဆံုးေပါ့ဟုတ္လား”နာက်ည္းစရာ အတိတ္သမိုင္း ေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္တိုေနတတ္သည့္ သစ္ပုပ္ပင္႐ုကၡစိုးသည္ ရန္ကုန္သင္းကြဲအနီးသို႔ ကပ္လာ၏။
” ဟုတ္ပ ..ဟုတ္ပ။ တစ္ေကာင္တည္းပဲေဟ့။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့ ဆိုကာ က်ဳပ္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ရည္ၫႊန္းတာ ဟဲဟဲ”
” ေဟ့ ဒီမယ္ ေလၾ<ြကားေတြ ေခတ္ကုန္သြားၿပီကြ။ ငါ့ဧရိယာထဲက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အတု ယူမွားကုန္မယ္။ မင္းလစ္ေတာ့။ ေနာက္ေနာင္ငါ့ဧရိယာထဲကို ေျခဦး ေတာင္မလွည့္နဲ႔။ ကိုင္းကြာ …” သစ္ပုပ္ပင္႐ုကၡစိုးႀကီး၏ လက္ဝါး႐ိုက္ခ်က္ဒဏ္ကို ခံစားရ ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သင္းကြဲသည္ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္သို႔ ေျပးေလသည္။ သူ၏ဦးတည္ရာမွာ ဆူးေလ ဘိုးဘိုး ႀကီးထံသို႔ ျဖစ္သည္။
” ဟယ္ ငါ့တပည့္ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း အညိဳအမည္းစြဲလို႔ပါလား။ မူးမူးနဲ႔ ေခ်ာ္လဲၿပီတူတယ္” ဟု ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက ရန္ကုန္သင္း ကြဲကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စုတ္တသပ္ သပ္ႏွင့္ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။ သည္ေတာ့မွ ရန္ကုန္သင္းကြဲမွာ ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႔ျဖစ္ကာ ၾကဴၾကဴ ပါေအာင္ ငိုေၾ<ြကးရင္း ဆူးေလဘိုး ဘိုးႀကီးထံ ရင္ဖြင့္တိုင္ၾကားေလသည္။
” ကြၽန္ေတာ့္ကိုသင္းကြဲဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားလိုက္တာပါ ဘိုးဘိုးႀကီး။ ပညာေရးရပ္ဝန္းမွာေနၿပီး ပညာတတ္မဆန္ဘူး။ ဟီး ဟီး”
” တကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာေနတိုင္း ပညာတတ္မဟုတ္ဘူးေလ။ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားေတြဟာ ပညာတတ္မွ မဟုတ္ဘဲ”
“သစ္ပုပ္ပင္႐ုကၡစိုးက လူပါးကို ဝလြန္းပါတယ္ ဘိုးဘိုးႀကီးရာ။ သူ႔ကိုယ္သူ သမိုင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ ဆိုၿပီး အေျခာက္တိုက္ ဘဝင္ျမင့္ ေနတာ။ အခုေခတ္ သစ္ေမွာင္ခို သမားေတြက သူ႔ကိုလံုးဝ အထင္မႀကီးၾကဘူး။ အလကား ေပးေတာင္ သူ႔ကို ယူၾကမွာ မဟုတ္ဘူး” အ႐ိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ရန္ကုန္ သင္းကြဲသည္ နာလည္းနာ၊ ရွက္ လည္းရွက္ၿပီး သစ္ပုပ္ပင္ ႐ုကၡစိုးကို မိႈခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာေနသည္။ ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးက ရန္ကုန္သင္းကြဲကို ႏွစ္သိမ့္အားေပး၏။
” င့ါရဲ႕ ဘေႏၲာဝါသိက ကန္႔ကူ လက္လွည့္ လက္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ႀကီး ရန္ကုန္သင္းကြဲ၊ ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းလဲသြားၿပီကြ။ ပြင့္လင္းလြတ္ လပ္သြားၿပီ။ အဖြဲ႕အစည္း၊ အသင္း အပင္းေတြဟာ မိုးဦးက်ေပါက္တဲ့ မိႈေတြထက္ေတာင္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ျဖစ္ေနေခ်ေသးရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရးေလာက မွာလည္း ပါတီစံုစနစ္ဆိုေတာ့ ပါတီ ေတြ တစ္မိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိပ္လို ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ကဗ်ာဆရာေတြ ကလည္း ကဗ်ာဆရာသမဂၢတဲ့။ အလုပ္သမားေတြကလည္း အလုပ္ သမားသမဂၢတဲ့။ ဃငလငူ ွသခငနအပ လို႔ ေခၚတဲ့ အရပ္ဘက္က အဖြဲ႕အစည္း ကေလးေတြကလည္း လက္ၫႇိဳးထိုး မလြဲဘဲ။ သည္ေတာ့ သည္ေခတ္ ႀကီးမွာ ငါ့တပည့္ တစ္ကိုယ္ေရ အထီးက်န္သင္းကြဲအျဖစ္နဲ႔ မေနသင့္ ေတာ့ဘူး။ သင္းကြဲဆိုတာ ေမ်ာက္ သင္းကြဲတု႔ိ၊ ဝံပုေလြသင္းကြဲတို႔ စတဲ့ တိရစၧာန္ေတြပဲ ရွိေတာ့တာ”
” သည္ေတာ့ ..ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဘိုးဘိုးႀကီး”
“အဖြဲ႕အစည္း အသင္းအပင္း နဲ႔ ေနေပါ့လကြယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ တစ္ခုခုထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္လိုက္ေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ရွိရဲ႕။ ေတာထဲက ၿဃဗ လက္မွတ္မထိုးတဲ့ အဖြဲ႕ေတြထဲေတာ့ သြားမဝင္နဲ႔ေပါ့ကြယ္”
ရန္ကုန္သင္းကြဲသည္ ေက်းဇူးရွင္ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီး၏ ဆံုးမၾသဝါဒ စကားမ်ားကို ေလးေလးနက္နက္ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္လ်က္ရွိ၏။ ထုိ႔ ေနာက္ ဘိုးဘိုးႀကီးအား အ႐ိုအေသေပးကာ ” ကြၽန္ေတာ္ ေျပာင္းလဲ ခ်ိန္ တန္ပါၿပီ ဘိုးဘိုးႀကီး၊ ေျပာင္းလဲပါ ေတာ့မယ္” ဟု ဝန္ခံကတိျပဳကာ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ရန္ကုန္တစ္ေနရာရွိ ရန္ကုန္သင္း ကြဲ၏ ေနအိမ္ေရွ႕တြင္ ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခုေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႕ၾက ရသည္။ (သင္းကြဲပါတီ ဗမာျပည္) ဟူ၏။ အိမ္ထဲရွိ ဧည့္ခန္းအလယ္မွ စားပြဲတစ္လံုးေနာက္တြင္ ရန္ကုန္သင္းကြဲသည္ တစ္ကိုယ္တည္း ၿမိန္႔ ၿမိန္႔ႀကီးထိုင္ေနသည္။ ေနာက္တစ္လအၾကာတြင္ လည္း ထိုစားပြဲတြင္သူသည္ တစ္ ေယာက္တည္း ရင္ေကာ့၍ ထိုင္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာေသာ အခါမွာလည္း ရန္ကုန္သင္းကြဲကို ထိုစားပြဲေနာက္မွာ ႐ႈတင္းတင္း မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္ သည္။ ေနာက္ႏွစ္မွာလည္း ထိုစား ပြဲ၌ ရန္ကုန္သင္းကြဲ တစ္ဦးတည္း ထိုင္ေနတုန္းျဖစ္သည္။ ေနာက္၁ဝႏွစ္အၾကာတြင္ကား ထိုေနရာတြင္ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ အ႐ိုးစုႀကီးတစ္ခု ထိုင္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ၾကရေလသတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
