သာဓုၿခံဆိုတာက ႐ုပ္ရွင္ၿခံကို ဆိုလိုပါတယ္။ ေမာင္ဝဏၰ၊ သုေမာင္၊ မင္းလူတို႔ရဲ႕ ေရႊေၾကးစည္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေလးလည္းရွိတယ္။ ဥာဏ္ ေပၚက မင္းလူ၊ သုေမာင္က ဗလ၊ ဝဏၰက ေမာင္ဝဏၰ၊ ေနာက္ဆံုးလူက ႐ူပပဲက်န္ရစ္ေတာ့တာေပါ့။ တကယ္ ေတာ့ လ်င္ျမန္စြာ လူ႔ေလာကႀကီးက ေန ခြဲခြာသြားၾကသူေတြကို ဝမ္းနည္း လြမ္းဆြတ္စြာနဲ႔ စာစီကံုးေနခဲ့မိပါပ ေကာလား။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ‘ေျခဖဝါးေတာ္ႏုႏု’ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးတုန္းက ေဇာ္လြင္၊ စမ္းစမ္း ေအး၊ ေအာင္ျမင့္၊ ပန္းခ်ီေအာင္စိုး၊ မ်ိဳးၿငိမ္း၊ မႏၲေလး ယခု လမင္းတစ္ရာ မင္းသမီး ေဌးေဌးျမင့္က အခုတိုင္ ရွိေနဆဲ။
စာေရးဆရာ ကိုေအာင္လင္း ဟာ ပခုကၠဴသားျဖစ္တယ္။ အ႐ိုင္း စံပယ္၊ ေမာင့္မမၿငိမ္း၊ ေဗဒါစတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမွာ ျမင့္ျမင့္ခင္ႏွင့္ တြဲၿပီး)ပါဝင္႐ိုက္ကူးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ပန္းႏု ေရာင္ႏွစ္ကာလျဖစ္လုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ပညာ ဆည္းပူးေနမိခဲ့တယ္ေပါ့။
အေနအထိုင္၊ အေနအထား စတဲ့ လူတစ္ကိုယ္လံုးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ၿပီး သင္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က ေမာင္သိန္းေဇာ္၊ (မႏၲေလး သိန္းေဇာ္)လည္း ႐ိုက္ကြင္းရွိရာ ေရာက္ခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္တင္ထြန္းေအာင္က ဝတၳဳလံုးခ်င္းစတင္ေရးသားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ျမင့္ေအာင္က အကယ္ဒမီရၿပီ လားမသိ။ ကိုစံ၊ ကိုစိုးစတင္တဲ့ စက္ အဖြဲ႕သားေတြ ႏွင့္အတူ ေျဖဖဝါး ေတာ္ႏုႏုကို မႏၲေလးေတာင္ ေျခမွာ ဇာတ္႐ံုေဆာက္လုပ္ၿပီး ႐ိုက္ကူးခဲ့ တယ္။ မႏၲေလးက နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာ တင္ရဲ႕သား ေရႊနန္းတင္ လည္းပါ တယ္။ စမ္းစမ္းေအးက မင္းသမီး၊ ပုဏၰားက ဗဂ်ီေအာင္စိုး၊ ေအာင္ျပည့္၊ စမ္းစမ္းေအး၊ ေဇာ္လြင္ပတ္မတီး ဆိုင္းရဲ႕နရီ စည္းဝါးမိမိ ကၾကရဲ႕လား။ အဲဒီႏွစ္ကာလ ေတြမွာ ေမာင္း တီးေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ေလး ေတြကိုင္လို႔ တန္းစီၿပီး စားေသာက္ ရတဲ့အခ်ိန္၊ ခရီးသြားရင္းေတးဆို မယ္။ ေလျပည္ ေလးေတြတိုးေဝွ႕သြား ေတာ့ေတး သြားေလးေတြေပၚလာ တယ္။ ထင္း ႐ွဴးရြက္ေတြ ခြၽန္ခြၽန္ သြယ္၊ ဝင္းမွည့္ ေနတဲ့ စပါးခင္းလယ္၊ ေလညင္းျဖတ္ ေျပး လိႈင္းကေလးထ ပံုရယ္ . . . စတာေတြနဲ႔ လြမ္းခဲ့ရ တဲ့ ႐ိုက္ကြင္း ေပၚမွာကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို ထိေစခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။
ေဒါ့ဂ်စ္ကားေပၚမွာ ကိုဝဏၰ ရယ္၊ ေညာင္ဦးဖိုးခ်ိဳရယ္၊ ကိုေအာင္ ျပည့္ရယ္ေပါ့။ ကိုေအာင္ျပည့္မွာ ‘ၿပိဳ မွာေလလား . . .မိုးရဲ႕’ ဝတၳဳ မ်က္ ႏွာဖံုး၊ ‘ေနရစ္ေတာ့ ျမသီလာ’ ကဗ်ာ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး၊ ႐ုပ္ရွင္ပိုစတာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္အေၾကာင္းေလး ေျပာဆိုပါရေစ။
ဇာတ္ပြဲစင္တစ္ခုေပၚက မွန္က ေလး။ မင္းက မွန္ကေလးျဖစ္ေတာ့ ဇာတ္ပြဲေတြသြားရာ လိုက္ခဲ့ရတယ္။ မွန္ၾကည့္သူေတြကို မင္းကျပန္ၿပီး ျမင္ရေအာင္ ေက်ာျပင္မွာ ျပဒါး ေလးေတြ သုတ္ထားတယ္။ ျပဒါး မျပယ္ပါေစနဲ႔ေနာ္ မွန္ကေလး။ ေၾသာ္တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျပဒါး ပါတဲ့မွန္ကေလး ကြဲသြားတယ္။ ပ်က္ စီးသြားတယ္မဟုတ္လား။
ကြၽန္ေတာ္က ကိုဝဏၰရဲ႕ ပိုစ တာ ‘ေျခဖဝါးေတာ္ႏုႏု’မွာ မွန္ ၾကည့္ တဲ့ ဘီလူးပံု ပန္းခ်ီကားတစ္ ခ်ပ္ကို ေရးဆြဲခဲ့တယ္။ ဘီလူးက မွန္ ၾကည့္ ေနတဲ့ ပံုေလးပါ။ စမ္းစမ္းေအး က ရွက္တဲ့ပံုေလ။ မင္းသား ေဇာ္လြင္ က ပတ္မတီးေနတဲ့ပံုေလးေပါ့။ ပိုစတာ ပံုကို ႐ုပ္ရွင္ျမႇင့္တင္ေရးမွာ ဆင္ဆာ လည္းတင္ရတယ္။ ပံုေတြလည္း တင္ရတယ္။ ပိုစတာ ပန္းခ်ီ ကားကို တင္ျပသူက မင္းသား သုေမာင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က သုေမာင္ က မင္းသား ျဖစ္ခါစပါ။
စာေရးဆရာ ျမတ္ထန္ရဲ႕ ‘ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့’ကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူး ေနတဲ့ သုေမာင္က ဘီလူး မွန္ၾကည့္ ေနတဲ့ ပန္းခ်ီပိုစတာသြားတင္ျပေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးမ်ိဳးျမင့္က ”ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘီလူး မွန္ ၾကည့္ရသတံုးဗ်ာ”လို႔ ေမးသတဲ့။ ပိုစတာကို ခြင့္ျပဳရမွာ ခက္ေနတယ္ ဗ်ာတဲ့။
”ဒီလိုပါဗိုလ္ႀကီးခင္ဗ်ာ။ ပန္းခ်ီ ဆရာက ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ဘီလူး မွန္ၾကည့္ေနတာက သူ႔ရဲ႕ျမန္မာမႈ ေခါင္းေပၚက ဘီလူးရဲ႕ ေဆာင္းထား တဲ့ဝတ္စံုကို တည့္မတည့္ မွန္ႏွင့္ ၾကည့္တာဗ်ာ။ ေဟ . . .ပန္းခ်ီ ဆရာ ေခၚလာရင္ ေကာင္းမယ္ဆို ေတာ့ ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏုႏု ဇာတ္ဝင္ခန္းက ဘီလူးလည္းပါ တယ္။ ပုဏၰားလည္းပါတယ္ေပါ့ ဗ်ာ။ အဲဒါ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္တာဝန္ယူပါ တယ္ ဗိုလ္ႀကီးရယ္” စသျဖင့္ သု ေမာင္က ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ‘ေျခဖဝါးေတာ္ႏုႏု’႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကိုသ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ မွန္ကေလး တစ္ခ်ပ္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီေလးပါ။
ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ ‘လယ္ ေတာကအျပန္၊ ပန္ခ်င္တယ္ ခေရ ဖူး’ဆိုတဲ့ ေတးသီခ်င္းကို ခ်ိဳၿပံဳးႏွင့္ တြဲၿပီး သုေမာင္ဆိုခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလ ႏွစ္မ်ားဆီကို အမွတ္တရ သတိရေန ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပဒါးမျပယ္ ခင္က မွန္ကေလးဟာ အခုေတာ့ ျပဒါးျပယ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္ အႏုပ ညာသည္ေတြအဖို႔ ဆင္ဆာမရွိေတာ့ ေပ်ာ္ၾကမယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ မွန္ကေလးတစ္ခ်ပ္လို မေကာင္းခဲ့ လွ်င္လည္း မွန္ကေလးကသိေနပါ လိမ့္မယ္။
မွန္ – မမွန္ မွန္ေလးက တာ ဝန္ယူဖို႔ မဟုတ္ဘူးေလ။ ၾကည့္သူမွာ သာ တာဝန္ရွိတယ္။ မွန္ထဲမွာ ၿပံဳးျပ ရင္မွန္ေလးက ျပန္ၿပံဳးျပတယ္ မဟုတ္လား။ ျပဒါးျပယ္သြားတဲ့ မွန္ ကေလးကေတာ့ ၿပံဳးေတာ့မွာ မဟုတ္ ဘူးေလ။ မွန္ကေလးရယ္မင္းက ေနာက္ကြယ္မွာျပဒါးျပယ္ေအာင္ လုပ္ရင္ေတာ့ မင္းကိုေဖာက္ထြင္းၿပီး ျမင္ရမွာပါ။
ၾကည့္သူတိုင္းရဲ႕ မွန္ကေလးေတြ
ျပဒါးမျပယ္ပါေစႏွင့္
ၾကည္လင္တဲ့ ႏွစ္ကေလး ျဖစ္ပါေစ။
ေျခဖဝါးေတာ္ႏုတဲ့ အေနအ ထားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခရီးသြားရင္း ေတးသီခ်င္းဆိုလို႔ ရၿပီမို႔ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာျဖင့္ ေျခဖဝါး ေလးေတြခ်လို႔ ငါျပန္သြား ခဲ့ၿပီ။ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကာလ ေတြ ေပၚမွာအေကြ႕ေတြကလည္းမ်ား၊ အေကာက္ေတြက လည္းမ်ား၊ ေရာက္လိုရာ ေရာက္ပါေစသား။ ရည္မွန္းခ်က္ ကို အေရာက္သြား။ သနားကမားႏွင့္ ေျခဖဝါး။ ေၾသာ္ ေျခဖဝါးေလးေတြ မွန္ၾကည့္ ရင္း မသြားၾကပါဘူးေလ။
စိတ္၏ေခၚရာ ဘဝေမာစြာ လြမ္းဆြတ္ခါခါႏွင့္ ခရီးလမ္းက ညီညာခဲ့ေပမယ့္လည္း စိတ္ေတြဆို တာကေတာ့ မညီညာၾကပါဘူး။ ေမတၱာစိတ္ေတြနဲ႔ ခရီးသြားရေပဦး ေတာ့မွာပါကလား။
ပန္းခ်ီ တင္လွဝင္းထင္