၁၂ လရာသီပြဲေတာ္မ်ားအနက္ တန္ခူးလတြင္ ဆင္ယင္ႏႊဲေပ်ာ္ၾကေသာ သႀကၤန္ပြဲ ေတာ္ကို ႏိုင္ငံအဝွမ္းသဲသဲၿခိမ့္ၿခိမ့္ က်င္းပေလ့ရွိၾကသည္။ သႀကၤန္တြင္းကာလသည္ လူ ငယ္လူရြယ္တို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးဖြယ္ရာ ျဖစ္ သည္။ လူႀကီးသူမမ်ားအတြက္ တရားဓမၼအရိပ္၌ ဝင္ ေရာက္ေနထိုင္ၾကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အဘိုးအို၊ အဘြားအိုတို႔ အတြက္မူကား သူတို႔၏ဦးေခါင္းမ်ား ကိုေလွ်ာ္ေပးၾကျခင္း၊ ေျခသည္းလက္သည္းမ်ားကို ကိုက္ၫွပ္ေပးၾကျခင္း၊ သန္႔ျပန္႔ေသာအဝတ္ကို ဝတ္ ဆင္ေစကာ မုန္႔ခဲဖြယ္တို႔ျဖင့္ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကျခင္း ကို ႀကံဳေတြ႕သည့္ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ေလသည္။
သႀကၤန္တြင္းကာလကို ၁ဝစုႏွစ္ ၅ခုမွ် ျဖတ္သန္း ခဲ့ၿပီးျဖစ္သူ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အမွတ္ရခ်က္မ်ား ကို ေျပာျပလိုပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁ဝ စု ႏွစ္၃-၄ခုခန္႔က သႀကၤန္တြင္းကာလကို ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အေမ့ကို ေရျ>ြပတ္ဝယ္ ေပးဖို႔ ပူဆာရ သည္။ သႀကၤန္မေရာက္မီ ကတည္းက ေရျ>ြပတ္ဝယ္ေပးဖို႔ ေျပာရ သည္။ ေႏြလည္း ေက်ာင္းပိတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ ေက်ာင္း လြယ္အိတ္ကို သူ႔ေနရာမွာ သူခ်ိတ္ထားကာ တစ္ ေႏြလံုးေဆာ့ ကစားခဲ့ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ သႀကၤန္ရက္မ်ား နီးၿပီဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔သည္ ဟိုမွသည္မွလြင့္ပ်ံေရာက္ရွိလာသလိုပင္ျဖစ္ပါသည္။ အေမသည္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ကို ကေလးဘဝက ပလတ္စတစ္ေရျ>ြပတ္အ႐ုပ္ ကေလးမ်ားကို ဝယ္ယူေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၁ဝႏွစ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ ႀကီးေကာင္ဝင္ကာနီးအခ်ိန္ တြင္ ေရျ>ြပတ္မ်ား ဝယ္ေပးပါသည္။ အေမ ဝယ္ေပး ေသာ ေရျ>ြပတ္ျဖင့္ ေရပံုးထဲမွေရကို စုပ္ယူကာ ေရ ပက္လွ်င္ လမ္းမသည္ဘက္မွ လမ္းမဟိုဘက္သို႔တိုင္ ေရာက္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကဖူးေပသည္။
သႀကၤန္ရက္မ်ားတြင္ ေရပက္ခံသူမ်ား၊ သႀကၤန္ကားမ်ား ျဖတ္သန္းသြားၿပီဆိုလွ်င္ ေရျ>ြပတ္ကိုေရပံုးထဲႏွစ္ကာ စုပ္ယူၿပီး ေရပက္ၾကသည္။ လမ္းေပၚမွာ လူမ်ားသႀကၤန္ ကားမ်ား၊ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္ျဖင့္ သြားသူမ်ားအားလံုး သည္ သႀကၤန္ေရရႊဲရႊဲစိုလ်က္ရွိေနၾကေပၿပီ။ ႏို႔ဆီခြက္ ျဖင့္ ပံုးထဲမွေရကိုခပ္ကာ တစ္ေယာက္က လွမ္းပက္ သည္။ ႏို႔ဆီခြက္နဲ႔ပက္တာေလာက္ေတာ့ရီ(ရယ္)တာေပါ့၊ ရီ(ရယ္)တာေပါ့ဟု ေအာ္ကာ စိုစိုရႊဲလ်က္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ေရခြက္ႀကီးႀကီးျဖင့္ခပ္ကာ တစ္ေယာက္က ပက္ျပန္သည္။ ခြက္စုတ္ႀကီးနဲ႔ ပက္ တာေလာက္ေတာ့ ရီ(ရယ္)တာေပါ့ ရီ(ရယ္)တာေပါ့ဟု ေအာ္ကာ ေရစက္လက္ျဖင့္ ေရြ႕လ်ားသြားၾက ျပန္ သည္။ ထိုစဥ္က မွတ္မိေနသည္မွာ သႀကၤန္လူေျပာင္ မ်ားျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး အိုးမည္းေတြသုတ္ကာ မည္းနက္ေနေသာသူက ရယ္ျပေနပံုကိုလည္း ေတြ႕ရ သည္။ မည္းနက္ေနေသာသူ႔ မ်က္ႏွာထက္သြားေတြက ေဖြးေဖြးလက္ေနသည္။ ဦးေခါင္းကို ဆံပင္တစ္ျခမ္း၊ ကတံုးတစ္ျခမ္းရိတ္ထားေသာသူကိုလည္း ေတြ႕ရ သည္။ သူကလူစည္စည္ထဲေရာက္လွ်င္ ေဘာင္း ဘီအိတ္ထဲမွ ဘီးကေလးကိုထုတ္တစ္ျခမ္းေသာ ဆံပင္ ကို ၿဖီးျပတတ္ေသးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြကို ပါးစပ္ တစ္ခုလံုး ရဲပေတာင္းခတ္ေအာင္ ဆိုးထားေသာ မိန္းမ (အတု)တစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကရေပသည္။
ေကာင္းစြာမွတ္မိေနသည္က သႀကၤန္ဂ်စ္ကား မ်ားျဖစ္သည္။ သႀကၤန္ဂ်စ္ကားမ်ားေနာက္တြင္ သစ္သားတိုင္စိုက္လွ်က္ သံုးထပ္သား ဆိုင္းဘုတ္ငယ္မ်ား ကို တပ္ဆင္ထားသည္။ ထိုဆိုင္းဘုတ္ငယ္မ်ားကို အမည္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေရးသားထားၾကသည္။ “ႏွမ ေစာင္းေပးေမာင္တီးမယ္” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတတြင္ လုလင္ပ်ိဳပံု ကိုေရးဆြဲထားၿပီး လံုမပ်ိဳက ေစာင္းတစ္လက္ ေပးေနပံု ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးဆြဲထားေပသည္။ ေနာက္ထပ္သႀကၤန္ဂ်စ္ကားတစ္စီးကိုေတြ႕ရျပန္သည္။ “ရွင္ မေတာင္နဲ႔ ထုလိုက္မယ္” တဲ့။ သည္ဆိုင္းဘုတ္တြင္ ေရးဆြဲထားပံုက မိန္းမပ်ိဳက ရွင္မ ေတာင္သနပ္ခါး တံုးျဖင့္ လုလင္ပ်ိဳကို လွမ္းထုေနပံု ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ထပ္ သႀကၤန္ဂ်စ္ကားတစ္စီးကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ “ေတာင္သူႀကီး” တဲ့။ လယ္ယာကိုင္းကြၽန္းေတာင္သူ လုပ္ကိုင္ေသာ ေတာင္သူႀကီးတစ္ဦး ၿပံဳးရယ္ေနပံုျဖစ္ သည္။ သည္ဆိုင္းဘုတ္မ်ား၏ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေကာင္းပံုကို တျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားမိလာခဲ့ပါသည္။ သႀကၤန္မ႑ပ္ေရွ႕မွာ လူေတြလူေတြ၊ ယာဥ္ေတြယာဥ္ေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားေနသည္။ တာဝန္က် ယာဥ္ထိန္းရဲက ဂ်စ္ကားကို ထြက္ခြာသြားႏိုင္ဖုိ႔ လမ္း ေၾကာင္းရွင္းေပးေနသည္။ သႀကၤန္မ႑ပ္မ်ားသည္ တစ္ညလံုး ညဥ့္နက္သည္အထိ သီဆိုတီးမႈတ္ ကခုန္ၾကေပသည္။ ဆိုင္းအဖြဲ႕၊ တီးဝိုင္းအဖြဲ႕မ်ားမွ တူရိယာမ်ား၏ ျမည္ဟည္းသံမ်ားက ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေကာင္းပါသည္။
ညဥ့္နက္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီးဝင္းဦး ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဝင္းဦး ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုလွ်င္ သႀကၤန္အကမ႑ပ္ေပၚမွ လည္းေကာင္း၊ သႀကၤန္မ႑ပ္ ေအာက္မွလည္း ေကာင္းသည္း သည္းလႈပ္ အားေပးၾကေတာ့သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္သူ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သား တုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေတးကိုသီဆို ေလ့ရွိေသာ မင္းသားႀကီး ဝင္းဦးကို ခ်စ္ခင္ၾကေပသည္။ ျမန္မာတုိ႔၏ အတာသႀကၤန္ပြဲသည္ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အတူ လူငယ္တုိ႔၏ အေပ်ာ္မ်ား ကူးလူး ယွက္ႏြယ္ကာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနၿမဲျဖစ္ သည္။ သႀကၤန္အလွျပကားမ်ားသည္ သႀကၤန္ မ႑ပ္မွ ထြက္ခြာသြားေခ်ၿပီ။ ျမန္မာ ျပည္တစ္လႊား ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားႏွင့္ ဘရန္ ဒီမ်ားတုိ႔ ေပါေစသတည္းဟူေသာ စာသား ကို ေရးထိုးထားသည့္ သႀကၤန္ကားႀကီးမ်ား သည္ လည္းေကာင္း၊ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစဟု ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေသာ စာသားေရးထိုးထားသည့္ သႀကၤန္ကားႀကီးသည္ လည္းေကာင္း၊ ျပန္ လည္ဆံု ေတြ႕ၾကပါဦးစို႔ဟူေသာ စာသားေရးထိုးထားသည့္ သႀကၤန္ကားႀကီးသည္လည္းေကာင္း အသီးသီး ထြက္ခြာသြားၾကေခ်ၿပီ။
သႀကၤန္တြင္း နံနက္ခင္းတြင္ သႀကၤန္က်ၿပီဆို သည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ပိေတာက္ပင္မ်ားမွ ပိေတာက္ ပန္းတုိ႔ ထိန္ထိန္ေဝေအာင္ ပြင့္ခဲ့သည္ကို ႀကံဳဖူးပါ သည္။ ပိေတာက္ပန္းကို ဦးေခါင္းထက္တြင္ ပန္ ဆင္ၾကသည္။ ဘုရားစင္ထက္မွာ ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾက သည္။ အိမ္ဝင္းထရံမွာ ထိုးစိုက္ၾကသည္။ ဥပုသ္ ဇရပ္၌ သီတင္းသီလယူသူတုိ႔လည္း စည္ကားေန ေခ်ၿပီ။ စတုဒိသာ ေကြၽးေမြးဧည့္ခံၾကသည္။ သီလ ယူၾကသည္။ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ယံ သုိ႔ ငွက္မ်ားကို ေဘးမဲ့လႊတ္ၾကသည္။ ေရျပင္ထဲသို႔ ငါးမ်ားကို ဇီဝိတဒါနအျဖစ္ လႊတ္ၾကသည္။ ေျမ သားျပင္စားက်က္ ေကာင္းေကာင္း၌ ႏြားမ်ားကို လည္း ေဘးမဲ့လႊတ္ၾကေပသည္။ အိုးစည္၊ ဒိုးပတ္သံ တညံညံျဖင့္ကခုန္ၾကသည္။ အတာက်ဴးသည့္ လ တန္ခူးသႀကၤန္ပြဲကား ဤသို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ေက်းလက္ေတာ ရြာႏွင့္ ၿမိဳ႕ႀကီး မ်ား၌ သႀကၤန္ရနံ႔တုိ႔ သင္းပ်ံ႕ေနပါသည္။ အတာ သႀကၤန္ ေရေအးေအး ႏွလုံးစိတ္ဝမ္းကို ေအးခ်မ္း ေစပါသည္။ မွန္ပါသည္။ လူငယ္တုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္၍ လူႀကီးသူမတုိ႔ တရားဓမၼက်င့္သံုးကာ အဘိုးအို၊ အဘြားအိုတို႔အား ျပဳစုၿပီးပူေဇာ္ ကန္ေတာ့ၾကေသာ အတာသႀကၤန္ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ႐ိုးရာဓေလ့၏ ေကာင္းေသာအေမြမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ႐ိုးရာယဥ္ ေက်းမႈအေမြႏွင့္ လူငယ္တို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ ျဖစ္ ထြန္းေပၚေပါက္ၿမဲျဖစ္ေသာ သႀကၤန္ပြဲေတာ္၏ အႏွစ္သာရကို ယဥ္ေက်းေသာ၊ ပ်ဴငွာေသာ၊ ႏွစ္လို ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ တန္ဖိုးထားအပ္ေသာ ပြဲေတာ္ တစ္ခုကို ေကာင္းစြာအမွတ္ရေနမိပါသည္။
ေနမ်ိဳး
