ရဲေက်ာ္က နည္းနည္းေတာ့ ဇြတ္တရြတ္ႏုိင္တယ္။ မိသားစုထဲမွာ ရဲေက်ာ္ေလာက္ ေခါင္းမာသူ မရွိဘူး။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ေနာက္မဆုတ္တတ္တာ ရဲေက်ာ္အက်င့္ပဲ။ ရဲေက်ာ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့သူေတြက ရဲေက်ာ္ကို ခင္မင္ၾက ပါတယ္။ သူ တစ္ပါးကို အင္မတန္ အကူအညီေပးတတ္၊ စာနာတတ္သူ ပါ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ႀကီးတာကလည္း ဆတ္ဆတ္ထိ မခံသလို ႐ွဴးရွဲပဲ။ ခ်က္ ခ်င္း စိတ္ေျပတာလည္း စံခ်ိန္တင္ ေလာက္တယ္။
ရဲေက်ာ္အေဖက တပ္မေတာ္သား အၿငိမ္းစားတစ္ဦးပါ။ က.ပ.စ မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အငယ္ဆံုး သားတစ္ေယာက္ပဲ ေယာက္်ားေလး ဆိုလို႔ ပါပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဒီသားကို ထြန္းေပါက္ေစခ်င္မွာေပါ့။ ႐ုပ္ရည္ၾကည့္ရင္လည္း ေမာင္ႏွမ ေတြထဲမွာ ရဲေက်ာ္႐ုပ္က တစ္ ဘာသာ ခြၽန္ထြက္ေနတယ္။ အစ္မေတြက ႐ုပ္ရည္ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ေတြခ်ည္းပါ။ ရဲေက်ာ္တစ္ေယာက္ပဲ အားလံုးထဲမွာ အသားအေရညဳိ ေမာင္းၿပီး ေကြးေကာက္ေသာ ဆံပင္ တို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ရဲေက်ာ္ရဲ႕ ဆံပင္က ဘယ္ေလာက္မ်ားေကြး ေကာက္လုိက္သလဲဆိုရင္ ေခါင္းက ျပဴထြက္စ သူ႔ဆံပင္ေမြးေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း ေကြးေကာက္ၿပီး လံုးသြား တာပါပဲ။ တကယ့္ကပၸလီအတိုင္း ပါပဲ။ မအားလပ္လုိ႔ ဆံပင္မ်ား ရွည္သြားရင္ ရဲေက်ာ္ဆံပင္က ေဘး ကို ေကြးေကာက္ကားထြက္ၿပီး ဆိုင္းဘာဘာလို ျဖစ္သြားပါေလ ေရာ။ ဆိုင္းဘာဘာဆိုတာက လြန္ ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာကတည္းက ျပည္သူတခ်ဳိ႕ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ၾကသူ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ ေယာက္ေပါ့ေနာ္။ ရဲေက်ာ္ ျပည္ပမွာ ေနတုန္းက ဆံပင္ရွည္ထားတဲ့ပံုစံကို တြက္ဆသာ ၾကည့္ၾကပါကုန္ေလာ့။ ဒီေက်ာလယ္ေလာက္ ဆံပင္ရွည္ႀကီး နဲ႔ ဘယ္လိုပံုစံဆိုတာ ေတြးဆၾကည့္ပါေတာ့။
ရဲေက်ာ္ တစ္တန္းေလာက္မွာ အင္မတန္ေဆာ့တာပါ။ တစ္ရက္မွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္းက ရဲေက်ာ္ တစ္ ဖက္လွည့္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းကို အုတ္နီခဲက်ဳိးနဲ႔ ထုခ်လိုက္ တာပါ။ ရဲေက်ာ္ ပူခနဲ သိခ်ိန္မွာ အထုခံရၿပီးသြားၿပီ။ အထုခံရတုန္းက ေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ အိမ္ကိုေတာင္ ျပန္မေျပာမိဘူး။ ေခါင္းထဲ စမ္းၾကည့္ ရင္ေတာ့ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ေပါ့ေလ။ တစ္ခါ တေလ ေခါင္းထဲက ကိုက္သလိုလို ခံစားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနေတာ့မွ ေခါင္းထဲက ဘုတစ္လံုး ထြက္လာတယ္။ ေခါင္းကိုက္တာ လည္းဆက္လာေတာ့ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာဝန္ကို ေဆး႐ံုႀကီးမွာသြားျပရ တယ္။ ဆရာဝန္ကလည္း ေတာ္ပါ တယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးမားတဲ့အနာကို အစိမ္းခြဲေပးတယ္ဗ်ာ။ ရဲေက်ာ္ဘဝ မွာ ဒီေလာက္နာတဲ့အနာရွိပါ့မလား လို႔ ေတြးမိတယ္။ ပထမဆံုး ဆရာဝန္ က အေရျပားအေပၚယံကို လွီးလိုက္ ပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မနာေသးဘူး။ ေခါင္းခြံထဲကိုေမႊေတာ့မွ ေသမတတ္ နာေတာ့တာပါပဲ။ ရဲေက်ာ္ပဲ ဘယ္ရ မလဲ၊ လူေလးေယာက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အထဲက တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ် ဆဲနည္းကားအစံုနဲ႔ ငိုၿပီး သံကုန္ဆဲ ေတာ့တာေလ။ ဒီေလာက္ေရာဂါကို ဒီလိုအထဲထိ အစိမ္းခြဲခံရတဲ့ ေဝဒနာ ကေတာ့ ရဲေက်ာ္ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါမယ္။ အနာကို တစ္ပတ္တစ္ခါ ပတ္တီးေျဖၿပီး ေဆးထည့္ရတယ္။ ေဆးထည့္တိုင္း လည္း ေသေအာင္နာပါတယ္။ ဒီလိုေဆးထည့္ရင္း ႏွစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့မွ အနာ အသားႏုတက္ လာတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ဆံပင္ ျပန္မေပါက္ေတာ့ဘူး။ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း မေပ်ာက္ခင္စပ္ၾကား အသားႏုတက္ေအာင္ ဆရာဝန္က ၾကက္သားကို ဆီမပါဘဲ ျပဳတ္ၿပီး တစ္လေလာက္ေကြၽးခိုင္းတယ္။
စားလုိက္ရတဲ့ ၾကက္သားမ်ား စားရလြန္းေတာ့ မုန္းသြားတာ။ အနာလည္းေပ်ာက္ေရာ ၾကက္သား မစားေတာ့တာ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာ သြားတယ္။ ဘယ္လိုမွ စားမရေတာ့ တာပါ။ ၾကက္သားေတာက္သြားတာ ေလ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္စားလုိ႔ရလဲ ဆိုေတာ့ မေလးရွားေရာက္ေတာ့မွ ျပန္စားျဖစ္ပါတယ္။ စားျဖစ္ဆို မေလးမွာ ၾကက္သားပဲ ေစ်းေပါတာ ကိုးေလ။ ၾကက္တစ္ကီလိုမွ ရင္းဂစ္ ေငြနဲ႔ ၁၂ က်ပ္ခြဲေလာက္ပဲရွိတာ စားၿပီေပါ့။ ရဲေက်ာ္ ငယ္ဘဝမွာ အေတာ့္ ကို ဂ်စ္တစ္တစ္နဲ႔ ေတေတေပေပ ေနခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ေလာက္ကေပါ့။ ေတာင္ဒဂံုအိမ္မွာ ျဖစ္တာေလ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရေတြရွိ ေတာ့ ရဲေက်ာ္တစ္ေယာက္ ခုန္ခုန္ခ် ၿပီး ေပ်ာ္ေနတာေလ။ ရဲေက်ာ္ အေမ က လူႀကီးပီပီ လွမ္းၿပီးဆူရင္း သတိ ေပးတာေပါ့။
” သား..ေရထဲတအားခုန္မခ် နဲ႔ေနာ္။ ေရထဲ ဘာေတြရွိမွန္းမသိဘူး”
” ရတယ္..ရတယ္ “
ေျပာေျပာဆိုဆို ခုန္ခ်လိုက္တာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ႐ုတ္တရက္ ဘာျဖစ္သြားလိုက္မွန္းေတာင္ မသိ လို႔ ေျခေထာက္ကို မၾကည့္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွ အားခနဲေအာ္မိၿပီး နာပါ ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကိုျမင္ေယာင္ ၾကည့္ပါ။ ရဲေက်ာ္ ေျခဖေနာင့္တစ္ခု လံုး မရွိေတာ့ပါ။ ေရေအာက္က ပုလင္းကြဲခြၽန္တစ္ခုက အရွိန္နဲ႔က်လာ တဲ့ ဖေနာင့္တစ္ခုလံုးကို လွီးျဖတ္ ပစ္လိုက္တာပါ။ အင္မတန္ဆိုးရြား တဲ့ ဒဏ္ရာပါ။ ရဲေက်ာ္ ဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ေအာင္ မနည္းကုယူခဲ့ရပါ တယ္။ လူႀကီးစကား နားမွမေထာင္ တာကိုး။
‘ ‘ ‘
တစ္ခါမွာလည္း ရဲေက်ာ္ အေမ့ အေဆာ္ခံ ထိေသးတယ္။ အမႈက ပြဲခင္းထဲမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေမာက်ေနတာေလ။ အားလံုး ပြဲခင္းထဲကျပန္ၿပီ။ ရဲေက်ာ္ အိမ္ျပန္ မေရာက္ေသးဘူး။ ရဲေက်ာ္အေမ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လုိက္ရွာၿပီ။ သားတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ စိတ္ပူရွာမွာေပါ့။ ဘိတ္ဆံုး ရွာမေတြ႕ ဖတ္ဖတ္ေမာေတာ့မွ ရဲေက်ာ္သူငယ္ ခ်င္းေတြက ရဲေက်ာ္တစ္ေယာက္ ပြဲခင္းထဲမွာ အိပ္ေနတယ္လုိ႔ သတင္း ေပးတယ္။ ရဲေက်ာ္အေမ လိုက္သြား ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေနတုန္း။ ရဲေက်ာ္အေမက စိတ္တုိတုိနဲ႔ တုတ္ နဲ႔တြယ္ေတာ့ လူးလဲထတယ္။ သူ႔ကို ဘယ္သူလာ႐ိုက္မွန္းမသိေတာ့ ႐ိုက္ သူကိုမၾကည့္ဘဲ ေတြ႕တဲ့တုတ္နဲ႔ ေကာက္ေဆာ္မယ္ဆိုၿပီး ရြယ္ေတာ့မွ အေမ့ကိုျမင္ၿပီး တုတ္ကိုပစ္ခ်ၿပီး ထြက္ေျပးတယ္။ ရဲေက်ာ္ဆိုတာ အဲသလိုေလ။
‘ ‘ ‘
ရဲေက်ာ္တုိ႔မိသားစုကို ခ်စ္ခင္ တဲ့ ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရဲေက်ာ္အေဖရဲ႕ အထက္ကေပါ့။ အဲဒီဗိုလ္မွဴးက ရဲေက်ာ္ကို ေကာင္းစားေစခ်င္ေတာ့ အလုပ္ေတြ ရွာေပးတယ္။ ရဲေက်ာ္ ၁ဝ တန္း ေအာင္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ ပထမဆံုး စစ္တကၠသိုလ္တက္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ခုိင္း တယ္။ ရဲေက်ာ္က မလုပ္ခ်င္ဘူး ျငင္းတယ္။ ဒါဆိုရင္ Custon ကို သြားပါလား။ ငါကူညီမယ္ေျပာေတာ့ လည္း ဟင့္အင္းပဲ ျငင္းတာဆိုတာ ေခါင္းကို မူးေအာင္ရမ္းပစ္တဲ့ ရဲေက်ာ္ပါ။ ဘယ္လိုဂ်စ္တစ္တစ္မွန္းကို မသိဘူး။ ဒီေတာ့ ဗုိလ္မွဴးလည္း အလုပ္ ေတြမွန္သမွ် သြက္သြက္ခါေအာင္ ျငင္းတဲ့ ရဲေက်ာ္ကို ေမးတယ္။ စိတ္ တိုတုိနဲ႔ေပါ့ေလ။
” မင္းဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိေကာင္းတဲ့ အစိုးရအလုပ္ေတြကို မလုပ္ခ်င္တာလဲ။ မင္းေကာင္းစားဖို႔ကြ။ မင္းရဲ႕ ေရွ႕ေရးကိုၾကည့္ရမယ္ေလ”ဒီေတာ့ ရဲေက်ာ္က မ်က္ႏွာ တည္တည္နဲ႔ ဗိုလ္မွဴးကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ ” ကြၽန္ေတာ္ သူမ်ားလက္ ေအာက္ကအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ပုိင္အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဗိုလ္မွဴးလည္း လက္ေလွ်ာ့သြားတယ္။ အလုပ္လည္း ထပ္မစပ္ေတာ့ပါဘူး။ ” အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေခြး ျဖစ္တာေပါ့ေလ” ။ ရဲေက်ာ္ရင္ထဲမွာ ေတြးမိတာေလး ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ရဲေက်ာ္ သူငယ္ ခ်င္းေတြနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး ျပည္ပထြက္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားတယ္။ အိမ္က မိဘေတြကို တင္ျပတယ္။ အိမ္က မိဘေတြက ခ်က္ခ်င္းခြင့္မျပဳဘူး။ ဘြဲ႕ရမွသြားရမယ္လို႔ အမိန္႔ခ်တယ္။ ဒီေတာ့ ရဲေက်ာ္ ဘြဲ႕ရေအာင္ ႀကဳိးစားရတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း မိဘရဲ႕ မီးေသြးလုပ္ငန္းကို ဝင္ကူ ေရာင္းေပးပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း ေရာင္း၊ လုိက္လည္း ပို႔ရတာေပါ့ ေလ။ ရဲေက်ာ္မွာ ရင္က်ပ္ပန္းနာ အခံေလးရွိေပမယ့္ ေပေပေတေတ ေနခဲ့တာပါပဲ။ ဒီမီးေသြးမႈန္႔ေတြ ေန႔စဥ္႐ွဴ႐ႈိက္ခဲ့ရေပမယ့္ လုပ္ေပးခဲ့ တာပါပဲ။ ရဲေက်ာ္က စိတ္ဆတ္ၿပီး မဟုတ္မခံတတ္သူမို႔လို႔သာ ဆုိးတယ္ ထင္ရတာပါ။ ရဲေက်ာ္ရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္ က မိဘကိုလုပ္ကိုင္ေကြၽးေမြးခ်င္ စိတ္ အျပည့္ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ရဲေက်ာ္ မနက္ျဖန္စာေမးပြဲအတြက္ အိမ္ထဲ မွာ စာအျပင္းအထန္က်က္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အေမက ” သားေရ.. မီးေသြးတစ္အိတ္ ဘယ္ရပ္ကြက္ကို သြားပို႔ေပးပါဦး” လု႔ိခိုင္းရင္ ထပို႔ရ တာပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရဲေက်ာ္စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္း မႈေတြ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့ဖူးတယ္။ မိဘကို အျပစ္မတင္ေပမယ့္ ရဲေက်ာ္တစ္ ေယာက္ ကုိယ့္ကံၾကမၼာကိုပဲ အျပစ္ ပံုခ်မိပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ရဲေက်ာ္တစ္ေယာက္ Philosophy ဘာသာရပ္ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ ေျဖၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ရဲေက်ာ္ဒီေန႔ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ ေအာင္တာကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေအးဂ်င့္ ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ပါတယ္။ မေလးရွားကို သြားရမယ္တဲ့။ ဟို ေရာက္မွ အလုပ္နဲ႔ ေနထိုင္ခြင့္ ေလွ်ာက္ေပးမယ္ေပါ့လို႔ ေအးဂ်င့္ က ေျပာတယ္။ ကိုင္း..သိပ္လည္း ေမးမေနေတာ့ဘူး။ ဟိုေရာက္ရင္ အလုပ္ရမွာပဲေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေအးဂ်င့္ရဲ႕ပို႔ေဆာင္မႈနဲ႔ ေလဆိပ္မွာတျခားအဖြဲ႕နဲ႔ေတြ႕တယ္။ အားလံုး ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ရွိ မယ္။ တစ္အုပ္ႀကီး လူငယ္ေတြကို ေတြ႕ရေတာ့ ရဲေက်ာ္ အားရွိၿပီး ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီ အခ်ိန္က အသြားရခက္ခဲတဲ့ ႏုိင္ငံျခားပဲေလ။ မေလးရွားႏုိင္ငံကို သြားရမွာေလ။ စိတ္ေအးေအးထား လိုက္တယ္။ မေလးရွားႏုိင္ငံကို ေရာက္ခဲ့ပါ ၿပီ။
‘ ‘ ‘
မေလးရွားႏုိင္ငံ ကြာလာလမ္ပူ ေလဆိပ္ကိုဆင္းခါနီးမွာ ေလယာဥ္ ေပၚကေန ေအာက္ကိုၾကည့္မိတယ္။ သစ္ပင္၊ သစ္ေတာ စိမ္းစိမ္းစိုစို ဘာတစ္ခုမွမရွိဘူး။ ေျခာက္ေသြ႕ေန ပံု ရပါတယ္။ ရဲေက်ာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မေလးရွားႏုိင္ငံဆို တာ အီေကြတာမ်ဥ္းက အလယ္ တည့္တည့္ျဖတ္သြားတဲ့ ေနရာပါ။ ဒီေတာ့ ပူျပင္းပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ထက္ ပူပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ရာသီ ဥတု ၃ မ်ဳိးေျပာင္းပါတယ္။ ေနခ်စ္ ခ်စ္ေတာက္ပူမယ္။ ေနပူရင္းက မိုး ထရြာခ်င္ရင္ ရြာတယ္။ ေနပူေနရင္း မုိးႀကဳိးေတြ တဂ်ိန္းဂ်ိန္းလည္းပစ္တာပါပဲ။ ညတိုင္းလည္း ႏွင္းက်ပါတယ္။ ႏွင္းက်ခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ေအးေနတာပါပဲ။ ည ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ရဲေက်ာ္တုိ႔ အေႏြးထည္ေလးေတြ ဝတ္လုိ႔ရပါတယ္။ ရဲေက်ာ္ ေလဆိပ္ထဲ စဝင္တာနဲ႔ ရက္စြဲၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ လြတ္လပ္ ေရးေန႔ပါလား။ တစ္ဆက္တည္း ေတြးမိတယ္။ ” ငါတုိ႔ေတြ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာမွ သူမ်ားႏုိင္ငံကို ကြၽန္လာခံေနရပါလား” လုိ႔ေပါ့ ေလ။
ေလဆိပ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ မေလး လ.ဝ.က ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာ ငယ္ရေတာ့တာပါပဲ။ လက္ကိုင္ဘုတ္ ေတြကိုင္ၿပီး ရဲေက်ာ္တို႔လူအုပ္ကို လ.ဝ.ကျဖတ္မယ့္ေနရာေရွ႕မွာ တန္းစီေစာင့္ခိုင္းတယ္။ ထားတဲ့ ေနရာမွာ မွန္လံုခန္းရွိၿပီး တီဗီလည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္းအဲဒီလို ေရာက္လာသူကို လာမေခၚလုိ႔၊ မေရြးလုိ႔ ဒုကၡသည္စခန္းကို တစ္ခါ တည္း ေရာက္သူေတြလည္းရွိသတဲ့။ အေတြ႕အႀကံဳရွိသူတစ္ေယာက္က ရဲေက်ာ္ကို ေျပာျပတာပါ။ ေလဆိပ္မွာ ည ၁ဝ နာရီေက်ာ္ မွ ရဲေက်ာ္တုိ႔အုပ္စု လ.ဝ.က ကေန ျဖတ္ခြင့္ရေတာ့တယ္။ ပြဲစား က အိမ္တစ္အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ ႏွစ္ရက္တိတိ ရဲေက်ာ္တုိ႔အုပ္စု အျပင္မထြက္ရဘူး။ လံုးဝတင္းက်ပ္ ေအာင္ကို ပိတ္ထားတာပါ။ အိမ္ထဲ မွာပဲေနၿပီး သူတို႔ေကြၽးတဲ့ထမင္း စားရတယ္။ ပါမစ္ရၿပီဆိုမွ ေဆး သြားစစ္ၾကဖုိ႔ လာေျပာတယ္။ ရဲေက်ာ္တုိ႔အုပ္စုထဲမွာ ေလးလ ေလာက္ ေနဖူးသူတစ္ေယာက္ပါ ေတာ့ သူ႔ကိုဆရာတင္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ လြဲေတာ့တာပါပဲ။
စိုးၾကည္ျဖဴ