အႏုပညာကို အလ်င္ခုတ္ေမာင္းခ်င္ခဲ့တာပါ
ဝမ္းတစ္ထြာက လက္လွမ္းလွမ္းျပေနေတာ့
င့ါကဗ်ာေတြ ေလးတိေလးကန္။
မိသားစုမွာ
အသြားမေတာ္တဲ့ ေျခလွမ္းဟာငါပဲ
ငါဟာ မတြင္တဲ့ခရီးရဲ႕ ျပယုဂ္။
မိုးမျမင္ ေလမျမင္ အႏုပညာတစ္ဖက္နဲ႔
မိသားစု ထမင္းအိုးကိုေတာင္
မျမင္တဲ့မ်က္စိ
ၾကယ္ေတြကို လွမ္းလွမ္းေငးေနမိတာ
ခက္ပ။
အိပ္မက္ေတြဟာ
ေရစီးကမ္းၿပိဳပဲလား
ညေနခင္းေတြကို
ဖုန္ခါေပးေနရတာ ၾကာေပါ့။
ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ဖ်ားေနရွာတဲ့
ခ်စ္ေသာကမၻာေျမရယ္
ငါတို႔ရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲ
ခ်စ္ျခင္းေတြ မိုးလံုးျပည့္။
မာယာေကာ့စကီးအစ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အဆံုး
သမိုင္းရဲ႕ သုခ ဒုကၡေတြကို
ငါတို႔လိုပဲ
ဖန္ခြက္ခ်င္း တိုက္ရင္း
အာသာေျဖခဲ့ၾက။
ငါတုိ႔ဟာ
လဲတယ္ ျပန္ထတယ္
ျပန္လဲတယ္ ျပန္ထတယ္
ကဗ်ာဆိုတာဟာလည္း
ဇီဝဇီုးငွက္ေတြရဲ႕ အန္ဖတ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ အားေဆးပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ
တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကိုယ္စာ
ေဟ့ ကဗ်ာ
ငါ့ကိုထူပါ။
မင္းေဝလြင္