ဇူလိုင္ ၁၁ရက္ေန႔ ဆုိရင္ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ အကယ္ဒမီ ေဒြးကြယ္လြန္တာ ၁ဝႏွစ္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ ပါတယ္။ ေဒြး ကြယ္လြန္ျခင္း ၁ဝႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ေဒြးရဲ႕အသံုး အေဆာင္၊ အဝတ္အစား နဲ႔ ပန္းခ်ီ ကားေတြ ကို ေလလံ ပစ္ကာ ေရာင္းခ်သြားမယ့္ အမွတ္တရပြဲေလး တစ္ပြဲ ျပဳလုပ္ဖို႔ ေဒြးရဲ႕ဇနီးျဖစ္သူ မိုးမိုးက စီစဥ္ေနပါတယ္။
ေဒြးရဲ႕အမွတ္တရပြဲေလး နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မိုးမိုးက အခုလိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
“အစ္မက သူ႔ရဲ႕ပစၥည္းေလးေတြ၊ သူက်န္ခဲ့တဲ့ အက်ႌေလးေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေလးေတြ၊ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြကို လွဴပစ္မလို႔ စဥ္းစားထားတာ။ လွဴပစ္လိုက္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းတဲ့ လူလက္ထဲ မေရာက္သြားရင္ အလကားပဲေလ။ အဲဒီေတာ့ ေရာင္း ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ သူလွဴခဲ့တဲ့ ဘုရားတို႔၊ ေက်ာင္းတို႔ ကို သြားၿပီး အစ္မ အသက္ရွင္ေန သေရြ႕ထိ မပ်က္ စီးေအာင္ ျပဳျပင္ ၿပီး ထိန္းသိမ္းလို႔ရေအာင္ လုပ္လိုက္မယ္။ ဒါဆိုရင္ အမွတ္တရ ျဖစ္သြားမယ္။ တန္ဖိုးထားတဲ့လူ လက္ထဲလည္း ေရာက္သြားမယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္သေလာက္ေလး လုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားတာပဲေလ။ အိမ္မွာလည္း လူက တအားနည္းတယ္။ အစ္မကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆက္ အသြယ္ကို မရွိေတာ့တာ။ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၿပီး ဆြမ္းေလးေကြၽးလိုက္မယ္။ ဒီပြဲေလးစီစဥ္ဖို႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေတာ့ စပြန္ဆာေတာင္းမယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကံအားေလ်ာ္စြာနဲ႔ Vitacap က ေက်ာ္ေဇယ်က အစ္မ ဆီ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အစ္မနဲ႔ ပြဲေလးတစ္ပြဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ အစ္ကိုရဲ႕ ပစၥည္း ေစ်းေရာင္းပြဲေလး တဲ့။ အစ္မ စိတ္ကူးထားတာနဲ႔ သူနဲ႔ စကားမေျပာဘဲ သြား တိုက္ဆိုင္တယ္ ဆိုေတာ့ အစ္မလည္း တအား ဝမ္းသာသြားတယ္။ အစ္မ တစ္ေယာက္ တည္းဆိုရင္ လုပ္ရတာ တအားေသး တယ္။ သူတို႔ အားေလးလည္း ပါလာေတာ့ သူတို႔ အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္မတို႔ စီစဥ္ ရတာ ရက္က တအားကပ္သြားတယ္။ အစ္မတို႔ စီစဥ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာမွ ဇူလိုင္ ၁၁ ရက္ လံုးဝ မရဘူး။ သူတို႔က Sakura Residence အေပၚထပ္ကို ငွားတယ္။ သူကေတာ့ ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။ သူတို႔ ေစတနာကို နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္မတို႔ ကို ထမင္းေကြၽးတဲ့ ပရိသတ္ေတြက ေအာက္ေျခလူတန္း စားေတြ၊ အလယ္အလတ္တန္း လူေတြရယ္မွာပဲ တကယ္ ရွိတာ။ အေပၚကလူ ေတြမရွိဘူးလား ဆိုေတာ့ ရွိတယ္။ ဒီလိုပြဲကို လာႏိုင္ခ်င္မွ လာႏိုင္လိမ့္မယ္။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစား ဆိုတာ နယ္ ပရိသတ္က အစ္မတို႔ အတြက္ အမာခံပဲ။ အစ္မတို႔လည္း နယ္ပရိသတ္ ကပဲ တက္ရတာေလ။ ဗီဒီယို႐ံုမွာမွ ဒီပရိသတ္က ေတာင္း ဆိုလို႔ ေဒြးဆိုတာ ျဖစ္လာတာ ဆိုေတာ့ ဒီပရိသတ္ကို ေမ့လို႔မရဘူး။ သူတို႔ကို အဓိကထားၿပီး စဥ္းစားရမယ္။ အစ္မ Sakura Residence ကို ႀကိဳက္ တယ္။ ခမ္းခမ္းနားနား ျဖစ္တယ္။ မိုးလံုေလလံု ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္မ မေရြးဘူး။ ဘာလို႔လဲဆို သူတို႔လာဖို႔ မရဲဘူး။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳး ဆိုတာ လာေနက် လူမွေလ။ ဒါအစ္မ ခြဲျခားၿပီး ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ပရိသတ္ကို လိုခ်င္တာ။ ဒါေၾကာင့္ လွည္းတန္း စင္တာနဲ႔ Myanmar Gallery နဲ႔ကိုေရြးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရက္မရဘူး။ စီစဥ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အစ္မတို႔က ပံုးေတြနဲ႔ သိမ္း ထားတာေလ။ သိမ္းလိုက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ က အစ္မသား ႀကီးလာရင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘမေညိ ေကာင္းေကာင္းေတြကို သိမ္းထားလိုက္တာ။ သားက ႀကီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔အဘေလာက္ အရပ္အေမာင္းက အဲဒီေလာက္ ျဖစ္မလာဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သိမ္းထား လည္း အစ္မ တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနၿပီးေတာ့ လူေတာင္ ေသရေသးတာပဲ၊ ဒါေဆြးသြားမွာပဲ က်ိန္းေသ တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အစ္မ အဲဒီလိုေၾကညာလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နားလည္မႈ လြဲၾကတယ္။ ေမ့သြားၿပီ ေပါ့ေနာ္။ တန္ဖိုး မထားေတာ့ ဘူးေပါ့။ အစ္မ တစ္ေယာက္တည္း တန္ဖိုးထားလို႔ မရဘူးေလ။ သူ႔မွာ ပရိသတ္ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လက္ထဲကို ထည့္ေပးရမွာ အစ္မရဲ႕တာဝန္။ တစ္သက္လံုး သိမ္းထားလို႔မွမရတာ။ ပန္းခ်ီကားေတြက ၉ကားရွိတယ္။ ဒီ ၁ဝႏွစ္လံုးလံုး မွာ ဒီပန္းခ်ီကားေတြ အကုန္လံုးကို အန္ကယ္ ဦးျမတ္ခိုင္က သူ႔ရဲ႕႐ံုးခန္းမွာ အဲကြန္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထားေပးထားတယ္။ အန္ကယ့္ကို တအားေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ အစ္မ မသိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း ပရိသတ္ နားလည္မႈ လြဲႏိုင္တယ္။ အစ္မ ကေလးေတြနဲ႔ စင္ကာပူ ကိုထြက္ သြားေတာ့ အစ္မရဲ႕အိမ္ကို ေသာ့ခတ္ခဲ့ ရတယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြ က ဖေယာင္းနဲ႔ ဆြဲတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ႐ိုး႐ိုးသာမာန္ ပန္းခ်ီ ကားေတြလို သိမ္းခဲ့လို႔မရဘူး။ ပူရင္ အရည္ေပ်ာ္ သြားႏိုင္တယ္။ တန္ဖိုးမဲ့ သြားႏိုင္တယ္။ အန္ကယ္ ဦးျမတ္ခိုင္က အကုန္ သိမ္း ေပးထားတယ္။ ဒီေန႔ထိ အန္ကယ့္ဆီမွာပဲ။ အန္ကယ့္ရဲ႕ အႀကံဥာဏ္ လည္း ေတာင္းထားတယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေတြ ကို ေလလံ ပစ္မယ္။ ယူခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ရွိၿပီး သား။ သူတို႔ကိုေတာ့ အရင္ဆံုး ေရြးခိုင္းလိုက္တယ္။ ေရာင္းၿပီးသားပစၥည္း သတ္ သတ္ ထားထားတယ္။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ ေစ်းႏႈန္းလည္း ကပ္ထားတယ္။ ေလလံတင္မယ္ေပါ့။ ၿပီးရင္ ဂ်ာကင္ေလးေတြ ရွိတယ္။ အမ်ားႀကီး လည္း မလုပ္ဘူး။ ၄ထည္ ၅ထည္ နည္းနည္း အေကာင္းစားေလးေတြပဲ။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ ေလလံမပစ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ တန္းထိုး ၿပီးေတာ့ အကုန္လံုးဝယ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းေပါ့။ ၅ေထာင္ ကေန ၃ေသာင္း ၾကားကပဲ အားလံုး ဝယ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းနဲ႔ေရာင္းမယ္။ ဘမေညိ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးရဲ႕လက္ထဲကို ေရာက္ေစ ခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒီလိုေလးစဥး္စားထားတယ္။ ရက္ေတာ့ေရြ႕ သြားတယ္။ ေနာက္ အက်ဆံုး ဇူလိုင္လ ၂ဝ ျဖစ္ပါမယ္။ ဇူလိုင္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ အစ္မအိမ္မွာ ဆြမ္းေကြၽးမယ္။ အစ္မ လုပ္ရမွာေတြက တအား အခ်ိန္ ကပ္ေနတယ္။ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ ဆံုးသြားတာလည္း ဇူလိုင္လ ၁ဝ ရက္ေန႔က်ရင္ ၁လျပည့္မယ္။ အစ္မရဲ႕ ေမြးေန႔ကလည္း ၁ဝ ရက္ေန႔ပဲ။ ၁၁ ရက္ေန႔ကိုေတာ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားက အစ္မေမြးေန႔ကို လုပ္တယ္လို႔ နားလည္ မႈလြဲမွာ စိုးတဲ့အတြက္ မႏွစ္က ျဖစ္ ခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းက ၁၁ ရက္ေန႔ မရလို႔ ၁ဝ ရက္ေန႔ လုပ္လိုက္ရတယ္။ အစ္မ ေမြးေန႔လုပ္ ခ်င္တာနဲ႔ ေရာခ်တယ္ဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕ေတြက ျမင္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနရာမရတဲ့ အတြက္ အစ္မ အိမ္မွာပဲ ဆြမ္းကပ္မယ္။ ၿပီးရင္ အစ္မတို႔ လွိဳင္သာယာ FMI နားမွာ မျပည့္စံုတဲ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းရွိ တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းအတြက္ ဦးစားေပး ၿပီး ဆြမ္းကပ္မယ္။ သကၤန္း လွဴမယ္။ ေဆး တို႔၊ ဆန္တို႔လွဴမယ္။ အဲဒါက ၁ဝ ရက္ ေန႔လွဴမွာ ပါ”လို႔ေျပာပါတယ္။
ခိုင္ေဝလြင္