စာ ထည့္ခ်င္ရင္ လိပ္စာသိမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ တစ္ၿမိဳ႕ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့သူကို သြားရွာခ်င္ရင္လည္း လိပ္စာသိမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေတြ႕ခ်င္ ေပမယ့္ လိပ္စာမသိေတာ့ အမ်ားႀကီး ဝမ္းနည္းပူေဆြးရပါတယ္။ ဘယ္လို ရွာရွာ ရွာလို႔ရမွာ မဟုတ္လုိ႔ပါ။ ကြယ္ လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔အေမ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ဘယ္ဘံုဘဝ ေရာက္ေနမွန္း မသိလို႔ပါ။
အေဖအေမရဲ႕ ဓာတ္ပံုေရွ႕
ေတြေတြေငးေငး ရပ္ေနမိ
ဒုကၡတရားက ခပ္ပါးပါး လွီးျဖတ္ထားစဥ္
ဟိုအရင္ကလို အဆိုးအေကာင္း
အက်ိဳးအေၾကာင္းတုိ႔ကို
ေျပးၿပီးေျပာျပ ရင္ဖြင့္ခ်င္ေပမယ့္
လိပ္စာမသိ။
(ကြယ္လြန္သြားေသာ မိဘႏွစ္ပါးသို႔)
ကြယ္လြန္သူကို ရွာလို႔မေတြ႕ႏိုင္ ေပမယ့္ လိပ္စာဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ နဲ႔ ရွာျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက သီးပင္ရြာ (မေကြးခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႕သစ္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ ႏွစ္မိုင္ခန္႔)ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က အေမ နဲ႔အေဖ့ရြာကို အလည္သြားၾကပါ တယ္။ ေတာင္တြင္းႀကီးက မနက္ ေစာထြက္တဲ့ ေလာ္ကယ္ရထားနဲ႔ ၿမိဳ႕ သစ္ဘက္ကို စီးရပါတယ္။ ၿမိဳ႕လုလင္ ဘူတာမွာ ဆင္းရပါတယ္။ အဲဒီက တစ္ဆင့္ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး ပုတီး ကုန္း ရြာကို သြားရပါတယ္။ အဲဒီရြာ မွာ အေမ့ရဲ႕ေမာင္ ဦးစံရွိန္ရွိပါတယ္။ သူက ေက်ာင္းဆရာပါ။ အဲဒီမွာ ေန႔လယ္ထမင္းစားနားေနၿပီး ညေန ေစာင္းမွာ ပုတီးကုန္းရြာကေန သီးပင္ ရြာကို လွည္းနဲ႔သြားၾကပါတယ္။
ရြာမွာ အေဖ့ဘက္ကေတာ္တဲ့ ညီအစ္ကိုညီအစ္မဝမ္းကြဲေတြ၊ အေမ့ ဘက္ကေတာ္တဲ့ ညီအစ္ကိုညီအစ္မ ဝမ္းကြဲေတြမ်ားေတာ့ ရြာမွာကစားၾက တာ အေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ညီ ကေတာ့ ႏြားေက်ာင္းဝါသနာပါေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ေပ်ာ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရြာလိုက္ သြားစဥ္ အလွဴနဲ႔ႀကံဳရင္ ဓာတ္စက္ ဖြင့္တာနဲ႔ ဆံုတတ္ပါတယ္။ အိမ္ၾကမ္း ျပင္မွာ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ၾကရင္း ဓာတ္ျပားနားေထာင္ၾကပါတယ္။ အေမနဲ႔ အေမ့အစ္မတို႔ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾကရင္ ကြၽန္ေတာ္ က နားေထာင္သမားေပါ့။
အေမတုိ႔ရြာမွာ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုလို႔ ေျပာရေလမလား။ အေတြ႕ အႀကံဳတစ္ခုလို႔ ေျပာရေလမလား ကြၽန္ေတာ္မေဝခြဲတတ္ပါ။ အဲဒါက ေတာ့ ရြာမွာ လူဝင္စားေတြ မ်ားေန တာပါပဲ။ ”ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္သူ ဝင္စားတာေလ။ ဘယ္သူက ၿပီးခဲ့တဲ့ ဘဝက ဘယ္သူေလ”အစရွိတဲ့စကား ေတြကို အမ်ားႀကီး ၾကားရတတ္တာ ပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အေမကိုယ္တိုင္ လူဝင္စားျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ အေမႀကီးလည္း ဝင္စားသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အေမႀကီး ဝင္စားတဲ့အိမ္နဲ႔ အေမ့အိမ္နဲ႔က ရြာလမ္းပဲျခားထား တာပါ။ လမ္းရဲ႕အေရွ႕ဘက္အိမ္နဲ႔ လမ္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္အိမ္ေပါ့။ အေနာက္ဘက္အိမ္က အေမ့အိမ္ ျဖစ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္အိမ္က အေမ့ အေမ လူဝင္စားျဖစ္တဲ့အိမ္ေပါ့။
အေမ့နာမည္က ေဒၚတင္တင္ ပါ။ အေမ့အေမဝင္စားတဲ့ ကေလး ေလးက ထရံေပါက္ကေခ်ာင္းၾကည့္ ၿပီး ‘တင္တင္’လို႔ေျပာသတဲ့။ နင္သိ လို႔လားလို႔ေမးေတာ့ ငါ ‘ေငြႏွင္း’ ေလလို႔ေျပာသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ႀကီး နာမည္က ေဒၚေငြႏွင္းပါ။ အဲဒီ ကေလးေလးက ၿပီးခဲ့တဲ့ဘဝက သူ႔ အဝတ္အစားေတြကို အမွန္အတိုင္း ေရြးႏိုင္သတဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ဆံုးေတာ့ မေကြးမွာျဖစ္ၿပီး အေမက သီးပင္ ရြာမွာ ဆံုးခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေတာင္တြင္းႀကီးကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ကေန မေကြး၊ မေကြးကေန မႏၲေလးဆိုၿပီး က်ရာဘဝနဲ႔ ႐ုန္း ကန္ရင္း ေနရေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီး ကိုေရာ၊ ရြာကိုေရာ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာလွပါၿပီ။ ေတာင္တြင္းႀကီးမွာေတာ့ အစ္မဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ မိသားစုရွိၿပီး သီးပင္ရြာမွာေတာ့ အမ်ဳိးေတြမ်ားပါတယ္။ ငယ္ဘဝက ရြာကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးေတြကို သတိရတာတစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္ လို႔မ်ား အေမ လူ႔ဘဝမ်ားေရာက္ရင္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔ဘဝကို မွတ္မိရင္တစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္း ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ ရင္ သတိရႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ဝိုးတဝါး ေတြးမိပါရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ရြာ ကိုေရာက္ရင္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ (အေမဝင္စား တဲ့ကေလး)က ‘ေက်ာ္ေက်ာ္’လို႔ ေခၚ မလားလို႔ ရင္ခုန္စြာ စဥ္းစားမိခဲ့ ပါတယ္။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ‘ေက်ာ္ေက်ာ္’ လို႔ ေခၚပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမရွာပံုေတာ္ ကဗ်ာေလးကို ဒီလို ေတြးၿပီး ေရးလိုက္မိပါတယ္။
လိပ္စာ
ကြၽန္ေတာ့္အေမနာမည္က
ေဒၚတင္တင္ပါ
ကြၽန္ေတာ့္အေမႀကီး
(အေမ့အေမ)ဟာ
လူဝင္စားျဖစ္တဲ့အခါ
ကြၽန္ေတာ့္အေမကို
ထရံေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည့္သတဲ့။
ကေလးငယ္ငယ္ေလးက
ေဟာဟိုမွာ ‘တင္တင္’လို႔ေျပာသတဲ့။
အဲဒီလိုအေမ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့ရဲ႕။
အေမ့ရဲ႕အေမဘဝက
အက်ႌလံုခ်ည္ေတြကို ေရြးတတ္သတဲ့
အေမ့ကိုလည္း အရင္ဘဝက အေခၚအတိုင္းေခၚသတဲ့
အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ေက်ာ္လို႔ေခၚတယ္
ကြၽန္ေတာ္
ရြာကို တစ္ေခါက္ေလာက္
ျပန္ခ်င္တယ္။
ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က
ေဟာဟိုမွာ ေက်ာ္ေက်ာ္လို႔
ေခၚမ်ား ေခၚလိုက္ေလမလားလို႔ပါ။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)