ရနံ႔ေသ အတၴဳပၸတိၱနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ
သတင္း မႀကီးတဲ့ ၾကယ္၊ အလင္း မရွိတဲ့ ၾကယ္လို
ညဥ့္ယံ အလယ္
အေမွာင္ကို ခိုးယူေပါင္းသင္းၿပီး ႀကီးျပင္းရတဲ့ စေနမီးေတာက္
ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ စံပယ္မေလးရဲ႕ အမည္ကို
ခိုးဝွက္ရြတ္ဆိုေနမိတယ္ ။
ဒီဇင္ဘာကို ဖြင့္ေဖာက္ထားတဲ့ ျမဴႏွင္း အခိုးအေငြ႕နဲ႔
အလင္းမဲ့ရာ ေကာင္းကင္
ကုိယ့္အသက္ကိုယ္ ဝတ္ဆင္ထားေပမယ့္
ညရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈကို ေခြးအူသံေတြက ဆြဲဆဲြဖြင့္
က်ိန္စာသင့္ နယ္ေျမက စံပယ္မေလး လြတ္ေျမာက္ႏုိ္င္ပါ့မလား ။
မင္းလက္ေရးနဲ႔ ငါ့အမည္
မင္းစိတ္နဲ႔ ငါ့အသက္က ပါးလ်ား
ဒါဟာ စံပယ္မေလး ဝိညာဥ္လား
ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲ ရနံ႔ေတြ တဝီဝီပ်ံသန္း
ဓားနဲ႔ ပစ္ေပါက္ခံရတဲ့ နံရံလို ”အား”လို႔ ေအာ္ခြင့္မရတဲ့ကြၽန္ေတာ္
အျဖဴေရာင္ဝတ္႐ုံထဲက သံသယနဲ႔ နိဂံုးကို အစရွာမိတယ္ ။
ခ်ဥ္လာတဲ့အခါ ေထြးထုတ္ဖို႔ မေမ့သမွ်၊ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာထဲက
ကြၽန္ေတာ့္အ႐ုိးကို ထုတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အေရျပားကို ဆဲြဆုတ္ ထီးလုပ္မိုးေပး
ကြၽန္ေတာ္ေရးမွတ္ထားတဲ့
အမွားတစ္ခုကို ဖြင့္ဖတ္ၿပီး
နာက်င္စြာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းက
လူ႔အသက္ကို မ်ဳိခ်လိုက္သလို
စံပယ္မေလးေရ၊ ယဇ္ေကာင္အျဖစ္ အ႐ႈံးနဲ႔
ေတးဆိုေနေသးလား ။
သံသရာလည္နည္းတစ္မ်ဳိးက အာဟာရမျဖစ္လို႔
မင္းအနမ္းဟာ ငါ့ပင္လယ္ထဲ ရြာခ်တဲ့
ျမဴခိုးျမဴေငြ႕လို
ဆာေလာင္မႈက ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ
ရႊဲရႊဲစိုေစခဲ့တယ္ ။
ေမေမေရ …တြဲထူပါ၊ တြဲကူပါ
အလိုဆႏၵအရ ကြၽန္ေတာ္က ကိေလသာမီးေတာက္
လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ကြၽန္တစ္ေယာက္လို
စံပယ္မေလးရဲ႕ အမည္ကို ေရးျခစ္ထားၿပီးမွ
ေသမင္းမွတ္စုမွာ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ကြၽမ္းခံရတဲ့ ေကာင္ပါ ။
ေနဘုဏ္းေဝ