ေက်ာင္း ေဘာလံုးကြင္းႀကီးက စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လ်က္ရိွသည္။ ယေန႔ အျပာအသင္းႏွင့္ လိေမၼာ္ အသင္းတို႔ ဗိုလ္လုပြဲျဖစ္၍ မိဘမ်ား ပင္ လာေရာက္အားေပးလ်က္ အားရ စရာေကာင္းလွသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသင္းမွာမူ ၿပိဳင္ပြဲမွ ထြက္ခြာခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ၾကရာ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ အား ေပးေနၾကေသာ အားကစားကြင္းႀကီး သို႔ စိတ္မေရာက္ လာေရာက္အား ေပးၾကည့္႐ႈၾကေသာ ရြာကာလသား မ်ားႏွင့္ေရာကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တိုးႀကီးမွာ ေက်ာင္းသူကေလးမ်ား အား ေလွာင္ေျပာင္လ်က္ စေနၾက ၏။
ထိုအထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတန္းတူ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ယခုမူ ေက်ာင္းထြက္ကာ အလုပ္လိုက္လုပ္ ေနေသာ ဘသိုက္လည္းပါသည္။ တစ္ခုသတိျပဳမိသည္မွာ ရြာ ကာလ သားႀကီးမ်ားနည္းတူ သူ႔ခါးတြင္ လည္း ဖုန္းအေကာင္းစား တစ္လံုး ထိုးထားျခင္းပင္။ အဝတ္အစား သန္႔သန္႔ႏွင့္မို႔ ေက်ာင္းသူေလးမ်ား ပင္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ႏွင့္ လုပ္ ေနသည္။ ဘသိုက္က ရွစ္တန္းႏွစ္ ကေက်ာင္းထြက္သြားခဲ့ျခင္းသာ။ ေက်ာင္းစာ မလိုက္ႏိုင္တာလည္းပါ မည္။ ယခုေခတ္က အြန္လိုင္းေခတ္ ျဖစ္ရာ စာသင္ေနေသာဆရာမမ်ား ပင္ ဆဲလ္ဖီဆဲြလ်က္ရိွရာ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ ဖုန္းကိုင္ခ်င္စိတ္ မူနဂိုကပင္ မ်ားစြာ ေတာင့္တေနမိသည္ျဖစ္ရာ။ ဘသိုက္ေတာင္ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္မည္ဆို လွ်င္၊ အေတြးထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္ ဖုန္းကို ခါးထိုးထားေသာ ကိုယ့္ပံုရိပ္ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုယ္လည္းသူ႔လို ေက်ာင္းထြက္၍ အလုပ္လုပ္လွ်င္ဆိုေသာ အေတြးက၊ ကြၽန္ေတာ့္အား ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ေပးလ်က္၊ စီးကရက္အျဖဴေလးခဲကာ လူပ်ိဳမ်ားႏွင္႔ ဟန္ပါပါ စကားေျပာေန ေသာ ဘသိုက္အား အားက်စိတ္က ဝင္လာလ်က္ရိွသည္။
ကြၽန္ေတာ္အခုဆိုရင္ အသက္ က ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ ေပါက္က အရပ္ရွည္ေသာ္လည္း ဘသိုက္ကဲ့သို႔ လူပ်ိဳဆိုက္မေပါက္ ေသးေပ။ အလုပ္လုပ္လိုက္ရင္ သူ႔လို ျဖစ္လာမွာပဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ဘသိုက္ကိုေမးၿပီး သူလုပ္ေနေသာ ေနျပည္ေတာ္ဆိုေသာ ေနရာတြင္ အတူလိုက္လုပ္လိုေသာအေၾကာင္း ေျပာဆိုထား၍ အိမ္ကမသိေအာင္ လိုက္၍သြားရလွ်င္ ဖုန္းကိုင္ႏိုင္မည္။ မိမိဘာသာႀကိဳက္ေသာ အဝတ္အစား မ်ားလည္း ဝယ္ႏိုင္မည္။ ရြာရိွအေဝး ကျပန္လာေသာ ကာလသားႀကီးမ်ား ႏွင့္ေရာၿပီး ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္ကာ၊ ရြာရိွလူမ်ား အထင္ႀကီးလာလိမ္႔မည္ ကား မလဲြပင္။ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ် လိုက္သည္။ ဘသိုက္ေနာက္သို႔ အိမ္ မွမသိေအာင္ လိုက္သြားေတာ႔မည္ဟူ ၍။ တိုးႀကီးအားေခၚကာ ကြၽန္ေတာ္ ၏ စိတ္ကူးအား ေျပာျပၿပီး ႏွစ္ ေယာက္အတူ ေက်ာင္းထြက္၍အလုပ္ လုပ္လိုက္ရန္ အေဖာ္ညႇိမည္ဟု ေတြး ကာ တိုးႀကီးအားလက္တို႔လိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဘာလံုးကြင္း ႀကီးရွိရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ျမင္ဖူးသည္ဟုထင္မိေသာ အစ္မႀကီး တစ္ေယာက္ ဝင္၍လာရာ၊ ရြာမွ ေဘာလံုးပဲြလာၾကည့္ေနေသာ မိန္းမ ႀကီးမ်ား၊ ကေလးမ်ားပါမက်န္ လာ ေရာက္ ဝိုင္းအံုေနသျဖင့္ ဘာပါလိမ့္ ဟု သိခ်င္လာကာ၊ ထိုအဖဲြ႔ နားကပ္ ၍ သြားၾကည့္ရာ ေနေကာင္းလား။ င႔ါတူမႀကီးက ျဖဴလို႔၊ မေတြ႕ရၾကာလို႔ ေခ်ာတယ္ေအ။ ဝိုင္းေတြ၊ က်ဴရွင္ ျပန္ျပေနတာဆို၊ အဆင္ေျပတယ္မို႔ လား။ ဆရာဝန္မႀကီး ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္မွာလဲ၊ ရြာမွာလည္း အထက္တန္း ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီ။ ႀကိဳးစားတူမ ႀကီးေရ။ ရြာဂုဏ္ေဆာင္ႏုိင္ေအာင္လုပ္ ၾကား လား++ စသည္ျဖင့္ ဘယ္အိမ္က ထမင္းစားလာပါဦး။ ဒီအိမ္က ထမင္းစားလာပါဦးျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းခ်ီး က်ဴးေနၾကေတာ႔သည္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ဘသိုက္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္ ရာ ခပ္ေဝးေဝးတစ္ေနရာတြင္ သူ လည္း အားက်ေငးေမာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအစ္မႀကီး၏နာမည္ မွာ မထက္ေဝေဝျဖစ္ၿပီး၊ ခါးတြင္ဖုန္း လည္းမပါ။ ဝတ္လာေသာ အဝတ္ အစားမွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းပင္ျဖစ္သည္။ ေကာ္လာအေထာင္ႏွင့္ မာဒီးနီဖိနပ္ စီးႏိုင္ေသာ ဘသိုက္အား အတုခိုး မွားစိတ္ဝင္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပင္ရွက္မိသြားသည္။ မထက္ေဝေဝ မိဘမ်ားမွာ အဆင္မေျပၾကပါ။ ရြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကႀကီးမွဴး၍ ပညာေရး ေထာက္ပံ့ေၾကး အလွဴေငြေကာက္ခံ ၍ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ ငါးဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေဆး ေက်ာင္းအမွတ္ မီခဲ့ေသာ္လည္း၊ မိမိ ဝန္တာကို တစ္ဖက္မွ တာဝန္ယူ လ်က္ရိွၿပီး၊ ငါပညာတတ္ဟူေသာ မာန္လည္းမရိွ၊ ဟန္လည္းမရိွ ျပည့္ဝေသာ အၿပဳံးပိုင္ရွင္အား ေငး ေမာအားက်ရင္း၊ လမ္းလဲြသို႔ ေျခဦး တည္မိေသာ မိမိအေတြးကား ရွက္ ဖြယ္ပင္ေကာင္းေနပါသည္။ တကယ္ ေတာ့ အတုျမင္အတတ္သင္ရာတြင္ ေခတ္အေျခအေနအရ ကြၽန္ေတာ္ အတုယူမွားမိေတာ့မလိုျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့ သည္။ ေဘးနားမွ သြားႀကီးၿဖဲကာ ေငးေမာလ်က္ရိွေသာ တိုးႀကီးအား ‘စာသြားက်က္ေအာင္’ ဟု ေျပာလိုက္ ရာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားေသာ တိုးႀကီးအားၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ ေမာပစ္လိုက္ေလ ေတာ့သည္။
ေနျခည္(ႀကီးနီ)