က်ြန္ေတာ္ ‘အေတြးဆုိင္’ဖြင့္ဖို႔ ဆက္စပ္မိတဲ့ အေတြးက အေတာ္ေဝးတယ္လို႔ ဆုိရမွာပါ။ ဆက္စပ္ပံု ‘ရက္စက္တယ္’ ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ကို အကြာအေဝးက မ်ားပါတယ္။ အကြာအေဝးက ‘ေဂ်ညီညီကေန …ေဆာခရတၱိ အထိ’ ကြာေဝးပါတယ္။
အိမ္မွာ ‘အေတြးဆုိင္’ဖြင့္ခ်င္ေန သူဟာ ေဂ်ညီညီေရးဆိုတဲ့ အလြမ္း ကဖီးသီခ်င္းကို ႀကိဳက္မိတယ္။ သီ ခ်င္းေလးက ႐ုိးရွင္းလွတဲ့ သီခ်င္း ေလးပါ။ အေၾကာင္းအရာက ေကာင္ ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး သီခ်င္းထဲက တီးဆုိင္မွာ အၿမဲထိုင္ၾကတယ္။ တီး ဆုိင္က ေကာင္မေလးႀကိဳက္တဲ့ သီ ခ်င္းေလးေတြ အၿမဲဖြင့္ေပးတယ္။ ေကာင္မေလးႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလး ေတြကို အၿမဲဖြင့္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ‘ဆုိင္ ရွင္ဦး’ကလည္း သိေနတယ္တဲ့။ သီ ခ်င္းစာသားထဲမွာ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ကို ‘ဆုိင္ရွင္ဦး’လို သံုးထားတဲ့အတြက္ ဆုိင္ရွင္က သိပ္အသက္မႀကီးေသး ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကလည္း အသက္ငယ္ေသး တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား၊ ဒါေတာ့ မသိ။
အဲသလို ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အၿမဲ ထုိင္တဲ့ တီးဆုိင္မွာ ေနာက္ပိုင္းက် ေတာ့ ေကာင္မေလးပါမလာေတာ့ ဘူး။ ေကာင္ေလးကေတာ့ တစ္ ေယာက္တည္းအၿမဲလာတယ္။ ေကာင္ေလးလာတုိင္းလည္း သူတို႔ ေျပာတဲ့ ဆုိင္ရွင္ဦးက ေကာင္မေလး ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ အၿမဲဖြင့္ေပး တယ္။ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္း အလြမ္းေျဖတယ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အလြမ္းကဖီးက သူ႔ဘာ သာလြမ္းလြမ္းေလး မေနဘဲ ေစာဘ ရန္ၿငိမ္းဆီကို အေတြးကဖီး အျမင္ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိ ေတြးမိတဲ့အခါ ေဆာခရတၱိဟာ ေရာင္းကုန္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေဆာ့ခရတိၱကို ခ်ေရာင္းဖို႔ ဆုိတာက လည္း အေတြးကဖီးကို အေတြးဆုိင္ ေျပာင္းမွ ျဖစ္မယ္။ ဒါနဲ႔ အေတြးဆုိင္။ ကဲ …
ေအးေလ …ေဆာခရတိၱဆိုေတာ့ ျပႆနာက ႀကီးလာ ၿပီ။ ဒီလူႀကီးက ဘာစာအုပ္မွလည္း ေရးခဲ့ဖူးတာမဟုတ္။ ဘာ ေက်ာင္းမ်ဳိးမွလည္း တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းမရွိဘူးခင္ ဗ်။ တကယ့္ အေလအေပႀကီး။ ေႏြေႏြ ေဆာင္းေဆာင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚ အက်ႌ မရွိ၊ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မရွိ။ ဒီလူႀကီး စုတ္တီးစုတ္ျပတ္နဲ႔ ေအသင္တစ္ၿမိဳ႕လံုးေပၚ ေလလြင့္ေနတာ လူတုိင္း သိၾကတယ္။ ေဆာခရတိၱအသက္ ၇ဝ အရြယ္ ဘီစီ ၃၉၉ မွာ ဖမ္းဆီး႐ုံး တင္စစ္ေဆးခံရတယ္။ စဲြခ်က္ေတြက…
(၁) ေဆာခရတိၱဟာ ေအသင္ သမၼတႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ နတ္ဘုရားမ်ား ကို မယံုၾကည္မႈ။ (၂) လူငယ္ေတြ စာရိတၱပ်က္ျပားေအာင္ ဖ်က္ ဆီးမႈ (လူငယ္ေတြကို အဂါရဝ အေတြးအေခၚ ေတြသင္ေပးဖို႔ အေတြး ဆုိင္ဖြင့္ထားသူဟု ဆန္႔က်င္သူမ်ားက ႐ႈတ္ခ်ခဲ့) ေနာက္ဆံုးသူ႔ကို ေသဒဏ္ေပး။ ေအသင္တရားဥပေဒ ေဆာခရတိၱဟာ ‘ေသဒဏ္အစား ေငြဒဏ္ေပးေဆာင္ပါရေစ’လို႔ ေတာင္း ဆုိပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီအခြင့္ကိုသူက ကိုင္ၿပီး ‘႐ုံးေတာ္ ကို တစ္က်ပ္’ေပးမယ္ေျပာလိုက္တယ္။ သ႔ူရဲ႕မိတ္ေဆြနဲ႔ တပည့္ ေတြက ႐ုံးေတာ္က ေက်နပ္ ေလာက္တဲ့အထိ၊ ဒဏ္ေငြရရွိေအာင္ စုေဆာင္းၿပီး သူတုိ႔ ‘ေဆာင္’ပါရေစ ေတာင္းပန္ၾကေပမယ့္ ေဆာခရတိၱက ျငင္းတယ္။ ေအသင္ဥပေဒက တစ္က်ပ္ေလာက္ပဲ ဟန္တယ္လို႔ သူက ယူဆတယ္။ တရား႐ုံးကလည္း ‘႐ုံးေတာ္ကို ေစာ္ကားတယ္’ ဆိုၿပီး ေအသင္ထံုးစံအတုိင္း သူ႔ကို အဆိပ္ရည္ ေသာက္ၿပီး ေသေစရမယ္လို႔ စီရင္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။
ေစာဘရန္ၿငိမ္းရဲ႕ ‘အေတြးဆုိင္ အေတြး’ က၊ ဒီေနရာမွာ ‘ရပ္’သြားပါတယ္။ ေအသင္႐ုံးေတာ္ကို တစ္က်ပ္ေပးၿပီး အသက္ နဲ႔ လဲသြားတဲ့ ေဆာခရတၱိကိုလည္း ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္း ေစာဘရန္ၿငိမ္းမသိေတာ့ပါဘူး။ သူေပးေဆာင္ပါ့မယ္ဆုိတဲ့ ေငြတစ္က်ပ္ကလည္း မ်ားသလား၊ နည္း သလားဆုိတာ သိဘူး။
ကိုင္း …ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ေခြၽ တာတဲ့အေနနဲ႔ အလြမ္း ကဖီးပဲ ဖြင့္ေတာ့မယ္။ ။