မိုး စဲၿပီ။ ညဥ့္လည္းနက္ၿပီ။ အသံဗလံ ေတြလည္း ၿငိမ္သက္စျပဳၿပီ။ ၾ<ြကင္းေသာ မိုးေပါက္တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ က်ေနသံသာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္။ မိုးသက္ေလကေလး ျဗဳန္း ခနဲ တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္သြားသည္။
ၾသကာသ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အနက္ ေရာင္ ကဗၺလာ ေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ လွ်က္။ ခပ္ေဝး ေဝးတစ္ေန ရာဆီက ေခြး ေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ၾကား သည္။ လူတို႔ေျမကမၻာ သည္ ညဥ့္အေမွာင္ အမိုက္တိုက္ထဲ၌ ငိုက္ ျမည္းေမွးစက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္စျပဳၿပီ။ စြတ္စို ေနေသာ ကတၱရာလမ္းမသည္ ခ်မ္းခ်မ္း စီးစီး ႏွင့္ေကြးေနေခ်ၿပီ။ ေျမသားျပင္က ႏံုးပြကာည ထဲမွာပုန္းေအာင္းရင္းဆန္းၾကယ္ေသာ ျမက္ ခင္းမ်ား အေၾကာင္းစိတ္ကူး ၾကည့္ေနဟန္တူ သည္။
ၾကြင္းေသာ မိုးေပါက္က်သံမွာ တျဖည္း ျဖည္းက်ဲပါးတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ခပ္ေဝးေဝး တစ္ေနရာဆီက ေခြးေဟာင္သံလည္း ၿငိမ္သက္ သြားသည္။ မအိပ္စက္ႏိုင္ေသးေသာ သူသည္ ငိုက္ ျမည္းလာ၏။ ငိုက္ျမည္းသူသည္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသူက အိပ္မက္ တစ္ခုကို ျမင္မက္ေနေပၿပီ။ လူတစ္ ေယာက္၏ အိပ္မက္ကို တျခားလူတစ္ေယာက္ ကသိေနဖို႔ ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ ေပ။ သို႔ရာတြင္ သင္ဘာစိတ္ကူးေနသည္ကို ကြၽႏ္ုပ္သိပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သင္ကကြၽႏ္ုပ္ကို ျမြတ္ဟဖြင့္ဟ ေျပာခဲ့ဖူး သည္မဟုတ္ပါလား။ ကြၽႏု္ပ္ကလူ တစ္ ေယာက္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္မဟုတ္ပါ။ ကြၽႏ္ုပ္လူတစ္ေယာက္ကို ယံုၾကည္ႏိုင္သူသာ ျဖစ္ပါသည္
။
မိုးစဲစညတစ္ည၌ ေနာက္ဆံုး မိုးေရစက္ ကေလးမ်ား က်ဆင္းသံကို နားဆင္ရင္း ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ ေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ညသည္ အလံုးစံုေသာ တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ လူသားတို႔ ေျမကမၻာကို ေခ်ာ့သိပ္ပါဘိ။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း ေအာက္ဘက္၌ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိကုန္ ေသာလူအေပါင္းကို ၿငိမ္သက္မႈျဖင့္ ေထြး ေပြ႕ပါဘိ။ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္အပ္ေသာ အိပ္မက္ မ်ားသည္ ည၏လမ္းတကာကို လွည့္လည္ကာ သူေကာင္းတုိ႔၏ ႏွလံုးအိမ္ ဝယ္ဖြဲ႕တည္၍ ႏႈိးေဆာ္ၾကပါဘိ။ စြတ္စိုေန ေသာကတၱရာလမ္းမသည္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ႏွင့္ ေကြးေနေခ်ၿပီတကား။
ေနမ်ိဳး