ခုလို မိုးေလကင္းစင္တဲ့ ေဆာင္းဦးကာလပါပဲ။ တိမ္တိုက္ေတြ ရဲ႕အေပၚမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ ေတာင္တန္းႀကီးေတြက တစ္ဝက္ တစ္ပ်က္နဲ႔။ တိမ္ေတြကို ခြစီးေနသ လိုပဲ။ မခို႔တ႐ို႕ တိမ္ေတြရဲ႕ ခါးဝတ္ လႊာဟာ ေတာင္တန္းျပာတန္းႀကီးကို ရစ္ပတ္လို႔၊ လွလိုက္တာ။ ႐ုတ္တ ရက္ ၇ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလး ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစား လုိက္ရတယ္။ ခုလို မိုးေလကင္းစင္တဲ့ ေဆာင္းဦးကာလပါပဲ။ တိမ္တိုက္ေတြ ရဲ႕အေပၚမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ ေတာင္တန္းႀကီးေတြက တစ္ဝက္ တစ္ပ်က္နဲ႔။ တိမ္ေတြကို ခြစီးေနသ လိုပဲ။ မခို႔တ႐ို႕ တိမ္ေတြရဲ႕ ခါးဝတ္ လႊာဟာ ေတာင္တန္းျပာတန္းႀကီးကို ရစ္ပတ္လို႔၊ လွလိုက္တာ။ ႐ုတ္တ ရက္ ၇ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလး ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစား လုိက္ရတယ္။
အိမ္။ နန္းရဲ႕အိမ္။
ေဖေဖ၊ ေမေမရဲ႕အိမ္။
အိမ္ေရွ႕ေဘးတစ္ဖက္၊ တစ္ ခ်က္မွာ ေရာင္စံုပန္းခင္းေတြရွိ တယ္။ ပန္းခင္းေလးကို ျဖတ္သြား ရင္ အိမ္ကိုေရာက္ၿပီ။ ၿခံအက်ယ္ ႀကီးထဲမွာ သီးပင္၊ စားပင္ေတြ အျပည့္။ စားပြဲတင္ တင္းနစ္လည္း ရွိတယ္။ ေမေမနဲ႔ ပင္ေပါင္႐ိုက္ရ တာေပ်ာ္တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ပန္းပင္ေရ ေလာင္းရတာေပ်ာ္တယ္။ ဘဲေလး ေတြ၊ ၾကက္ကေလးေတြ၊ ငွက္ကေလး ေတြ အစာေကြၽးရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ယုန္ေလးေတြစားဖုိ႔ အရြက္ေတြခူး ရတာေပ်ာ္တယ္။ မန္က်ည္းပင္ ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မန္က်ည္းေစ့ ေကာက္ရတာေပ်ာ္တယ္။ နန္းရ႕ဲ ေခြးေလးရန္လံုနဲ႔ ေဆာ့ကစားရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ရန္လံုက နန္းအမိန္႔ကို အၿမဲနာခံတယ္။
နန္းမေပ်ာ္တာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ေဖေဖနဲ႔ ကာယေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရတာ။ အိပ္ ေရးပ်က္တယ္၊ ခ်မ္းတယ္။ ေဖေဖ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာရတာ အရမ္းပင္ပန္းပါ တယ္။ အသက္နည္းနည္းႀကီးလာ ေတာ့ ေဖေဖ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈက အာဏာ ရွင္ ဆန္တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ ဒီေန႔မနက္ အိမ္မွာဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းဖိတ္ေကြၽးမယ္ ဆိုလို႔ နန္းေပ်ာ္ေနတယ္။ ဧည့္သည္ လာရင္ ဟင္းေကာင္းစားရမွာေလ။ ကံေကာင္းရင္ မုန္႔ပါစားရမွာ။ ၿပီး ေတာ့ ဒီေန႔မနက္ နန္းရဲ႕ဘဲေလး တစ္ေကာင္ ေသသြားတာကိုလည္း ဧည့္သည္ကို ေျပာျပရဦးမယ္။ ဧည့္ သည္ႏွစ္ေယာက္က နန္းရဲ႕ဦးေလး ေတာ္တယ္လို႔ ေဖေဖက ေျပာျပထား တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဧည့္သည္နား မကပ္ ရဘူးတဲ့။ အမိန္မရဘဲ စကားမေျပာရ ဘူးတဲ့။
ေဖေဖစည္းကမ္းတင္းက်ပ္တာ လြန္သလိုပဲ။ ေဖေဖက ေက်ာင္း ဆရာ။ ေမေမက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ မႀကီး။ ေဖေဖက ေမေမထက္ စည္း ကမ္းႀကီးတယ္။ နန္းတစ္ခါတေလ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ေဖေဖက႐ိုက္တတ္ ေသးတယ္။ ေမေမက မ႐ိုက္ဘူး။ ေခ်ာ့ေျပာတယ္။ ပံုျပင္ေလးေတြနဲ႔ ဆံုးမတယ္။ ဒါေၾကာင့္နန္းကေတာ့ ေမေမ့ကိုပိုခ်စ္တယ္။ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္က အေရးႀကီးပံုရတယ္။ ညညဆို ေမေမ နဲ႔ေဖေဖ တိုးတိုးတိုးတိုး ေျပာေနၾက တာၾကာၿပီ။ ေမေမက ေၾကာက္တယ္ လို႔ ေျပာသံၾကားမိတယ္။ ေမွ်ာ္ေန တဲ့ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆင့္၊ ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ဦးဦး တစ္ေယာက္က အက်ႌအေႏြးထည္ အေဟာင္းႀကီး ဝတ္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာေလးက ၿပံဳးေနတာပဲ။ နန္းလို ပဲ ကြင္းထိုးဖိနပ္စီးတယ္။ သူ႔ဖိနပ္ကို ေထာင့္ေလးမွာ ခြၽတ္ထားတယ္။ ေနာက္ဦးဦးတစ္ေယာက္က ေဘာင္းဘီ၊ အက်ႌဆင္တူနဲ႔။ အသစ္ ႀကီးဝတ္လာတယ္။ ဖိနပ္ကလည္း ႀကိဳးေတြနဲ႔။ ေမေမကေျပာတယ္။
“ခြၽတ္ရခက္ရင္ မခြၽတ္ပါနဲ႔”တဲ့။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္လြန္းတဲ့ ေဖေဖက
“အိမ္ေပၚတက္ရင္ ခြၽတ္ရ မယ္။ ဘုရားစင္ရွိတယ္”လို႔ ေျပာ တယ္။ ဦးဦးက ခြၽတ္ၿပီး တစ္ ဖက္ ေထာင့္မွာထားတယ္။ ဒီဦးဦး မ်က္ႏွာႀကီးက မၿပံဳးဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ တူ တယ္။ ထိုင္ေတာ့လည္း မတ္ေန တာပဲ။ ေဖေဖေျပာတဲ့ မတ္ မတ္ရပ္၊ မတ္မတ္ထိုင္၊ ရင္ေကာ့ ထား၊ စကား ေျပာရင္၊ နားေထာင္ရင္၊ မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ဆိုတာ ေတြ။ အဲဒီ ဦးဦးကိုလည္း ေဖေဖ သင္ေပးထား တာလားမသိဘူး။ ဧည့္ ခန္းစားပြဲမွာ အားလံုးထိုင္ၾကၿပီး ေတာ့ အက်ႌ အေဟာင္းနဲ႔ ဦးဦးက …
“ကေလး ေရာ့၊ သမီးအတြက္ မုန္႔”တ့ဲ။ နန္း ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ေဖေဖကေခါင္းညိတ္ျပလို႔ သြား ယူလိုက္တယ္။ မုန္႔ရသြားလို႔ ေပ်ာ္ သြားတဲ့နန္းကတစ္ဆက္တည္း …
“ဦးဦး၊ ဒီမနက္ပဲနန္းရဲ႕ဘဲေလး ေသသြားၿပီ။ ခဏေနရင္ နန္းျပမယ္ ေနာ္++လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ==ေအးေအး ၿပီးရင္ၾကည့္မယ္ ေနာ္။ သြား ဟိုနားမွာသြားထိုင္၊ မုန္႔ သြားစားေနာ္++တဲ့။ ေခါင္ေလးပုတ္ၿပီး ေျပာတယ္။ အက်ႌအသစ္နဲ႔ဦးဦးက
“ေသရင္ ကင္စားလိုက္ေပါ့”တဲ့။ ဟြန္း မုန္႔လည္းမပါဘဲ သူမ်ားဘဲကို ကင္စားခိုင္းတယ္လို႔ နန္းစိတ္ထဲက ေျပာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူထားလိုက္တယ္။ ေဖေဖက …
“ခင္ဗ်ားတို႔ေသနတ္ေတြပါရင္ တစ္ေနရာရာမွာ တင္ထားၾကဗ်ာ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေျပာရေအာင္” လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္။ အက်ႌအေဟာင္းနဲ႔ဦးဦးက သူ႔ ေသနတ္တိုတိုေလးကို စာအုပ္ဗီ႐ို ေလးေပၚ သြားတင္လိုက္တယ္။ အက်ႌအသစ္နဲ႔ ဦးဦးက သူ႔ေသနတ္ ကို သူ႔နားက ဘုရားစင္ေပၚတင္လိုက္ တယ္။ ၾကည့္ပါလား။ ေသနတ္ကို ဘုရားစင္ေပၚထားတာ ေဖေဖက ဘာျဖစ္လုိ႔ မဆူတာလဲ။ နန္း ဒိုးျပား ေလးတင္တုန္းကေတာ့ တအားဆူၿပီး ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္က လွလည္းမလွဘူး။ အဲဒီဦးဦးႏွစ္ေယာက္က စကား လည္းမေျပာၾကဘူး။ ရန္ျဖစ္ထားၾက လို႔ မေခၚၾကဘူးထင္တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကပဲ ေျပာေပးေနၾကတယ္။
သူတုိ႔တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္ေျပာၾကရင္ လည္း ရန္ျဖစ္ေနၾကသလိုႀကီး။ အက်ႌအသစ္နဲ႔ ဦးဦးက ပိုၿပီးရန္လို တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေမေမ က ထမင္းစားဖို႔ သြားျပင္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး မီးဖိုထဲ ဆင္းသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက်ႌအသစ္နဲ႔ဦးဦးက ဘုရားစင္ေပၚ က ေသနတ္တိုတို ေလးကို ထယူၿပီး အက်ႌအေဟာင္းနဲ႔ ဦးဦးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ခ်ိန္လိုက္တယ္။
ဟိုဦးဦးက ဘာမွ ျပန္မလုပ္။ ဘာမွ လည္း ျပန္မေျပာဘူး။ ေသနတ္နဲ႔ ဦးဦးကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ နန္းက ဗီ႐ို ပုေလးေပၚက ေသနတ္ကိုေျခဖ်ား ေထာက္ယူၿပီး အက်ႌအသစ္နဲ႔ဦးဦးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ခ်ိန္ထားလိုက္တယ္။ ေဖေဖက႐ုတ္တရက္ အက်ႌအ ေဟာင္းနဲ႔ဦးဦးရဲ႕ေရွ႕မွာ ကာရပ္လိုက္ တယ္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြား တယ္။ ၾကက္ေတြ၊ ဘဲေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ေအာ္သံေတာင္ မၾကားရေတာ့သလို ပဲ။ နန္းရဲ႕ေခြးေလးရန္လံုက နန္း မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။
နန္းရဲ႕ လက္ၫိႈးေသးေသးေလးက ေသနတ္ ခလုတ္ေပၚတင္လို႔။ အက်ႌအသစ္နဲ႔ ဦးဦးကို ခ်ိန္ထားဆဲပဲ။ ထမင္းစားလို႔ရၿပီလို႔ ေမေမက လာေျပာရင္း လန္႔ေအာ္ေတာ့မွ အက်ႌအသစ္န႔ဲ ဦးဦးဟာ သူ႔ေသနတ္ ကို ခါးၾကားထိုး၊ အိမ္ေအာက္ဆင္းၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ထမင္းလည္း စားမ သြားဘူး။ က်န္ခဲ့တဲ့ဦးဦးက နန္းလက္ ထဲက ေသနတ္ကိုအသာယူၿပီး
“ကြၽန္ေတာ္က်ည္ဆန္ထုတ္ထားပါ တယ္ဗ်ာ။ ထမင္းဆာၿပီ အစ္မရာ”လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာၿပီး ထမင္းသြားစားၾက တယ္။ စားၿပီးေတာ့ နန္းရဲ႕ဘဲေသေလး ကို ၾကည့္တယ္။ ၿခံေထာင့္တစ္ေနရာ မွာ ျမႇဳပ္ေပးတယ္။ ၾကက္ေျခခတ္ သစ္သားေလးလုပ္ေပးတယ္။
နန္းက စာရြက္ေပၚမွာ ဘဲေလး၊ အသက္ ၇ ရက္လို႔ ေရးကပ္လိုက္တယ္။ နန္းငို ေတာ့ ဦးဦးကေခ်ာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဦးဦးျပန္သြား တယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီီဦးဦးႏွစ္ေယာက္ဟာ ညီအစ္ကိုဆိုတာရယ္၊ မတူကြဲျပားမႈ ရွိၾကတယ္ဆိုတာရယ္ နန္းႀကီးလာမွ သိရတယ္။
နန္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖက အက်ႌအ ေဟာင္းနဲ႔ဦးဦးကို ဘာျဖစ္လုိ႔ကာ ကြယ္ေပးခဲ့လဲဆိုတာ နန္း ေဖေဖ့ကို မေမးခဲ့သလို၊ နန္းက အက်ႌအသစ္ နဲ႔ဦးဦးကို ဘာေၾကာင့္ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ခဲ့လဲဆိုတာ ေဖေဖကလည္း နန္း ကိုမေမးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာက ေတာ့ နန္းဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ဖက္သတ္ အႏိုင္ယူတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ အာဏာရွင္ဆန္တာကို ရြ႕ံမုန္းတယ္။
မွန္တယ္ထင္ရင္ ကိုယ္ ထင္ရာကိုယ္လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာပါ ပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေသးေပမယ့္ ေအး စက္ၿပီး၊ ေလးလံတဲ့ေသနတ္တိုတို ေလးကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ တာကိုေတာ့ နန္းအခုထိသိေနခဲ့ တယ္။ အက်ႌအသစ္နဲ႔ဦးဦးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လာတာမေတြ႕ရေတာ့ ဘူး။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း သူတုိ႔ အေၾကာင္း ေျပာသံမၾကားရေတာ့ ဘူး။ ခု အရြယ္ေလးရလာၿပီဆိုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို လိုခ်င္တယ္ေလ။ လက္နက္ကိုင္တာေတြကို ရြံမုန္းလာ တယ္။ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားတာေတြကို မလိုလားေတာ့ဘူး။ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘဝ က တိုေတာင္းလွပါတယ္။ လူျဖစ္ရ စဥ္ မေသခင္ေလးမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ ဦး၊ တစ္ဖဲြ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ အာဃာတေတြ၊ မာန္မာနေတြ မထားၾကရင္ အေကာင္းဆံုးပဲေလ။
ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးေတြက မ ေျပာင္းလဲဘဲ တိတ္ေတြလို စီးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ နန္းတို႔ဘဝေတြ ကေတာ့ တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ေျပာင္းလဲခဲ့ပါ တယ္။ လွပတဲ့ရွမ္းျပည္နယ္က တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္လုိ႔ပါပဲ။ ခ်စ္စရာ တိုင္းရင္းသား၊ လူမ်ိဳးစုေတြနဲ႔ တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းေလ။
နန္းခင္သႏၲာဦး (ေတာင္ႀကီး)