ကားတစ္မ်ဳိး၊ သိပ္ အျမင္ကတ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကားေတြကလည္း အိုမင္းေနၿပီ။ ေမာင္းခ်င္တာ ကလည္း သူတုိ႔အျပင္ ႏွစ္စီးမရိွဘူး။ လမ္းေပၚ ဂ်က္ေလ ယာဥ္ေမာင္းရတာ က်ေနတာ။
“ဂီးဂီး၊ ဂါးဂါး” ငယ္သံေပးလို႔ ေျပးေနတာ။
လမ္းေပၚမွာ ကားေမာင္းတဲ့သူ တုိင္း သူတုိ႔ကုိေလွာင္တယ္။
အဲ…မျဖစ္မေန အဲ့ဒီကားပဲ စီးရတဲ့သူေတြေတာ့လည္း တစ္မ်ဳိး ေပါ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အဲဒီကား စုတ္ေတြနဲ႔ပဲ ကပ္လိုက္ခ်င္ သူေတြ ရိွ ေသး။
အေခ်ာင္သမားေတြ၊ ခါးပိုက္ ႏႈိက္ေတြမ်ဳိးေပါ့။
ေတာ္႐ုံလူေတြကေတာ့ လွည့္ကို မၾကည့္ခ်င္ၾကဘူး။ မတတ္သာလို႔ သာ ၾကည့္ေနၾကရတာမ်ဳိးလည္း ရိွ တာေပါ့။
အမွန္ေတာ့ ကားက လိပ္ ေလာက္ေတာင္ သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုပဲ လီဗာခုတ္နင္း၊ ဂီယာခြထုိးၿပီး ဖုန္အလိမ္းလိမ္း၊ မီးခုိးအပိန္းပိန္းနဲ႔ ဒုိးေနၾကတာ။ သြားေလရာ
ဆူညံေန တဲ့အျပင္ စည္းကမ္းမရိွတာက် ညီ တယ္။
မွတ္တုိင္ တစ္ခု ေရာက္ရင္ ေက်ာက္ခ်ၿပီး လူဘယ္ေလာက္ “သြားပါေတာ့” ေျပာလည္း မသြား ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အျမင္ကတ္ကတ္ မသြားဘူး။
“ထြက္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ”
ေျပာလည္း မထြက္ဘူး။
ခရီးသည္ေတြ ကလည္း ဘယ္ ခရီးမွ မေရာက္လို႔ ေအာ္ၾကၿပီ။ ခပ္တည္တည္ပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ကို ေက်ာက္ခ်ေနတာ။ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ လို႔ ခရီး ဆက္ရမယ္ဆုိ
လည္း ညီတယ္။ အားလံုးတစ္ၿပိဳင္ တည္း လိပ္လိုဒိုးၾကတာ။
ဒုိးတာေတာင္ အေကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဟုိလူ႔ပြတ္ ဆဲြမလို၊ ဒီလူ႔ ဝင္တုိက္မလို တစ္ခါတစ္ခါ လူမိုက္ ဆန္ဆန္ ေခါင္း တည္ထား တာကရိွ ေသး။
“မင္းသတိၱ ရိွရင္ မင္းတုိက္ေလ။ ငါတုိ႔က ပ်က္ၿပီးသားပဲ။ ထပ္ပ်က္ လည္း ဘာကိစၥမွမရိွဘူး” ဆိုတဲ့ အထာကလုပ္ေသး။
မွန္တာေပါ့။ သူတုိ႔က ပ်က္ၿပီး သားမုိ႔ အေၾကာင္းမရိွေပမယ့္ ကိုယ္ ခ်င္းစာေလ။ ဟုိမွာ သူေခါင္းတည္ ထားတာ အေကာင္းႀကီး ရိွေနေသး တာ။ ဘယ္အပ်က္ခံႏုိင္ပါ့မလဲ။
အဆိုးဆုံးက သူတုိ႔သာ ဘယ္ ေလာက္မွ မသြားတာ၊ သူမ်ားေတြ ေက်ာ္တက္မယ္ ဆုိရင္လည္း မႀကိဳက္ ခ်င္ဘူး။ ေဘာ္ဒီဝိတ္ ကႀကီးေတာ့ အေရွ႕က ကာဆီးကာဆီး
လုပ္ေန ေတာ့တာ။
“ဖယ္ေပးပါ” ဆုိလည္း မဖယ္ ေပးခ်င္ဘူး။ “ထြက္ပါ။ ထြက္ၾကပါ” ဆုိေတာ့လည္း မထြက္ၾကဘူး။ လမ္း ေပၚ မ်က္ႏွာေျပာင္ နဲ႔ ေပရပ္ေန ၾက တာ။
ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ့။
“ျပည္သူလူထု အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တာေပါ့”
ေဟာ… အခုကားလမ္းေတြ ေကာင္းလာ၊ ကားေတြလည္း ေကာင္းလာေတာ့ လူေတြက သူတို႔ကို မသံုးေတာ့ဘူး။ ပယ္ၿပီ။
တျခားကား ေျပာင္းစီးၾကၿပီ။ သူတုိ႔လူလည္း မရေတာ့ဘူး။
ဘယ္ရမလဲ၊ အက်င့္မွ မေကာင္း ၾကတာ။
ကိုယ္ေမာင္းရစဥ္ အခ်ိန္က စြတ္ေမာင္း၊ ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာရပ္၊ ခရီးသြားကို အေလးမထား။ ဒါေတြ ကို အျမင္ကတ္လို႔ လူမသံုးေတာ့ တာ ေပါ့။
ေအာင္မယ္။ ဒါေတာင္ မေလွ်ာ့ ေသးဘူး။ ေျပးလမ္းေပၚ ေက်ာ္ခ်င္ ခြခ်င္ေသးတာ။ လူမုန္းမ်ားေတာ့ အရင္ကေလာက္ေတာ့ အခ်ဳိးမေျပ သိပ္ မရိွေတာ့ဘူး။
ကားစုတ္ႀကီးထဲက ေခါင္းျပဴ၊ လက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္း ထုတ္ၿပီး…
“အစ္ကိုေရ၊ ၾကားျဖတ္ေလး တစ္စီးေလာက္”
“ၾကားျဖတ္ေလး တစ္စီးေလာက္ ေပးပါအစ္ကို”
“အစ္မႀကီးေရ… ၾကားျဖတ္ ေလး ဝင္ပါရေစေနာ့”
ေအာ္ေနတာ။ ေအာ္ေနတာ။ ဗိုက္ပူႀကီးေတြ။ သံေဘာ္ဒီႀကီးေတြ၊ သံေခါင္းႀကီးေတြနဲ႔။ ရလိုရျငား ေလး…။
အၾကည္ေတာ္
