တစ္ခါက ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာက ရဲ႕ ဇာတ္ဝင္ခန္း ပစၥည္း”အတု” ေခတ္ကို ေတြးမိရင္ အတု ပစၥည္းမ်ားလုပ္တဲ့ သ႐ုပ္ ေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကမၻာ ေက်ာ္ ေငြလႈိင္ကို လြမ္း မိတယ္။ နာမည္ကို ကမၻာ ေက်ာ္ေငြလႈိင္လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ ထားေပမယ့္ သူအရပ္ကပု တယ္။ ကိုယ္လံုးကလည္း ခပ္ ေသးေသး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူး ဥာဏ္ကေတာ့ ႀကီး တယ္လို႔ ေျပာရ မွာပဲျဖစ္တယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ ရင္ လည္း ဟာသလည္း သ႐ုပ္ ေဆာင္ သလို ႀကံဳရာက်ပန္း ဇာတ္႐ုပ္မ်ဳိး လည္း သ႐ုပ္ေဆာင္သူ ျဖစ္တယ္။ ပင္ကိုက ဟာသဥာဏ္ ရွိတယ္။ အင္မတန္ခင္မင္ဖို႔ ေကာင္း သူျဖစ္ ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါ ႐ုပ္ ရွင္ အျဖဴအမည္းေခတ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ဝင္ တုတ္၊ ဓား၊ ေသနတ္မွအစ၊ ထုိင္ခံုအတု၊ စားပဲြခံုအတု၊ ပုလင္း အတုစတဲ့ လိုအပ္တဲ့ ဇာတ္ဝင္ ပစၥည္းမ်ားအပ္ရင္ ကမၻာေက်ာ္ ေငြလႈိင္ကိုအပ္ပါက ပစၥည္းအစစ္နဲ႔ မျခား ပံုစံတူလုပ္ေပးႏုိင္သူျဖစ္တယ္။ အဲဒီဇာတ္ဝင္ခန္း ပစၥည္းအတုေတြ ဟာ ဇာတ္လမ္းအရ ဖ်က္ဆီးပစ္ရ မယ့္ ပစၥည္းမ်ားပဲျဖစ္ တယ္။ အဲဒီ ေခတ္က လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၊ စား ေသာက္ဆိုင္ေတြကေခါက္ ကုလား ထုိင္မ်ားပဲျဖစ္တယ္။ အုတ္ခဲ ဆိုရင္ လည္း အစစ္၊ အုတ္ခဲနဲ႔အတု အုတ္ခဲ ခဲြမရေအာင္တူတာမို႔ ဇာတ္လမ္း အရ ႐ုိက္ကူးမယ့္ တုတ္၊ ကုလားထုိင္၊ ေခြးေခ်းမွအစဇာတ္ကား မ႐ုိက္ကူး ခင္မွာ အမွတ္အသားျပဳရ တယ္။ ဘာ လို႔လဲဆိုေတာ့ အခုေခတ္ လို အခ်ိန္ အဆဘရိတ္နဲ႔ ႐ုိက္စရာ မလိုဘူး။ ေဒါသတႀကီး အက္ရွင္ အမူအရာကို အျပည့္အဝလုပ္ခြင့္ရွိခဲ့ ၾကတယ္။
ၾကည့္႐ႈဖူးခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္း ႐ုိက္ ကြင္းမွာ မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ လူဆိုးေတြ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ ဆုိင္မွာအဆင္မေျပမႈနဲ႔ ထိုးႀကိတ္ ၾကရာမွေက်ာ္ဟိန္းက သြက္လက္ လ်င္ျမန္မႈနဲ႔ အသာစီး ရေနစဥ္ လူဆိုးတစ္ ေယာက္က ေခါက္ကုလား ထုိင္တစ္လံုးကို ဆြဲယူၿပီး တအား ႐ုိက္ခ်လိုက္ တယ္။ ကုလားထုိင္လည္း က်ဳိးပဲ့ပ်က္ စီးသြားသလို ေက်ာ္ဟိန္း လဲက်သြားတယ္။ လူဆိုးေတြ ဆုိင္ထဲ မွထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းကိုလည္း ေခါင္းက ေသြးမ်ားစီးက်ပံုကို ႐ုိက္ကူးျပသၿပီး ”ကတ္” ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ ကလက္က ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ ကင္မရာ ၾကားမွာ ခြပ္ခနဲဝင္႐ုိက္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္ ဟိန္းလဲေနရာမွ ထလာတယ္။ ဒီလုိပဲ အုတ္ခဲနဲ႔ ဆုိရင္လည္း ေခါင္းကို အုတ္ခဲနဲ႔ ကိုင္ထုလိုက္တယ္။ အုတ္ခဲ က က်ဳိးေၾကသြားတယ္။ အ႐ုိက္ခံရသူ ေခါင္းလည္း ေသြးေတြနဲ႔ လဲက်ပံုမ်ဳိး ႐ိုက္ကူးတယ္။ စားပဲြအတုဆုိရင္ လည္း အိမ္ထဲမွာ ျပႆနာတက္ၿပီး ထိုးႀကိတ္ရင္း လူက စားပြဲခံုေပၚ အရွိန္နဲ႔ ပစ္လဲက်လို႔ စားပဲြခံုအလယ္ မွ က်ဳိးက်ပ်က္စီးသြားပံု။ အဲဒီလို သဘာဝယုတိၱမ်ဳိးနဲ႔ ပသာဒအရျမင္ ေတြ႕ၾကည့္႐ႈရမႈမ်ဳိးဟာ ခံစားရမႈ ျပည့္ဝေစျခင္းပဲျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ တယ္။ ဒီလိုအတုပစၥည္းနဲ႔ ဇာတ္လမ္း ကို ျပဳလုပ္အသက္သြင္းမႈ ေတြဟာ ေဟာလိဝုဒ္ဇာတ္ကားေတြ ေတာင္ ဒီေန႔အထိ အတုပစၥည္းဆက္တင္ ေတြနဲ႔ ကမၻာႀကီးကို ျပဳစားႏုိင္ခဲ့ၾက တာျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကနဲ႔ ဗီဒီယိုေလာကတို႔ ဟာ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း လုပ္ၾကေလ့ ရွိ ေတာ့ စရိတ္သက္သာေအာင္ ေလွ်ာ့ ရင္းေလွ်ာ့ရင္း အရစ္ေခ်ာင္ၿပီး ပံုစံ ပ်က္လာၾကတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တုတ္အတု မဟုတ္ဘဲ အစစ္နဲ႔ ႐ုိက္မယ္ဆိုရင္ ႐ိုက္သူက အခ်ိန္အဆ၊ ဘရိတ္နဲ႔ ႐ုိက္တယ္ဆိုေပမယ့္ မေတာ္လို႔ အခ်ိန္အဆနဲ႔ ေက်ာ္လာရင္ ခံရသူ ဘက္က ကြဲၿပဲသြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္ရွိေန တာမို႔ ထိဟန္ေဆာင္ၿပီး ႀကိဳတင္လဲ က်တဲ့အမူအရာနဲ႔ တကယ္ထိၿပီးမွ နာက်င္စြာခံစားဟန္ လဲက်တဲ့ အမူ အရာ။ ဘယ္လိုမွ မတူႏုိင္သလို ပရိသတ္ၾကည့္႐ႈခံစားရမႈအျမင္ရဲ႕ သဘာဝယုတိၱျဖစ္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္ပံု သ ဘာဝက်မႈ၊ ပသာဒအျမင္ခံစားရမႈရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကြာျခားပါတယ္။ ဟုတ္ တယ္ေလ။အခ်ိန္အဆျပဳၿပီး ဘရိတ္နဲ႔ ထိုးတဲ့ လက္သီးေတာင္မွ မၾကာခဏ ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး တကယ္ထိခိုက္မႈ ေတြ ရွိေနၾကတာပဲေလ။ အထိုးခံရ မယ့္၊ အ႐ုိက္ခံရမယ့္ ဇာတ္ပို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မထိခိုက္ ေအာင္ ႀကိဳတင္တိမ္းျခင္း၊ ေရွာင္ျခင္း တို႔ သိျမင္ျခင္းက အဲဒီဇာတ္ဝင္ခန္းရဲ႕ အရသာကို ပ်က္ေစျခင္းပါပဲ။ အခု ေျပာေနတာေတြဟာ ဖုိက္တင္ဇာတ္ ကားမ်ားအတြက္ ဇာတ္ဝင္ပစၥည္း အတုေခတ္ေပ်ာက္ေနျခင္းရဲ႕ သဘာ ဝ မက်မႈနဲ႔ ပသာဒအျမင္ခံစား ေစမႈ အတြက္ မျပဳစားႏုိင္ျခင္းမ်ားပဲျဖစ္ တယ္။
အႏုပညာဆုိတာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ပဲျဖစ္ေစ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားပဲျဖစ္ေစ ပရိသတ္ကို ျပဳစားနည္းေတြပါရပါတယ္။ ဝတၳဳ က စာအေရးအသားနဲ႔ ပရိသတ္ကို စိတ္ဝင္တစားျဖစ္ေစေအာင္ ဆဲြငင္ ျပဳစားျခင္းပဲ။ သီခ်င္းက သီဆုိသူရဲ႕ အသံ၊ ဟန္၊ တကယ္နစ္ဝင္ခံစားမႈ ဌာန္တို႔နဲ႔ သ႐ုပ္ေပၚေစၿပီး ျပဳစား ရတာျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဗီဒီယိုတို႔ မွာ ဝတၳဳလိုမ်ဳိး အခန္းစဥ္ အခ်ိတ္ အဆက္နဲ႔စကားလံုးတုိ႔ရဲ႕ အသံ၊ ဟန္၊ ဌာန္သံုးပါးနဲ႔ အမူအရာ သ႐ုပ္ သကန္တို႔နဲ႔ ျပဳစားရတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာရဦးမယ္။ ဟိုးတုန္း က အႏုပညာအေပၚ ဝါသနာပါၿပီး ခံစားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ ရွင္ကုမၸဏီေထာင္တယ္။ ကုမၸဏီက ႐ုိက္ကူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းဟာ ဘယ္လို ဇာတ္လမ္းအမ်ဳိးအစားဆိုတာ တျခားကုမၸဏီကမသိေအာင္၊ ကိုယ္ပိုင္႐ုပ္ရွင္ၿခံေတြ ထူ ေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္႐ုိက္ကူးေရးစက္ အဖြဲ႕၊ ကိုယ္ပိုင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ေမြးထုတ္႐ုိက္ကူးၾကတယ္။ ေနာက္ အခုေခတ္လုိ ဟာသဇာတ္ ကား တစ္ကား ၾကည့္႐ႈသူမ်ားရင္ ေနာက္ ကုမၸဏီေတြက ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ် သလို၊ ဟာသဇာတ္ကားေတြ ႐ုိက္ကူး ၾကတာမ်ဳိးလို ဟိုေခတ္က မရွိဘူး။ စြန္႔ဦးတီထြင္ျခင္း ဆိုသလို ထူးျခားမႈ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကို ရွာႀကံၿပီး ကုမၸဏီရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ သူမ်ား ေနာက္ လိုက္မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ ၾကဥ္ၾက တယ္။ ေျပာရရင္ ကိုယ္ ပိုင္တီထြင္မႈ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆရွိ သူေတြ ျဖစ္ တယ္။
အခုေခတ္ ႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ ဗီဒီ ယိုေလာကမွာ ဝါသနာအေျခခံမႈနည္း ၾကတယ္။ စီးပြားေရးေစ်းကြက္မ်က္ ႏွာစာ လာဖြင့္ၾကသူမ်ားတယ္။ အဲဒါ ေၾကာင့္ ဟိုးတုန္းကလို ကုိယ္ပိုင္႐ုပ္ ရွင္ၿခံမ်ဳိးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ေစ်းကြက္ဝင္မင္းသား အားကိုးရျခင္းကလည္း အႏုပညာ အေပၚ ဝါသနာအေျခခံနဲ႔ ထုတ္ လုပ္ေရးဂုဏ္သိကၡာ အေရးထက္၊ အက်ဳိးအျမတ္ရေရး အဓိကေၾကာင့္ ေစ်းကြက္ဝင္ မင္းသားေခတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ ျမန္မာ့႐ုပ္ ရွင္နဲ႔ ဗီဒီယုိေလာကမွာ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးခ်စ္တာမွ အခ်စ္လို႔သံ ေယာဇဥ္လို႔ပဲ သိေနၾကေတာ့၊ ခ်စ္ ႀကိဳက္ကြဲညား ႐ုိးအီတဲ့ ဇာတ္ကားေတြ အထပ္ထပ္အခါခါ ျဖစ္ေနၾကတာ ေပါ့။ ဟိုးတုန္းက ေအာင္မဂၤလာ ႐ုပ္ရွင္ဆိုရင္ ရာဇဝင္နဲ႔ ဘုရားသမုိင္း ေတြပဲ ႐ုိက္ကူးေလ့ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က စြန္႔စားမႈေတြ ႐ုိက္ကူးတယ္။ တခ်ဳိ႕ က ဟာသဇာတ္ကား ႐ုိက္ကူးတယ္။ တခ်ဳိ႕က လူမႈဘဝျဖစ္ပ်က္စဥ္တို႔ကို ႐ုိက္ကူးတယ္။ ဒါ႐ုိက္တာရဲ႕ ကြၽမ္း က်င္ရာကို ႐ုိက္ကူးၾကတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒါ႐ုိက္တာ ေခတ္။ ဒါ႐ုိက္တာကို ယံုၾကည္ရမႈနဲ႔ ပရိသတ္က ၾကည့္ၾကတယ္။ အခု ေတာ့ မင္းသားဘယ္သူလဲေလ့လာၿပီး ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္႐ႈၾကတာမုိ႔၊ ဗုဒၶေခတ္ရဲ႕ ေကာသလမင္းႀကီးက ဘာေၾကာင့္ မ်ား အိပ္မက္ေတြမက္ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ေတြးၾကည့္မိပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ။
ေအာင္ဟိဏ္း (က်ဳိက္ေထာ္)