အႏုပညာဆုိတာ စုန္းပညာတစ္မ်ဳိးပဲ။ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျပဳစား ႏုိင္စြမ္းတဲ့ပညာရပ္ပါ။ စာေပ၊ သဘင္၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု မွအစ အႏုပညာမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ လူ႔ရဲ႕စိတ္ကို တပ္မက္ေစေအာင္ တမ္းတေစေအာင္ စဲြလန္းေစေအာင္ ခ်စ္ခင္ေစေအာင္ မုန္းတီးေစေအာင္ သနားေစေအာင္ ျပဳစားႏုိင္သလို သနား ဂ႐ုဏာျဖစ္ေစေအာင္လည္း ျပဳစားႏုိင္ စြမ္းပါတယ္။ အဲဒီလို ျပဳစားႏုိင္မႈ အတြက္ လက္ရာေျမာက္ဖို႔ေတာ့ အေရး ႀကီးပါတယ္။ လက္ရာေျမာက္ဖို႔ အတြက္ မိမိဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာ အေပၚ ဆႏၵႏွင့္သဘာဝ၊ ခံစားမႈတို႔ ရင္ထဲစီးစိမ့္နစ္ဝင္ေစၿပီးမွ အေတြးႏွင့္ အယူအဆကို ပံုေဖာ္ၾကရတာျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ …
အႏုပညာဆုိတာ
နစ္ဝင္ခံစားမႈနဲ႔ ျပဳစားျခင္း ပညာပဲျဖစ္တယ္။
ျမဴဆြယ္ျခင္းဟာ အႏုပညာ မဟုတ္သလို အႏုပညာအလုပ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းကို မက္လံုးျပေစ်းကြက္ဖြင့္ၿပီး အေရာင္း ျမႇင့္တင္ျခင္းအလုပ္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ အႏုပညာအလုပ္လုပ္ျခင္း နဲ႔ အေရာင္းျမႇင့္တင္ဖို႔ ေစ်းကြက္ဖြင့္ ျမဴဆြယ္ျခင္းအလုပ္တို႔ကို ကြဲျပားစြာ သိရွိဖို႔နဲ႔ ခဲြျခားတတ္ဖို႔ေတာ့ အႏု ပညာကို လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ အတြက္ သတိရွိၾကဖို႔ လုိတာေပါ့ေနာ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ဒီေန႔ရဲ႕ အြန္လိုင္း မီဒီယာ ဂ်ပန္တို႔ တ႐ုတ္တို႔က တီ ထြင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ က်ည္ဆန္ရထား တဲ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ လူေပါင္းေသာင္းနဲ႔ သိန္းနဲ႔ သန္းနဲ႔ ထံတုိ႔ဆီ ပ်ံ႕ႏွံ႔သိျမင္ေစျခင္းတို႔က အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီေရာက္ရွိေနတဲ့ ကာလျဖစ္တာေၾကာင့္၊ သိသင့္တာ ဆုိရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းသိ၊ မေကာင္း တာဆိုရင္လည္း ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈံ႕ခ်၊ အရွက္ ကဲြစရာရွိရင္လည္း သက္ေသခံသ႐ုပ္ သ႑ာန္ပံုနဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ အမ်ဳိး မ်ဳိးက ရွက္တတ္ရင္ အလြန္ေၾကာက္ စရာေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ အႏုပညာအလုပ္ လုပ္ၾကသူေတြျဖစ္ ျဖစ္၊ အျပင္အပလုပ္ငန္းလုပ္ၾကသူ ေတြျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘဂုဏ္၊ ေဆြမ်ဳိးဂုဏ္၊ ေနရာ ဌာနဂုဏ္၊ မိမိဂုဏ္တို႔ကို သိကၡာမထိခုိက္ေရး အထူးသတိထား ဂ႐ုစိုက္ၾကရမွာပါ။ တစ္နည္း-ေျပာရ ရင္ အေမွာင္က်ဆိတ္ကြယ္ခဲ့တဲ့ကာ လကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး အ႐ုဏ္ေက်ာ္ လို႔ လင္းလာတဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဗီဒီယိုအႏုပညာေတြဟာ ျပည္ သူနဲ႔အနီးစပ္ဆံုးရင္းႏွီးတဲ့အႏုပညာ အမ်ဳိးအစားျဖစ္တယ္။ ရင္းႏွီး မႈရွိျခင္းေၾကာင့္ ဂ႐ုစိုက္ရမႈလည္း ရွိရပါမယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ဟာ သုတ၊ ရသ၊ သဘာဝ၊ ပဒသာဒတို႔ႏွင့္ ဖဲြ႕စည္း ဖန္တီးရတာမ်ဳိး ျဖစ္သလို၊ ပရိသတ္ အတြက္ ေကာင္းေသာ သိမႈနားလည္ မႈအမွတ္တရ ေပးစြမ္းႏုိင္ရပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ပညာရသြားတာ မ်ဳိးျဖစ္ေစခဲ့ရင္ ျပည္သူ႔အက်ဳိး တုိင္း ျပည္အက်ဳိးျပဳတာပဲျဖစ္တယ္၊ က်ဥ္း က်ပ္မႈကာလမွ ေပၚလစီသံုးပံုတစ္ပံု ပါရမယ္ဆို တုန္းကေတာင္ တစ္ပံုကို ထပ္ဆင့္ခဲြ ျခမ္းၿပီး တစ္စိပ္ျဖစ္ေစရင္ ဆင္ဆာ ကိုထိုက္တန္တဲ့လက္ေဆာင္ ေလးနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး၊ ေစ်းကြက္ တင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသလို၊ လက္ေဆာင္ မပါတဲ့ ဇာတ္ကားကို လက္သီးထိုးခန္း ေတြမ်ားလို႔ လက္သီးထိုးခန္းေလ်ာ့ ပါလို႔ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဆင္ဆာက ျပန္လာ တဲ့ စာရြက္ကိုကိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကား မွာ လက္သီးထိုးခန္း တစ္ခန္းမွမပါ ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းက ႏုႏုရြရြ အခ်စ္နဲ႔ ဟာသေဖ်ာ္ေျဖေရး႐ုိက္ထား တာပါလုိ႔ ဆင္ဆာအဖဲြ႕ကို သြားေျပာ ေတာ့ ဆင္ဆာက လက္သီးထိုးခန္း ေလွ်ာ့ဆိုလုိ႔ေလွ်ာ့လုိက္ပါၿပီလို႔ ျပန္ ေရးတင္လုိက္ပါလို႔ ဒါ႐ုိက္တာႀကီး ဦးဝင္းေဖက သူ႐ုိက္ကူးခဲ့တဲ့ကား တစ္ကားရဲ႕ ဆင္ဆာနဲ႔ျဖစ္ပံုကို စကားေျပာၾကရင္း သိရွိခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါေတြဟာ အတိတ္ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ပါ။
“တစ္ခါတေလ ေခတ္မီၿပီးဆန္း ေအာင္ ႐ုိက္ခ်င္တာနဲ႔၊ မင္းသမီးကို ေရကူးကန္မွာ ေရကူးတဲ့အခန္း ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ထည့္႐ုိက္တယ္။ ေရကူးကန္ဆိုေတာ့ ေရကူးဝတ္စံုနဲ႔မွ လုိက္ဖက္တာမဟုတ္လား။ သူ႔အဆင့္ အတန္းနဲ႔သူေပါ့ကြာ။ ေခတ္ဆန္ခ်င္ ေပမယ့္ သဘာဝက်ေအာင္ ေခတ္ ဆန္ျပေတာ့၊ ေျပာစရာမျဖစ္ဘူးေပါ့”
အဲဒီလို ဟုိးတုန္းက ဒါ႐ုိက္တာ ႀကီး ဆရာေရႊဒံုးဘီေအာင္နဲ႔ အင္တာ ဗ်ဴးစဥ္ ဒါ႐ုိက္တာရဲ႕ စိတ္ကူးပံုေဖာ္ မႈကို ေျပာျပပံုသိခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီလုိ ဒါ႐ုိက္တာႀကီး ဆရာဦးသုခရဲ႕ အႏု ပညာအယူအဆကို မင္းသမီးအကယ္ ဒမီႏြဲ႕ႏြဲ႕မူကို အင္တာဗ်ဴးစဥ္က
“ကြၽန္မ ငိုရမယ့္အခန္းဆိုေတာ့ ဒါ႐ုိက္တာကလည္း တကယ္တိက်တဲ့ ဆရာႀကီးေလ ဒီေတာ့၊ ကြၽန္မလည္း ငိုရမယ့္အခန္းကိုခံစားၿပီး တကယ္ငိုခ် လုိက္ၿပီး ငိုစကားေျပာေတာ့ လံုးေထြး ၿပီး မပီမသျဖစ္ကုန္ေရာ အဲဒီမွာ ဆရာႀကီးက ‘ကဒ္’ လို႔ေအာ္ၿပီး ရပ္ပစ္ လိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း လန္႔ၿပီး ဆရာႀကီးကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီ မွာ ဆရာႀကီးဦးသုခက ဟဲ့ မူေလး နင့္ကို ဘယ္သူက တကယ္ငိုခိုင္းလို႔ ငိုတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကြၽန္မက လည္း ငိုရမယ့္အခန္းမို႔ ငိုခ်လိုက္တာ ပါ။ အဲဒီမွာ ဆရာႀကီးက ဟဲ့ ငိုရမယ့္ အခန္းကို နားလည္ခံစားမိဖို႔ဘဲ လို တယ္။ တကယ္ငိုေတာ့ စကားလံုးေတြ က မပီမသေတြျဖစ္ကုန္ေရာ၊ အဲဒီ စကားလံုးေတြမွာ ဇာတ္လမ္းကို ေခၚ ယူရတာေတြရွိတယ္။ နင္သ႐ုပ္ ေဆာင္မဟုတ္လား တကယ္မငိုပဲ ငို ျပႏုိင္ရမယ္။ ဒါမွစကားလံုးအဓိပၸာယ္ ေပၚမွာေပါ့လို႔ ေျပာဖူးတယ္”
အဲဒီလို ဒါ႐ုိက္တာႀကီး ဆရာ ဦးသုခရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ပညာနဲ႔ေျပာ ျပမႈကို သင္ယူရရွိခဲ့ပံု အကယ္ဒမီ ႏြဲ႕ႏြဲ႕မူ ေျပာျပပံုမွတ္မိခဲ့တယ္၊ ေျပာရ ရင္ေတာ့ ဟိုးတုန္းက ဒါ႐ုိက္တာႀကီး ေတြက သင္ျပႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုးတုန္းက မင္းသမီးႀကီးေတြဟာ ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသဆိုတဲ့အတုိင္း ရွိ ၾကသလို ပညာေတြလည္း ရခဲ့ၾက တယ္။ အဲဒီပညာေတြဟာ ျပဳစားႏုိင္ တဲ့ ကေဝအႏုပညာေတြပါ။ဒါေၾကာင့္ ပရိသတ္မႀကိဳက္ ႀကိဳက္ေအာင္ မက္ လံုးျပျမႇဴဆြယ္စရာမလုိဘူး။ အႏု ပညာစြမ္းရည္နဲ႔ ပရိသတ္ရင္ထဲ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းသားေခတ္ဆို တာ သီးသန္႔မရွိခဲ့ဘူး။ ပရိသတ္က ဘယ္ကုမၸဏီကလဲ၊ ဘယ္ဒါ႐ုိက္တာ လဲ အဲဒါကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ၾကည့္ၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုးတုန္းက နာမည္ရစာေရး ဆရာေတြရဲ႕ ဝတၱဳေတြကို ဝယ္႐ုိက္ ကူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ႏုိင္ငံျခားကား ေတြ ကူးယူျမန္မာမႈျပဳတယ္။ စာေရး ဆရာေတြရဲ႕ ဝတၱဳေတြကိုလည္း ဟို ကနည္းနည္း ဒီကနည္းနည္းယူၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရးသလို ဇာတ္လမ္းေရး ၾကတာမ်ားတယ္။ အခုေတာ့ အစည္း အ႐ုံးဥကၠ႒ မင္းသားႀကီး ဦးဇင္ဝိုင္း က ႏုိင္ငံျခားကားကို မွီးယူၿပီး ျမန္မာ မႈျပဳတဲ့ကားေတြကို ဇာတ္ကားအ ကယ္ဒမီမေပးဘူး၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ ကိုေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္အႏုပညာစံမွီ ရင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာသြားခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္
သ႐ုပ္ေဆာင္အႏုပညာစံႏွင့္ အႏု ပညာသမားစစ္စစ္ျဖစ္ပါေစ၊ ျမႇဴဆြယ္ ျခင္း မက္လံုးျပ ေစ်းကြက္ဖြင့္တဲ့ အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး အလုပ္မ်ဳိးကို ကြဲျပားစြာနားလည္ႏုိင္ၾကဖို႔ ခဲြျခားသိ ၾကဖို႔ အႏုပညာဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားၾကပါလို႔ ႐ုပ္ရွင္အႏု ပညာေလာကအတြက္ တင္ျပလိုက္ရ ပါတယ္ဆုိပါေတာ့ ။ ။
ေအာင္ဟိဏ္း (က်ဳိက္ေထာ္)