၂ဝ၁၇ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာ ညိဳ ထြန္းလူက ‘ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေျမးအဘိုး မ်ား’ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ ထုတ္ပါတယ္။
ေစာဘရန္ၿငိမ္းကေတာ့ ညိဳ ထြန္းလူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အရာ’ေရြး’မွန္သြားလို႔ သူကြၽန္ ေတာ္ႏွင့္ ေျမးအဘိုးမ်ားကို လူမႈ ကြန္ရက္ေပၚကေန ႀကိဳဆိုလိုက္ပါ တယ္။ သူကလည္း ေစာဘရန္ၿငိမ္း ရဲ႕ ေျမးေလးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳကိုဖတ္ၿပီး ဒီစာအုပ္ကို ေရးခ်င္ လာတာပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေစာဘရန္ၿငိမ္း ေျမးမေလးဆိုတာ ေရႊအျမဳေတမွာ ၂ လဆက္ ပါခဲ့တဲ့ ”ဘီးဘီး”ဆိုတဲ့ဝတၳဳေလးကို ေျပာ တာပါ။
သူ႔စာအုပ္ထဲက ေျမးအဘိုးဆို တာ ဘယ္လိုေျမး၊ ဘယ္လိုအဘိုးဆို တာ မဖတ္ရေသးလို႔မသိပါ။ သူကိုယ္ တိုင္ေျမးဘယ္ႏွေယာက္ရွိမွန္းလည္း မသိပါ။ ေစာဘရန္ၿငိမ္းမွာေတာ့ ေျမး ၁၁ ေယာက္ရွိတယ္။ ဒီေျမး ၁၁ ေယာက္ထဲကနံပါတ္စဥ္ ၂ ဟာ ဘီး ဘီးေပါ့။
ဘီးဘီးဟာ သူ႔အေမေမြးၿပီး မီးတြင္းမွာပဲ ‘အႀကီးစားကုသမႈ’ကို ခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးရာ ပါ က်န္းမေရးမေကာင္းတဲ့အထဲ လမေစ့ဘဲ ေမြးခဲ့တဲ့ကေလးလည္း ျဖစ္ တယ္။ ဒီအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး အလြန္နိမ့္တဲ့ ကေလးျဖစ္လာတယ္။ ဒီဘီးဘီးေလး ဟာ ‘မေအာင္မေနရ ပညာေရးစနစ္’ ေအာက္မွာ ေက်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ကေလးမို႔ အတန္းက ၆ တန္း၊ ၇ တန္းအထိ ဘယ္အတန္းမွမက်၊ ႏွစ္ စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဆက္တိုက္ေအာင္ျမင္ ၿပီး အတန္းႀကီးလာတဲ့အခါက်မွ၊ ေက်ာင္းႏုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကေလးက ခုနစ္တန္းအထိ၊ စာဆိုလို႔ တစ္လံုးမွ မတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ကဲ ဘီးဘီးအေၾကာင္း နည္း နည္းေျပာၾကည့္မယ္။
‘ဘီးဘီး’ဆိုတာ သူ႔နာမည္ပါ။ ဒီနာမည္ကို ဘယ္သူကမွေပးတာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကိုယ္သူ ေပးထားတဲ့ နာမည္ပါ။ အျခားကေလးမေတြ သူတို႔ ကိုယ္သူတုိ႔ ‘မီးမီး’လို႔ ေျပာၾက တာကို အတုခိုးၿပီး မီးမီးေျပာတာ မပီဘဲ ဘီးဘီးျဖစ္လာတာပါ။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ဘီးဘီးဆိုေတာ့ အဘုိး အပါအဝင္ သူ႔အေဖ၊ သူ႔အေမ ေတြ ေရာ ဘယ္သူမွ မီးမီးလို႔မေခၚၾက ေတာ့ဘဲ၊ အားလံုးက ဘီးဘီးလုိ႔ လိုက္ေခၚၾကရင္း ဘီးဘီးတကယ္ျဖစ္ သြားတဲ့ ေျမးမေလးေပါ့။
ဘီးဘီးမွာက ‘ခ်စ္စရာ အူ ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ’ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီအမ်ားႀကီးေတြထဲက ေရႊအျမဳ ေတမွာ ေရးစဥ္က စာေပစိစစ္ေရး ‘ထိ’ၿပီး ျဖဳတ္ေပးခဲ့ရတဲ့ ဘီးဘီးရဲ႕ ခ်စ္စရာအူေၾကာင္ေၾကာင္ အကြက္ ကေလးတစ္ခု ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။
ဘီးဘီးက ငယ္ငယ္က ‘ဆရာမ လုပ္တမ္း ကစား’တာ ဝါသနာပါ တယ္။ သူကစားရင္ တစ္ေယာက္ တည္းပဲ ကစားတယ္။ ကစားတိုင္း လည္း သူကဆရာမခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္း သားတပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးကို စာ သင္ေနရတဲ့ ဆရာမပံုစံနဲ႔ သင္တာ ခ်ည္းပါပဲ။
ဆရာမဘီးဘီးဟာ ဘယ္ေတာ့ မွ သူ႔စကားက ေရွ႕ေနာက္မညီဘူး။ သူ႔စကားအရလည္း အဓိပၸာယ္ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။ အဲဒီ ကာလက မူလတန္းဆရာမေလးေတြ၊ ေက်ာင္းစာသင္ရင္း ေစ်းေရာင္းရတဲ့ ကာလပါ။ ဘီးဘီးတုိ႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြကို ‘ေရခဲေခ်ာင္း’ေရာင္းတယ္။ ဘီးဘီး ဆရာမလည္း ေက်ာင္းလာရင္ စာ အုပ္ထည့္တဲ့ျခင္းကို လက္ေမာင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ေရခဲေခ်ာင္း ပံုးကိုရြက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။
ဘီးဘီးက သူ႔ဆရာမရဲ႕ အဲဒီ ပံုစံကို အေတာ္သေဘာက်ပံုရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ရက္က်ေတာ့ ဘီးဘီး သူ႔ဆရာမပံုစံနဲ႔ ကစားပါေရာဗ်ာ။ အိမ္က မုန႔္ပံုးကို ေခါင္းေပၚရြက္၊ လက္ထဲစာအုပ္ပိုက္ၿပီး ဆရာမ ေက်ာင္းလာတဲ့ပံုလုပ္ၿပီး စကစား ေတာ့တာပဲ။ အဲသလို ေက်ာင္းလာ ဟန္၊ ၿပီးေတာ့ စာသင္ဟန္ပံုစံေတြ အၿပီးမွာ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ဆရာမ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းပံုကို ဆက္ကစား ေတာ့တာဗ်။ ဆရာမေျပာတာေတြကို လည္း အလြဲလြဲအမွားမွား၊ သူယူဆ ခ်င္သလို ယူဆၿပီး ခပ္တည္တည္ပဲ ဆရာမႀကီးလုပ္ေတာ့တာ။
ဆရာမႀကီးေဒၚဘီးဘီးကတန္း စီထားတဲ့ သူ႔တပည့္ေတြကို ဒီလိုေမး လိုက္တယ္။
”အခုအခ်ိန္က ဘာအခ်ိန္လဲ”
”မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ပါ ယာဆာမ”
(ဘီးဘီးက ဆရာမကို ယာဆာမဟု သာ အသံထြက္တတ္သည္။)
”မင္းတို႔ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ တျခားမုန္႔မစားနဲ႔၊ ဆရာမ ေရခဲ ေခ်ာင္းစား”
”ဟုတ္ ယာဆာမ”
”ၾကပ္ၾကပ္သတိထား။ ေရခဲ ေခ်ာင္းမစားရင္ စာေမးပြဲခ်ပစ္ မယ္”
”မွတ္ထားပါ့မယ္ ယာဆာမ”
”မင္းတုိ႔ေတာ္တယ္။ ထမင္း စားၿပီး ဘာစားရမလဲ”
”ေရခဲေခ်ာင္းပါ ယာဆာမ”
”ညစာက်က္ခ်ိန္ ဥာဏ္ေကာင္း ေအာင္ ဘာစားရမလဲ”
”ေရခဲေခ်ာင္းပါ ယာဆာမ”
”အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဘာဝယ္သြားရမလဲ”
”ေရခဲေခ်ာင္းပါ ယာဆာမ”
”ေအး ေကာင္းတယ္။ မင္းတို႔ ကို လူမႈေရးနားလည္ေအာင္ သင္ေပးရဦးမယ္။ အခုလို ေဆာင္း တြင္းႀကီးမွာ သက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြ ကို ဘာနဲ႔ကန္ေတာ့သင့္လဲ”
”ေရခဲေခ်ာင္းပါ ယာဆာမ”
”ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ကို ဥာဏ္ေကာင္းေစတဲ့ အာဟာရ က ဘာလဲ”
”ေရခဲေခ်ာင္းပါ ယာဆာမ”
အဲသလိုေတြ ဆရာမႀကီး ဘီးဘီးစာသင္ေနရင္း၊ တစ္ခုခုသတိ ရသြားဟန္ႏွင့္ ဆရာမဘီးဘီးဟာ ထဘီတိုတိုျပင္ဝတ္၊ အက်ႌလက္ ေမာင္းပင့္တင္ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚက ႀကိမ္လံုး လွမ္းယူလိုက္ဟန္လုပ္ၿပီး ႀကိမ္လံုးကို လက္ထဲမွာ ေဝွ႕ရမ္းကာ မ်က္ႏွာ႐ႈ တည္တည္ျဖင့္
”ဟိုး ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ရပ္ ေနတဲ့ ငတူးေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္း”
(ငတူးေခၚ ေမာင္တူးမွာ ဘီးဘီးႏွင့္ မတည့္ေသာ ရန္ျဖစ္ဖက္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။)
”ဟဲ့ ငတူး နင္ဘာျဖစ္လုိ႔ ေငါင္ ေနတာလဲ”
”ေနမေကာင္းလို႔ပါ ယာဆာမ”
”နင္ဒါေလာက္ ဗဟုသုတ နည္း ရသလား။ ေနမေကာင္းရင္ ေရခဲ ေခ်ာင္းစားရင္ ေပ်ာက္တယ္ဆိုတာ နင္မသိဘူးလား”
”ေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္း”
”ေအာင္မေလး ေၾကာက္ပါၿပီ ယာဆာမ ရင္ေတြလည္းက်ပ္ေနလို႔ ပါဗ်”
” ဟဲ့ ရင္က်ပ္ရင္ ေရခဲေခ်ာင္း စားရတာ နင္မသိဘူးလား”
”ေခ်ာင္းေတြကလည္း တဟြတ္ ဟြတ္နဲ႔မို႔”
”ဟဲ့ ဒါဆို ဖ်ားတာတစ္ေခ်ာင္း၊ ရင္က်ပ္တာတစ္ေခ်ာင္း၊ ေခ်ာင္းဆိုး တာတစ္ေခ်ာင္း၊ ေပါင္း သံုးေခ်ာင္း ဆိုေပ်ာက္ၿပီ။ နင္မသိဘူးလား။ နင္ ႐ူပေဗဒမသင္ရဘူးလား”
”ေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္း”
ဒါ ေစာဘရန္ၿငိမ္းရဲ႕ ေျမး ၁၁ ေယာက္ထဲက နံပါတ္စဥ္ ၂ ျဖစ္တဲ့ ‘ေျမး – ဘီးဘီး’ရဲ႕ ဘဝပံုရိပ္အထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ အခ်က္အလက္တစ္ခုသာ ပါ။ ဒီလိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၿပီး ေစာဘရန္ၿငိမ္း အေနနဲ႔ သူ႔ေျမးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကို လိုက္လံအဓိပၸာယ္ေဖာ္ရတာ ဟာ အလြန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္း ၿပီး ‘အေျဖမွန္’ရတဲ့အခါ ေက်ာင္းသား ေလးတစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ခဲ့တာ မွတ္ မိေနမိတယ္။
အဲသလို အေျဖမွန္ေတြ အမ်ား ႀကီး (ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္) သိခဲ့ေပမယ့္ ဖ်ားနာရင္က်ပ္၊ ေရခဲ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႐ူပေဗဒအတြဲ ကိုေတာ့ ေစာဘရန္ၿငိမ္း နားလည္တဲ့ အထဲမွာ မပါ၊ မပါခဲ့။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း