ကြ်ႏ္ူပ္တို႔၏ ရန္ကုန္အမႈလိုက္သည္ ရဲလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ investigator စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအရာရွိမဟုတ္ေပ။ သူ႔ကို အထက္အာဏာပိုင္မ်ားက ၫႊန္ ၾကားတာဝန္ေပးထားသည့္ မႈခင္းစံု ေထာက္ တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ေပ။ အမႈအခင္းေနာက္သို႔ မလုိက္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ အထိန္းမတတ္ စိမ္းဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနရွာေသာ အေပ်ာ္တမ္းလူမႈေရး အက်ိဳးေဆာင္ ေဗာ္လံတီယာႀကီးတစ္ဦးမွ်သာျဖစ္သည္။
” အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသရဲ႕ က်က္သေရေဆာင္ င႐ို႕ရဲ႕ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ အရပ္သားဒီမိုကေရစီ အစိုးရတက္လာၿပီးမွ ရာဇဝတ္မႈခင္း ေတြ ပိုမ်ားလာသလိုပဲ။ မႈခင္း သတင္းေတြဟာ ေန႔စဥ္သတင္းစာ မွာေရာ၊ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ေတြမွာပါ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေပါင္းလန္ေအာင္ ပါေနတာေတြ႕ရေတာ့ ငါ့ရင္ထဲ မခ်မ္းေျမ႕မၾကည္သာႏိုင္ဘူး။ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ Rule of Law ေလ်ာ့ရဲေနၿပီလို႔ ငါထင္တယ္။ (ဆင္းရဲ ငရဲမေၾကာက္) ဆိုသလို ဆင္းရဲမြဲေတမႈေၾကာင့္ လက္ရဲဇက္ရဲ ခိုးဆိုး လုယက္သတ္ျဖတ္ေနၾကတာလားမသိ”
ရန္ကုန္အမႈလိုက္က တစ္ကုိယ္ေတာ္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆင္ျခင္ ညည္းတြားေနျခင္းကို ဒိဗၺေသာတ (ဝါ) နတ္ေဒဝတာတို႔၏ ထူးကဲစြမ္း အင္ အၾကားအာ႐ံု ရရွိထားသည့္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္မိသည္။ ရန္ကုန္ အမႈ လိုက္သည္ အခြင့္အာဏာမရွိဘဲ အမႈလိုက္ရင္း ထင္ရာလုပ္တတ္ ေသာ အက်င့္ကို ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီး က ေကာင္းစြာသိထားေပသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ “ဒီအ႐ူးကိုေတာ့ လႊတ္ထား လို႔မျဖစ္ေခ်ဘူး” ဟုဆိုကာ ဆူးေလေစတီမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္ လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ရန္ကုန္အမႈလိုက္သည္ လမ္းေပၚ၌ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ေနေသာ မည္းမည္းဝဝ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကို အလစ္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
” ဦးႏုအစိုးရ အလိုမရွိ… ဦးေနဝင္းအစိုးရ အလိုမရွိ … ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ အလိုမရွိ..” ဟု မိန္းမႀကီးက ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးျဖင့္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေအာ္ဟစ္ရင္း လူရွင္းေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ရပ္ ေနသည္။ ” အေဒၚႀကီး .. အေဒၚႀကီးသတိထားပါဗ်ာ။ အေဒၚႀကီးဆႏၵျပတဲ့ အစိုးရေတြက တစ္ခုမွမရွိေတာ့ ဘူးေလ။ မရွိေတာ့တဲ့အစိုးရေတြကို ဆႏၵျပလို႔အလကားပဲေပါ့” ဟု ရန္ကုန္အမႈလိုက္က သတိေပးသည္။
” မရွိေတာ့တဲ့ အစိုးရမုိ႔ ဆႏၵျပ ရဲတာေပါ့ဟဲ့။ လက္ရွိအစိုးရကို ဆႏၵျပရင္ ငါ့ကိုလာဖမ္းသြားမွာေပါ့” ဟု မိန္းမႀကီးက ျပန္ေျပာသည္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဒၚႀကီးကို လမ္းပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔ စည္ပင္ရဲက လာဆြဲလိမ့္မယ္။ အေဒၚႀကီး မၾကားဖူးဘူး လား။ စည္ပင္ရဲတို႔ မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းသံုးပါးမေရြးဘူး..တဲ့”” ဘာႀကီးပဲလာလာ .. လမ္းဆံုက ဂ်မ္းတံုတို႔က ဂ႐ုမစိုက္ေပါင္။ ေဒၚနယ္ထရမ့္အစိုးရ အလိုမရွိ။ ဗလာဒီမာပူတင္အစိုးရ အလိုမရွိ။ နာရိန္ဒရာမိုဒီ အစိုးရ အလိုမရွိ ..အဟိဟိ၊ ေမာ္စီတံုး အလိုမရွိ၊ စတာလင္ အလိုမရွိ… မဟတၱ မဂႏၵီ အလိုမရွိ အဟိဟိ..” မိန္းမႀကီး၏ ေအာ္ပံုဟစ္ပံုႏွင့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္႐ႈအကဲခတ္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ အမႈလိုက္သည္ ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ ရသြားသည္။ စိတ္ပ်က္ စိတ္ညစ္စြာ ပင့္သက္ခ်လိုက္သည္။
” ဝူး… ေဂါက္..ေဂါက္ စူပါေဂါက္နဲ႔မွ လာေတြ႕ေနရပါလား “
ထုိ႔ေနာက္ ရန္ကုန္အမႈလိုက္ သည္ မိမိ၏ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္လိုက္ဖက္ ေအာင္ အမႈအသစ္ တစ္စံုတစ္ရာ ကို လိုက္လံရွာေဖြျပန္သည္။ ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္းဘက္သို႔ အေရာက္ တြင္ လူငယ္ႏွစ္ဦး ေဘာင္းဘီရွည္ ကိုယ္စီ၊ တီရွပ္ကိုယ္စီ၊ တ႐ုတ္ ႐ွဴးဖိနပ္ကုိယ္စီတို႔ျဖင့္ ကြန္ဖူး သိုင္းကြက္ခင္းကာ သတ္ပုတ္ေနၾက သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။ ” ဟင္း ..ခုေတာ့ လက္နက္မဲ့တိုက္ပြဲပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဓားေတြ၊ ရဲတင္းေတြ နဲ႔ လက္နက္စံုတိုက္ပြဲျဖစ္လာရင္ ေသြးရဲသံရဲ ႐ႈမေကာင္း၊ ျမင္ မေကာင္း ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္။ အခ်ိန္မီ ဝင္တားမွ’ ဟု ရန္ကုန္ အမႈလိုက္ ေတြးမိရင္း ကြန္ဖူးတိုက္ပြဲ ရွိရာသို႔ ႐ွဴးခနဲေျပးဝင္သြားသည္။
” ေဟး..ေဟး၊ ရန္ကုိရန္ခ်င္း မတံု႔ႏွင္းၾကနဲ႔။ ေတာ္လိုက္ၾက၊ ရပ္လုိက္ၾကေတာ့။ စေတာ့(ပ္)ဝါး(စ္) Stop Wars စစ္ပြဲေတြရပ္ၾက၊ ညီ အစ္ကိုလို ခ်စ္ၾက”ရန္ကုန္အမႈလုိက္သည္ ေျခကားရား၊ လက္ကားရားႏွင့္ ေျပးဝင္သြားရင္း က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္တားဆီးသည္။ ကြန္ဖူးသမား ႏွစ္ေယာက္ ျဖဳန္းခနဲရပ္လုိက္ၾကၿပီး ရန္ကုန္အမႈလိုက္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ ၾကသည္။ ေဘာင္းဘီဝတ္ လူငယ္သံုး၊ ေလးေယာက္လည္း ဝိုင္းအံုလာသည္။
” ေဟ့..ဘြတ္ကလံုႀကီး ဘာဝင္ေၾကာင္တာလဲ။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား”
“မအူမလည္နဲ႔ နာခ်င္ၿပီထင္တယ္” လူငယ္ေတြက ရန္ကုန္အမႈ လုိက္ကို တြန္းထုတ္ၾကသည္။
” ဟိတ္ေကာင္ေတြ..မင္းတို႔ ငါ့ကို ဘာမွတ္လုိ႔တံုး။ တရားဥပေဒ စိုးမုိးေရးအတြက္ ကိုယ္ က်ဳိးမဖက္ အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ ေနတဲ့ ရန္ကုန္အမႈလိုက္ဆိုတာ မင္းတို႔ မၾကားဖူးၾကဘူးလား” ရန္ကုန္အမႈလိုက္က ျပန္ေအာ္ ေနစဥ္ ကင္မရာလြယ္ထားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေရွ႕သို႔ထြက္လာသည္။
” မွားေနၿပီ Bro ၊ Bro မွားေန ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က Home Video ကေလးတစ္ခုအတြက္ မွတ္တမ္းတင္ေနတာ။ Bro ဝင္႐ႈပ္တာနဲ႔ တစ္မိနစ္စာေလာက္ ပ်က္စီးသြားၿပီ။ ေလ်ာ္ေၾကး ငါးေသာင္းေပးရပါလိမ့္မယ္။ မေပးရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက ကြန္ဖူးသမားေတြဆိုတာ ေဟာဒီတ႐ုတ္တန္းတစ္တန္းလံုး သိၿပီးသား။ Bro ကို ေအးေဆးညႇိ ၾကည့္တာပါ။ ညႇိလို႔မရရင္ေတာ့..”
ရန္ကုန္အမႈလိုက္ခမ်ာ အက်ပ္႐ိုက္ေနၿပီး ” ႐ုပ္ရွင္ထဲက ဂ်က္ကီခ်န္း ျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်က္လီျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုလာပူးစမ္းပါလား” ဟု ေတြးမိေတြးရာ ေတြးလိုက္စဥ္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက စခန္းမွဴးရဲဝတ္စံုျဖင့္ ဘြားခနဲ ေရာက္လာၿပီး ရန္ကုန္အမႈလိုက္ကို ကယ္ထုတ္သြားေလသည္။ လြတ္လပ္ ေသာ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့မွ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက မူလ႐ုပ္သြင္အတုိင္း ကုိယ္ထင္ျပၿပီး..
” မင္းဟာ အမႈလိုက္ႀကီးပီပီအလြန္အမႈရွာတဲ့ေကာင္ပဲ။ အဲသည္ ေကာင္ေလးေတြက ပိုက္ဆံရွိတဲ့ တ႐ုတ္တန္းလူမိုက္ေတြကြ။ တ႐ုတ္ ေတြနဲ႔ ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ” ဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးသည္။ “တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ျပႆနာမျဖစ္ရရင္ ကုလားေတြကို ျပႆနာရွာရမွာလား” ဟု ရန္ကုန္အမႈလိုက္က မေက်မခ်မ္းအသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ “တ႐ုတ္နဲ႔လည္း ျပႆနာ မျဖစ္နဲ႔။ ကုလားနဲ႔လည္း ျပႆနာ မျဖစ္နဲ႔။ င႐ို႕ ေရႊဗမာအခ်င္းခ်င္းပဲ ျပႆနာျဖစ္။ ေရႊဗမာအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာျဖစ္တာ အရွင္းရလြယ္တယ္ မင္းမွတ္ထားလကြ” “ဟာ..ဘိုးဘိုးႀကီး အယူအဆက အူေၾကာင္ၾကားပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္တဲ့ ဝံသာႏုသမားဗ်။ မေအေက်ာ္ၿပီး ေဒြးေတာ္ေတာ့မလြမ္း…မလြမ္း”
ရန္ကုန္အမႈလိုက္ စကားမဆက္ႏုိင္ျခင္းမွာ သူႏွင့္ ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးတို႔အနီးတြင္ “ဂ်လြမ္း.. ဂြမ္း” ဟူေသာ အသံေပၚလာေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရပ္ထားေသာ ကုန္တင္ယာဥ္အငယ္စား တစ္စီးေပၚမွ ကတ္ထူေသတၱာတစ္လံုးကို ေအာက္သို႔ခ်ရင္း ေသတၱာတစ္လံုး ပြင့္ထြက္ကာ အထဲမွ စတီးဓားမ်ဳိးစံု ပလက္ေဖာင္းေက်ာက္ျပားေပၚသုိ႔ က်လာၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ “ဟာ..ဓားေတြ..ဓားေတြ။ မင္းတို႔ တစ္ေယာက္မွ မေျပးနဲ႔။ မင္းတို႔ အၾကမ္းဖက္က်ဴးလြန္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမား ေတြ။ အားလံုးေထာင္ထဲပုိ႔ပစ္မယ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ရင္း ရန္ကုန္အမႈလိုက္က ကုန္တင္ကားဆီသို႔ ေျပးသြားဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္သည္။သို႔ေသာ္ တန္ခိုးရွင္ ဘိုးဘိုးႀကီးက ရန္ကုန္အမႈလိုက္ကို တန္ခိုးျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္တားဆီးကာ အေဝးသုိ႔ ဆြဲ ေခၚသြားေတာ့သည္။ ” မႈခင္းအစစ္အမွန္ကို ႀကဳိတင္ ကာကြယ္တာလည္း မလုပ္ႏုိင္၊ အမႈ ျဖစ္ေတာ့လည္း ေပၚေအာင္ မလုိက္ ႏိုင္တဲ့ ငတံုး၊ ငအ။ အဲသည္ဓားေတြက တရားဝင္တင္သြင္းလာတဲ့ စတီး ဓားေတြဟ။ ဒီကေန႔ကစၿပီး မင္းကို အမႈလုိက္ရာထူးကျဖဳတ္တယ္။ ရာထူး အဆင့္လည္း ခ်သဟဲ့..မွတ္ထား”
ၾကဴးႏွစ္
