ျကမ္းျပင္ထက္တြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္လ်က္ ႐ိုေသစြာရွိခိုးကန္ေတာ့ေနၾက ေသာ သမီးႏွင့္သမက္ကို ၾကည့္၍ ဦးစိုးလြင္ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရီတို႔သည္ ဆံုး မစကားမ်ား ေျပာၾကားေနၾကသည္။
“အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသြားတဲ့ မိန္း ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ မိဘအိမ္မွာ ေနထိုင္သလိုမ်ိဳး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနထိုင္လို႔မရေတာ့ဘူး သမီး။ မယားဝတၲရားငါးပါးနဲ႔အညီ ေနထိုင္က်င့္ႀကံ႐ံုသာမက ေယာကၡမ ေတြကိုလည္း ကိုယ့္မိဘလိုမ်ိဳး သ ေဘာထားၿပီး ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးရမယ္။သူတို႔ ဆိုဆံုးမတာေတြကိုလည္း နား ေထာင္လိုက္နာရမယ္။ကိုယ့္ခင္ပြန္း ရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြနဲ႔ တျခားအိမ္မႈကိစၥ ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ မ လစ္ဟင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရ မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမေမ”
“ငါ့သမီးကို ေဖေဖမွာခ်င္တာက ေတာ့ ဘယ္ကိစၥမဆို စိတ္လိုက္ မာန္ ပါမလုပ္ပါနဲ႔။ အရာရာကို တတ္ႏိုင္ သေလာက္ သည္းခံၿပီး စိတ္ေအး ေအး၊ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ဆံုး ျဖတ္ လုပ္ကိုင္ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ”
“ေမာင္ေဝမင္းအေနနဲ႔လည္း သမီးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိတ္တိုေဒါသျဖစ္ စရာမ်ိဳး ႀကံဳလာတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ အန္တီတို႔မ်က္ႏွာကို ေထာက္႐ႈၿပီး သမီးအေပၚမွာ ငဲ့ညႇာေပးပါကြယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ စိတ္ခ်ပါ ေမေမ”
သမီးျဖစ္သူ ခင္ႏုလြင္၏ ခင္ ပြန္းျဖစ္ေသာ ေဝမင္းသည္ သူ၏ ေယာကၡမမ်ားကို လ်င္ျမန္သြက္လက္ စြာ ကတိေပးလိုက္ပါသည္။ေဒၚႏုႏုရီသည္ မဂၤလာေဆာင္ ၿပီးသည္မွာ ေလးငါးရက္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ သည့္ ခင္ႏုလြင္၏ ေခ်ာေမာလွပ ေသာ မ်က္ႏွာေလးအား ေငးၾကည့္ ရင္း ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ဆိုသ ကဲ့သို႔ ေမာင္ေဝမင္းေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ သို႔ လိုက္ပါသြားမည့္ သမီးကို ၾကည့္ ရင္း စိတ္မခ်သလိုမ်ိဳး၊ သမီးႏွင့္ မခြဲ ခ်င္သလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္သည္ ေပၚ ေပါက္လာသည္။ ထိုခံစားခ်က္သည္ သမီးကို လာေရာက္ေတာင္းရမ္းစဥ္ က တစ္ႀကိမ္၊ သမီး မဂၤလာေဆာင္ သည့္အခ်ိန္တုန္းက တစ္ႀကိမ္။ ႏွစ္ ႀကိမ္တိတိေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ထိုခံ စားခ်က္သည္ ထိုစဥ္က သီးခ်ိန္တန္ သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ ဟူေသာ ေလာ က ဓမၼတာႏွင့္ ေျဖသိမ့္အစားထိုးႏိုင္ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလို နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ လက္ေတြ႕က်က် ခြဲခြာရေသာ အခါ သူမအေနျဖင့္ ခံႏိုင္ရည္မရွိ သလိုမ်ိဳး၊ နာက်င္ဝမ္းနည္းရသလို မ်ိဳး၊ တစ္ခုခုကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ံႈးမႈ ႀကီးမားသလိုမ်ိဳး စသည့္ခံစားခ်က္ ေပါင္းစံုမ်ားကို ေရာျြပမ္းခံစားေနရ ေလ၏။
“သမီးတို႔ သြားေတာ့မယ္ ေမ ေမ”
သမီးျဖစ္သူ၏ ႏႈတ္ဆက္စကား ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရီသည္ စိတ္ကိုထိန္း ၍ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။တစ္ထပ္ တိုက္ပုေလး၏ ေရွ႕တြင္ရပ္ထားေသာ ဟြန္ဒါဖစ္အမ်ိဳးအစားကားအျဖဴ ေရာင္ေလးေပၚသို႔ ခင္ႏုလြင္၏ အ ဝတ္အစားေသတၲာႏွင့္ အျခား တိုလီ မိုလီပစၥည္းမ်ားထည့္ထားသည့္ ခရီး ေဆာင္အိတ္မ်ားကို ေဝမင္းႏွင့္ ခင္ႏု လြင္၏ ေမာင္ျဖစ္သူတို႔က သယ္ယူ တင္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ေဝမင္း၏မိဘမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕သည္ မဂၤလာပြဲၿပီး သည့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔ေန ထိုင္ရာၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရီ၏ “သားနဲ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီးမွ ျပန္ၾက” ဟူေသာစကားေၾကာင့္ ခင္ႏု လြင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ယခုလို ေလးငါးရက္ခန္႔ၾကာမွ ျပန္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ခင္ႏုလြင္၏ ခင္ပြန္းေဝ မင္းသည္ တျခားၿမိဳ႕ ဇာတိျဖစ္၍ ဆန္စက္၊ ဆီစက္မ်ားပိုင္ေသာ သူ ေဌးသားတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ ခင္ႏု လြင္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ ေဝမင္းႏွင့္ သိကြ်မ္းခင္မင္၍ နဖူးစာရြာလည္ခဲ့ရ ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူမတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေဝ မင္း၏ ၿမိဳ႕သည္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ ေရးလြယ္ကူေခ်ာေမြ႕၍ ခရီးအကြာ အေဝးအားျဖင့္ မိုင္ ၆၀ နီးပါးခန္႔ ရွိသည္။
“ကဲ ကဲ သြားၾကေတာ့၊ ေနမျမင့္ ခင္ ကားကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းေမာင္း သြားၾကဦး”
ဦးစိုးလြင္သည္ ကားေမာင္းသူ ေနရာတြင္ ထိုင္ေနေသာ သမက္ျဖစ္ သူေဝမင္းကို ကား၏ နံေဘးတြင္ရပ္ ေနရင္းျဖင့္ ေျပာဆိုသတိေပးလိုက္ သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ၊ သားတို႔ သြား ေတာ့မယ္”
“သမီးတို႔ သြားၿပီေနာ္ ေမေမ”
“ေအး ေအး၊ သားနဲ႔ သမီး။”
ဦးစိုးလြင္ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရီတို႔သည္ ၿခံေပါက္ဝတြင္ ရပ္လ်က္ ထြက္ခြာ သြားေသာ ကားအျဖဴေလး၏ ေနာက္ ၿမီးအား ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ သည္။ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ ေသာ သမီးျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ ေယာင္ရင္းျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရီ၏ စိတ္ သည္ ယခုလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးႏွင့္ ထပ္တူ နီးပါးတူညီေနေသာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ေပါင္း၂၆ ႏွစ္ေက်ာ္၏ အခ်ိန္ကာ လတစ္ခုသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြား ေလ၏။
“အေမ၊ သမီးတို႔ သြားေတာ့ မယ္။ ရထားခ်ိန္က နီးေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ အေဖကေကာ”
ႏုႏုရီသည္ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚ ေစာရီကို ခပ္သြက္သြက္ကန္ေတာ့ ရင္း ဖခင္ျဖစ္သူဦးဘေသာ္ကို မေတြ႕ မိသျဖင့္ ေမးျမန္းလိုက္သည္။
“နင့္အေဖ သိပ္ေနမေကာင္းလို႔ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာ ၿပီး အေစာႀကီးကတည္းက အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့တာပဲ သမီး”
“ဟာ အေဖကလည္း ဒီမွာ ကန္ေတာ့မလို႔ပါဆို။ ဟိုမွာ ရထားက လာေတာ့မွာ …။ အဲဒါဆိုလည္း သီတင္းကြ်တ္ကို ဒီခဏျပန္လာမွပဲ ေပါင္းကန္ေတာ့လိုက္ေတာ့မယ္”
“ေအး ေအး ငါ့သမီး။ အေမ လည္း ဘူတာကို လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး ေနာ္။ နင့္အစ္ကိုေတြနဲ႔ အစ္မေတြ လိုက္ပို႔ၾကလိမ့္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါအေမ။အေမနဲ႔အ ေဖလည္း က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ၾက ေနာ္။ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမ်ားတဲ့အခါ မ်ိဳးမွာ သမီးတို႔ အလည္ျပန္လာပါ့ မယ္”
“ေအး…ေအး…သမီး။အေဖနဲ႔အေမအတြက္ မပူပါနဲ႔ကြယ္။စိတ္ခ်ပါ။ နင့္အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ အစ္မႀကီး တို႔ရွိေနၾကတာပဲေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ အေမ။ အဲဒါဆို သမီး သြားၿပီေနာ္”
ႏုႏုရီႏွင့္စိုးလြင္သည္ သူတို႔၏ ေရွ႕မွ ဘူတာသို႔ ထြက္ခြာသြားေသာ အစ္ကိုႏွင့္အစ္မျဖစ္သူ ေနာက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္လိုက္လာခဲ့ႀကသည္။စိုးလြင္သည္ မႀကီးမားလြန္းေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုလြယ္၍ ႏုႏုရီမွာ မူ စလင္းဘတ္အိတ္အညိဳေရာင္ကို သိုင္းလြယ္ထားေလ၏။ ႏုႏုရီ၏အစ္ ကိုႀကီးသည္ စက္ဘီး၏ ကယ္ရီယာေနာက္ခံုေပၚတြင္ ႏုႏုရီ၏ အ ဝတ္အစားမ်ား ထည့္ထားသည့္ သံ ေသတၲာကို တင္ေဆာင္လ်က္ စက္ ဘီးကို ဘူတာသို႔ တြန္းလာသည္။ ႏုႏု ရီ၏အစ္မႀကီးမွာမူ ထိုအဝတ္အစား ေသတၲာအား ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ ထားေသာ္လည္း စက္ဘီးေပၚမွ ျပဳတ္က်မည္ကို စိုးရိမ္ဟန္ျဖင့္ လက္ ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္း စက္ဘီး၏ေနာက္မွ ထက္ၾကပ္မကြာလိုက္ပါလာ သည္။ ႏုႏုရီတို႔အိမ္ႏွင့္ ဘူတာသည္ မနီးမေဝးျဖစ္သျဖင့္ ဘူတာသို႔ေရာက္ ရန္ အခ်ိန္မၾကာျမင့္ေခ်။ စိုးလြင္ႏွင့္ ႏုႏုရီတို႔သည္ မိမိတို႔၏နယ္ၿမိဳ႕ အသီး သီးမွ မႏၱေလးတကၠသိုလ္သို႔ လာ ေရာက္ေက်ာင္းတက္ရင္းျဖင့္ ထို အမိတကၠသိုလ္ႀကီး၌ပင္ ဆံုစည္းခဲ့ ၾကၿပီး ဖူးစာဆံုခဲ့ၾကေလသည္။ေက်ာင္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ စိုးလြင္ သည္ သူ၏ဇာတိၿမိဳ႕ရွိ ႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ အငယ္တန္းစာေရးရာထူးျဖင့္ အလုပ္ရခဲ့ေလသည္။
ႏုႏုရီ၏ မိဘ မ်ားမွာ ကုန္သည္မ်ားျဖစ္ၾက သျဖင့္ သူမ အေနျဖင့္ မိဘမ်ား၏လုပ္ငန္း ကိုသာ ဝိုင္းကူလုပ္ကိုင္ရင္း ျဖင့္ အစိုးရဝန္ ထမ္းအလုပ္အား မလုပ္ ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ သူမ သည္မဂၤလာပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ တြင္မိဘမ်ား၊ အစ္ကိုႏွင့္ အစ္မမ်ား ႏွင့္ခြဲခြာ၍ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူ စိုးလြင္၏ ဇာတိၿမိဳ႕သို႔ လိုက္ပါလာရေလေတာ့ သည္။
ရထားသည္ ဘူတာမွ ဥဩဆြဲ၍ ထြက္ခြာလာ၏။ စိုးလြင္သည္ သူ၏နံေဘးတြင္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ညႇိဳး စြာျဖင့္ လိုက္ပါလာေသာ ဇနီးျဖစ္သူ ႏုႏုရီကိုၾကည့္၍ နားလည္သေဘာ ေပါက္ဟန္ျဖင့္ မည္သည့္စကားမွ် မေျပာဘဲ ရထားျပတင္းေပါက္သို႔သာ ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ စိုးလြင္ သည္ ႏုႏုရီ၏ လက္ကေလးအား အသာအယာကိုင္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။
“ႏုႏု ေနေကာင္းရဲ႕လား”
“ေကာင္းပါတယ္ … ေမာင္ …”
“အင္း … ေမာင္သေဘာ ေပါက္ပါတယ္။ ႏုႏုရဲ႕ခံစားခ်က္ကို”
စိုးလြင္သည္ မိဘမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာ ၍ မိမိေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့ရေသာ ႏုႏုရီ၏ ခြဲခြာျခင္းဝမ္းနည္းမွတ္တမ္း ကို ဖတ္႐ႈနားလည္ကိုယ္ခ်င္းစာသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္သည္။
“ေမာင္တို႔ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ မယ့္အခ်ိန္မွာ အေဖက အခန္းထဲမွာ ငိုေနတာမို႔လား”
“အင္း …အေဖက အသံ မ ထြက္ဘဲ ငိုေနမွာေသခ်ာတယ္ ေမာင္ …”
“အေမလည္း အခုခ်ိန္ဆို ငိုေန ေလာက္ၿပီ ထင္တယ္”
“အင္း …အေမက မဂၤလာ ေဆာင္တဲ့ ညဦးပိုင္းကတည္းက မီးဖို ေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ ငိုေနတာ ေမာင္။ ေမာင္က အဲဒီအ ခ်ိန္တုန္းက ေမာင့္မိဘနဲ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြ ျပန္ဖို႔အတြက္ ဘူတာလိုက္ပို႔ေန လို႔ မသိတာ”
“ဪသာ္”
သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ စကားသံသည္ ဝမ္းနည္းမႈအခ်ိဳ႕ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနပါ သည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ ထပ္မံ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ရထားခုတ္ ေမာင္းသံႏွင့္အတူ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ ေက်ာ္လာခဲ့ေသာ ေမွာင္ႏွင့္မည္း မည္းလယ္ကြင္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ တဲငယ္ ေလးမ်ားကို ရထားျပတင္းေပါက္ မွေန၍ ေငးေမာၾကည့္ေနမိၾကသည္။ခဏအၾကာတြင္ ႏုႏုရီသည္ စိုးလြင္ ၏ ပခံုးစြန္းေပၚတြင္ ဦးေခါင္းကို ေမွးတင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ႀကိဳးစား လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ စိတ္အေတြး ထဲ၌ ေမာင္ႏွင့္အတူ သာယာၾကည္ႏူး စြာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာ ေလွ်ာက္ လွမ္းသြားၾကေတာ့မည့္ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ကမၻာအခ်ိန္မ်ားကို ေမွ်ာ္ေတြး မိရင္း သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ ၿပံဳးေယာင္သန္းလာသလိုျဖစ္လာ၏။
ေဒၚႏုႏုရီသည္ သူမ မိဘမ်ား ၏ ထိုစဥ္တုန္းကခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ တိုင္မခံစားဖူးခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအ ခ်ိန္တြင္မူ ယခင္ထက္ပိုမို၍ နက္ ႐ိႈင္းစြာ၊ စူးနစ္စြာ ခံစားတတ္လာ သည္။ ပို၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာ သည္။
အေတာင္စံုေသာ ငွက္တစ္ ေကာင္အျဖစ္ ပ်ံသန္းထြက္ခြာလာခဲ့ ေသာ မိမိသည္ ေမြးဖြားသည့္အခ်ိန္ ကာလကတည္းက ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါး ၏ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ခ်စ္ျခင္းေမတၲာကို ယခုလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထိုဇာတ္ ႐ုပ္ကို ကျပရသည့္အခန္းေရာက္မွ သာ ပိုမိုနားလည္ခံစားတတ္လာေလေတာ့သည္။ ယခုအခါတြင္ေတာ့ သူမ၏ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္သြားသည္ မွာ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္၏။သူမသည္ စိတ္ထဲမွ မငိုမိေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း နံေဘးရွိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဦးစိုးလြင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းသင္းလာခဲ့သ ျဖင့္ သူမ၏စိတ္ႏွင့္အမူအရာမ်ားကို နားလည္သေဘာေပါက္ေသာ ဦးစိုး လြင္သည္ သူမကို ၾကင္နာစြာၾကည့္ရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
“ေနာက္ထပ္ ၇ ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ အဲဒီၿမိဳ႕မွာမဂၤလာေဆာင္ ၾကဦးမွာဆိုေတာ့ သမီးေလးေနာက္ကို ငါတို႔လိုက္သြားရမွာပဲေလ။ အဲဒီအခါ က် သမီးနဲ႔ေတြ႕ရမွာပဲကြယ္။ ေနာက္ လည္း မၾကာခဏဆိုသလို သမီးဆီ ကို သြားလည္ၾကရေအာင္ေလ”
ေလးစားစြာျဖင့္
ခိုင္ၿမဲသူယ်