ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာသည္ ညလူ ျဖစ္သည္။ ညလူဆို၍ အထင္ေတာ္ မလြဲလိုက္ၾကပါႏွင့္။ သူသည္ ညအခါ ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ခိုးဝွက္၊ အလစ္သုတ္တတ္ ေသာ ညလူ (သူခိုး) မဟုတ္ပါ။ အလင္းေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္ အေမွာင္ ေရာက္ေသာ ညအခ်ိန္က်မွသာ သူက လမ္းေပၚတက္၍ တကၠစီေမာင္းသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို “ညလူ” ဟု အလကၤာနာမည္ တပ္လိုက္ရပါသည္။
” ဘာေၾကာင့္မ်ား ညဘက္က်ခါမွ တကၠစီေမာင္းရတာတံုး။ ညဘက္ဆို ခရီးသည္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးလုတဲ့ယက္တဲ့၊ ကားကိုပါေမာင္းေျပး တဲ့ လူယုတ္မာ ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနတာ မသိဘူးလား” ဟု ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ၏ ဇနီးသည္က အျပစ္တင္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသည္။” ေၾသာ္..ေတာသူပီပီ ႐ိုးလိုက္၊ အ လိုက္တာလည္း လြန္ပါေရာကလား။ ေငြယူပါရေစ (အဲေလ.. ေယာင္လို႔) ကူညီပါရေစဆိုတဲ့ ေၾ<ြကးေၾကာ္သံ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ျပည္သူ လူထု ေဘးကင္းလံုၿခံဳေရးကို တာဝန္ ယူထားတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႕က ၂၄ နာရီ Alert ျဖစ္ေနတာကြ။ အၿမဲတမ္း ႏိုးႏိုးၾကားၾကားရွိေနတာ။ မသကၤာတာနဲ႔ ငါက ဖုန္းေကာက္ ဆက္လုိက္႐ံုပဲ” ဟု ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ က ဟန္တစ္လံုးပန္တစ္လံုး လူလည္ ႀကီးေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
” ခိ..ခိ..ခိ..ခြီး..ရွင္က ဖုန္းကိုမဖြင့္ခင္ သူတုိ႔က ရွင့္အူေတြ ကို ဖြင့္ထုတ္သြားမွာ..ခိ..ခိ..ခြီး” ဇနီးသည္က သေရာ္သံပါပါ အာေခါင္ျခစ္၍ရယ္ေလသည္။” ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို အထင္မေသးပါနဲ႔ကြ။ သူ႐ို႕ရွိၾကေပလုိ႔ င႐ို႕ၿမဳိေတာ္ႀကီး လံုၿခံဳေဘးကင္း အႏၲရာယ္ရွင္းေနတာဗ်” ဇနီးသည္က သေရာ္ေတာ္ ေတာ္ႏွင့္ ရယ္ ျပန္ေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ေသာ္ကား ရန္ကုန္ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ “ည” ကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေန႔ဘက္တြင္ တကၠစီဆြဲရသည္မွာ ေငြပိုရသည္ကေတာ့ အမွန္။ သို႔ ေသာ္ ေန႔ဘက္မွာ အႏၲရာယ္အတား အဆီး၊ ျပႆနာေတြက မ်ားလွေပ၏။ အဓိကအခ်က္မွာ “ကားပိတ္ျခင္း” (ေခၚ) လမ္းေပၚမွာ ဂ်မ္း Jam ျဖစ္ျခင္း။
” နာမည္ေက်ာ္ မီးပြဳိင့္တစ္ခုမွာ ကားေတြပိတ္ေနတာကိုေစာင့္ရင္း ငါကားေပၚမွာ အိပ္ငိုက္ရာက အိပ္ ေပ်ာ္သြားဖူးတယ္။ ခရီးသည္လည္း မပါေတာ့ မီးပြဳိင့္စိမ္းလာတာကို သတိေပးမယ့္သူမရွိဘူး။ ငါ အိပ္ ေပ်ာ္ေနေတာ့ ငါ့ကားေနာက္က ကားေတြက ေက်ာ္တက္လုိ႔မရႏုိင္ ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြာ။ ဝိုင္းဆဲ႐ံုပဲ ဆဲၾကေပလုိ႔။ ဝိုင္းထိုးရင္ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ထိုး႐ံုနဲ႔ ငါ အမႈန္႔ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္” ဟု ရန္ကုန္ ဒ႐ိုင္ဘာက ရင္ဖြင့္ေသာအခါ ရန္ကုန္တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ အသြားအလာနည္းပါးေသာ မိတ္ေဆြက..
” ခံုး (ကုန္း) ေက်ာ္တံတားႀကီး ေတြ ရွိေနတာေတာင္ ကားက အဲသေလာက္ပိတ္ရသလား” ဟု ျငဴစူ ေတာ္မူသည္။ ” ကားပိတ္တဲ့ ျပႆနာကို ခံုး (ကုန္း) ေက်ာ္တံတားေဆာက္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြက မေျဖရွင္းႏုိင္တာ လက္ေတြ႕ပဲ ငါ့လူ။ ျပည္ပက ကြၽမ္းက်င္တဲ့ Traffic Engineer ေတြေတာင္ င႐ို႕ရန္ကုန္က ကားပိတ္တဲ့ ျပႆနာကိုၾကည့္ၿပီး လက္မႈိင္ ခ်သြားၾကမွာ အေသအခ်ာပဲ” မည္သို႔ျဖစ္ေစ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ ဘာသည္ ရန္ကုန္သားစစ္စစ္ျဖစ္ သည့္အေလ်ာက္ လူကင္းပါး၊ လူရည္ လည္သည္။ ခိုးဆိုးလုယက္ ဒုစ႐ိုက္ ေကာင္မ်ားကို တစ္မိုင္ေလာက္အေဝး ကေန ႀကဳိတင္သိျမင္ႏုိင္ေသာ ဒိဗၺစကၡဳ ရွိသည္။
” ေထာင္ထြက္အလုပ္လက္မဲ့ တစ္ေယာက္ကို လမ္းေပၚမွာေတြ႕တာနဲ႔ ဒီငနဲ ေထာင္က ကြၽတ္တဲ့ ေန႔ရက္အတိ အက်ကုိေတာင္ ငါကခန္႔မွန္းႏုိင္သကြ” ဟု ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာက ၾ<ြကားလံုးထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္..မိန္းမအစစ္ႏွင့္ ခြဲမရေအာင္တူလွေသာ မိန္းမလ်ာ တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုဓားေထာက္ ၿပီး လုသြားခဲ့ဖူးသည့္ ျဖစ္ရပ္ကိုမူ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာက ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မေျပာ။ ဖံုးဖိလွ်ဳိ႕ဝွက္ ထား သည္။ ခံလုိက္ရပံုမွာ ရွက္ စရာေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ ျခင္း။ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာက သူ႔တကၠစီ ေပၚမွာ အရက္မူးသမားကို ဘယ္ ေတာ့မွ မတင္။ အရက္မူးသမားေတြ က အရစ္ရွည္တတ္ၾကၿပီး ျပႆနာ လည္း အလြန္ရွာတတ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ ႏွပ္ပစ္ခံလုိက္ရသည္။ ေနကာ မ်က္မွန္မည္းမည္းႀကီး တပ္ဆင္ထား ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္က ကား ငွားသည္။ ၿမဳိ႕ျပင္က ဟိုတယ္တစ္ခု ကို သြားမည္တဲ့။ သားသားနားနား ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ လူငယ္ကို ဘာမွ မသကၤာစရာမရွိ။ ၿမဳိ႕ျပင္ဟိုတယ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ခန္းက ခရီးသည္ထိုင္ဆိုဖာ ေပၚမွာ ထုိင္လိုက္လာေသာလူငယ္ ကား ဆိုဖာေပၚမွာ ေခြေခြကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ” ညီေတာ္ေမာင္..ညီေတာ္ ေမာင္..မင္းေျပာတဲ့ေနရာေရာက္ၿပီ”
လူငယ္က တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ေရခဲတံုးႀကီးလို ေအးစက္ေနသည္။ ျပႆနာေတာ့တက္ၿပီ။ ဒီအေလာင္း ေကာင္ႀကီးတင္ၿပီး ထြက္ေျပးလုိ႔က လည္း မျဖစ္။ ဟိုတယ္လံုၿခံဳေရး ဝန္ထမ္းေတြ မ်က္ျမင္သက္ေသ အျဖစ္ ဝိုင္းထားၾကၿပီ။” င့ါကားေပၚမွာ ေဆးလြန္ၿပီး ေသတဲ့ မသာေၾကာင့္ ငါ့ကိုအမႈပတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ထဲဝင္ခဲ့ရေသးသေဟ့။ ေလာကႀကီးမယ္ ေသတာေတာင္ ေအးေအးမေသဘဲ
လူေကာင္းေတြ ကို ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္စားမ်ဳိးကရွိေသး” ဟု ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ သံေဝဂရစြာ ျမည္တမ္းမိေလသည္။
ရန္ကုန္လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ အေၾကာက္ဆံုးမွာ ဘတ္စ္ကားယာဥ္ေမာင္းမ်ား၊ ယာဥ္ ေနာက္လိုက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာက မာဖီးယားလူဆိုးဂိုဏ္းထက္ လန္႔သည္။ ေဟာင္ေကာင္က ထ႐ိုင္ယက္ ႊမငေိ တ႐ုတ္ရာဇဝတ္ဂိုဏ္းထက္ ပိုေၾကာက္သည္။ ဘတ္စ္ကားသမား ေတြကို ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာက “က်ီးကန္းမ်ား” ဟု အမည္ေပးသည္။ က်ီးကန္းမ်ားလို ညီၫြတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ က်ီးကန္းမ်ားလို သူတို႔ထဲက တစ္ေကာင္ကိုထိလွ်င္ ကမၻာမွာ ရွိသမွ်က်ီးကန္းအေပါင္းက ဆတ္ ဆတ္ထိမခံ ဝိုင္းအံုၿပံဳခဲလာတတ္ၾက ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
” င႐ို႕ျမန္မာေတြ က်ီးကန္းေတြလိုသာ စည္းလံုးညီၫြတ္ၾကည့္။ ကုလားကလည္း ဆလံသမွာပဲ။ တ႐ုတ္ကလည္း အ႐ိုအေသေပးမွာပဲ” ဟု ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ ေတြးမိသည္။ အခုေတာ့ ကုိယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်င္း ခ်င္း ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္ေနၾကတာ ေၾကာင့္ ငါ့မွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဘဝတူခ်င္းကို ျပန္ရွိခိုးေနရၿပီ။ တစ္ေန႔တုန္းကျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာသည္ ခရီးသည္ တစ္ဦးကိုႀကဳိဆိုရန္ ကားကို ခပ္ေလာ ေလာ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ေမာင္း ေနရာမွ ေရွ႕မွာအိပဲ့၊ အိပဲ့သြားေန ေသာ ကုိရီးယားထုတ္ ဘတ္စ္ကား ေဟာင္းႀကီးတစ္စင္းကို ေက်ာ္တက္ လုိက္သည္။ ကားသမားယဥ္ေက်း မႈအရ ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာျမင္သာ ေအာင္ လက္ျပ၍ ေတာင္းပန္လိုက္ ေလသည္။ သို႔ေသာ္..မရပါ။ ဘတ္စ္ကားသမားအခ်င္းခ်င္း မည္ သို႔မည္ပံု ဖုန္းျဖင့္အခ်က္ေပးလိုက္ သည္မသိ။ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ၏ တကၠစီကို ဘတ္စ္ကားသံုး၊ ေလးစီး ဝိုင္းပိတ္ ရပ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ သံတုတ္ေတြ ကိုင္ထားၾကေသာ ဘတ္စ္ကားသမား အုပ္ႀကီးက လူ ႐ိုင္းတပ္ဖြဲ႕ႀကီးလို ဝိုင္းလာၾကၿပီ။ ရန္ကုန္ဒ႐ုိင္ဘာသည္ လမ္း ေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ လက္အုပ္ခ်ီထားလိုက္သည္။
” ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ပါလဲခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ဟြန္းလည္း တီးတယ္၊ အခ်က္လည္းျပတယ္။ ၿပီးမွ ေက်ာ္တက္တာပါ” ဟု ရန္ကုန္ ဒ႐ိုင္ဘာက ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာ၊ ငိုသံပါ ကေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္သည္။ ရန္ကုန္ဒ႐ိုင္ဘာ၏ သားအရြယ္ ေလာက္ ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာက သံတုတ္ကိုဝင့္ၿပီး မွင္ႏွင့္ေမာင္းႏွင့္ ရာဇသံေပးေတာ္မူေလသည္။ ” ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ င႐ို႔ဘတ္စ္ကားကို ေက်ာ္မတက္ရဘူးကြ။ Public Service ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုေက်ာ္တက္တာ လူပါးဝတာပဲ။ ဒီေခတ္ဟာ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီေခတ္ဆိုတာ နားလည္ပါ။ ေနာက္တစ္ခါ အခ်ဳိး မေျပရင္ မင္းဦးေႏွာက္ေတြ လမ္း ေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္သြားမယ္”
ၾကဴးႏွစ္