ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ဟု အမည္တြင္ေသာ ငါးတန္းေက်ာင္းသားေလး သည္ လြယ္အိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုသြားေနခဲ့၏။ ေျခာက္ တန္းတက္ရန္အတြက္ ငါးတန္း ေအာင္ဖို႔ လုိအပ္ေၾကာင္း သူေတြးမိ ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျခာက္ျဖစ္ ရန္အတြက္ ေျခာက္သည္ ငါးကို ေစာင့္ေနခဲ့ေၾကာင္း သူေတြးျဖစ္ရန္ အတြက္ ေျခာက္သည္ ငါးကိုေစာင့္ ေနခဲ့ေၾကာင္း သူေတြးျဖစ္ခ်င္မွ ေတြး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ငါးသည္လည္း ေျခာက္ျဖစ္လာရန္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ ဝမ္းသာေနေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေျခာက္သည္ ေျခာက္ျဖစ္၍ ငါးသည္ ငါးသာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။
ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ဆုိေသာ သူ သည္ တျဖည္းျဖည္းအသက္ႀကီး တ ျဖည္းျဖည္း သတ္မွတ္အတန္းေအာင္ လာတဲ့အခါ ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံ တကၠသိုလ္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါ၏။ တကၠသုိလ္တြင္ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ စာၾကည့္ တိုက္တြင္ထုိင္၏။ ကဗ်ာေတြ စာ ေတြေရး၏။ ကဗ်ာေတြစာေတြကို ဖတ္၏။ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားသို႔ကဗ်ာ ပို႔၏။ သူသည္အခ်ိန္တစ္ခုကို ျဖတ္ သန္းေန၏။ သကၠရာဇ္မ်ားကို တစ္ ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ျဖတ္သန္းေန၏။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ကို သူဖန္တီးေနတဲ့ ကေလာင္တစ္ခုက ေစာင့္ႀကိဳေနသ လား။ သူမသိပါ။ သူဖတ္စရာကိုဖတ္ ၏။ ေရးစရာရွိတာကိုေရး၏။
လူ႔ေလာကအေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ကို သူဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ျဖတ္သန္းခဲ့ သည္။ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ထိေအာင္ သူမသိခဲ့သူ ဒါမွမဟုတ္ သူေစာင့္ရ မွန္းမသိပါဘဲ ေစာင့္ရသူႏွင့္သူလက္ ထပ္လိုက္၏။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ငယ္စဥ္ ဘဝေတြကို သူသတိတရရွိလွ၏။ ေက်ာင္းကအျပန္ ေဘာလံုးကြင္း ထဲမွာေတာ့ ေဘာလံုးကန္ခဲ့တာကို အထူးသတိရမိ၏။ ဝါသနာပါေပမယ့္ ၿမိဳ႕လက္ေရြးစင္ေတာ့မျဖစ္ခဲ့။ ေက်ာင္း လက္ေရြးစင္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ ျဖစ္ခဲ့၏။ တုိင္းလက္ေရြးစင္ျဖစ္ရန္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ျဖစ္ရန္လည္း စိတ္မကူးခဲ့ေပ။ ေဘာလံုးကို အေသ အခ်ာေလ့လာ သင္ယူကန္ခြင့္ရခဲ့ သည့္ ဘဝဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ရည္ရြယ္ ခ်က္မ်ားေျပာင္း ခ်င္ေျပာင္းေပလိမ့္ မည္။
အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္ လုိက္ေသာအခါ အိမ္ေထာင္ႏွင့္အညီ သားသမီးတိုးပြားစီးလာခဲ့ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေဖသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ခဲ့ေလသလား။ အရာရွိအရာခံ ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ခဲ့ေလသလား။ အေဖတို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆႏၵေအာင္ ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အမွန္ တကယ္ေကာ ႀကိဳးစားခဲ့ေလသလား ဆုိတာ သံသယဝင္မိတတ္ပါေသး သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ေကာ သား သမီးေတြကို ေစာင့္ခဲ့ေလသလား။ သူတို႔ဘဝ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္ ေစခ်င္မိေပသည္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ ဘက္က တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ေတာင္း ဆိုႏုိင္ရေအာင္လည္း ကိုယ့္ဘက္က တာဝန္ေက်ရဲ႕လားဆိုတာ စဥ္းစား ေနမိတတ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သည္ ေနအဝင္ကို ေစာင့္မိတတ္ပါ သည္။ ေနအထြက္ကို ေစာင့္မိတတ္ ပါသည္။ ဓာတ္ႀကိဳးတန္းေပၚလာနား တတ္တဲ့ငွက္ကေလးေတြကို ေစာင့္မိ တတ္ပါသည္။ တစ္ေကာင္ေနာက္ တစ္ေကာင္ေျပးလႊားလုိက္ရင္း ေဆာ့ ကစားတတ္တဲ့ ရွဥ့္ကေလးေတြကို ေစာင့္မိတတ္ပါသည္။ ဘာမဆုိင္ညာ မဆုိင္ ရွစ္နာရီမထိုးေသးဘူးေလဟု ေျပာမိတတ္ပါသည္။
ငယ္စဥ္ကေတာ့ သူ၏ မ်က္ ဝန္းအၾကည့္ကို ေစာင့္မိတတ္ပါ၏။ သူ၏ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ အခတ္ ကို ေငးၾကည့္မိတတ္၏။ သူမ၏ ေျခ အလွမ္းကို ေရတြက္ေနတတ္၏။
ခရီးကားရွည္ခဲ့ၿပီ။ နာရီတိုးပြား ခဲ့ၿပီ။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းတို႔ အႀကိမ္ ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ေျခာက္တန္းတက္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာက ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ဆုိ တဲ့ ကေလးေလး မရွိေတာ့ၿပီ။ အ တိတ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ဆိုတဲ့ အဘိုးႀကီးျဖစ္ေနေပၿပီ။ သူ ငယ္စဥ္က ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ျဖစ္စဥ္ က ႀကိဳးစားအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ တဲ့ ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း) ဆုိတဲ့အမည္ေကာတြင္ပါရဲ႕လား။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ဟာ ေမာင္ၾကည္ သာ (ေတာင္တြင္း)ကို ေစာင့္ခဲ့ေလ သလား။ ေစာင့္ရမွန္းေကာ သိပါရဲ႕ လား။ ေစာင့္ဖို႔ေကာ လုိအပ္ပါ သလား။ အခ်ိန္တစ္ခုမွာေတာ့ ေစာင့္သည္ျဖစ္ေစ မေစာင့္သည္ျဖစ္ ေစ တစ္စံုတစ္ခုေျခရာေတာ့ ထင္ရ မွာပါေလ။
ေစာင့္ရျခင္း
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
အာဟာရတစ္ခုျဖစ္တယ္
သူ႔ကိုစားသံုးယင္း
တျဖည္းျဖည္းႀကီးျပင္းလာခဲ့
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
အိပ္မက္ျဖစ္တယ္။
မနက္က်ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလို
ျဖစ္လာေတာ့လည္း
ဘာမွမဟုတ္ေပေတာ့ဘူး
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
ေျမျြဖစ္တယ္
ေျမြဟာ အေျဖာင့္သြားမရသလို
သူ႔ေျခရာလည္း
အစပ္အေျပာက္မ်ားစြာနဲ႔ေပါ့
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
အေဝးက ေတာင္တန္းတစ္ခုျဖစ္တယ္
နီးမလိုလိုနဲ႔
မနီးခဲ့ပါလား။
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
သစ္ရြက္တစ္ရြက္ျဖစ္တယ္။
သစ္ရြက္ေၾကြရင္
ေရမွာေမ်ာခ်င္ေမ်ာမယ္
ေလမွာ လြင့္ခ်င္လြင့္မယ္။
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
တိမ္တစ္တုိက္ျဖစ္တယ္။
အခုဆင္
အခုျမင္း
ခ်က္ခ်င္းလို ေျပာင္းတတ္ရဲ႕။
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
နာရီတစ္လံုးျဖစ္တယ္။
သြားေနရင္းနဲ႔
ရပ္သြားတတ္တယ္။
ေစာင့္ရျခင္းဟာ
ငါျဖစ္တယ္။
အဟာရကို စားသံုးရင္း
အိပ္မက္မွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ရင္း
ေျမြလိုေကာက္ေကြ႕စြာသြားရင္း
ေတာင္တန္းတစ္ခုလို ေဝးရင္း
သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို လြင့္ရင္း
တိမ္တစ္တုိက္လို ေျပာင္းရင္း
နာရီတစ္လံုး လိုရပ္ရင္း
ေမာင္ၾကည္သာ(ေတာင္တြင္း)ဆိုတာ
ျဖစ္ခဲ့ပါေပါ့ …။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)