သူ႔ေဖေဖကသူ႔ကို ခ်ပါတီမ ေလးလို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ ခ် ပါတီခဏခဏ လုပ္စားၾကတယ္။ သူ က အဲဒါကို ႀကိဳက္တယ္။ သူက ခ်ပါ တီႀကိဳက္ေတာ့ ခ်ပါတီမေလးရယ္လုိ႔ ေခၚစရာျဖစ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အေမဟာ ဒယ္အိုးဖံုး ေပၚမွာ ဂ်ံဳလံုးကေလးကို ဖိၿပီး ပု လင္းလြတ္တစ္ခုနဲ႔ ျပားသြားေအာင္ လွိမ့္တယ္။ ဂ်ံဳလံုးကေလးက ျပား ျပားကေလးျဖစ္သြားရင္ ဒယ္အိုး ကင္းထဲကိုထည့္လိုက္ေတာ့သည္ ပင္။ မၾကာခင္မွာ ဂ်ံဳနံ႔သင္းသင္း ကေလးထြက္ေပၚလာ။ သံုးေဆာင္ ႏိုင္ပါၿပီခင္ဗ်ာ။ အေမဟာ မုန္႔ဆိုင္ က ေစ်းႀကီးတဲ့မုန္႔ေတြ ၀ယ္မေကၽြး ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခ်ပါတီလုပ္ေကၽြး ခဲ့တာ။ ကုလားပဲကို ႏူးအိေနေအာင္ ျပဳတ္ထားၿပီး ခ်ပါတီနဲ႔ တြဲဖက္စား ႏိုင္ေအာင္ မဆလာနဲ႔ ခ်က္ေပးထား တယ္။ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ ေအာက္ေမ့ ဖြယ္ အမွတ္ရခ်က္မ်ားပါပဲ။ ဒါက ဆိုင္မွာ ၀ယ္စားရင္ တစ္ခုကို ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ေပးရတာေနာ္အေမ ရာလို႔ေျပာလိုက္လွ်င္ အေမဟာ ၿပံဳး လို႔ေနသည္ပင္။ ဂ်ံဳလံုးကေလးေတြ ဟာ ဒန္အိုးေပၚမွာ အေမက လက္နဲ႔ ဖိၿပီးရင္ ပုလင္းနဲ႔လွမ့္ေလတာ။ အေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ဖို႔ ထူထူကေလး လုပ္ေပးပါလို႔ေျပာရင္ အေမဟာ ဂ်ံဳ ကို ထူထူျပားျပားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေတာ့သည္ပင္။ ဂ်ံဳျပားထူထူက ဒယ္အိုးထဲမွာ က်က္လို႔လာ။ ကၽြန္ေတာ္ က ဂ်ံဳႀကိဳက္တယ္အေမရဲ႕လို႔ေျပာေတာ့ ႀကိဳက္ရင္ စားပါေတာ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ဘ၀က စာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲမွာ ဒီလိုဖတ္ရတာ စာေရးဆရာႀကီး မဟာေဆြရဲ႕သမီး စာေရးဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးဟာ ခ် ပါတီမေလးလို႔ ငယ္စဥ္က အေခၚခံရတာ။ ဒီလိုရွိတယ္ဗ်ာ။ ဒါဟာ စာေရးဆရာေတြ သူတို႔မိသားစုေတြ ႀကံဳေတြ႕ၾကရတာ ေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဂ်ံဳနဲ႔လုပ္တဲ့မုန္႔ ဆိုတာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အစားအစာတစ္ခုပါပဲ။ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲ မွာ ဒယ္အိုးကင္းထဲက ဆယ္ယူလိုက္တဲ့ ခ်ပါတီဟာ ပူေႏြးလို႔ေနတာ။
ေနမ်ိဳး
– ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦးသို႔