ကို၀ဏၰေရ …ကတီ္ၱပါ ဖိနပ္ စီး – ေရႊထီးေဆာင္း ႐ုပ္ရွင္စ႐ုိက္ ေတာ့ ခင္ဗ်ားက … ေက်ာက္ ေျမာင္း၊ ဓမၼ၀ိဟာရလမ္းကို …အစ္ကိုသက္ေနာင္ (႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ ေဆာင္မင္းသား)ႏွင့္ ဘီအက္စ္ေအ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ဇာတ္၀င္ခန္းမွာ ေကာင္မေလး ႏွင့္ ေကာင္ေလးႏွစ္ဦးသား ေလွေပၚ မွာ ေလွစီးၿပီး ေရထဲမွာ ေမတၱာ အရိပ္ကေလးထင္တဲ့ ပံုေလးပန္းခ်ီ ကား (၁ ေပ x ၂ ေပ) ခန္႔ ေရးဆဲြ ေပးခဲ့ရတယ္ …
အဲဒီလို ခင္မင္ရင္းႏွီးရင္း … ကတီ္ၱပါ ဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း၊ ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏုႏု၊ ပန္းႏုေရာင္ မရင့္တရင့္စေသာ ႏွစ္မ်ားကို ေျပးျမင္မိတယ္ …ကို၀ဏၰေရ …
၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းက သာဓုၿခံ ထဲမွာ ကို၀ဏၰလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ စာ အုပ္မွာ ေမာင္ဒီရဲ႕ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္အ ေၾကာင္း ေရးထားတာဖတ္မိရင္း ဒီလိုေလး လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ ခ်င္ပါတယ္။ ေမာ္ဒန္ေတြ အသံက်ယ္ ေန တဲ့ ၁၉၇၀ေက်ာ္မွာ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကဗ်ာဆရာ ေျမခ်စ္သူနဲ႔ ပန္းခ်ီေမာင္ဒီတို႔က စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ စတင္ခဲ့တာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြ ၾကတဲ့ ပန္းဆိုးတန္း၊ ေမာင္ေတာ္ေလး လမ္းစတဲ့ ေနရာေတြမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္က ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သ ေဘာတရားေတြ နည္းနည္း၊ ပို႔စ္ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီပံုလည္း ပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကို ဆရာေမာင္ဒီက ရလာ ပါေရာ။
ကိုဒီဟာ …လြန္လြန္ကဲကဲ ေလးေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဆရာႀကီး ဓမ္ၼိက ဦးဘသန္းရဲ႕ တရားေတြနာ ၿပီး ဂ်ပန္ဇင္က်င့္စဥ္ေတြလည္း လုပ္ ေလ့ရွိတယ္။
ေမာ္ဒန္ပန္းပုဆရာ ဆန္နီညိမ္း နဲ႔ ေလပန္းၿပီး ဆရာဒီကိုယ္တုိင္ ေမာ္ ဒန္ပန္းပုေတြ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေမာ္ ဒန္ပန္းခ်ီလည္း ေရး၊ ကဗ်ာလည္း ေရးပါတယ္။
ဆရာဒီက ေမာ္ဒန္ပန္းပုလက္ ရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စက္ဘီးစပုတ္တုိင္နဲ႔ သံေကြးသံေကာက္ပါတဲ့ အရာေလး တစ္ခုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဒီရဲ႕ ေမာ္ ဒန္ပန္းပုကို ခံစားလို႔မရခဲ့ဘူး။
ခင္ဗ်ားဟာ စပုတ္တံနဲ႔ သံျပား ေတြပါဗ်ာ …ဘယ္က ေမာ္ဒန္ပန္း ပုျဖစ္မွာလဲ …လို႔ က်ီစယ္မိပါ တယ္ …ေမာ္ဒန္ကို တုိက္ခုိက္ရင္ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္သလိုပါပဲလို႔ ဆရာဒီက အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်ိန္မွာပါ။
ဆရာဒီက ကၽြန္ေတာ့္ကို … ခင္ဗ်ားကို ‘အတ္’အဆင့္ရွိတယ္လို႔ ထင္တာ ခင္ဗ်ားက အဆင့္မွမမီဘဲ ..ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ေျခာက္လစကားမေျပာဘူး ဆိုၿပီး သူ႔ေမာ္ဒန္ပန္းပုႀကီး ပိုက္လ်က္ ျပန္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာဒီရဲ႕ ကိုယ္ ပိုင္ဟန္ပန္အတုိင္း သြားႀကီးၿဖီးရင္း နဲ႔ သည္ေန႔ ေျခာက္လျပည့္ၿပီ၊ ခင္ ဗ်ားနဲ႔ စကားျပန္ေျပာမယ္လို႔ေျပာ ရင္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရာက္လာပါ ေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေက်ာက္သင္ပုန္းပံုေရးထားတဲ့ ပန္း ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပး တယ္ …တူသမွ ေက်ာက္သင္ပုန္း တစ္ခ်ပ္ေထာင္ထားတာကို ျမင္ရ သလိုပဲ တူပါတယ္ခင္ဗ်ာ …
ဟိုက္ပါ ရီရယ္လစ္ဇင္လို႔ ေျပာ တာပါပဲ …
ဆရာဒီေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ပို႔စ္ ေမာ္ဒန္စာအုပ္ကေလးကို သူ႔သား ေမာင္ထြန္းအံ့ကို ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးေက်ာင္းေနတုန္း အရြယ္မွာ ပဲ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္နဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္ သား ျဖစ္သူကို စာအုပ္ထဲက အ႐ုပ္ေတြ ၾကည့္ခုိင္းတာပါ။ သူ႔ကေလးကို သူ႔ ေမြးရပ္ ျမစ္ေျခကို ခဏပို႔ထားေတာ့ အဲဒီစာအုပ္လည္း ပါသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဆရာဒီကိုယ္တုိင္ ျမစ္ေျခကို လုိက္သြားတဲ့အခါ စာအုပ္ ကိစၥကို သူ႔သားကို ေမးသတဲ့ …
သား၊ အေဖေပးတဲ့ စာအုပ္ထဲ က ပန္းခ်ီပံုေတြ သေဘာက်လားဆို ေတာ့ အင္းတဲ့ …အဲဒီစာအုပ္ ဘယ္မွာ သိမ္းထားလဲဆုိေတာ့ ညီ ေလး၊ ညီမေလးေတြ ေက်ာင္းစာအုပ္ အဖံုးဖံုးဖို႔ ေပးလုိက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွာ ဆရာဒီလည္း အဲဒီအေၾကာင္းျပန္ ေျပာတဲ့အခါမွာ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးနဲ႔ လြမ္း ေနပံုေပါက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသား သမီးေတြကမွ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကို အ ေကာင္အထည္ေဖာ္ရင္းနဲ႔ ပါေဖာင္း မင့္နဲ႔ အင္စေတာ္ေလးရွင္းပါ လုပ္ခ် လုိက္တာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ ခ်က္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့မွာ ဆရာဒီ ခင္ဗ်ာ …အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္း စြာနဲ႔ ပါးစပ္တင္မကဘဲ မ်က္လံုးေရာ၊ ႏွာေခါင္းေရာ၊ ပါးေတြပါ …တစ္ မ်က္ႏွာလံုး ရယ္ေနေတာ့တာပါပဲ …
ခင္ဗ်ားက ေမာင္ဒီရဲ႕ ပို႔စ္ေမာ္ ဒန္အေၾကာင္း ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေမာင္ဒီ (ေခၚ) ကိုမ်ဳိးၫြန္႔ကို ေရႊ မင္းသားက တစ္ဆင့္ ေဘာက္ေထာ္ မွာေနတုန္းကေပါ့ဗ်ာ …မိေခ်ာင္း ကန္အိမ္ကေလး ၿခံေလးမွာေပါ့ …အဲဒီၿခံကို စႏၵယားတင္၀င္လႈိင္ လည္း ေရာက္ခဲ့သဗ်ာ။
ေနာက္ၿပီး ၁၉၆၅ ေလာက္မွာ ေမာင္ဒီလည္း ေရာက္ခဲ့ေနခဲ့ေသး တယ္ဗ်ာ။ ေရႊမင္းသားက အကူအညီ ေတာင္းၿပီး မႏၲေလးက ကိုမ်ဳိးၫြန္႔ …ယခုေမာင္ဒီေပါ့ဗ်ာ …ကၽြန္ ေတာ္ႏွင့္ သံုးလတာမွ် အတူေနခဲ့ၾက တယ္ဗ်ာ …
ကၽြန္ေတာ့္သမီးအႀကီးက … တစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္တုန္းကေပါ့ .. ယခုေတာ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ ဗ်ာ …
ကိုမ်ဳိးၫြန္႔ရဲ႕ စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခင္မင္သူပါ …သူ႔ရဲ႕ ေလ ညႇင္းေလးေတးသီခ်ငး္ကို ကဗ်ာက တစ္ဆင့္ သုေမာင္သီဆိုခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္ …သူ႔ရဲ႕ ေခ်ာင္းမႀကီး …ျမစ္ေျခက …ေခ်ာင္းမႀကီး စာေတြ ဖတ္ခဲ့ရတယ္ …အရသာ ရွိလွပါတယ္ဗ်ာ …
ေနာက္ၿပီး ေလာကနတ္၊ေယာန သံစင္ေယာ္ …(ဓမ္ၼိက ဦးဘသန္း ဘာသာျပန္တဲ့)ရဲ႕ အေတြးေတြကို သူ
သိခဲ့တယ္ …
တစ္ေန႔ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာအစ္ ကို ေအာင္စိုးအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျမ ခ်စ္သူစေသာ သူေတြနဲ႔အတူေနခဲ့ၾက ရင္း ဓမ္ၼိကဦးဘသန္းက ကိုေအာင္ စိုးေရ ေမာင္ဒီက ဘူးသီးႀကီးတစ္လံုး ၿခံထြက္ဆိုၿပီး ထမ္းယူလာတယ္ဗ်ာဆို ၿပီး ထမ္းယူလာတယ္ဗ်ာဆုိၿပီး အား ရပါးရ ေျပာျပတယ္ …အဲဒီႏွစ္ ေတြက ၁၉၇၄ ကာလမ်ားမွာေပါ့ဗ်ာ …
တစ္ခါတစ္ခါ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကရင္း …ႏွစ္မ်ားစြာထဲက …ခင္မင္သူ ေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ ခံစားၾကတယ္ …ဟန္မေဆာင္တတ္ေသာ ေမာင္ ဒီ …သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ ..
ျမန္မာျပည္မွာ သူပါပဲေလ …အဲ ဒီပန္းခ်ီကားေတြ ျပန္မျမင္ရေတာ့ ဘူးေပါ့ …ကို၀ဏၰေရ …ခင္ ဗ်ားက ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ေတာ့ ထန္းေခါက္ ဖာေလးထဲ ထည့္ထားတဲ့ ဇာတ္ၫႊန္း ေလးကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္ … ဦးသာဓု(ဒါ႐ုိက္တာ)ရဲ႕ ဇနီး၊ ကို၀ဏၰ ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူ အေမညိဳရဲ႕ ငါးပိ ေထာင္းေလးစားခဲ့ရတယ္ …ပဲ ဟင္းခ်ဳိေလးတစ္ခြက္နဲ႔အတူ … ရင္ထဲမွာ ယခုတုိင္ ခ်ဳိေနဆဲပါပဲ ကို၀ဏၰေရ …
ကို၀ဏၰေရ …ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ …တကၠသိုလ္ထဲက ဦးခ်စ္ဆုိင္ ေလးမွာ ဇြန္းမပါတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ေလးတစ္ခြက္ေသာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ …
ေမာင္ဒီရဲ႕ …ေက်ာက္သင္ ပုန္းေလးေပၚမွာ ေပတံေလးတစ္ ေခ်ာင္းက ယေန႔တုိင္ရွိေနဆဲလား မသိ …ေျပာင္းသြားတဲ့ အိမ္က ေလး …ဘ၀ေျပာင္းသြားတဲ့ ကို၀ဏၰ …ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏုႏုရဲ႕ ခရီးသြားရင္း ေတးသီခ်င္းဆုိသလို …ဘ၀ေတြကလည္း ခရီးသြားေန ၾကသလို ပါပဲဗ်ာ …
ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္လမ္းမွာ၊ ဘယ္ေန႔မွာ မသိၾကၿပီမို႔ ျပန္လည္ သတိရေနမိရင္း …ဘ၀တူ … ခရီးေဖာ္ေတြပါပဲလားရယ္လို႔
ရင္မွာ …
ရင္မွာ …
ပန္းခ်ီတင္လွ၀င္းထင္