စ …အစ” ဟူေသာ အတိုေကာက္စာလံုးေလးလံုး၏အ နက္အဓိပၸာယ္ကို စာေပေလာကသား အခ်ဳိ႕မေမ့ၾကေသးဟုထင္ပါ၏။ ဤ အတုိေကာက္အသံုးအႏႈန္းသည္ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ရန္ကုန္ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းတြ င္ အလြန္ေရ ပန္းစားခဲ့ဖူးပါသည္။ (အ၊စ၊အ၊စ)ဟူ သည္ ‘အင္းစိန္အုပ္စု’ဟူသတည္း။
စာေရးသူစိတ္ထင္ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ နယ္သည္ ထုိေခတ္ထိုအခါမတုိင္မီ ကတည္းက စာေပအင္အားေတာင့္ တင္းခဲ့၊ စာေပလႈပ္ရွားမႈႏုိးႏုိးၾကား ၾကားရွိခဲ့သည္။ နာမည္ေက်ာ္ေခတ္ ေပၚဝတၱဳဆရာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ‘ၿငိမ္းေက်ာ္’ႏွင့္ ‘ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း’တုိ႔ သည္ အင္းစိန္သားမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ သည္။ စာေရးသူပင္လွ်င္ ‘ပဋိ႐ူပ၊ ေဒသဝါေတာစ’ ဓမၼတရားေတာ္အလို အရ၊ အင္းစိန္ၿမိဳ႕လယ္၊ ေစ်းႀကီးအနီး မွာ ၂ ႏွစ္ခန္႔ ခုိလႈံခဲ့ရဖူးသည္။ ထို သို႔ခုိလႈံခဲ့ရျခင္းသည္ စာေရးသူ၏ စာေပပ်ဳိးပင္ကေလးကို ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ေပးျခင္း စာေပႀကီးေကာင္ ဝင္ေစျခင္းလည္း ျမည္ပါေပ၏။ အင္းစိန္မွာေနထုိင္စဥ္ စာေရးသူ၏ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေအာ္ဟစ္ ေၾ<ြကးေၾကာ္ထားသည့္ ကဗ်ာအခ်ဳိ႕ သည္ ပံုႏွိပ္စာလံုးအျဖစ္ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ထုတ္ မဂၢဇင္းအခ်ဳိ႕မွာ ပါ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ ‘ၾကဴးႏွစ္’ဆုိေသာ အေကာင္ႀကီး မျဖစ္ေသး။ ‘စာေပက လလ ေရၾကည္တည္ခါစ’သာျဖစ္ ေသးသည္။ ပသို႔ဆိုေစ…အင္းစိန္ သည္ ၾကဴးႏွစ္၏ စာေပဇာတိခ်က္ျမႇဳပ္ သဖြယ္ျဖစ္ပါေပသည္။ အင္းစိန္သည္ မေမ့ႏုိင္ေသာ စာေပေက်းဇူးရွင္ နယ္ေျမပါတည္း။
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ တစ္ဝိုက္ဟုထင္သည္။ (ဦးေႏွာက္ မေကာင္းလွ၍ မွတ္Óဏ္ေဝဝါးေန ပါသည္။ ခုႏွစ္အတိအက်မေဖာ္ျပ ႏုိင္ပါ။ စာေရးဆရာလုပ္စားေနၿပီး ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရးရမွာ ေသမ ေလာက္ေၾကာက္သူလည္း ျဖစ္ပါ၏။ စကားခ်ပ္။) ထိုကာလတြင္ (အ၊ စ၊ အ၊စ)အုပ္စုဝင္အျဖစ္ နာမည္မခံၾက ေသာ စာေပသမားအခ်ဳိ႕သည္ အင္း စိန္ၿမိဳ႕လယ္တစ္ေနရာတြင္ ‘စေန ဝိုင္း’ကို သိုသိုိသိပ္သိပ္တည္ေထာင္ ၾကပါသည္။ ေနရာက ဘူမိနက္သန္ အဖိုးတန္လွေသာ ေနရာေကာင္းျဖစ္ သည္။ အင္းစိန္ (စီအုိင္ဒီ)ဝင္းႀကီး ၏ အေရွ႕ဘက္တစ္ေခၚသာသာ ေလာက္မွာ ရွိသည္။ ေနအိမ္ၿခံဝင္း တို႔ႏွင့္တြဲလ်က္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဖြင့္ထားသည္။ ကားလမ္းေဘးမွာ ကပ္လ်က္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ပုဏၰားရိက္ ပင္တန္း ၿခံစည္း႐ုိးရွိေန၍ ဆုိင္ အတြင္းဘက္ကို သိသိသာသာမျမင္ရ ပါ။ သစ္ပင္အရိပ္အာဝါသအလြန္ ေကာင္းလွသည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ထုိလက္ဖက္ရည္ဆုိင္သည္ ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ‘တင္မိုး’၏ ေနအိမ္ႏွင့္ မနီးမေဝးမွာ ရွိပါသည္။ ဆုိင္ရွင္ (အိမ္ရွင္၊ ၿခံရွင္)ကလည္း စာေပ သမားမ်ားကို ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈ အျပည့္ရွိသည္။ (စာေပသမားဆိုသ ဟာေတြက …လက္ဖက္ရည္ အခ်ဳိတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ဆယ္အိုး ေလာက္ ေသာက္တတ္ၾက။ လက္ ဖက္ရည္ ပန္းကန္ထဲမွာ မုန္တုိင္း ထေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းရွိသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပဘူးလား။ စကားခ်ပ္။)
စာေရးသူက ေမွာ္ဘီမွာေန သည္။ ေရွးေဟာင္းစာေပပညာရွင္ ‘ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းႀကီး’၏ ဇာတိနယ္ ေျမျဖစ္ေသာ္လည္း ဟုတ္ဟုတ္ျငား ျငား စာေပသမားဆုိ၍ ရွားေတာင့္ ရွားပါး ေဒဝါမလင္းမူးေနတတ္ေသာ္ လည္း စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ဝတၱဳ ေဆာင္းပါးေတြ အဆက္မျပတ္ေရးေန သူ ‘ၾဆာၾကဴး’တစ္ေယာက္ကိုသာ ထီးျဖဴဖိနပ္ပါးကိုး႐ုိးကားရား ယိုင္တီး ယိုင္ထိုးျဖင့္ ေတြ႕ရေပမည္။
သို႔မို႔ေၾကာင့္ …’ရတနာရွိ ရာ ရတနာလာ’ ဆိုဘိသကဲ့သို႔၊ စ ေနေန႔တုိင္း ‘စေနဝိုင္း’ ရွိရာသို႔ ၾဆာ ၾကဴးတစ္ေယာက္သိုင္းကြက္နင္း လ်က္ ေျခစၾကာျဖန္႔တတ္ေလသည္။ ၾဆာၾကဴးကား …ပြဲလမ္းသဘင္ သြားေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ပမာ ရီတီတီေဝေတေတႏွင့္ အထူး ထ ျမဴးၾ<ြကေနေတာ့သည္။ ၾဆာၾကဴး မွာ ထုိစဥ္က ဝင္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြ မမွ်ေသာေၾကာင့္ လူ႐ိုေသရွင္႐ုိေသ ဝတ္ေကာင္းစားလွမရွိ၊ အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္ႏွင့္ပင္ စေနဝုိင္းသို႔ ၾ<ြကျမန္း ေလသည္။
စေနဝုိင္းသို႔ အရင့္အမာပါရမီ ရွင္စာေပအႏုပညာသမားႀကီးမ်ား လာေရာက္စုေဝးၾကေသာ္လည္း ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြ၊ စတုိင္ေတြ၊ ဂြိဳင္ ေတြမရွိပါ။ အဆင္တန္ဆာမဲ့ ဆုိင္ ကေလးထဲမွာ ခံုပုကေလးေတြျဖင့္ ကုပ္ကုပ္႐ုပ္႐ုပ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ထုိင္ၾကသည္။ အနီးအနားမွာ ေန ထုိင္ေသာ ဆရာတင္မိုးဆုိလွ်င္ အိမ္ ေနရင္း ဝတ္ေသာ စြပ္က်ယ္လက္စ က အေပါက္အၿပဲ ေခါင္းစုတ္ဖြား၊ ေဆးေပါ့လိပ္တုိခဲ လ်က္ေရာက္လာ တတ္သည္။ ဆရာႀကီး ‘ကိုေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္)’ ကား ရပ္ေဝးမွ လာရသျဖင့္ လူ႐ုိေသ ရွင္႐ုိေသျဖစ္ ေအာင္ တုိက္ပံုအက်ႌႏွင့္ ဘာႏွင့္။ အမ်ဳိးသမီးေတြကလည္း ေတာ္႐ုံသင့္ ႐ုံအဝတ္အစားျဖင့္ ေရာက္လာတတ္ ၾကသည္။
တစ္ခါေသာ္ …အထူးဧည့္ သည္ေတာ္အျဖစ္ ထပ္ဆင့္အကယ္ ဒမီမ်ားရွင္၊ ဝါရင့္သ႐ုပ္ေဆာင္ႀကီး (ဦး)ထြန္းေဝေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ စကားဝိုင္းတြင္ ‘ေလးေလး’ဟု အမည္တြင္ေနေသာ (ဦး) ထြန္းေဝ က မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အာလာပသလႅာ ပ ေျပာေနပါသည္။ ထုိစဥ္ မိမိထံမွ အယ္လကိုေဟာ အနံ႔ရမွာစိုး၍ ဝိုင္း အျပင္ဘက္မွာ ထုိင္ေနေသာ ၾဆာ ၾကဴးက မင္းသားႀကီးအား …
”ေလးေလးရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ ႐ႈခဲ့ဖူးပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ဒါ႐ုိက္တာ ေအဝမ္းေမာင္လွမ်ဳိး႐ုိက္ ကူးတဲ့ (ေဆာင္း)ဇာတ္ကားႀကီးပါပဲ ခင္ဗ်ား …ဟု မူးေၾကာင္႐ူးေၾကာင္ ႏွင့္ အာေခ်ာင္လိုက္မိသည္။ ေလး ေလးက ၾဆာၾကဴးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ ၍ ေခါင္းညိတ္အသိအမွတ္ျပဳပါ သည္။
ၾဆာၾကဴးသည္ အာေခ်ာင္လွ်ာ ေခ်ာင္ေသာ အရွိန္ကို မသတ္ႏုိင္ဘဲ ထုိင္ရာမွထ၊ မင္းသားႀကီး၏ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားေသာ ‘အုိက္တင္’ျဖစ္သည့္ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ကို ရင္ဘတ္ ေအာက္သို႔ ဆဲြတင္ဟန္ျပဳကာ (ေဆာင္း)ဇာတ္ကားထဲမွ မင္းသား ႀကီး၏ အိုက္တင္အတုိင္း ”ေဟ့ ရစ္ ခ်တ္၊ မင္းေျပာေတာ့ေနာ္ ေသၿပီဆုိ ကြ”ဟု ‘ေတာ္ကီ’ေပးၿပီးေနာက္ …
”အဲ့ …အဲဒီ အိုက္တင္ကို ကြၽန္ေတာ္စဲြေနပါတယ္ ေလးေလး” ဟု ေလေၾကာင္းမႈတ္လိုက္ပါသည္။
သည္တစ္ခါေတာ့ ေလးေလး သည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္မ ၾကည့္ေတာ့ပါ။ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသလား …”မူးရင္ ၿငိမ္ ၿငိမ္ေနပါလားကြယ္”ဟု သတိေပး ေနသလား မသိပါ။
ထုိကဲ့သို႔ ၾဆာၾကဴး ‘ေလပြ’ျခင္း ကို အမ်ဳိးသမီးမိတ္ေဆြ (ၿငိမ္းၿငိမ္း ကလား မမွတ္မိ) တစ္ဦးက စေနဝိုင္း သိမ္းသည့္အခါ သတိေပးျပစ္တင္ပါ သည္။
”ရွင္ကလည္း ေလ …အ လိုက္ကန္းဆိုးမသိဘူး။ လူႀကီးေတြ စကားေကာင္းေျပာေနတာကို ဝင္ဝင္ ႐ႈပ္တယ္”
”အိုေက ၿငိမ္းၿငိမ္း။ ၿငိမ္းၿငိမ္း စကားကို နားေထာင္မယ္။ နား ေထာင္တဲ့အတြက္ ေငြတစ္ေထာင္ ဆုခ်ရမယ္။ ဒါပဲ”
ၾဆာၾကဴး ‘ရစ္’ရက်ဳိးနပ္သြား သည္။ ေငြတစ္ေထာင္ေတာ့ ၿငိမ္း ၿငိမ္းတုိ႔က ဘယ္မႈမွာလဲ။ သူက ကိုယ္ ပိုင္ဆလြန္းကားအသစ္ႀကီးကို ကိုယ္ တုိင္ေမာင္းၿပီးလာႏုိင္တဲ့ ေဘာစိ မဟုတ္လား။
ၾဆာၾကဴးထက္ ပိုကဲသူက သမုိင္းမွာေနေသာ စာေရးဆရာ အယ္ဒီတာ ‘လင္းထင္’ျဖစ္သည္။ သူ က အေကာင္းစားအၫြန္႔စားခ်ည္း ဝတ္ၿပီး စေနဝိုင္းကိုလာတာ။ လြယ္ အိတ္ကလည္း အေကာင္းစား၊ လက္ ပတ္နာရီကလည္း အေကာင္းစား။ ဆံပင္ကိုလည္း ဆီရႊဲရႊဲႏွင့္ေကာ့ေန ေအာင္ ၿဖီးထားသည္။ ေနကာမ်က္ မွန္ကလည္း တပ္ထားလိုက္ေသး …ခက္သည္က သည္ပုဂၢိဳလ္မူးေန သည္။ ခပ္တည္တည္ႀကီး မူးေန သည္။ စကားမေျပာဘဲ မူးေနသည္။ ေခြးေျခေပၚ ထုိင္ခ်လိုက္တုိင္း ေနာက္သို႔ လန္၊ လန္ၿပီး လဲက်ေန သည္။ သူလဲက်တုိုင္း ၾဆာၾကဴးက ဆြဲ ထူရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာလင္း ထင္ကို ၾဆာၾကဴးက စာနာနားလည္ စြာ ဘတ္စကားေပၚသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေပးလုိက္ရေလသည္။
ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လြမ္း သလုိလုိ …ဘာလိုလုိ။ ။
ၾကဴးႏွစ္