တစ္ေန႔သ၌… ေလာက ပါလ နတ္မင္းႀကီး တစ္ပါးသည္ နတ္မ်က္စိကို အေရးေပၚေခၚယူၿပီး အေရးေပၚ တာဝန္တစ္ရပ္ကို ေပးအပ္ရင္း ေအာက္ပါအတိုင္း မွာၾကားသည္။
“အခ်င္း… ေမာင္စကၡဳ။ အခ်င္းဟာ ေပ်ာ္စရာအစံုစံုု ၿမိဳ႕ေရႊဂံု တစ္ဝိုက္မွာသာ လွည့္လည္ က်က္ စားတာ မ်ားေနသကြယ့္…။ ျမန္ မာပေဒသရာဇ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ပိတ္ဆံုး ရာဇဌာနီျဖစ္ခဲ့တဲ့ မႏၲလာေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္ ဆီကိုေတာ့ အခ်င္းဟာေယာင္ လို႔ေတာင္မွ ေျခဦးမလွည့္ခဲ့ဘူး။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေက်ာခိုင္းထားျခင္းဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္မႈ ကင္းမဲ့တဲ့လကၡ ဏာပဲ။ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္သူ ေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ ရွင္သန္ေန ထိုင္ၾကရာ ျပည္ေထာင္စု ဖက္ဒရယ္ (အဲအဲ မွားလို႔) ျပည္ေတာင္စု ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဗဟို အခ်က္အခ်ာ ရတနာပံု မနၲေလးကို အခ်င္းဂ႐ုဓမၼျပဳ တယုတယ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္သင့္တယ္ မဟုတ္ပါ လားကြယ့္…”
ေလာကပါလ နတ္မင္းႀကီး၏ မိန္႔မွာ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ရင္ထဲမွာ “က်လိက်လိ” ျဖစ္လာ ေသာ နတ္မ်က္စိသည္ မေအာင့္ႏိုင္၊ မအည္းႏိုင္၊ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ. ..
“မန္းေလးဟာ ေခတ္ေရွ႕ကို အရမ္းေျပးၿပီး ယခုအခါမွာ စိန လူ မ်ဳိးေတြ တစ္မိုးလံုး ေဖ်ာက္ဆိပ္ျဖစ္ ေနလို႔ တခ်ဳိ႕က ဒုတိယ “ကူမင္း” ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ ေခၚေနၾကသဖ်။ တခ်ိဳ႕ ဘူးယိုဘို႐ူးေတြကေတာ့ Little China လို႔ေတာင္ သမုတ္ေနၾကသ ဖ်…”
အိမ္း… ျဖစ္ျပန္ပ်က္ျပန္။ အစဥ္ထာဝရ မဟုတ္တဲ့ သခၤါရ ဇာတ္ထုပ္ေတြပါေမာင္ စကၡဳရယ္။ ကမၻာေလာႀကီးမွာ အနိစၥတရား ျဖစ္စဥ္ကလြဲလို႔ ဘာမ်ားရွိလို႔တုံး. ..။
အခ်င္းေမာင္စကၡဳ … သမိုင္းကို ႐ႈစားေလာ့။ ပ်ဴႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆိုတာ အခုရွိေသးရဲ႕လား…။ ေဘဘီလံု ႏိုင္ငံႀကီးဆိုတာေကာ အခုရွိေသးရဲ႕ လား…။ မာယာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆို တာေကာ အခုဘယ္မတုံး။ အတၱ လႏၲိတ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ဆိုတာေကာ အခု ေတြ႔ရျမင္ရေသးရဲ႕လား။ ဥေရာ ပတိုက္မွာ တစ္ခ်ိန္က ဟစ္တလာဆို တဲ့ ႐ူးနွမ္းႏွမ္း လူမိုက္ကေလးက (အ ႏွစ္တစ္ေထာင္ သက္တမ္းရွည္ေစရ မေဟ့) လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ တတိယ ေျမာက္ “႐ုိက္ခ္” The Third Reich င္ငံေတာ္ႀကီး ဆိုတာေကာ အခု ရွိေနႏိုင္ေသးသလား”ဟု နတ္မင္းႀကီးက သမိုင္းသံေဝဂတရား ရွည္လွ်ားစြာ ေဟာေနသည္ကို နားညည္းလွပါေသာ္လည္း နတ္မ်က္ စိ က်ိတ္မွိတ္ နာခံေနရ၏။
“ရတနာပံု မႏၲေလး၊ အသင္တို႔ အကြၽႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ ေရႊမႏၲေလးလို႔ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာတဲ့ မန္းသူမန္းသား ေတြ ရြတ္ဆိုေလ့ရွိၾကတဲ့ မႏၲေလးကို အခ်င္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြား ၿပီး မ်က္ျမင္အေျခအေနေတြကို ျပန္ လည္အစီရင္ခံရမကြယ့္”
“မွန္လွပါဖ်… မွန္လွပါ..”
“မႏၲေလးမွာ ကူညီကယ္တင္ရ မယ့္ ဒုကၡိတသတၱဝါ တစ္ေယာက္တ ေလ ေတြ႔ရင္လည္း ကူညီကယ္တင္ လွည့္ပါကြယ့္”
“အမိန္႔ေတာ္ ျမတ္အတိုင္း ပါဖ်…”
ဤသို႔ျဖင့္… ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ အထူးေလးစားအပ္ေသာ နတ္မ်က္စိ သည္ ” ဖာတစ္တန္ အထုပ္တစ္ဖက္ ထမ္းပါလို႔…အညႇာျပန္ အသုတ္ ကရက္လွမ္း” ဟူေသာ အမ်ဳိးသား စာဆိုေတာ္ႀကီး ဆရာမိႈင္း၏ ေလးခ်ဳိးႀကီး အဖြဲ႔အႏြဲ႔ႏွင့္ အညီ အညာသားအျဖစ္ အသြင္ယူကာ မႏၲလာသို႔ ေရာက္သြားသတည္း။
သို႔ပါေသာ္လည္း နတ္မ်က္စိ သည္ မႏၲေလးသို႔ ေရာက္ပါလ်က္ မႏၲေလးကို ရွာမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေန သည္။ သူသည္ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ လမ္းသြားလမ္းလာ တစ္ေယာက္ထံ ခ်င္းကပ္ၿပီး…
“မိတ္ေဆြ… က်ဳပ္အခု ေရာက္ေနတာ မႏၲေလးရဲ႕ ဘယ္ေန ရာလဲ။ ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္လဲ” ဟု ေမး လိုက္၏။
အသားျဖဴျဖဴ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ စပို႔ရွပ္ ဝတ္ထားသူက…
“ဟင္” ဟုတစ္ခြန္းသာ ဆို သည္။ နားမ်ားေလးသလား မသိဘူး ဟုထင္ကာ နတ္မ်က္စိက အသံျမႇင့္ ၿပီး…
” ဒါ… ဘာရပ္ကြက္တုံး” ဟု ေမးလိုက္ျပန္၏။
“ဟင္…” ဟုသာ အသား ျဖဴျဖဴလူစိမ္းက ျမည္သည္။
ထိုစဥ္… ေဘာင္းဘီရွည္၊ စပို႔ရွပ္လက္ရွည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ အသားျဖဴတစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး နတ္မ်က္စိ နားမလည္ေသာ (အိစံ ကြားလားအိုကြားလား) ဘာသာ စကားျဖင့္ မူလအသားျဖဴကို ေျပာဆို ေနသည္။ ပထမ အသားျဖဴကလည္း ကြိကြီကြကြ ဘာသာစကားျဖင့္ ျပန္ ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ အသားျဖဴ ႏွစ္ေယာက္ နတ္မ်က္စိကို ေပေစာင္း ေပေစာင္း ၾကည့္ကာ ထြက္သြားၾက ေတာ့၏။
“အို ဗုေဒၶါ၊ ဗမာစကား မတတ္ တဲ့ ေဖာ္ရိန္နာေတြကိုး…”
ထို႔ေနာက္… နတ္မ်က္စိ သည္ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္ စာလံုး မ်ားသာ ေရးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို မၾကည့္ဘဲ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွ စတိုးဆိုင္ထဲ ဝင္သြားသည္။ စကတ္ ေတြ၊ အက်ႌလက္ေမာင္းျပတ္ ေတြ ဝတ္ထားၾကေသာ အသားျဖဴျဖဴ ဆံတိုအေရာင္းစာေရးမေတြက ေရွး ေခတ္ ဆီသည္ အညာသား ဒီဇိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ထဲဝင္ေသာ နတ္မ်က္စိကို ျမင္ၾကေသာ္ ဝူးဝူးဝါးဝါး ဝိုင္း ေအာ္ၾကသည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျဖင့္ ေမာင္းထုတ္ ၾကသည္။
” ေဟ့ ေဟ့ ေနၾကဦး။ ဒီရပ္ ကြက္က ဘာရပ္ကြက္လဲဆိုတာ ငါသိ ခ်င္လို႔… ေျပာစမ္းပါ ဒါဘာ ရပ္ကြက္လဲ..”
နတ္မ်က္စိ၏ ေမးခြန္းကို ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က အသံ ဝဲတဲဝဲတဲျဖင့္..
“တိဘူး။ ဝတို႔တိဘူး” ဟု ေအာ္ ေျပာသည္။ နတ္မ်က္စိ စိတ္ညစ္ သြားပါ၏။ “အင္း… ငါ့စကား လည္း သူတို႔မသိ။ သူတို႔စကားလည္း ငါမ သိ…ဒုကၡပါပဲ” ဟု နတ္မ်က္စိ အသံထြက္၍ ညည္းညဴရင္း လမ္း ေလွ်ာက္လာရာ သူနံေဘးကေလွ်ာက္ သြားသူ တစ္ေယာက္က နတ္မ်က္စိ စကားကို ၾကားသြားပံုရသည္။ ထိုသူ က နတ္မ်က္စိထံ ျပန္ေလွ်ာက္လာ သည္။
“ဘရာသာက ဘယ္ သြားမလို႔တံုး” ဟု အရပ္ ရွည္ရွည္ ဆံပင္ရွည္ ရွည္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ လူကအသံၾသႀကီးျဖင့္ ေမးသည္။ နတ္မ်က္စိက ထိုလူကိုၾကည့္ၿပီး “အင္း ဒီငနဲကေတာ့ မႏၲေလးသား အစစ္ျဖစ္ေလာက္ပါရဲ႕” ဟု ေတြးမိ သည္။ “ဘရာသာလို႔ သံုးတာကိုက မႏၲေလး ပိုဆန္ေနၿပီ” ဟုလည္း ဆက္ေတြးမိသည္။
“က်ဳပ္က ျပည္တြင္းတိုးရစ္ တစ္ေယာက္ပါဗ်ာ။ ျမနန္းစံေက်ာ္ နန္းေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးခ်င္လို႕ အလည္လာတာပါ။ ဒီက်ေတာ့ အသားျဖဴတဲ့ မႏၲေလးသူေတြခ်ည္း ေတြ႔ေနရေတာ့ က်ဳပ္လည္း မူးေနာက္ ေနာက္ျဖစ္ၿပီး မ်က္စိလည္သြးားတာ။ အဆိုေတာ္ သန္းထြန္းေလးရဲ႕သီခ်င္း ထဲမွာေတာ့ မႏၲေလးသူေတြကို (ေရႊ ညာသူ ညိဳျပာေခ်ာတို႔) လို႔ဆိုထား ခဲ့တာကိုး။ အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ တာတုံး။ မႏၲေလးသူေတြ အသားျဖဴ ကုန္ၾကၿပီ။ ထဘီ မဝတ္ၾကေတာ့ဘူး။ စကတ္ေတြ ေဘာင္းဘီတိုေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ..”
အရပ္ရွည္ရွည္ မႏၲေလးသား ႀကီးက ပင့္သက္႐ွဴကာ…
“ဒါေတြ ေမ့လိုက္ပါဗ်ာ။ ကြၽန္ ေတာ္မႏၲေလးသား စစ္စစ္ပါ။ ၿပီး ေတာ့ မႏၲေလး စာေပေလာကမွာ ေနတစ္ဆူလတစ္ဆူလို ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာႀကီးပါ။ ကဗ်ာဆရာ တာရာေႏြမိႈင္းဆိုရင္ မႏၲေလးမွာ မသိသူမရွိဘူး။ မႏၲေလးၿမိဳ႕လယ္က စီးပြားေရးသမား တ႐ုတ္ေတြၾကားမွာ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ လက္မ ေထာင္ၿပီး ေနရဲတာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ တ႐ုတ္ေတြကို အေပၚစီးက ငံု႕ၾကည့္ႏိုင္တာလည္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ဆို တာ မွတ္ပါဗ်…” ဟု အသံၾသႀကီး ျဖင့္ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္ ေျပာေနေလ သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ နတ္မ်က္စိက … (အင္း… မႏၲေလးစကား ဆိုတဲ့ ဓေလ့အတိုင္း ကဗ်ာဆရာပီပီ အေတာ္စကားမ်ားမယ့္ လူပဲ) ဟု ေတြးမိကာ ေၾကာက္အားလန္႔ အား ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္လိုက္ ေလသတည္း။
ၾကဴးႏွစ္