ယခင္အပတ္မွအဆက္
သူငယ္စဥ္ကေတာ့ ေျပာင္း စိုက္၊ ေျပာင္းခ်ိဳး၊ ေျပာင္းဖူး ျပဳတ္အျပင္၊ အားေသာ အခ်ိန္ကေလးမ်ား၌ ထင္းေခြ၊ ေတာတက္၊ ပန္းရံ၊ လက္ သမား၊ လိုအပ္သူကေခၚလွ်င္ ေခၚ သလို၊ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္၍ ေငြ ပိုေငြလွ်ံေလး ရတတ္ေသး၏။ ယခု ေတာ့ အသက္အရြယ္ကႀကီး၊ ခါး ကကိုင္းခ်ိန္ျဖစ္ၿပီမို႔ ေျပာင္းဖူး႐ိုးပင္ မနည္းႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေနရေပၿပီ။ စဥ္းစားေနရင္းမွာပင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ေရစက္ကေလးမ်ား က်လာ၍ အဘိုး အိုထိတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ေကာင္းကင္က မိႈင္းညိဳ႕လာၿပီ။
“ေတာက္၊ ဒီမိုးကလည္း စဲကို မစဲႏိုင္ဘူး”
အဘိုးအို မိုးကိုၾကည့္၍ က်ိန္ဆဲ လိုက္သည္။
“ေျပာင္းဖူးျပဳတ္က ရေတာ့မယ္ ဆို ဒီမိုးက လုပ္ၿပီ”
အဘိုးအိုညည္းတြားရင္း မိုးမက်မီ ထင္းမီးကို အရွိန္ျမႇင့္ထိုး ကာ မီးေျပာင္းစုတ္ႏွင့္ အားကုန္မႈတ္ လိုက္သည္။ မီးေျပာင္းက မေကာင္း ေတာ့၍ မီးက လိုသေလာက္ ေတာက္ေလာင္မႈမျမန္ဆန္။ ထိုစဥ္ မွာပင္..
“ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ”
“ဟင္”
အနီးနားမွ အသံၾကား၍ အဘိုး အို အံ့အားသင့္သြားသည္။
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္က ဘယ္လို၊ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာလူတစ္ဦး သူ႔အေနာက္မွာ ခံုတစ္လံုးႏွင့္ က်က် နန ထိုင္ေနသည္။
လူပံုက သပ္သပ္ရပ္ရပ္မဟုတ္။ ေခါင္းကစုတ္ဖြားဖြား၊ တုိက္ပံုက ႐ိုးရာအက်ႌလားမသိေသာ ဖ်င္အက်ႌ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ပခံုးတြင္လည္း အေရာင္အဆင္း ခန္႔မွန္းရခက္ေသာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုး လြယ္ ထားသည္။ ထို႔အျပင္ ဝတ္ထား ေသာ ပုဆိုးကပါ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမုိ႔ ၿခံဳ ေျပာရလွ်င္ မီးဖိုေရွ႕က အဘိုးအိုႏွင့္ စာလွ်င္ အကႌ်ရွိတာႏွင့္ မရွိတာသာ ကြာလိမ့္မည္။ အဘိုးအိုက ထိုလူငယ္ ကို ၾကည့္ကာ အံ့အားသင့္စြာျဖင့္…
“ေမာင္ရင္က ဘယ္သူတုန္း”
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းလူက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ၿပံဳးကာ
“ခင္ဗ်ားဘဝကို ေျပာင္းလဲေပး မယ့္သူ”
“ဟင္”
အဘိုးအို အံ့အားသင့္သြား သည္။ ထိုသူစကားကိုလည္း သူသိပ္ ၿပီး သေဘာမေပါက္လွ။ သူဘာေတြ ေျပာင္းလဲသင့္သည္ကို တစ္ခါမွ် မစဥ္းစားဖူးေပ။ ထိုသူမွပင္..
“က်ဳပ္တို႔ျပည္ႀကီး မတိုးတက္ တာ၊ ေျပာင္းလဲျခင္းကို သေဘာ မေပါက္လို႔ မတိုးတက္တာဗ်။ ဒါကို နားလည္လား”
အဘိုးအိုက ဇေဝဇဝါ ေခါင္းခါ သည္။ ထိုသူက မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးၿပီး …
“အဲဒါပဲဗ်။ အဲဒါပဲ။ ေျပာင္းလဲ ခ်ိန္တန္ေနတာေတာင္ ဘာမွမသိဘဲ ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္ေနသူေတြေၾကာင့္ မတိုးတက္တာ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္၊ ကိုရီးယားကိုၾကည့္မလား၊ ဂ်ပန္ကိုၾကည့္မလား”
အဘိုးအို ထိုသူေျပာတာ တစ္ခု မွ နားမလည္။ ထိုသူမွပင္ဆက္၍ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ …..
“ပေဒသရာဇ္ေခတ္၊ အာဏာ ရွင္ေခတ္၊ စစ္အစိုးရေခတ္၊ ဒီမိုက ေရစီေခတ္ထိ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲသင့္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ ခါ စဥ္းစားဖူးလဲ”
အဘိုးအို ေခါင္းကုပ္ၿပီး
“တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူး”
လူရြယ္အသံ ပိုက်ယ္လာသည္။
“အဲဒါပဲဗ်။ အဲဒါပဲ။
ပေဒ သရာဇ္ေခတ္မွာလည္း ေက်ာမြဲ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲလာ လည္း ေက်ာမဲြ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲမရွိခဲ့ေတာ့ ခင္ဗ်ား တုိ႔ဘဝဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေျမာက္မွာ လဲ။ ဦးေႏွာက္ကို လႊာသံုး၊ မွန္ကန္ တဲ့ဘက္က ရပ္တည္၊ ေျပာင္းလဲျခင္း ကို လက္ခံႏိုင္မွ တိုးတက္ျခင္းကို ရမွာေပါ့”
အဘိုးအိုေငးၾကည့္ေနသည္။ ထိုသူဘာကို ဆိုလိုေနမွန္း သူလည္း မသိ။
“တခ်ိဳ႕ကေရွ႕ကလည္း မသြား၊ ေနာက္ကလည္းမလိုက္၊ ေဘးတုိက္ လြယ္အိတ္လိုလိုက္ေနၾကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္မွာလဲ++
အဘိုးအိုေဝ့ၾကည့္သည္။ သူ႔မွာ လြယ္အိတ္မရွိေတာ့ မသိ။
“အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာဆို ရီပါပ လစ္ကင္နဲ႔ ဒီမိုကရက္တစ္ဆိုၿပီး ပါတီႀကီးႏွစ္ခုရွိတယ္။ သူတိ႔ုႏွစ္ခုက ပဲ သက္တမ္းတစ္ခုစီ ေျပာင္းလဲၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့လို႔ အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔ တိုးတက္ျခင္းေတြ ရခဲ့တယ္။ ခု ခင္ဗ်ားဆို သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မွာ ဘယ္မွာေျပာင္းလဲခဲ့လဲ”
အဘိုးအို နားမလည္။ ဘာကို ေျပာင္းလဲရမလဲသူမသိ။
“ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ။ ေျပာင္း လဲခ်ိန္တန္ၿပီ။ ပါးစပ္ကကုန္း ေအာ္ ေနၿပီး ဘာမွဆက္မလုပ္ခဲ့လို႔ ဒီလိုပဲ ခံေနရတာေပါ့ဗ်။ မဟုတ္ဘူးလား”
သူ႔ကိုလက္ၫိႈးထိုးေမး၍ အဘိုး အိုေယာင္ၿပီး ေခါင္းညိတ္မိသည္။
“တိုးတက္ျခင္းအစ ေျပာင္းလဲ ျခင္းကဆိုတာ လက္ခံလား” အဘိုးအို ေခါင္းကုပ္သည္။ ၿပီးမွ …
“အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမွာလဲ”
“ေျပာင္းလဲရမယ္ေလဗ်ာ။ ေျပာင္းလဲရမယ္”
အဘိုးအိုေခါင္းကုန္ျပန္သည္။
“က်ဳပ္ကဘယ္လို ေျပာင္းလဲရ မလဲ” ထိုသူက ခပ္ဖြဖြၿပံဳးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ …
“ခင္ဗ်ားမွာ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ လိုတယ္။ ခင္ဗ်ားသာ ေျပာင္းလဲခ်င္ စိတ္ရွိရင္ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားကို ေျပာင္း လဲေပးမယ္”
အဘိုးအိုစိတ္ကူးထဲ တိုက္အိမ္ ႀကီးေပၚလာသည္။ ေျပာင္းဖူးသည္ အမယ္ႀကီး ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေပၚလာသည္။ သူ၏ သားေျမးမ်ား ေမာ္ေတာ္ကားစီး၍ မုန္႔ထုပ္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူတုိ႔ လင္မယားကို လာကန္ေတာ့သည္ မ်ား ေပၚလာသည္။ ေျမးငယ္မ်ားက ၿခံဝင္းထဲက ျမက္ခင္းေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္ စြာ ေျပးေဆာ့ကစားေနၾကေလၿပီ။ အဘိုးအို အၿပံဳးပန္းမ်ား ပြင့္လာ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားတက္ သေရာျဖင့္
“ဟုတ္ၿပီ က်ဳပ္ေျပာင္းလဲခ်င္ၿပီဗ်ာ”
အဘိုးအို၏စကားကို ထိုသူက ေက်နပ္ပီတိျဖစ္စြာ ၿပံဳးသြားၿပီး
“ခင္ဗ်ားေျပာင္းလဲခ်င္တာ ေသခ်ာလား”
အဘိုးအိုက ေခါင္းကိုခပ္သြက္ သြက္ညိတ္ၿပီး …
“ေသခ်ာတယ္ဗ်။ ေသခ်ာ တယ္”
“ေသခ်ာတယ္ဆို ေရာ့၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲေပး လိုက္မယ္ေရာ့”
ထိုသူ႔လြယ္အိတ္စုတ္ထဲက တစ္စံုတစ္ခု ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“ဟင္”
ထိုအရာကိုၾကည့္ၿပီး အဘိုးအို အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူျမင္ေနရ တာ ဝါးဆစ္ပိုင္းတစ္ခု။ သူ႔စိတ္ထဲ မွာ ေမွာ္တုတ္ကေလးလားအမွတ္နဲ႔ လွမ္းယူကာ….
“ဒါဘာလဲ”
“မီးေျပာင္း”
“ဟင္”
အဘိုးအို အေသအခ်ာၾကည့္ သည္။ မွန္ပါ့ မီးေျပာင္းမွဝါးမီးေျပာင္း အစစ္ႀကီး။
“ဒါ ဒါႀကီးက”
“ထိုင္မႈတ္ေနေလ”
“ငင့္”
အဘိုးအို တက္ခ်င္သလိုပါ ျဖစ္သြား၏။
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားမီး ေျပာင္းအေဟာင္းအစုတ္ႀကီးနဲ႔ ထုိင္မႈတ္ေနလို႔ မီးကဘယ္လိုေတာက္ မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာင္းလဲၿပီး မႈတ္ၾကည့္”
“ဒါ ဒါႀကီးနဲ႔”
“ထိုင္မႈတ္ပါဆို”
ဆိုၿပီး လူငယ္ေငါက္ခနဲ ထ ထြက္သြားသည္။ အဘိုးအိုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းကို ေရာက္မွ အသံ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ …
“လူတစ္ေယာက္ကို ငါေျပာင္း လဲေပးႏိုင္ၿပီေဟ့။ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ ၿပီ။ ဟား ဟား ဟား”ဟူေသာ အားရ ဝမ္းသာ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။ အဘိုးအိုမွာ လက္ထဲရွိေသာ မီးေျပာင္းအသစ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ သံုးေနက် ဝါးမီးေျပာင္းအေဟာင္း ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ ေနသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ အတန္ၾကာမွ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ….
“ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီေလ” ဟု ဆိုကာ ဝါးမီးေျပာင္းအေဟာင္းႀကီး ကို မီးဖိုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ ခုနကလူေပးသြားေသာ ဝါး ေျပာင္းအသစ့္ျဖင့္ မီးကိုကုန္းမႈတ္ လိုက္သည္။
“အံမယ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ေတာ့ လည္း မႈတ္လို႔အေကာင္းသားဟ”အဘိုးအို ေက်နပ္သြားသည္။
ေလးစားစြာ ႀကိဳးစားလ်က္
အၾကည္ေတာ္