သားႀကီး၊ မင္း ၁ဝႏွစ္ရွိ သြားၿပီေနာ္။ ရင္ ထဲမွာရွိေနပါတယ္ဆိုတာကို အ႐ုပ္ ေရးျပလို႔ရရင္ ေရးျပခ်င္ပါတယ္ ကြာ။ ခြဲခြာသြားတာ ၁ဝႏွစ္ဆိုေတာ့ ေမ့သူ ေတြလည္း ေမ့ကုန္မွာေပါ့။ ေမ့တတ္ သူေတြက အစကတည္းက သံေယာ ဇဥ္မရွိလုိ႔ပါ။
အစ္ကိုေတာ့ မင္းကိုလံုးဝ ေမ့လို႔မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ညီအစ္ကိုလို၊ သူငယ္ခ်င္းအရင္း အခ်ာလို ေနခဲ့လို႔ေလ။ အစ္ကိုနဲ႔ သားႀကီး ေန႔ေန႔ညည အႏုပညာ အေရးေတာ္ပံုမွာ ႐ူးသြပ္မႈေတြ အစံု၊ ဇြဲနပဲအစံုနဲ႔ ႀကီးျမတ္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
သားႀကီး၊ မင္းက အစ္ကိုဝယ္ ခ်င္တဲ့ ဝတၳဳလည္း ဝယ္ထားေပး တယ္။ အစ္ကိုဝယ္ေပးထားတဲ့ ဝတၳဳ ကိုလည္း မင္းယူ႐ိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ဇာတ္ဝင္ေတး အတြက္ ကုမၸဏီက သီခ်င္းဝယ္ေပးတာကို ေလာဘႀကီးတဲ့ အစ္ကိုက ေနာက္ တစ္ပုဒ္ ထပ္ထည့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ မင္းေငြစိုက္ၿပီး ဝယ္ေပးတယ္ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က အလုပ္ ေလာဘႀကီး ၾကတယ္။ မေပးဆပ္ဘဲ တန္ဖိုးတစ္ခုျဖစ္မလာဘူး။ ဒါကြၽန္ ေတာ့္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္တူညီ တဲ့ လက္တစ္စံုေပါ့။ အႏုပညာ အသည္းႏွလံုး တစ္စံုဆိုရင္ ပိုမွန္တာ ေပါ့။
သားႀကီး ဘယ္အရိပ္ခိုခို၊ အစ္ကို မင္းအရိပ္မွာ ရွိေနတယ္ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စိတ္ပ်က္စရာ၊ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပမႈေတြ သား ႀကီးသယ္လာရင္၊ အလုပ္ထဲ ဆြဲမ ထည့္ဖို႔ပဲ အစ္ကိုေျပာခဲ့တယ္။ မင္း မွာလည္း ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ဆိုတာကို အစ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ကအလုပ္ပဲ မဟုတ္လား။ ေဝဒနာကို မ႐ႈေစခ်င္တာ အစ္ကို႔ဆႏၵ ဆိုတာ မင္းသိခဲ့၊ လက္ခံခဲ့တယ္ေနာ္။
ဆရာမလြန္းထားထား၊ အစ္ကို၊ သားႀကီး၊ နႏၵာလိႈင္။ ၿပီးေတာ့ လြန္း ထားထား၊ အစ္ကို၊ သားႀကီး၊ အူဝဲ။ အဲဒီအတြဲေတြက RHYTHM အရမ္း က်တယ္။ အေပးအယူ အရမ္းမွ်ၾက တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ မခိုင္ႀကီးတစ္ ေယာက္ ပါဝင္လာတယ္။ အစ္ကိုတို႔ အလုပ္လုပ္ရင္ ဘာကိုမွ အေလွ်ာ့ မေပးဘူးေနာ္။ ႐ိုက္ရက္က ၁၂ရက္ အနည္းဆံုး၊ တစ္ခါတေလ ၁၅ ရက္၊ အေသအလဲ လုပ္ၾကတာ။ ဇာတ္ၫႊန္း ဆို ျမင့္ဦးဦးျမင့္နဲ႔ ေရႊသဒၵါ၊ ဒရာမာ ဇာတ္အိမ္ႀကီးႀကီးေတြ ခ်ိဳးၾကတာ ပရိသတ္ရင္ထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္ေလ။
ဇာတ္စားတ့ဲေနရာမွာ ဦးေက်ာ္ နဲ႔သားႀကီးတုိ႔ တူအရီး အစားဆံုးေပါ့။ ေတာ္႐ံုဇာတ္ဆရာလည္း မခံႏိုင္ဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္ ေသခ်ာခ်င္လုိ႔ ဆိုခဲ့ တယ္။ အသစ္ရမလား ဆိုၿပီး ဇာတ္ ဆရာအသစ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ ၾကည့္တယ္။ သားႀကီးအစားကို မခံ ႏိုင္လို႔ဆိုၿပီး စ႐ိုက္တဲ့ေန႔ မွာပဲ ဇာတ္ဆရာ လစ္သြားတယ္။
အစ္ကိုကမင္းအထာကို သိလို႔၊ ဇာတ္ကိုေၾကညက္ေအာင္ လုပ္၊ မင္းထက္ ပိုလုပ္ျပႏိုင္ေအာင္လုပ္လုိ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္အၾကာႀကီး ရင္ၾကားေစ့ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အစ္ကိုက မႀကိဳက္ဘူး၊ ျပန္႐ိုက္မယ္ ဆိုရင္ မင္းလြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မခံပါ ဘူး။ ဘာကို မႀကိဳက္တာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ တက္လာတယ္။ အစ္ကို က ေျပာႏိုင္၊ ေထာက္ျပႏိုင္မွ မင္း လက္ခံတာ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မင္းစကားလံုး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ အစ္ကို ႀကိဳသိထားတယ္။
႐ိုက္ကြင္းေပၚ အေစာဆံုး ၁ဝ နာရီ၊ ေနာက္အက်ဆံုး ၁ဝနာရီခြဲ ေရာက္တယ္။ ဇာတ္အရ မနက္ ၈ နာရီ႐ိုက္ မွျဖစ္မယ္ဆိုလည္း သားႀကီး အသင့္ပဲ။ မင္းဝီရိယအရမ္းေကာင္း တယ္။
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ပက္ပက္စက္ စက္ ခိုင္းခဲ့တယ္။ သူလည္း ပက္ပက္ စက္စက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ထိ ပက္စက္လဲ ဆိုရင္ ဇာတ္ဝင္ ခန္းတစ္ခန္းမွာေပါ့။ သူ႔ဘဝ သူေတာင္းစား နီးနီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမကို ေစာ္ကားလို႔ အျပစ္ေပးခံရ တာ။ သံုးရက္ေလာက္ အစာငတ္ၿပီး တစ္ေနရာမွာ လဲက်သြားတယ္။ အနီးနားအိမ္က အျမင္မေတာ္ လုိ႔ဆို ၿပီး (နႏၵာလိႈင္)က ဟင္းပံုထားတဲ့ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ေကြၽးေတာ့ ႐ုတ္ တရက္ ဆြဲယူလိုက္ရာက ထမင္း ပန္းကန္ ေမွာက္က်သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခကအ လို႔ မေအာ္မီ သားႀကီး က ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ ထမင္း၊ ဟင္း၊ သဲေတြေရာေနတာကို ေကာက္ စားပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒါေဒြးပဲ။
အမွန္ဆို ႐ုပ္ရွင္အရ ညာရ ေတာ့မယ္။ ထမင္းပြဲ အသစ္ျပင္၊ camera angle ေျပာင္းၿပီး ေကာက္ စားတာကို ညာ႐ိုက္ရမွာ။ ခုေတာ့ ျမန္လိုက္တဲ့ သားႀကီး ပက္ပက္စက္ စက္ကို လုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ပရိသတ္ ကလည္း အဲဒီအခန္းပီျပင္တယ္ဆို ၿပီး ခ်ီးက်ဴး ၾကတယ္။ ေျပာမဆံုး ေတာ့ဘူး။
အဲဒီဇာတ္ကားက “ေသြးမ်က္ ရည္”။ အဲဒီဇာတ္ဝင္ခန္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္တုလုပ္ရတယ္။ မႏၲေလးက ပန္းပုဆရာေတြ ဆီ အပ္တယ္။ အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္ရ တယ္။ သားႀကီးေခါင္း ေလးဘက္ ေလးတန္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးရတယ္။ ပန္းပုဆရာ သားႀကီးမ်က္ႏွာ “မို” ယူ တဲ့ေန႔က သူအေတာ့္ကို သတၱိေကာင္း တာပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာပလတ္စတာ မႈန္႔ေတြ အံုၿပီး ပံုတူကူး၊ Image ယူရတယ္။ ၁မိနစ္ခြဲခန္႔ အသက္ ေအာင့္ထားရတယ္။ ေဘးကၾကည့္ ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ နဲ႔။ ေနာက္ဆံုး တစ္ႀကိမ္တည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ သြားတယ္။ ကုန္က်စရိတ္ လည္း မ်ားတယ္။
ဇာတ္ကားတစ္ကား ႐ိုက္ၿပီးဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ အဲဒီဇာတ္ကား မွာ ေျမမ်ိဳတဲ့ အခန္းမွာလည္း သူ႔ကိုယ္သူ မၫႇာဘူး။ ဇာတ္ဝင္သီ ခ်င္းတစ္ပုဒ္သြင္းဖုိ႔၊ ကိုငွက္ႀကီး (ထူး အိမ္သင္) သီခ်င္းသြင္းဖို႔ ေတးေရး ညီညီသြင္ အေတာ္ေျပာယူ ရတယ္။ အသံသြင္းတဲ့ ဂ်ဴတီဖိုးကို မနည္းဘူး။
ဇာတ္ကား တစ္ကားလံုး ႐ိုက္ၿပီး လို႔ ၿပီးသြားေတာ့ သားႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ ဆီက ႐ုပ္တုကို အမွတ္တရ လိုခ်င္ တယ္လို႔ေျပာလာတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ အမွတ္တရ ထားခ်င္လို႔တဲ့။ ကြၽန္ ေတာ့္ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္သြား တယ္။ မထားေကာင္းဘူးလို႔ ကြၽန္ ေတာ္ ထင္မိေနတယ္။ ႀကိဳတင္ နိမိတ္ မဖတ္ေစခ်င္ဘူး။ ေျပာမထြက္တာနဲ႔ မေျပာဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ေပးလိုက္တယ္။
ေၾသာ္… ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ လား။ ခုေတာ့လည္း သားႀကီးဆိုတဲ့ ေဒြး ပန္းပု႐ုပ္ေလးပဲ က်န္ေတာ့တာ ေပါ့ေနာ္။ မင္းအဲဒီေလာက္ အျမန္ ႀကီး ငါတို႔နဲ႔ခြဲခြာ သြားလိမ့္မယ္လို႔ အစ္ကိုမထင္ခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ ၁ဝႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္သြားၿပီေနာ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့တဲ့ ႐ုပ္တုဆီ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေရာက္ပါေသးတယ္။
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အစ္ကို မင္းကို အႀကိမ္တိုင္း သတိရေနတာပါ။ ေမာ္ဒန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ တိုင္း တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္တဲ့ဆိုင္ ေနာက္က ထင္းပံုေနရာေလး ျမင္ၿပီး ပိုလုိ႔လြမ္းမိတာေပါ့ေလ။
အစ္ကို ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြကို သားႀကီးအေၾကာင္း၊ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ပံု အၿမဲေျပာျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယိုေလာကထဲမွာ မင္းရဲ႕ အႏုပညာ ပံုရိပ္ေတြ ခုထိရွိေနေသးတယ္။ ၁ဝ ႏွစ္ မက အစ္ကို႔ အသက္တည္သေရြ႕မင္း ကိုမေမ့ႏိုင္ဘူး။ ေမ့မွာမဟုတ္ ဘူး။ ေမ့လို႔လည္းမရပါဘူးသားႀကီးရာ။
အစ္ကို႔ႏွလံုးသားထဲမွာ သား ႀကီးပံုရိပ္ ထာဝရရွိေနမွာပါ။
ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ေဗဒါ