အခုလို မိုးေလးေတြမ်ား တစိမ့္စိမ့္ ေစြေနၿပီဆုိရင္ ‘ကိုရင္ဘဂ်ာ’ ဂ်ာ ေအးကို သတိရေတာ့တာပဲ။ ဘဂ်ာနဲ႔ ဂ်ာေအး ဂ်ာခ်င္းတူေပမယ့္ ဘဂ်ာက ‘လူ’ျဖစ္ၿပီး ဂ်ာေအးက ကေလးကဗ်ာ ထဲက နာမည္ပါ။ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ ‘ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ုိက္၊ ေမွာင္မိုက္မွာ ငို၊ ကိုလူပ်ဳိထရံေပါက္က …’ ဘာ ညာဆိုတာေလ။ ဂ်ာေအးက အဲဒီ စာသားထဲက ဂ်ာေအးပါ။ လူျဖစ္တဲ့ ဘဂ်ာကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ဘဂ်ာျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဒါျဖင့္ ဘဂ်ာ၊ ဘာဘဂ်ာလဲ …။ ေရွးဗမာႀကီးေတြလိုု နာမည္ ေပး ဓေလ့ပံုစံေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရ မယ္။ ဥပမာ သမီးမိန္းကေလးေမြး တယ္ဆိုပါစုိ႔။ မိဘက မေစာမယ္ (ေစာမယ္)လို႔ ေပးမိတယ္ဆုိရင္ ဒုတိ ယထပ္ေမြးလာတဲ့ သမီးနာမည္က ‘ေစာၾကြယ္’ျဖစ္မယ္။ ထပ္ၿပီး သမီး ေလးေမြးရင္ ‘ေစာထယ္’လို႔ ေပးမယ္။ ဒီေတာ့ ေစာမယ္၊ ေစာၾကြယ္၊ ေစာ ထယ္တုိ႔ဟာ ေခၚရအဆင္ေျပေစမယ့္ ဒီသံုးေယာက္အျပင္ စတုတၳသမီး ထပ္ေမြးဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီမိန္း ကေလးနာမည္ ‘ေစာဂြယ္’ပဲျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားတယ္။ အဲဒီအေျခအေနက်ေတာ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ဘာေတြမစဥ္းစား ေတာ့ဘူး။ ကာရန္တူနဲ႔ နေဘထပ္ရ ရင္ၿပီးေရာပဲ။
ရွိေသးတယ္။ ေယာက်္ားေလး ေမြးလို႔ သားဦးကို ‘သာလႈိင္’လို႔ ေပး မိရင္ ေနာက္ေကာင္က ‘သာပိုင္’ ျဖစ္ကေရာ။ ဒါနဲ႔ မရပ္ဘဲ ေနာက္ ထပ္တစ္ေကာင္ေမြးရင္ ဒီေကာင္ ‘သာၿမိဳင္’ျဖစ္လာေရာ။ စဥ္းစားၾကည့္ သူတို႔ နာမည္ေပးပံုေတြက သာၿမိဳင္ အထိ၊ ဟုတ္ေနေသးေပမယ့္ ထပ္ ေမြးရင္ေတာ့ အဲဒီေကာင္ ‘သာဘုိင္’ ျဖစ္ေတာ့တာ။
အဲ …ဘဂ်ာနာမည္ကလည္း အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူတို႔ညီအစ္ကို ေပါင္းသံုးေယာက္ရွိတာ။ ဘဂ်ာက အလယ္လူ။ အႀကီးဆံုးအစ္ကိုႀကီးက ‘ဘသာ’။ အငယ္ဆံုးေကာင္ရဲ႕ နာ မည္က ‘ဘခ်ာ’။ ဘဂ်ာက အလယ္လူ ဆုိေတာ့ ဘခ်ာမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါသံုးေယာက္တည္းမို႔ ေလးေယာက္ သာ ေမြးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေကာင္ ‘ဘဂြါ’ပဲ။ ဘခြါမွ ဘဂြါ။
ေအးေလ။ အခုေျပာခ်င္တာက လည္း ေရွးဗမာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ နာမည္ ေပးတာေတြကို ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ ပါဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဓေလ့ ေလးမုိ႔ ေျပာျဖစ္သြားတာပါ။ တကယ္ ေျပာခ်င္တာက ..ခုလိုမ်ဳိးေလး တစိမ့္စိမ့္ေခြေနတာရယ္။ ဘဂ်ာ ရယ္၊ ဂ်ာေအးရယ္၊ မုန္႔လံုး စကၠဴ ကပ္ရယ္၊ ဂ်ာေအးအေမရယ္၊ ပလႅင္ ေပၚက ေမ်ာက္ကေလးရယ္၊ ကိုလူ ပ်ဳိရယ္၊ ကိုလူပ်ဳိအၿမဲရပ္ေနတဲ့ ထရံ ေပါက္ရယ္။ ဒါေတြကို မိုးတစိမ့္စိမ့္ ထဲမွာ ဘဂ်ာစဥ္းစားျပန္တယ္။ စဥ္း စားတယ္။ စဥ္းစားတယ္။
ဘဂ်ာစဥ္းစားပံုက ‘ကိုလူပ်ဳိ’ ဟာ သူတို႔ငယ္ငယ္ကေလးဘဝက တည္းက ထရံေပါက္မွာ ရပ္ေနတယ္။ အခု ဘဂ်ာႀကီးလာေတာ့လည္း ကိုလူ ပ်ဳိက ထရံေပါက္ရပ္တုန္း။ ဘာကိစၥ ထရံေပါက္ လာရပ္ေနရတာတုံး။ ဒါ တစ္ပိုင္း။
ဒီလုိနဲ႔ ဘဂ်ာဟာ သူ႔ဂ်ာေအး အေတြးကို လက္ရွိေတြးပံုထက္ နည္း နည္း ‘ႀကီး’ၿပီး ေတြးၾကည့္ဦးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ဒီလိုနဲ႔အေတြးကို ‘ႀကီး’ ၾကည့္မိျပန္လာေရာ …
ေၾသာ္ ..လူဟာ၊ သခၤါရစက္ ဝိုင္းအတြင္း သမုိင္းအသစ္တစ္ခု ေမြးဖြားတိုင္းမွာ လူဟာ ဂ်ာေအးျဖစ္ လုိက္၊ ဂ်ာေအးအေမျဖစ္လုိက္နဲ႔ လံုး လည္လိုက္လိုက္၊ လံုးလည္း ႐ုိက္႐ုိက္ နဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနတာပါလားေနာ္။
အင္း …အားနည္းတဲ့အခါ လူဟာ ဂ်ာေအးျဖစ္လိုက္၊ အားႀကီး တဲ့အခါ ဂ်ာေအးအေမျဖစ္လိုက္နဲ႔၊ အင္း …ဒုကၡ ဒုကၡ မုန္႔လံုးစကၠဴ ကပ္ဇာတ္လမ္းေတြမွာ အပ္ေၾကာင္း ေတြကလည္း ထပ္။ ၾကာကလပ္နဲ႔ ဆြမ္းေတာ္တင္ခြင့္ ေရာ့အင့္ ေရာ့ အင့္လုိ႔ ေပးလုိက္ရင္လည္း၊ ပလႅင္ ေပၚက ေမ်ာက္ကေလးလို ဆင္းေျပး ဖုိ႔ အခြင့္အေရးမွ ရပါ့မလား။ အခြင့္ အေရးရလုိ႔ ဆင္းေျပးႏုိင္တယ္ထား ဦး။ ထရံေပါက္မွာ ဟိုတစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ဆြဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနဦးမွာ …။ အဲဒီေကာင္က ‘အား’ေနတာ။ သူ႔အလုပ္က သူမ်ား ေျခေထာက္ဆြဲ ဖို႔ပဲေလ။
ဒီလိုဂ်ာေအးဇာတ္လိုေတြးရင္း ဘဂ်ာဟာ သူ႔ကိုယ္သူသတိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ နားခ်တယ္။
”ဒီမယ္ ဘဂ်ာ၊ ဇာတ္လမ္းက ေတာ့ ပံုေသေတြခ်ည္းပဲ။ မိုးေတာင္ က ခ်ဳပ္ၿပီးရင္ မုန္႔လံုးလာမယ္။ မုန္႔ လံုးလာၿပီးရင္ အဲဒီမုန္႔လံုးကို သူတို႔ စကၠဴကပ္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မိုး ေတာင္က ခ်ဳန္းၿပီး မုန္႔လံုးမလာခင္ မင္းလစ္ေတာ့ စကၠဴကပ္တဲ့အထိ ေစာင့္မေနနဲ႔ လစ္ေတာ့ ေတာ္ၾကာ ေမွာင္မိုက္ထဲ မင္းငိုေနရလိမ့္မယ္ …”
ေစာဘရန္ၿငိမ္း