၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္၊Face မဂၢဇင္းတြင္ ‘ပြဲလက္ဆြဲ’အမည္ရွိ ဝတၱဳတိုတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေမႏွင့္အတူ ပြဲလန္းသဘင္မ်ားကို လိုက္ဖူးပါသည္။ အေမက ႐ုပ္ရွင္၊ ဇာတ္ပြဲ၊ အၿငိမ့္ပြဲအလြန္ဝါသနာပါ သူျဖစ္ပါ၏။ အေမပြဲလန္းသဘင္ သြားတုိင္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဆဲြ၍ သြားေလ့ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပြဲလန္း သဘင္မ်ားကို နားမလည္ပါ၊ အေမ ေခၚတိုင္း လိုက္ရသည္မွာ ပြဲေစ်း တန္းမွ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ မုန္႔ကို တဝတၿပဲစားရ၍ လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ပြဲခင္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ပါေတာ့သည္။ စင္ ေပၚမွ အတီး၊ အမႈတ္၊ အကအခုန္ မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မသိပါ၊ အေမက မိုးလင္း၍ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈိး၍ အိမ္ျပန္လာတတ္ သည္။ ဇာတ္ပြဲ၊ အၿငိမ့္ပြဲမ်ားကို နား မလည္ေသာ အရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆိုင္းသံ ဗံုသံမ်ားကို နားရည္ဝၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လူပ်ဳိကာလ သား အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ငယ္ ငယ္က မသိနားမလည္ခဲ့ေသာ ပဲြ လန္းသဘင္သည္ ဗုိင္းရပ္စ္ပိုးအျဖစ္ မသိမသာတြယ္ကပ္ေနေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ပဲြလန္းသဘင္ဆုိလွ်င္ ထိပ္ ဆံုးက ေရာက္ေနေသာ “ပြဲႀကိဳက္ ေမာင္”တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္က စာဖတ္ဝါသနာပါခဲ့သ ျဖင့္ ဇာတ္သဘင္ေဆာင္းပါးမ်ား ထည့္သြင္းေဖာ္ျပေသာ ႐ုပ္ရွင္မ်က္ မွန္၊ ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ၊ ေရႊေအာင္ လံမဂၢဇင္းမ်ားကို မျပတ္တမ္းဖတ္ခဲ့ သည္။ ဆရာေလးဇင္၊ ဆရာကိုၾသသ ဓ (မံုရြာ) ဆရာေအးၾကဴေလးတို႔မွ ေရးသားခဲ့သည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ား ကို ကြၽန္ေတာ္လစဥ္ဖတ္႐ႈျဖစ္ပါ သည္။ သစၥာေမတၱာေရႊမန္းသဘင္၊ မိုးဝင္း၊ စိန္မဟာသဘင္၊ စိန္ေအာင္ မင္း၊ ပန္တ်ာၾကည္လင္၊ ပန္တ်ာတင္ မိုးဝင္း (ကြၽန္ေတာ့္သဘင္) ပုလဲစိန္၊ ဖန္ခြက္စိန္၊ အျမည္းစိန္၊ ပုလင္းစိန္ (မြန္ဇာတ္) ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္၊ ၿမိဳ႕ ေတာ္ခ်စ္ဖြယ္၊ ရတနာတင္လင္း စ သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ယခုေရပန္းစားေနေသာ စြမ္းသဘင္၊ ဖိုးခ်စ္တုိ႔သည္ ယခင္ဇာတ္သဘင္မ်ား ေနာက္မွ ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဟန္ဇာမိုးဝင္းလည္း ထိုနည္းတူ …။
အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ကို ေရႊ မန္းတင္ေမာင္မွရခဲ့ၿပီး ဝဏၰေက်ာ္ ထင္ဘဲြ႕ကို စိန္ေအာင္မင္းမွရခဲ့ပါ သည္။ ထုိစဥ္က ဇာတ္သဘင္မ်ား သည္ ဇာတ္၏ သမားစဥ္အတုိင္း အပ်ဳိေတာ္၊ နတ္ပင့္၊ ေအာ္ပရာ၊ ျပဇာတ္၊ ႏွစ္ပါးသြား၊ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ မိုးစင္စင္ လင္းေအာင္ ကခဲ့ၾကသည္။ ယခု ေခတ္လို Stage Show က႑မရွိ ေသးေခ်။ ထုိေခတ္က ေရႊမန္းသဘင္ ဇာတ္အဖြဲ႕တို႔၊ စိန္မဟာသဘင္ဇာတ္ အဖဲြ႕တို႔၊ လာၿပီဆုိလွ်င္ ကုန္တင္ကား ႀကီး ၆ စီး၊ ၇ စီးခန္႔လာရပါသည္။ ဇာတ္ပစၥည္းမ်ားစြာ တင္ေဆာင္လာ ျခင္းျဖစ္၏။ အဓိကမွာ ဇာတ္ဝင္ခန္း ဆက္တင္ႀကီးမ်ားကို သူ႔ထက္ ငါအၿပိဳင္ႀကဲေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္းတင္ ေမာင္က “ေလးေတာ္တင္ခန္း”ဇာတ္ ထုပ္ႏွင့္ နာမည္ႀကီးသလို၊ ဝဏၰေက်ာ္ ထင္စိန္ေအာင္မင္းက “ခ်င္းဖေဝ” ဇာတ္ထုပ္ႏွင့္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည္။ ထိုနည္းတူ ပန္တ်ာၾကည္လင္၏ ‘ျမ စိမ္း’ဇာတ္ထုပ္သည္လည္း တိတ္ေခြ ေခတ္တြင္ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ခဲ့၏။ ဂရိတ္ ဦးဖိုးစိန္ႀကီး၏ မ်ဳိးဆက္မ်ားျဖစ္ ေသာ စိန္မဟာသဘင္မွ ရဲစိန္၊ ညီ ဝင္းစိန္တို႔ကလည္း “ပါေတာ္မူခန္း” ခန္းဇာတ္ထုပ္ႏွင့္ ကိုင္လႈပ္ခဲ့ပါသည္။ အလကၤာေက်ာ္စြာေရႊမန္းတင္ေမာင္ ၏ သား မင္းသားဝင္းဗုိလ္၏ “တံခါး မႈဒတၱ” ေအာ္ပရာသည္ လက္ရွိေခတ္ ၏ မင္းစိုးရာဇာမ်ား၊ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူကိစၥကို မီးေမာင္းထိုးျပသြား ေသာ ေအာ္ပရာျဖစ္ၿပီး အလြန္ေက်ာ္ ၾကားလူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ပါသည္။ ထိုနည္း တူဝဏၰေက်ာ္ထင္ စိန္ေအာင္မင္း၏ သမီး၊ မင္းသမီး စီစီစိန္၏ “ယေသာ္ ဓယာ”ဇာတ္သည္လည္း ဝက္ဝက္ကဲြ ေအာင္ ျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ထုပ္မ်ားကို ေလးေလးနက္နက္ ထား၍ ကျပၾကေသာ စိန္မဟာ သဘင္၏ “ပါေတာ္မူခန္း”ကို ပရိ သတ္မ်ားက တခုတ္တရကို အိပ္ယာ မွ ထ၍သြားၾကည့္ၾကရာ ဇာတ္႐ုံထဲ တြင္ လူမ်ားျပည့္ႏွက္ေန၏။ ထုိ႔အတူ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္၏ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ထုပ္ျဖစ္ေသာ “တရားရွင္” ဇာတ္ထုပ္သည္ လူရႊင္ေတာ္ႀကီး “ဦး သိန္းဆု”၏ ေသတၱာတစ္လံုးေပၚ ထုိင္၍ ျပက္ေနေသာ ျပက္လံုးမ်ား သည္ ပရိသတ္မ်ား တဝါးဝါးတဟား အူလႈိက္သည္းလႈိက္ရယ္ေမာေနရ ေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ပင္ မျဖစ္ ၾကေခ်။ ယခုဇာတ္ပဲြမ်ားကား Stage Show က႑ၿပီးလွ်င္ ဇာတ္ ႐ုံထဲတြင္ လူေလ်ာ့သြားသည္ကို ေတြ႕ ရ၏။ ႏွစ္ပါးသြားႏွင့္ မိုးလင္းၾက၏။ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ရာဇဝင္၊ ဗုဒၶဝင္ ဇာတ္မ်ား ေပ်ာက္ ကြယ္မလိုျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ကလွ်င္လည္း လူမရွိ ေတာ့ေခ်။ အဓိကမွာ ယခင္ကလို ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း မရွိ ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အလ ကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔ ေခတ္က ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္မ်ား တြင္ စာသံ၊ ေပသံ၊ နေဘ၊ ကာရန္ ႏွင့္ ဇာတ္စကားကို ေျပာၾကေသာ္ လည္း ယခုေခတ္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ ထုပ္မ်ားထဲတြင္ အရပ္စကားေျပာ သလုိ ေျပာေနၾကသည္မွာလည္း အရသာမရွိလွေပ။ တိုးတက္ေျပာင္း လဲလာေသာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို မည္သူမွ် ဟန္႔တား၍ မရႏုိင္ပါေခ်။ ဇာတ္သဘင္က႑သည္လည္း ေခတ္ နဲ႔အညီ ေျပာင္းလဲလာေသာအခါ “ျမန္မာသံစဥ္ေတး” ေခတ္ေပၚStage Show က႑ဟူ၍ တခုတ္ တရတင္ဆက္လာခ်ိန္တြင္ “Stage Show မပါေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္း ေအာင္”က ျပဇာတ္ေရႊေခတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဒါ႐ုိက္တာ ေမာင္ယဥ္ေအာင္၏ သဘင္သည္ မဝင္ရ၊ မိုးလား၊ တိမ္ လား၊ ျမဴလား၊ မိုးႀကိဳသည့္ ပန္း၊ လဝါရယ္ စႏၵာရယ္၊ ႐ုိးျပတ္အတြင္း မွ ‘တက္’ေခါက္သံ၊ ပန္းေလွ၊ ကိုး ဆယ္ဆသာလိမ့္မယ္၊ ဆရာျမသန္း တင့္၏ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီး ပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္ အစရွိေသာ စင္တင္ျပဇာတ္မွန္သမွ် အလြန္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ဆက္တင္တည္ ေဆာက္မႈ၊ မီးအလင္းအေမွာင္ခ်ိန္ ဆမႈ၊ ေနာက္ခံေတးဂီတ၊ အစရွိသည္ မ်ားကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အံဝင္ခြင္ခ် အသံုးခ်ႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒါ႐ုိက္ တာေမာင္ယဥ္ေအာင္၏ ျပဇာတ္မ်ား သည္ စင္ေပၚတြင္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ၾကည့္ရသလိုမ်ဳိး ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ ဇာတ္သဘင္မ်ားထဲမွ ေအာင္ ျမင္ေနေသာ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား ၏ စတုိင္(လ္)ကို တုပေသာ မင္းသား မ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္လြမ္းဆြတ္ မိပါေသးသည္။ ျပဇာတ္မင္းသား လူ ငယ္ၾကည္ခုိင္က ျမတ္ေလးစတုိင္(လ္)၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္က ေကာလိပ္ ဂ်င္ေနဝင္း စတုိင္ (လ္)၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခ်စ္ဖြယ္က ေက်ာ္ဟိန္း စတုိင္ (လ္)၊ မင္းသားဂ်ဳိးျဖဴက ဝင္းဦးစတုိင္ (လ္)၊ သူတို႔အားလံုး စင္ေပၚတြင္ ေအာင္ ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရရွိေနမိ သည့္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ ဂ်ဳိး ျဖဴဇာတ္ပဲြမွ နာမည္ႀကီး ေအာ္ပရာ တစ္ခုမွာ “မႏုစာရီ”ေအာ္ပရာျဖစ္ သည္။ နာမည္ႀကီးေသာ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ထုပ္မွာ “ေရငံပိုင္ဦးရွင္ႀကီး” နတ္သမုိင္းပင္ျဖစ္၏။ ေရငံပိုင္ဦးရွင္ ႀကီးဇာတ္ထုပ္ကသည့္ ညဆုိလွ်င္ ပရိ သတ္မ်ားက မနက္ ၂ နာရီေလာက္ တြင္ အိပ္ယာမွ ထ၍ အေသအခ်ာ သြားၾကည့္ၾက၏။ အဓိကၾကည့္ခ်င္ သည့္ ျပကြက္မွာ ထုိဇာတ္ထုပ္ထဲမွ သ႐ုပ္ေဆာင္ေသာ သမန္းက်ား (လူ ဝင္ထားေသာ က်ား)ကို ျဖစ္၏။ ထို ဇာတ္ထုပ္မကမီ သမန္းက်ားအတြက္ ကန္ေတာ့ပြဲမ်ား တင္ရ၏၊ ဘုရားပြဲ၊ နတ္ပဲြအကုန္တင္ၿပီးမွ ဇာတ္ထုပ္ကို ခင္းရ၏။ ထိုအခါ သမန္းက်ားသည္ အမွန္တကယ္ က်ားတစ္ေကာင္ အသြင္ ေရွ႕ကြၽမ္း၊ ေနာက္ကြၽမ္းမ်ား ထိုးျပ၏။ မစာဥကို ေက်ာေပၚတင္၍ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားျပ၏။ ထူးျခားသည္ မွာ အုန္းသီးအစိမ္းမ်ားကို သူ၏ သြားမ်ားျဖင့္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းတြင္ တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ ကိုက္ျဖတ္ျပႏုိင္ ၏။ ပရိသတ္မ်ား ႐ုံျပည့္႐ုံလွ်ံ အား ေပးျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္ကိုလည္း ကြၽန္ ေတာ္မွတ္မိေနပါသည္။ တစ္ဖန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ခ်စ္ဖြယ္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္း ေအာင္ဇာတ္အဖြဲ႕ထဲမွ အသက္အ ငယ္ဆံုးလူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ ၏။ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးေပါစံ၊ ဦးၾကယ္နီ၊ ဦးသိန္းဆုတို႔ ႏွင့္အတူ ကျပခဲ့၏။ ထိုစဥ္ကတည္း က စင္ေပၚကေတးမ်ား၊ အဓိပၸာယ္ရွိ ေသာလူ ေတးသီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေအာင္ ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ေက်ာ္ဟိန္း ၏ အိုက္တင္မ်ားကို တုပ၍ ခ်စ္ဖြယ္ က လုပ္ျပေသာအခါ ပရိသတ္အား ေပးျခင္းကို ခံခဲ့ရ၏။ ေနာက္ႏွစ္ အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ခ်စ္ဖြယ္ သည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခ်စ္ဖြယ္ဟု ခဲြထြက္ကာ ရတနာ့ဂူ၊ ေတာင္ၿပံဳး၊ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရား (မိတီၱလာ)တို႔အပါအဝင္ ပြဲ ခြင္အေတာ္မ်ားမ်ား၌ကခဲ့ရာ ဟာသ ႏွင့္ တြဲဖက္ကျပခဲ့သည့္အျပင္ စင္ ေပၚတြင္ ေက်ာ္ဟိန္းျဖစ္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ႐ုံျပည့္႐ုံလွ်ံေအာင္ျမင္ခဲ့ သည္ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။
သိန္းေဇာ္ (မႏၲေလးဇာတ္ပဲြ) သည္လည္း ထုိစဥ္က ႏႈတ္ခမ္းနီမ ေလးမ်ား၏ သည္းသည္းလႈပ္မင္း သားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို၊ ဂီတနက္သန္ကိုေစာညိမ္း၏ ျမန္မာ မႈသံစဥ္မ်ားကိုလည္း ပရိသတ္ကို ႏွစ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့သည္။ ကြၽန္ ေတာ္မွတ္မိသည္က ျမင္းၿခံတြင္ က သည့္အခ်ိန္မ်ားက သိန္းေဇာ္သည္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဆံပင္ အရွည္ႀကီးႏွင့္ တီရွပ္၊ ဂ်င္းေဘာင္း ဘီဝတ္ထားေသာ သူ၏ ေရာင္စံု ဓာတ္ပံုႀကီးမ်ားကို ဇာတ္႐ုံဂိတ္႐ႈိး တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားရာ ေကာင္မ ေလးတခ်ဳိ႕က ျဖဳတ္ယူသြားသည္ကို လည္း ႀကံဳခဲ့ရ၏။ ထုိစဥ္က တင္ဆက္ ကျပခဲ့ေသာ ေအာ္ပရာမွာ “ကိုႀကီး ေက်ာ္ ပလီလြန္းတယ္”အမည္ရွိ ေအာ္ပရာျဖစ္သည္။ မႏၲေလးသိန္း ေဇာ္ႏွင့္ အၿပိဳင္ကျပေနေသာ ဇာတ္ ႐ုံတစ္႐ုံတြင္ ဘီအီးဒီ ေအာင္သိုက္ ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္က တိတ္ေခြကက္ ဆက္ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘီအီး ဒီေအာင္သုိက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ ျပ ဇာတ္မ်ားျဖစ္သည့္ “ျမညိဳငိုေသာေန႔” “နန္းထားလမ္းသလားေနသလား” ျပဇာတ္မ်ား တင္ဆက္ရာ ႐ုံျပည့္႐ုံ လွ်ံခဲ့၏။ ယခုကြၽန္ေတာ္တင္ျပခဲ့ေသာ ဇာတ္သဘင္မ်ား အေၾကာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ကာလႏွင့္ လူပ်ဳိကာလသားအရြယ္ တြင္ ႀကံဳခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ေန ေတာင္သူ ဦးႀကီးမ်ားလည္း မိုးေလဝသမွန္၍ ရာသီေပၚသီးႏွံမ်ား ေကာင္းေကာင္း ရၾက၍ ေငြရႊင္ေသာ ေခတ္ကာလ လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရႊမန္း သဘင္၊ စိန္မဟာသဘင္၊ ရန္ကုန္ စံျပသဘင္ (မိုးဝင္း+စိန္မာဒင္) ကြၽန္ ေတာ့္သဘင္ (တင္မိုးဝင္း)ေဟ့ဆုိ လွ်င္ ေက်းလက္ေတာင္သူမ်ား ႐ုံ ျပည့္႐ုံလွ်ံလာၾကည့္ေသာ ေခတ္တို႔ ဆိုလွ်င္ ကြင္းလံုးျပည့္ အားေပးၾက ၏။ ထုိေခတ္ႏွင့္ ထုိဇာတ္သဘင္မ်ား ကို လြမ္းဆြတ္မိပါသည္။ ျပန္မရႏုိင္ ေတာ့ေသာ ေခတ္ကာလတစ္ခု၊ ျပန္ မရႏုိင္ေတာ့ေသာ အႏုပညာ၊ ျပန္မရ ႏုိင္ေတာ့ေသာ စား၊ ဝတ္၊ ေနေရး ေရႊေရာင္ေတာက္ခဲ့သည့္ ေခတ္ကာ လတစ္ခုကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္လက္လွမ္းမီသ၍ တင္ျပ လုိက္ရပါ၏ …။
ေမာင္သစ္လႈိင္း