စီေဂ်( ေခၚ) အကြၽႏု္ပ္တို႔ Citizen Journalist အရပ္သား အလြတ္ သတင္းသမားမ်ားမွာ… အစား မေတာ္တစ္လုတ္။ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုဘိသကဲ့သို႔။ မေတာ္ တဆ၊ ပမာဒေလခ၍ ျဖစ္ေစ … သိသိႏွင့္ ျဖစ္ေစ။ အင္တာနက္မွာ စာသားျဖစ္ျဖစ္။ ဓာတ္ပံုျဖစ္ျဖစ္ ” ကလစ္” မိလွ်င္ ႀကီးစြာေသာ အႏၲရာယ္ႀကီးႏွင့္ ပတ္ပင္းတိုးႏိုင္ သည္။ ရာဇေတာဝါ (ေခၚ) မင္းေဘး မင္းဒဏ္ သင္ျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစပါက (ဝါ) အသေရဖ်က္ပါက ပုဒ္မ (၁၂၄-က) အရ ေငြဒဏ္အပါအဝင္ ေထာင္ ဒဏ္တစ္သက္တစ္ ကြၽန္းထိပင္ က်ခံ ရလိမ့္မည္။ အံမယ္ေလးေလး … ။ေၾကာက္စရာ လန္႔စရာ ၾကက္သီးျဖန္း ျဖန္းထစရာ ပုဒ္မႀကီး ပါတကား။
သို႔မို႔ေၾကာင့္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ စီေဂ်သည္ ေညာင္သီးလည္းစား ေလးသံလည္း နားေထာင္ရင္း မိမိ ေရးသား လႊင့္တင္မည့္ သတင္းမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ားကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဝဖန္သံုးသပ္ စိစစ္ေလ့ရွိ၏။ မွန္ ကန္ေပမယ့္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္း ေပမယ့္ အစိုးရကို မထိတထိကလိ သလို ျဖစ္သြားရင္ … ေတာင္ဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကြၽန္း…တဲ့။ အံမယ္ ေလး ေဟးေဟး…။ အစိုးရကို ေတာ့ မထိရဲေပါင္ဗ်ာ…။ င႐ုိ႕မဲ ေပးၿပီး ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရႀကီး မဟုတ္ေပဘူးလား။ တည္မိတဲ့ ဘုရား လင္းတပဲနားနား၊ က်ီးကန္းပဲ နားနား ဘုရားေရွ႕ ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒူးတုပ္ၿပီး လက္အုပ္ ခ်ီ ဝတ္ျပဳရမွာပဲ မဟုတ္လား။ သို႔ေပေသာ္လည္း…မိမိ သည္ စီတီဇင္ ဂ်ာနယ္လစ္(ေခၚ) အရပ္သား လြတ္လပ္ေသာ သတင္း သမားျဖစ္ရာ ျပည္သူထဲမွ ေပါက္ ဖြားလာသူ။ ျပည္သူတို႔ႏွင့္ အတူရွိ ေသာ၊ တာဝန္သိ သစၥာရွိ ျပည္သူ တစ္ေယာက္သာ မဟုတ္ေပဘူးလား။ျပည္သူတို႔၏ သတင္းဆာေလာင္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးရမည္။ ျပည္သူတို႔ အ တြက္ သတင္းမွန္မ်ားကို ျပည္သူတို႔ လက္ဝယ္ အေရာက္ပို႔ေဆာင္ ေပး အပ္ရမည္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ မသ ကာ… အေျပာအဆိုမတတ္လို႔ အစိုးရကို ပြတ္တိုက္မိလွ်င္လည္း မိမိတင္ေသာ Post ကို သက္ဆိုင္ ရာမွ ျဖဳတ္ခ်ပစ္႐ုံပ။ ကံဆိုးလွ်င္ေတာ့ ပုဒ္မ (၁၂၄-က) နဲ႔ နရသိရ္ နန္းမွာ စံျမန္းေပေရာ့။
သို႔တၿပီးကား… စီေဂ်သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ ေအာင္ ေျခစၾကာျဖန္႔ရင္း သတင္းရွာ ၏။ Friend (ေခၚ) အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြ မ်ားထံ ဆက္သြယ္၍ သတင္းအနံ႔ ခံ၏။ အင္တာနက္မွာ ေမႊေႏွာက္တူး ဆြ၏။ ထူးျခားေသာ သတင္းကားမရ။ ယခင္ေန႔မ်ားအတိုင္း ထူးမျခားနား သတင္းေတြကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ လမ္းမ်ားေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း မွ… လက္ညိဳးမ လြဲ ရွိေနၾကေသာ ကြမ္းယာဆိုင္းမ်ား၊ ပါးစပ္ေတြ ရဲပေဒါင္းခတ္ေအာင္ ကြမ္းယာဝါးေန ၾကသူမ်ား။ စည္းကမ္းမဲ့ ေထြးထုတ္ ေနၾကေသာ ကြမ္းတံေတြး ညိဳညိဳရဲရဲ မ်ားကို စီေဂ်သတိျပဳမိ၏။ “ကြမ္းစားျခင္းကို မူးယစ္ေဆးဝါး ဥပေဒထဲမယ္ ပုဒ္မခြဲ တစ္ခုအျဖစ္ ထည့္သြင္းသတ္မွတ္လိုက္ရင္ ဘယ္ လိုေနမလဲ” ဟု သူေတြးသည္။ “အိုး..ႏိုး..ႏိုး မျဖစ္ေခ်ဘူး ဟဲ့။ အဲသလို ဥပေဒနဲ႔ ကန္႔သတ္ တင္းက်ပ္လိုက္ရင္ ကြမ္းယာသည္ ေတြ၊ ကြမ္းယာပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ကုန္ သည္ေတြ၊ ကြမ္းစြဲေနၾကတဲ့ ကြမ္း သမားေတြ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ၿပီး လမ္းေပၚတက္လာၾကမွာေပါ့။ ဆိုင္း ဘုတ္ေတြမွာ (ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ကြမ္းဓေလ့ကို တားျမစ္ျခင္းေတြရပ္) ဆိုၿပီး စာလံုးနီႀကီးေတြနဲ႔ ဆႏၵေဖာ္ ထုတ္လာၾကရင္…အခက္” ဟု ေတြး ကာ စီေဂ်သည္ ပင့္သက္တ႐ႊီး ႐ႊီး မႈတ္ေနမိေတာ့သည္။ မၾကာမီ စီေဂ်သည္ လြယ္အိတ္ ထဲမွ ကြမ္းယာထုပ္ကို ထုတ္ယူ ၍…။ ကြမ္းတစ္ယာ ႏႈိက္ယူကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ပစ္သြင္းၿပီး ေနာက္ခဏ ေနလွ်င္ ပလက္ေဖာင္း ေက်ာက္ျပား ေဖြးေဖြးေပၚသို႔ ကြမ္းေသြးေတြထြီခနဲ ေထြးခ်လိုက္ေလသည္။ႏွမ္းတစ္လံုးထဲနဲ႔ေတာ့ ဆီမ ျဖစ္ဘူး။
အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္ရင္ ကိုယ္ေတြလည္း ေသာက္ရမွာေပါ့” ဟု ကေလကေခ်ေတြး ေတြးကာ ေရွ႕ သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ “အို…အနိဌာ႐ုံေတာ့ေတြ႔ၿပီ။ fb မွာတင္သင့္၊ မတင္သင့္ ျပည္သူ သိသင့္ မသိသင့္” ဟု စီေဂ်ေတြးေန သည္။ (….) ေစ်းႀကီးအနီး လမ္းေဘးေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ (၃ဝ) ခန္႔ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ သူ႔ေရွ႕ မွာ မိုးကာဖ်င္အစုတ္ကေလး ခင္း ထား၍ ထိုအေပၚမွာ ပုဆိုးစုတ္ တစ္ ခုျဖင့္မလံုမလဲ ပတ္ထားေသာ ၆ လ သားအရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ ေယာက္။ ပုဆိုးစုတ္ လြတ္ေနေသာ ေျခႏွစ္ဘက္၊ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ေတြမွာ နႏြင္းေတြ လူးထား လိုက္တာ ဝါထိန္လို႔။ “ကြၽန္မသားကေလး မေတာ္တ ဆ ေရေႏြးပူ ေလာင္သြားလို႔ ပါရွင့္။ ေဆးဝယ္စရာ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ တစ္ က်ပ္တစ္ျပား သနားၾကပါရွင့္။ က ေလးအေဖ ဆံုးသြားတာလည္း မၾကာ ေသးပါဘူး” အမ်ဳိးသမီးက ငိုသံပါေလးႏွင့္ ခခယယ ေတာင္းဆိုရွာသည္။ က ေလးေခါင္းရင္းဘက္မွာေတာ့ ငါး ဆယ္တန္ေလး သံုးေလးရြက္ ။ ရာ တန္ကေလး ႏွစ္ရြက္ေတြ႔ရ၏။ က ေလးကအိပ္လို႔။ စီေဂ်သည္ တမဟုတ္ခ်င္း သနားဂ႐ုဏာစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္လာ ကာ အိပ္ကပ္ထဲမွ က်ပ္တစ္ေထာင္ တန္ သံုးရြက္ထုတ္ယူ၍ အမ်ဳိးသမီး ကို လွမ္းေပးသည္။ “ဒီမယ္ ငါ့ညီမႀကီး။ ေဆး… ေဆး႐ုံကို အျမန္သြား။ ဟာ… ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဆး႐ုံသြားရင္ ရြာလည္ၿပီး တိုင္ပတ္သြားမွာေပါ့။ ေဆးဆိုင္ကိုသြား။ အပူေလာင္တဲ့ အနာမွာထည့္တဲ့ လိမ္းေဆးသြား ဝယ္ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ကေလးကို ေဆး ပါးပါးေလးလူးေပး။ ငါေျပာတာ မွတ္ မိတယ္ေနာ္…
” စီေဂ်က ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ၏ ေလသံမ်ဳိးျဖင့္ ၫႊန္ၾကားေန သည္ကို အမ်ိဳးသမီးက “ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ” ဟု တတြတ္တြတ္ ေရ ရြတ္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။ ” ကေန႔အဖို႔ကေတာ့ သတင္းမ ရေပမယ့္ ကုသုိလ္ေတာ့ အႀကီးႀကီး ရသြားပေဟ့” ဟု စီေဂ်က မဟာဂ႐ု ဏာရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏ ပီတိမ်ဳိးျဖင့္ တလႈိက္လႈိက္ ၾကည္ႏူးေနသည္။ ေငြ သံုးေထာင္ ကူညီခဲ့ျခင္းကို နည္းမ်ား နည္းေနသလားဟုလည္း ေတြးမိ သည္။ မတတ္ႏိုင္။ သည့္ထက္လည္း ပိုၿပီး မလွဴႏိုင္…။ ေနာက္ ၁ဝ ရက္ေလာက္ၾကာ ေသာအခါ။ စီေဂ်သည္ သူအေရာက္ အေပါက္ နည္းေသာ ရန္ကုန္ အေရွ႕ပိုင္းရွိ ေစ်းႀကီးတစ္ေစ်းအနီးသို႔ ေရာက္သြား၏။ “သနားၾကပါရွင္၊ သနားၾက ပါရွင့္၊ ကြၽန္မသားကေလး ေရေႏြးပူ မေတာ္တဆေလာင္လို႔ပါ။ ေဆးဖိုုး ဝါးခ ေဆး႐ုံစရိတ္ကေလးမ်ား စြန္႔ ႀကဲ ေတာ္မူၾကပါရွင့္…အဟင့္ ဟင့္” အသံလာရာသို႔ စီေဂ်ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ။ေထာင္းခနဲ ေဒါ ကန္မိေတာ့သည္။ “ၾကည့္စမ္း..ၾကည့္စမ္း။ ဟို တေလာက အေနာက္ပိုင္း ေစ်းနား မွာေတြ႔လို႔ ငါလက္ဖက္ရည္ အငတ္ ခံၿပီး အလွဴေငြထည့္ခဲ့တဲ့ မိန္းမနဲ႔က ေလး။ ဟိုတစ္ခါလိုပါပဲ။ ကေလးက နႏြင္းေတြနဲ႔ ဝါထိန္လို႔။ ပုဆိုးစုတ္ ကေလး ပတ္လ်က္အိပ္ေပ်ာ္လို႔။”ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အႀကံအဖန္လုပ္ ၿပီး လိမ္ညာေတာင္းရမ္းတဲ့ သတၱဝါမ ပါကလား။ ကေလးကိုကား ေဆးေတြ တိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ သိပ္ထား သလဲမသိဘူး။ ကေလးခမ်ာ သနား စရာ။” ေလာကႀကီး ေဖာက္ျပန္ ပ်က္ စီး ေနပါၿပီဗ်ဳိ႕” ဟု ေအာ္ဟစ္မိမွာ စိုးသျဖင့္ စီေဂ်သည္ ကလိန္ကက်စ္ သူေတာင္းစားမႏွင့္ ေဝးရာဆီသို႔ ကဆုန္ေပါက္၍ ေျပးၿပီတည္း။
ၾကဴးႏွစ္