ထမင္းေစ့ကေလးတစ္ေစ့။ စားပြဲ ေပၚမွာ။ ႐ႈပါမိတ္ေဆြ။ ထမင္း ေစ့ကေလးမ်ားကို ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ ျမင္ခဲ့ ဖူးေပါင္း မ်ားလွေပၿပီ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ သည္ ေန႔စဥ္လိုလိုပင္ ထမင္းေစ့ ကေလးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ၾကေလ့ရွိ သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခုတည္းေသာ ထမင္းေစ့ကေလးကိုမူ ျမင္ၾကဖူးပါ စ။ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ လူသားတစ္ ဦးတည္း က်န္ရွိေနသလို ထမင္းေစ့ ကေလးတစ္ေစ့ကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။
ထမင္းေစ့ကေလးကအျဖဴေရာင္ ျဖစ္သည္။ ထမင္းေစ့ကေလးက ရွည္ ေမ်ာေမ်ာပံုသဏၭာန္ရွိၿပီး အဖ်ား ႏွစ္ဖက္တြင္ ေသးသြယ္ခြၽန္ျမေန သေယာင္ရွိသည္။ ထမင္းေစ့ကေလး သည္ ေအးစက္စျပဳေနပါၿပီ။ ထမင္း ေစ့ကေလးတစ္ေစ့သည္ အေလး ခ်ိန္ မည္မွ်ရွိမည္ကို ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔မသိၾကပါ။ ထမင္းေစ့ကေလးတစ္ေစ့၌ ခ်ိန္းဆို မႈတစ္ခုရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါသည္။
ထမင္းေစ့ကေလးသည္ ေလသလပ္ သျဖင့္ တင္းမာေျခာက္ေသြ႕စျပဳေန ပါၿပီ။ ျပတင္းဝမွ ျဖတ္ဝင္လာေသာ ေနေရာင္ျခည္တစ္ျခမ္းက စားပြဲေပၚ မွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္က်ေနသည္။
ယေန႔သည္ျပာသိုလ၏ေန႔ တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ သင္သည္ထမင္းေစ့ကေလး တစ္ေစ့ကိုေတြ႕လွ်င္ မည္သို႔ျပဳမူပါ မည္နည္း။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ထိုကဲ့သို႔ ေသာ ကိစၥမ်ား၌ ဤသို႔စိတ္ဝင္စား ရေကာင္းမွန္း သိပ္မသိၾကေခ်။ သို႔ ရာတြင္ က်ီးကန္းမ်ားကမူ ဤကဲ့သို႔ မဟုတ္ၾကပါေခ်။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္တစ္ဖက္၌ က်ီးကန္းတစ္ ေကာင္ တအားအားေအာ္ျမည္ေန သည္။ က်ီးကန္းသည္ သူ၏မည္း နက္ေသာ အေတာင္ပံမ်ားကိုခတ္ကာ ဝဲပ်ံေနသည္။ ထမင္းေစ့ကေလးက စားပြဲေပၚမွာ။ ကြၽႏ္ုပ္၏မိခင္က လူ ကေလးအိပ္ေတာ့ေနာ္ ေဟာဟို သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ီးကန္းေရာက္လာ ၿပီ။ အိပ္ေတာ့ဟူ၍ ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ပံုကို အမွတ္ရမိပါ၏။ သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ီး ကန္းမည္းမည္းႀကီးတစ္ေကာင္က ပ်ံ ဝဲေနေပလိမ့္မည္။ ထိုစဥ္က ကြၽႏ္ုပ္ မွာ ငယ္ရြယ္လြန္းေသာ ကေလးတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ ယခုစားပြဲေပၚမွ ထမင္းေစ့ကေလးကို တအားအား ေအာ္ျမည္ပ်ံဝဲေနေသာ က်ီးကန္းႀကီး က ျမင္ေတြ႕သြားခဲ့သည္။ လူသူမရွိ ေသာ အခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ။ က်ီးကန္းသည္ ပ်ံဝဲဝင္ေရာက္လာကာ ထမင္းေစ့ကေလးကို မည္းနက္ေသာ ႏႈတ္သီးျဖင့္ ကိုက္ခ်ီသြားသည္။
က်ီးကန္းမ်ားသည္ ျမင့္ျမင့္ မားမားပ်ံသန္းႏိုင္ၾကသည္။ က်ီး ကန္းမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ရွင္သန္မႈ အတြက္ အၿမဲႏိုးၾကားေနၾကသည္။ က်ီးကန္းမ်ားသည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိလာတတ္ၾကပါသည္။ က်ီး ကန္းမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၅ဝဝဝ ခန္႔ကပင္ မိုးေကာင္းကင္ ေအာက္၌ရွိေနခဲ့ၾကပါသည္။
ေနမ်ိဳး