ေဆာင္းဦးလည္း ကုန္ခဲ့ေလၿပီ။ ေဆာင္းလယ္လည္း ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ေဆာင္းေႏွာင္းကို သီသီကေလး ပြတ္ သပ္ေက်ာ္လႊားကာ ေႏြဦးပင္သစ္စ ျပဳေလၿပီ။ ကြန္ကရစ္လမ္းတို႔ ေရွး ကထက္ပို၍ အက္ကြဲၾက၏။ ငါးစိမ္း သည္မႏွင့္ အမဲသားသည္မတို႔ ေရွး ကထက္ ပို၍ ေခၽြးေစာ္နံလာၾက၏။ သားငါးအညီႇနံ႔ႏွင့္ ေခၽြးနံ႔တို႔ ေရာစပ္ လုိက္ေသာအခါ ျမန္မာစာပါရဂူတို႔ အကၡရာျဖင့္ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္း သာေသာ -၀ါ- ပါရဂူငို အနံ႔တစ္မ်ဳိး သည္ ေစ်းကေလးထဲတြင္ လြင့္ပ်ံ႕စ ျပဳေလၿပီ။
”အဲဒီ ဥၾသဆုိတဲ့ အေကာင္ဟာ အသံအေတာ္ေကာင္းတာပါလား”
”ေလးခြနဲ႔ ပစ္သတ္ၿပီး ကင္စား ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ”
”အသံေကာင္းေပတဲ့အသားက အရသာေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပါ”
ရပ္ကြက္ထဲ ပလတ္စတစ္ႏွင့္ ဘူးခြံလိုက္ေကာက္ေသာ ကေလးႏွစ္ ေယာက္က တုတ္တံကေလး ကိုယ္စီ ေတာင္ယမ္း ေျမာက္ယမ္း လုပ္ရင္း စကားဆုိလာၾက၏။ ဒီငတိုေလး ႏွစ္ေကာင္သည္ ဥၾသျမင္ဖူးသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။
”ေဟ့ေကာင္”
”ဘာလဲ”
”ဟိုသနပ္ခါးေရာင္းတဲ့ အိမ္နား သြားရေအာင္”
”ဘာလဲ ေအာ္ဂင္တီးတဲ့ အပ်ဳိ ႀကီးကို သြားေခ်ာင္းမလို႔လား”
”ဟီးဟီး ..ေအာ္ဂင္မဟုတ္ပါ ဘူး၊ စႏၵရားပါကြ။ သူက စႏၵရားတီး ၿပီးရင္ ေရခ်ဳိးတယ္ေလကြာ၊ ေပါင္ သားေဖြးေဖြးႀကီးေတြနဲ႔ ေပါင္ရင္းက် ေတာ့ …”
”ေတာ္စမ္းပါကြာ၊ ငါတို႔အရြယ္ နဲ႔ ဒါေတြ စိတ္၀င္စားစရာ မလုိပါ ဘူး”
သနပ္ခါးေရာင္းသည့္ အပ်ဳိႀကီး အိမ္ကား ေစ်းကေလး၏ ထိပ္တြင္ ရွိ၏။ လမ္းမတန္းႏွင့္ သံုးအိမ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာ ျဖစ္၏။ သရက္ပင္ ၀ဲ၀ဲ ကေလးႏွစ္ပင္ရွိ၏။ ေက်ာက္ေခြႏွစ္ ေခြဆင့္ထားေသာ ေရခ်ဳိးကန္ကို အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ ထုတ္ထား ၏။ ေရခ်ဳိးသည့္ေနရာတြင္ ေက်ာက္ ျပားခင္းထား၏။ ေက်ာက္ျပားဟုဆို ေသာ္လည္း တကယ့္ေက်ာက္ျပား ေတာ့မဟုတ္၊ ဘိလပ္ေျမေလာင္းထား ေသာ အဂၤေတျပားသာျဖစ္၏။ ထုိ ေက်ာက္ျပားေယာင္ေဆာင္ထား သည့္ အဂၤေတျပားေပၚတြင္ အသား ျဖဴျဖဴ ကိုယ္လံုးေတာင့္ေတာင့္ အသက္ ၃၃ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမတစ္ ေယာက္ ေရခ်ဳိးေနေလ့ရွိ၏။ ထုိင္ လ်က္ခ်ဳိး၏။ ေရတစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို ကုပ္သား၀င္း၀င္းကေလးေပၚကေန ေလာင္းခ်မည္။ ထဘီအနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကေလးကို ရင္ရွားထားရာက နည္း နည္း ေလွ်ာ့လိုက္မည္။ ေဘးဘီ၀ဲ ယာတစ္ခ်က္ ေလ့လာအကဲခတ္လိုက္ မည္။ လူသူေလးပါးရွင္းေနသည္ကို ေတြ႕လွ်င္ ရင္အစံုကို အားပါးတရ ပြတ္သပ္မည္- ထိုသို႔ပြတ္သပ္ေနစဥ္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္း ကေလးမ်ားကို ေမွးစင္းထားမည္။ ထို႔ ေနာက္ေရတစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထပ္ ေလာင္းမည္။ ေခြထားေသာ ဒူးႏွစ္ ဖက္ကို ခပ္ေျပေျပကေလး ေထာင္ လုိက္မည္။ ေျခဖမိုးကေလးကေန စတင္ကာ ပြတ္သပ္လာခဲ့မည္၊ ေမြး ညင္းရွိန္းရွိန္းကေလးမ်ား ရွိသည့္ ေျခသလံုး၊ ေပါင္ …ၿပီး …
”ေရခ်ဳိးတာေတာ့ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ ေရမခ်ဳိး ခင္ စႏၵရားတီးေနတာက အေတာ္ ဆိုးတယ္ကြ” ဟု အသားမည္းမည္းႏွင့္ ငတို ေလးက ေျပာ၏။ ေျပာလည္း ေျပာ ေလာက္ပါေပ၏။ တျခားသူမ်ား စႏၵ ရားတီးေသာအခါ မိုးၿခိမ္းသံ၊ မိုးသီး မိုးေပါက္တို႔ ေႂကြဆင္းသံ၊ စမ္းေရ စီး ဆင္း ပလံုပြက္သံ၊ ေတာင္က်ေရတံ ခြန္လိမ့္ဆင္းသံ၊ သစ္ရြက္ေႂကြသံ၊ ေက်းငွက္သာရကာ ျမည္က်ဴးသံ၊ ေလျပည္တိုးသံမ်ားကို သာယာၾကည္ ႏူးစြာ ၾကားရတတ္၏။
ထိုအပ်ဳိႀကီး၏ စႏၵရားလက္သံ က်ေတာ့ ဆီတုိင္ကီမ်ား ေတာင္ေပၚ က လိမ့္က်သံ၊ ေခြးအိုကေလးကို ကားႀကိတ္ေသာအသံ၊ ပုလင္းခြံေတြ တင္ေမာင္းသြားေသာ ဘတ္စ္ကား စုတ္၏အသံ၊ အရက္သမားတစ္ ေယာက္ငိုညည္းသံ၊ သြားကိုက္သူတစ္ ေယာက္၏ ေတာက္ေခါက္သံ၊ သြပ္ မိုးေပၚ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ေျပးေသာ အသံ၊ ေခ်ာင္းဆုိးေနေသာ – မီးသတ္ ကားတစ္စီး အမွတ္တမဲ့ ဥၾသဆဲြေသာ အသံ၊ ဘုန္းႀကီးက ကပိ္ၸယကို ေငါက္ ေသာအသံ ..အစရွိေသာ သံထူး သံဆန္းမ်ား ျဖစ္တတ္၏။
တေပါင္းေလသည္ ရန္ငါမျပတ္ ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ကဲ့ သို႔ ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္ တုိက္ခတ္ေန၏။ ေစ်းကေလးထဲမွာ လူသူရွင္းသြားခဲ့ၿပီ။ ပဲပင္ေပါက္ပဲျပား သည္က ပဲပင္ေပါက္ေဆးေသာ ေရ ဇလံုႀကီးကို မႏုိင့္တႏုိင္မတဲ့ကာ လမ္း ေပၚသို႔ ျဗန္းခနဲ ဗြမ္းခနဲ ပက္ထည့္ လိုက္ေလ၏။ ငတိုကေလးႏွစ္ေယာက္ ကခုန္ေရွာင္၏။ အမဲသားခံုဘက္တြင္ ႏႈတ္သီးတယမ္းယမ္းႏွင့္ အနံ႔ခံေန ေသာ ေခြးက်ဳိးတစ္ေကာင္ကို တက္ နင္းမိေတာ့မလို ျဖစ္သြား၏။ ေခြးက ေယာင္ယမ္းၿပီး မာန္ဖီလိုက္၏။ ငတို ေလးတစ္ေကာင္က သူ၏ ပလတ္စ တစ္ေကာက္ေသာ တုတ္ခၽြန္ျဖင့္ ေခြး ဖင္ကို ထုိးလုိက္၏။
”ဟဲ့ ..မသာေလးေတြ နင္တုိ႔ အေဖကို စမေနနဲ႔ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားစမ္း”ဟု ငါးသည္မ ႀကီးက ေအာ္၏။ ငတုိေလးႏွစ္ ေယာက္ ငါးသည္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ ကာ။
”ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖမဟုတ္ဘူး ဗ်။ အဲဒါ အေဒၚေယာက်္ား”
ဟုေအာ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေျခကုန္ သုတ္ကာ ေျပးၾက၏။ ငါးသည္၏ ငါး ခူထုေသာ တုတ္က ပ်ံ၀ဲကာ လုိက္၏။
”ေခြးသားေတြ၊ ငါလိုက္ပြတ္ လုိက္ရင္ ခ်ဳပ္႐ုိးေတြ ေျပကုန္ေတာ့ မွာပဲ”
တေရာ္ကင္ပြန္းေရာင္းေသာ မိန္းမပ်ဳိက ငါးသည္ကို ၾကည့္ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနေလ၏။
အၿငိမ္းစားႀကီး ဦးေက်ာ္ေစာ သည္ ပင္စင္ထုတ္ရမည့္ ရက္ကို တြက္ေန၏။
”ေရစက္ကလည္း ပ်က္ေန တယ္။ ခြက်တာပဲ ကြာ။ သမီးေရခ်ဳိး တဲ့ေနရာကိုလည္း မိုးကာတာလပတ္ ကေလးျဖစ္ေတာ့ ကာေပးရဦးမယ္။ အရက္သမားေတြ၊ ပလတ္စတစ္ ေကာက္တဲ့ ငတိုေလးေတြက အစ ငါ့ သမီးေရခ်ဳိးတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၾက တာ မမိုက္ဘူး။ ငါ့ညီ ဇာတ္ဆရာရဲ႕ စႏၵရားႀကီး ေရာင္းပစ္လိုက္ရင္ေကာ။ ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ညီအစ္ကို ေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ေဆြ ခန္းမ်ဳိးခန္းျပတ္ကုန္မွျဖင့္”
ဦးေက်ာ္ေစာ အေတြးမဆံုးလိုက္ ..။ ၿခံစည္း႐ုိးဆီမွ ခ်ဳိးခ်ဳိးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံၾကားရ၏။
”ေဟ့ေကာင္၊ အဘိုးႀကီးကြ”
”ေျပာေဟ့ …ေျပာဟ”
”ဒီေန႔ေတာ့ ေျပးရတာခ်ည္းပါ လား”
”ေခြးမသား ငတိုေလးေတြ ေသ ေပေတာ့”
ဦးေက်ာ္ေစာသည္ ငတိုေလး ႏွစ္ေယာက္အား ေလးခြႏွင့္ ပစ္ေလ ၏။ ငတိုေလးမ်ားကို မမွန္။ ေရခ်ဳိး သည့္ ေနရာက ၿခံစည္း႐ုိး အေဆြး ေလးကိုသာ ထိမွန္ေလ၏။ စည္း႐ုိး တုိင္တစ္ေခ်ာင္းအေဆြးလြန္ရာက က်ဳိးက်သြားေလ၏။ ဦးေက်ာ္ေစာ ေတာက္ေခါက္လိုက္၏။
”ေတာက္ …ဒီတစ္ခါ ပင္စင္ ထုတ္ရင္ေတာ့ ၿခံစည္း႐ုိးလံုေအာင္ ကာမွကို ျဖစ္ေတာ့မွာပါကြာ”
ေႏြဦးသစ္ေနေရာင္သည္ တစ္ စတစ္စ အရွိန္ျမင့္၍ လာေလသလား မသိ၊ ဦးေက်ာ္ေစာရင္ထဲအထိ က်ဴး ေက်ာ္၀င္ေရာက္ကာ ငရဲတမွ် ပူျပင္း လာေလသတည္း။
ေအာင္မွဴးေ၀