၀တၳဳတိုေရးခ်င္စိတ္ ဘယ္တုန္း က စေပၚခဲ့တယ္ဆိုတာကို ခုခ်ိန္မွာ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ပါ။ ၀တၳဳတိုေတြ စတင္ဖတ္႐ႈတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀၊ ၁၁ ႏွစ္သားေလာက္မွာပါ။ အေစာဆံုးဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တတၳဳတိုတခ်ဳိ႕ ကိုေတာ့ ခုထက္ထိ ေရးေတးေတး မွတ္မိေနတယ္။ ”ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္ သိန္း”ေရးတဲ့ ”ပုေဗၺစထင္ရဲ႕ေနာ္”၊ ”ၪဏ”ေရးတဲ့ ”ပီယေဆး”၊ ”ေအာင္ လင္း”ေရးတဲ့ ”မိန္းမဆန္လြန္းတဲ့ ေယာက်္ား”ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုကေလး ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ဦးဆရာ စာေပအႏုပညာလက္ရာမ်ားလို႔ ေတာင္ ဆုိႏုိင္တယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္၀တၳဳကို မေရး ခင္ ၀တၳဳတိုေတြ ဖတ္႐ႈခဲ့သမွ်ကို မွန္း ၾကည့္ရင္ ပုဒ္ေရ ၃၀၀ ေအာက္ မ ေလ်ာ့ႏုိင္ဘူးလို႔ထင္မိတယ္။ အထက္ တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ေရာက္ ေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြကို လမ္းလွမ္းမီသမွ် ေလွ်ာက္ဖတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ကံ ေကာင္းေထာက္မပံုက ကိုယ္စဖတ္ တဲ့ အဂၤလိပ္၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ စာ ေရးဆရာႀကီး ”ဆမၼားဆက္မြမ္”ရဲ႕ လက္ရာေတြက ထိပ္ဆံုးကပါေန တယ္။
”မြမ္”ရဲ႕ လက္ရာေတြကိုဖတ္ ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္၀တၳဳတို အတတ္ ပညာေရႊတြင္းႀကီး ဖင္ခုထုိင္ေနမွန္း သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်မွ ”မြမ္”ဟာ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ သင့္တဲ့ ၀တၳဳတိုဂု႐ုႀကီးတစ္ပါးဆိုတာ သိလာရတယ္။ ျပင္သစ္ဆရာ ”ေမာ ပတ္ဆြန္း”ဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုနည္းျပပါေမာက္ၡႀကီးပါပဲ။ သည္ကေန႔အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ”ေမာပတ္ဆြန္း”ထက္ပိုၿပီး ႀကိဳက္ရမယ့္၀တၳဳတိုဆရာ မေတြ႕ရ ေသးပါဘူး။ အဲသည္ျပင္သစ္ႀကီးဟာ ”ဆစ္ဖလစ္”ေရာဂါပိုး ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္လို႔ ႐ူးၿပီးေသသြားေပတဲ့။ လူ႔ သဘာ၀လူ႔စ႐ုိက္ကို ၀တၳဳတိုေတြနဲ႔ မီးေမာင္းထိုးျပတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အထိန္လင္းအေတာက္ပဆံုးလို႔ ကၽြန္ ေတာ္မွတ္ယူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထားကဲြလဲြၾကမယ္ဆုိရင္ လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေလညာက အေနသာႀကီးပါခင္ဗ်။
”ၾကဴးႏွစ္ …မင္းဟာ ျပည္ပ အားကိုး ပုဆိန္႐ုိး အမ်ဳိးသားသစၥာ ေဖာက္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ ထက္ျမက္မႈမရွိတဲ့ေကာင္”လို႔ ျပင္း ျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ခ်င္လည္း ေ၀ ဖန္ပါ ကၽြန္ေတာ္စကားမဆို၊ ရန္မလို ပါဘူး။ စဥ္းစားေလ့လာၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာေပအစဥ္အလာ မွာ ၀တၳဳတိုဆုိတဲ့ စာေပပံုသဏၭာန္ ေရွးကတည္းက မရွိခဲ့ပါဘူး။ ငါးရာ့ ငါးဆယ္ဆိုတာ ကုလားျပည္က ၀င္ လာတဲ့ ဗုဒၶ၀င္လိုလုိ၊ ထိုးဇာတ္လိုလို မသဲကြဲတဲ့ပံုျပင္ေတြပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ အင္း၀ေခတ္ မွာ ျမန္မာစာေပထြန္းကားခဲ့ေပတဲ့။ ၀တၳဳတိုဆိုတာ အစအနေတာင္ မရွိ ေသးပါဘူး။
အေနာက္တုိင္းစာေပ ထြန္းကားဖြံ႕ၿဖိဳးမႈက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထက္အမ်ားႀကီးေစာပါတယ္။ ဥပမာ …အဂၤလိပ္စာဆုိ ”ေခ်ာဆာ” က လကၤာသြားနဲ႔ ေရးတဲ့ ”ကင္တာဘာ ရီဇာတ္လမ္းမ်ား”The Canterbury Tales စာအုပ္ဆုိရင္ စကားေျပျပန္ လုိက္တဲ့အခါမယ္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ႀကီးတစ္အုပ္လို ျဖစ္လာတယ္။ အဲ သည္လက္ရာဟာ ၁၄ ရာစုကတည္း က ေပၚထြက္ေနၿပီဆိုတာ သတိျပဳပါ။ သည္ေတာ့ ၂၀ ရာစုထဲ၀င္လာတဲ့ အခါမွာ ျမန္မာစာေရးဆရာအခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့၀တတၳဳ တုိ တခ်ဳိ႕ကို ျမန္မာမႈျပဳၿပီး ‘ျမန္မာ ၀တၳဳတို’အျဖစ္ သေႏၶတည္ ေမြးဖြား ယူၾကရပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အ ေနာက္တုိင္းစာေပအႏုပညာအခက္ အလက္တစ္ခုကို ႏုိ႔သက္ခံစို႔ခဲ့တာပါ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲသလို ၀န္ ခံရလို႔ မရွက္ပါဘူး
” ကမၻာ့အႏုပညာ သစ္ပင္ႀကီးက အသီးအပြင့္ေတြကို ဘယ္သူမဆို ခူးဆြတ္စားသံုးခြင့္ရွိ တယ္တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ ”ေခ်ာ္လဲေရာ မထိုင္ခ်င္ဘူး။ အတုယူတယ္။ ပံုတူ ကူးတယ္။ ဆင့္ပြားခံစားတယ္။ ဘာ ညာနဲ႔ ခပ္တည္တည္ႀကီး လူတတ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ခိုးရင္ ခုိးတယ္။ Copy လုပ္လို႔ လုပ္တယ္ေပါ့။ မွန္ တာေျပာသစၥာတဲ့။ မိဘရင္းမွန္ရင္ ကိုယ့္ေသြးက ျဖစ္တဲ့ သားရင္း သမီးရင္းကို ပိုခ်စ္ ေပမေပါ့။ ေမြးစားသားသမီးဆိုတာက ကြက္လပ္ျဖည့္ အစားထိုးတာမ်ဳိးပါ။ (အင္းေလ …)ၾကာလာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြ ေမြးစားလိုက္တဲ့ ၀တတၳဳတိုဆုိတာက ”ျမန္မာ၀တတၳဳတို”ဆုိၿပီးေတာ့ေတာင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆုိၿပီး ထုတ္ခဲ့ဖူး တဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့ၿပီကိုး။ (ေအာင္မယ္ ..) ဘာမဟုတ္ညာ မဟုတ္ …ကေျမာက္ကေခ်ာက္ ၾကဴးႏွစ္ဆိုတဲ့ ကေလာင္႐ူးကေလာင္ မူးရဲ႕ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေတာင္ ဂ်ပန္ ဘာသာနဲ႔ ျပန္ဆုိၾကေသးသဗ်။ အဲသဟာနဲ႔ နဂိုကမွ ဘ၀င္ေလ ဟပ္ေနတဲ့ ၾကဴးႏွစ္ဟာ ေျခဖ်ား ေထာက္၊ ေခါင္းေမာ့မာနႀကီးလာခဲ့ပါ တယ္။ အေရးထဲ ျမင္းကိုခ်ဳိ (ဂ်ဳိ) တပ္ ေပးသလို ျဖစ္လိုက္တာက ၾကဴးႏွစ္ ဟာ အမ်ဳိးသားစာေပဆုအျဖစ္ ၀တၳဳ တိုေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ဆုရလိုက္ တယ္။ သည္မွာတင္ ၾကဴးႏွစ္ဟာ ”၀တၳဳတိုမွာ ငါဆရာ …၀တၳဳတို မွာ ငါဆရာ”ဆိုၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနေတာ့တယ္။ အစိုး ရိမ္ႀကီးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားေၾကာင့္ ၾကဴး ႏွစ္ကို ရြာသာႀကီးေဆး႐ုံ၀ုိင္းပို႔ၾက မလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ မိတ္ဆက္တဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ က ”အဲ့ေကာင္ကို ပစ္ထားလိုက္ၾက ကြာ။ သူ႔ဟာသူ ႐ူးၿပီးေသခ်င္လည္း ေသ၊ ႐ူးၿပီးမေသလည္း မူးၿပီးေသမယ့္ အေကာင္”လို႔ သတိေပးလိုက္မွ ၾကဴး ႏွစ္လည္း အ႐ူးေထာင္နန္းစံရမယ့္ ေဘးက သီသီကေလး လြတ္ခဲ့ပါ တယ္။ အခုေတာ့ ၾကဴးႏွစ္ဘ၀င္ေလ ဟပ္ေအာက္ေျခမလြတ္ေတာ့ပါဘူး။
”၀တၳဳတိုမွာ …ငါဆရာ”ဆိုတဲ့အ႐ူး ေဆာင္ပုဒ္ကိုလည္း ေခ်ာင္ထဲထိုး ထားလိုက္ပါၿပီ။ ၾကဴးႏွစ္ကို ေခ်ခၽြတ္ဆံုးမလိုက္ သူကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္အေမရိကန္ စာေရးဆရာႀကီး Norman Mailer ”ေနာ္မန္ေမလာ”ပါ။ ကုလားျဖဴစာ တတ္ေပတတ္မ်ားကေတာ့ ေနာ္မန္ ေမလာကို ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ ၾကဴးႏွစ္ ကလည္း အဲသည္ အေမရိကန္ႀကီးရဲ႕ စာအုပ္အခ်ဳိ႕ကို ျမည္းၾကည့္ရာက ကုလားျဖဴစာေပကို အထင္ႀကီးတတ္ တဲ့ ျပည္ပအားကိုးပုဆိန္႐ုိးပီပီ။ ေနာ္ မန္ေမလာကို ဆည္းကပ္ဆရာ တင္ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ၀တတၳဳတိုကေလးတစ္ ပုဒ္ကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်။ ေမလာက သူ႔၀တၳဳကေလးကို It လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။ သ တင္းအဆက္အသြယ္နည္းပညာကို အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ ”အိုင္တီ”နဲ႔ ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္။It ဆုိတာ ကိုၾကည့္ၿပီး (၎၊ လည္းေကာင္း)လို႔ လည္း အရမ္းဘာသာမျပန္လုိက္ေလ နဲ႔။ အႀကီးအက်ယ္လြဲသြားမယ္။ ၀တတၳဳ နာမည္ It ဆိုတာကို It အတုိင္းပဲ ထားလိုက္။ ဒါမွမဟုတ္ေခါင္းစဥ္ ေအာက္က ၀တတၳဳစာသားကို ဖတ္ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္သလို အဓိပၸာယ္ ေကာက္လုိက္ေပေတာ့ဗ်ား။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ သြပ္ဆူးႀကိဳး အဆီးအတားမ်ားကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္ လႊားရင္း ေရွ႕သို႔ခ်ီတက္ေနၾကစဥ္၊ စက္ေသနတ္ပစ္ခတ္သံေပၚထြက္ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္း ကို ေျမျပင္ေပၚမွာ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရ သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ သည္။
”ဘုရားသခင္ …ငါေတာ့ ေသၿပီဟဲ့”ဟု ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္း က ေျပာသည္။ သည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္လံုးႀကီးလည္း ပစ္လဲက်သြား ေတာ့သည္။ အဲသည္၀တၳဳတိုကေလးကို (၁၉၃၉) ခုႏွစ္ကတည္းက ေရးခဲ့တာ ပါ။ ၾကဴးႏွစ္ရဲ႕ မိဘေတြေတာင္ သမီး ရည္းစားမျဖစ္ၾကေသးပါဘူး။ ကၽြန္ ေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္ ေျမာက္တဲ့ ၀တၳဳတိုဆရာ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား ။ ။
ၾကဴးနွစ္