ငါေတာ့ ဘဝမွာ ဝတၱဳတိုအပုဒ္၁ဝဝ ျပည့္ေအာင္ေရးလိုက္ဦးမယ္ ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ့တာအမွန္။ ဒါေပမဲ့ ဝတၱဳတိုအပုဒ္ ၁ဝဝ မက ေရးခဲ့မိပါလားလို႔ သိရတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို နားလည္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ ဒါ့အျပင္ ဘဝမွာ ဝတၱဳတုိေရးျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူအေနနဲ႔ ဒီမွ်အေရ အတြက္ရွိ ဝတၱဳဳတိုေတြ ေရးျဖစ္သြား ရတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ နား ေမလည္ေတာ့ပါဘူး။
”လက္ဖြာဖြာနဲ႔ အကၡရာမျဖဳန္း ဘူး။ တစ္သက္လံုး ကဗ်ာေရးတယ္ …”ဆိုတာ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး ကဗ်ာ ေလာကကို ဝင္လာခဲ့သူဟာ ကြၽန္ ေတာ္မွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ သံသယျဖစ္ မိတဲ့အထိ။
ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပထမဦး ဆံုးေတြးစ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၁၉၆၅ ခု ေအာက္တုိဘာလထုတ္၊ ႏွစ္က်ပ္ တန္၊ ေငြတာရီ ပုဂၢလိက မဂၢဇင္းက စေျပာရမယ္။ အဲဒါကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာစာမူပါ။ အဲဒီထဲက ကဗ်ာကို အစဥ္တစိုက္ေရးလာခဲ့တာ ၁၉၉၄ ခု ဧၿပီလအထိလို႔ ဆုိရမွာပါ။
ဒီ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ က ကဗ်ာအျပင္ ဝတၱဳတိုေတြပါ ေရး ဖဲြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၄ ေအာက္တုိ ဘာလထုတ္ ေရႊအျမဴေတမဂၢဇင္းပါ ‘တိုရွီဘာ ၾကာနီကန္’ဝတၱဳဟာ ကြၽန္ ေတာ္ဝတၱဳတိုေတြ ေရးဖို႔ အစပ်ဳိးလုိက္ တဲ့ ဝတၱဳလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဝတၱဳက ကြယ္ လြန္သူ သူငယ္ခ်င္း ဝင္းစည္သူအ ေၾကာင္း ေရးဖဲြ႕ထားတဲ့ ဝတၱဳပါ။ အဲ ဒီဝတၱဳကို ေဝဖန္သူေတြက ကြၽန္ ေတာ့္ကို ‘ဝတၱဳနဲ႔ ကဗ်ာကို မကြဲျပား ေသးဘူး’လို႔ ေဝဖန္ၾကတာ မွတ္မိပါ တယ္။
အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဝတၱဳနဲ႔ ကဗ်ာကြဲသလား၊ မကြဲဘူးလား ၾကည့္ လုိက္ၾကရေအာင္ …
အစီအစဥ္က ည ေတာင္သမန္တံတားေပၚ၊ ရန္ ကုန္မႏၲေလးက ဆရာေတြ ဝင္းစည္ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမႈေတြ ေျပာ ၾကတဲ့ အစီအစဥ္ေတြပါ။ တံတားေပၚ မွာ အားလံုးေနရာယူၿပီးၾကၿပီ။ ကြၽန္ ေတာ္က အစီအစဥ္မွဴးပါ။ တစ္ ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ဖိတ္ေခၚေပး ရတဲ့ တာဝန္ပါ။ ဖိတ္ေခၚတဲ့ေနရာမွာ လူနာမည္ေဖာ္ၿပီး ဖိတ္ေခၚတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ဒီလုိဖိတ္ေခၚပါတယ္။
”အခုဖိတ္ၾကားမယ့္ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို က်ဴးဘားေတာ္ လွန္ေရးထဲကို ဆဲြသြင္းတယ္။ ေခ်ေဂြ ဗားရားဆီက ယာဗနာေဆးျပင္းလိပ္ ေတာင္းေသာက္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ဟစ္တလာ နဲ႔ပါ ၿခိမ္းေျခာက္သြားေသးတယ္ …
” ကြၽန္ေတာ့္ ဖိတ္ေခၚမႈက ဒါ ေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခါ …ဆရာလင္းယုန္ ေမာင္ေမာင္က စကားေျပာဖို႔ ထလာ ပါတယ္။ အဲ ..ဆရာစကားေျပာ မယ္လို႔ ျပင္တုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္က ‘ဆ ရာခဏေနဦး၊ ကြၽန္ေတာ္လိုင္လာခါ ေပးကို ခ်စ္တယ္ေျပာခ်င္တာ၊ က်န္ သြားလို႔ …”လို႔ ဝင္ဟန္႔လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ပဲြက်သြားပါ ေရာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က ‘ဥကၠ႒ႀကီး’လို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့ ဆရာႀကီးလင္း ယုန္ၿပီးတဲ့အခါ။ ဒုတိယေျပာမယ့္ လူကို ထပ္ဖိတ္ေခၚပါတယ္။
”ဟုိမယ္ …ေလညင္းရွာသူ ျပန္လာၿပီ။ ျပတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္လုိက္ပါ သူ႔လမ္းကို ဆက္ရွာပါေစ ..ဒါေပမဲ့ ..သီခ်င္းေတာ့ မဆို ေစနဲ႔ …”
ကြၽန္ေတာ့္ ဖိတ္ေခၚမႈအၿပီး ၿပံဳး ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ထလာသူမွာ ဆရာေနဝင္း ျမင့္။ ဝင္းစည္သူ လြမ္းတာနည္းနည္း၊ သီခ်င္းမ်ားမ်ားနဲ႔၊ ဆရာေနအၿပီး ေနာက္ထပ္ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး ထပ္ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။
”လူလည္း ႐ုိး- ကဗ်ာလည္း ႐ုိးအေသ႐ုိးပါတဲ့အို ဗ်၊ ငေပြး ….”
ဒါကေတာ့ နည္းနည္းေပၚတင္ က်တယ္။ ကဗ်ာဆရာနီေမာင္ကို ဖိတ္ေခၚမွန္း အားလံုးသိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ နီေမာင္ ..ဒီေကာင္က ညစ္တယ္။ သူ႔ကို ေခၚမွန္းသိရက္နဲ႔ မသိဟန္ေဆာင္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ကြၽန္ ေတာ္က ေျပာင္းေခၚရတယ္ ..။
”လူလည္း ႐ိုး- ကဗ်ာလည္း ႐ုိး မေအ ႐ုိး၊ မေအ ႐ုိးအိုဗ်၊ ေပြးမ်က္လံုးနဲ႔ ၿပံဳးတဲ့ သခင္ …”
ဒီေတာ့မွ နီေမာင္ ထလာတယ္။ ပါးစပ္က တဟဲဟဲ။ ဒီေတာ့ ဆက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္
”ငါ ရင္ဘတ္ ဖြင့္မၾကည့္ဘဲ။ ငါ့ႏွလံုးသား ပံုတူေရးႏုိင္တယ္။ သူ ဟာ ဗင္ဂိုး မဟုတ္ဘူး။ ေပၚဦးသက္ လည္း မဟုတ္ဘူး” ဒီဖိတ္ေခၚခ်က္ ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႕ထဲက တစ္ဦးတည္းေသာ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ တဲ့ ဆရာယဥ္မင္းပိုက္က ထလာၿပီး ေတာင္သမန္ညႀကီးမင္းႀကီးကို ေဆး ေရာင္ျခယ္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ ဦး ထပ္ဖိတ္
”နီေမာင္က စိန္ေခၚေနတယ္အ႐ုိး ၿပိဳင္မလား ..ဟဲ”
ဒီေတာ့ ဘယ္သူရွိရမလဲ။ အင္း စိန္က ကိုၾကည္ႏုိင္တဲ့။ အက္ေဆးကို ပရေဆးေဖာ္သလို ေဖာ္ေတာ့တာ။ ဆရာၾကည္ႏုိင္ၿပီးတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ အသံ တင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ ‘ပင့္’။
”မိတ္ေဆြတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကပ္ ၾကပ္ သတိထားဟိုမွာ …လြယ္အိတ္တစ္လံုး နဲ႔ သူလာေနတယ္သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေပတံဆိုဒ္ စံုပါတယ္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အႏုပညာ ကို သူက ဟိုတုိင္း ဒီတုိင္း လုပ္ဦး ေတာ့မယ္ …”
ထုိစဥ္က စာေပေဝဖန္ေရးတြင္ နာမည္ရစျဖစ္ေသာ ဆရာစိုးျမင့္ လတ္ထလာၿပီး ေတာင္သမန္ညကို ေပႀကိဳးဆဲြေတာ့တာပဲ။
ေျပာသာေျပာရတာ။ ဒါေတြ ျပန္ေရးေနရင္ ၿပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဝတၱဳေရးခါစက သူ တုိ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ”ဝတၱဳနဲ႔ ကဗ်ာ မကြဲဘူး” ေရးခဲ့ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ ပဲ။ မူးေနရင္ အခမ္းအနားမွဴးနဲ႔ ကဗ်ာဆရာမကြဲဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ဘာေကာင္မွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)