“ရဲေဘာ္ကဗ်ာလူ”ဆုိတာ ဘယ္ သူ႔ကို တင္စားရည္ၫႊန္းတာ လဲလို႔ သိခ်င္သူေတြ ရွိၾကမွာပါပဲ။ တျခားလူ ဟုတ္ပါ႐ုိးလား …။ တစ္ေလာက အသက္ ၇၈ ႏွစ္အရြယ္ မွာ ၉၆ ပါးေသာ ေရာဂါေဝဒနာနဲ႔ ဘဝတစ္ပါးသို႔ တိမ္းပါးကြယ္လြန္ ရွာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ “ၫြန္႔သစ္”ကို ရည္ၫႊန္းတာပါ။
စာေရးသူက ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြျဖစ္ေပမယ့္ “ရဲေဘာ္”လို႔ သံုးႏႈန္း ေခၚေဝၚခဲ့ပါတယ္။”ရဲေဘာ္” ဆိုတာက “ရဲရင့္တဲ့ အေဖာ္ေရာင္း ရင္း” ကို အဖ်ားဆြတ္ၿပီး “ရဲေဖာ္”လို႔ ေခၚၾကရာက “ရဲေဘာ္” ျဖစ္သြားပံု ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္ အသုိင္းအဝုိင္းအတြင္းမွာ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ရဲေဘာ္လို႔ပဲ သံုးစြဲၾကတယ္။ ဥပမာ …ရဲေဘာ္ေမာ္စီတံုး၊ ရဲ ေဘာ္စတာလင္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကြန္ျမဴနစ္ေတြထဲမွာ ေတာ့ လူနာမည္ ဖိုးေခြးကို ရဲေဘာ္ ဖိုးေခြး၊ လူနာမည္ ဖက္တီးကို ရဲေဘာ္ဖက္တီးလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာ ရွိ ခ်င္ရွိခဲ့မွာပါ။ စာေရးသူက တပ္ မေတာ္ထဲမွာ ေခတၱတာဝန္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ေတာ့၊ တပ္မေတာ္အသိုင္း အဝိုင္းမွာ ရဲေဘာ္အသံုးအႏႈန္းမတြင္ က်ယ္ဘူးဆုိတာ သတိထားမိတယ္။ ရဲေဘာ္ဆိုတာ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ တပ္သားကို ေခၚရတာျဖစ္ေပမယ့္ (ဥပမာ)ေမာင္ၾကဴးဆုိတဲ့ တပ္သား သစ္ကေလးကို ရဲေဘာ္ေမာင္ၾကဴးလို႔ မေခၚဘဲ။ ေမာင္ၾကဴးလို႔သာ ေခၚ တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့ ရာထူးႀကီးသူက တပ္သားကို “ရဲေဘာ္”လို႔ ေခၚၿပီး အမိန္႔ေပးတတ္ ပါတယ္။
သြားေလသူ ကဗ်ာဆရာ ၫြန္႔ သစ္ကေတာ့ ရဲေဘာ္ေဝါဟာရကို တတိယနာမ္စားအျဖစ္ သံုးေလ့ရွိပါ တယ္။ ဥပမာ …”အင္းစိန္က ရဲ ေဘာ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ ပန္းခ်ီ ယဥ္မင္းပိုက္တို႔၊ စိုးျမင့္လတ္တို႔၊ နီဟိန္းတို႔ေပါ့”လို႔ သံုးတာမ်ဳိး။ “ဒီက ေန႔ တုိက္ႀကီးက ရဲေဘာ္ေတြဆီ သြား စရာရွိတယ္”ဆိုတာမ်ဳိးကို ကဗ်ာ ဆရာၫြန္႔သစ္က ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၫြန္႔သစ္ပါးစပ္က ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ အေၾကာင္းေျပာတာဆို တာမ်ဳိး တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္တုန္း က ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕သစ္က လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ၫြန္႔သစ္က စာ ေရးသူကို အသက္ ၆ဝ တစ္ဝိုက္၊ မ်က္ႏွာစိမ္းသံုးေယာက္နဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ေပး ပါတယ္။ “သူတို႔က ေရႊျပည္သာက ရဲေဘာ္ေတြေပါ့”တဲ့။ စာေရးသူကို ေတာ့ သူက “ဒါက စာေရးဆရာၾကဴး ႏွစ္”လို႔ပဲ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူက “ေဟာဒါ ရဲေဘာ္ ၾကဴးႏွစ္ပဲ”လို႔သာ မိတ္ဆက္ေပးရင္ စာေရးသူက အတင္းလက္ကာၿပီး
“မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ရဲ ေဘာ္မဟုတ္ဘူး။ အရပ္သားပါ”လို႔ ကန္႔ကြက္မိမွာ အမွန္ပဲ။ ရဲေဘာ္ဆုိ တာ လက္ဝဲဝါဒီေတြရဲ႕ Comrade အဂၤလိပ္ေဝါဟာရကို ျမန္မာလို ဖလွယ္ထားတာပါ။ ေနာက္တီး ေနာက္ေတာက္စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕က မိတ္ေဆြလက္ဝဲဝါဒီေတြကို “ကလိ” ခ်င္ေတာ့ “ကြမ္းမရိတ္”လို႔ အသံ လွယ္ေခၚေဝၚၾကတယ္။ ဘယ္လိုမ ဆုိ၊ ရဲေဘာ္ဆုိတာ သူငယ္ခ်င္းတို႔၊ ေယာက္ဖတို႔လို ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္တဲ့ အေငြ႕အသက္ေတာ့ပါသား။
ၫြန္႔သစ္ဟာ စည္ပင္သာယာ ဌာနက လုပ္သက္ရင့္ဝန္ထမ္းျဖစ္ေပ မယ့္ “စားရဝါးရ”တဲ့ “ခြင္”မရွာခဲ့ပါ ဘူး။ အၿငိမ္းစားယူေတာ့ ေရႊျပည္သာ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေျမတစ္ကြက္ရၿပီး သြပ္မိုး ပ်ဥ္ေတာင္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါပါပဲ။ ဇနီးက လည္း ႐ုိးမွ ႐ုိးေအးမွေအး။ ၫြန္႔သစ္ သြားရာေနာက္လိုက္၊ ၫြန္႔သစ္ေဘး မွာထုိင္ၿပီး ၿပံဳးေနတာပဲ။ နားမွာ နား ကပ္ကေလးေတာင္ မရွိရွာပါဘူး။ ပစၥည္းမဲ့ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ဇနီး ပီသပါ ေပရဲ႕ဗ်ာ။
သားခ်ည္းသံုးေယာက္ေမြးထား ေပမယ့္ သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္ျဖစ္ မလာၾကဘဲ။ တစ္ေယာက္သာ အလုပ္နဲ႔အကိုင္နဲ႔ မိသားစုကို ဝန္းရံ ပါတယ္။ ၫြန္႔သစ္က သားေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပး ထားသလိုပါပဲ။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ကဗ်ာဆရာဘဝကို ေရြးခ်ယ္ထားေပ သကိုး။ ၫြန္႔သစ္မွာ ေငြသာမရွိတာ။ ကဗ်ာလကၤာေတြ တစ္ေပြ႕တစ္တမ္း ႀကီးသာရွိမေနတာ။ သူ႔မွာ “႐ုိးဂုဏ္” ေတာ့ အျပည့္ရွိသဗ်။
သြားေလသူ က်ဴရွင္ဆရာ လူ ထြက္။ စာေရးဆရာဘီလ်ံနာ “မင္း သစ္”က ၫြန္႔သစ္ရဲ႕ “႐ုိးဂုဏ္”ကို သေဘာက်ပံုရတယ္။ မင္းသစ္ကြယ္ လြန္ကာနီး ႏွစ္ေတြမွာ ႏြမ္းပါးလွတဲ့ ၫြန္႔သစ္ကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ “ၾကည့္”ခဲ့ပံုပါပဲ။ ဘီလ်ံနာမင္းသစ္က လည္း ပစၥည္းမဲ့လိုေနတာ။ အေပါ စားခ်ည္ထည္ရွပ္လက္တုိကေလး ဝတ္။ အလတ္စားခ်ည္ေခ်ာပုဆိုးက ေလးဝတ္ၿပီး ေနတာ။ လက္ပတ္နာရီ ေတာင္ မပတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ့ “အင္းယားလိတ္ဟိုတယ္”မွာ အေၾကြးေသာက္စားရဲတာ မင္းသစ္ပဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကပါရဲ႕ဗ်ား။
အဲသည္ ၫြန္႔သစ္နဲ႔ မင္းသစ္ (သစ္ႏွစ္သစ္)က အသက္ခ်င္းမတိမ္း မယိမ္းပဲ။ စာေရးသူက “ကိုၫြန္႔ သစ္”။ “ကိုမင္းသစ္”လို႔ပဲ ေခၚခဲ့ပါ တယ္။ တစ္မ်ဳိးစီ ခင္မင္စရာေကာင္း ၾကတဲ့ စာေပအစ္ကိုႀကီးေတြပါ။ မင္း သစ္က စားေသာက္ဆုိင္မွာ ၾကဴးႏွစ္ ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ခံုဆြဲေပး မတက္ …”လား ၾကဴးႏွစ္လာကြာ၊ ထုိင္ …ႀကိဳက္ရာမွာကြ”လို႔ လႈိက္လႈိက္ လွဲလွဲ ဧည့္ဝတ္ျပဳတတ္တယ္။ အဲ သည္တုန္းကဆုိရင္ ၾကဴးႏွစ္တို႔. .. ေခြး၊ ဘုရားပြဲေတြ႕သလိုပဗ်ာ။
ၫြန္႔သစ္ကို စာေရးသူသေဘာ က်တဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ သူ ဟာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အမႈိက္ျခင္းထဲေရာက္ေတာ့မယ့္ လက္ေရးမူေတြကို ေတြ႕ၿပီဆုိတာနဲ႔။ တခုတ္တရ ေသခ်ာသိမ္းဆည္းေတာ့ တာပဲ။ စာေရးသူရဲ႕ ႏွစ္ ၂ဝ နီးပါး ၾကာ၊ စာတိုကေလးတစ္ေစာင္ကို သူ က ဂ႐ုတစိုက္သိမ္းထားၿပီး စာေရး သူေမ့ေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ သူက ထုတ္ေပးတယ္။
အဲသည္စာတိုကေလးသာ ရည္ ရြယ္တဲ့ဆီေရာက္ရင္ စာေရးသူဟာ ရည္ရြယ္တဲ့ စာေရးဆရာနဲ႔ လက္ေဝွ႕ ပြဲ ဆင္ႏႊဲရမွာေသခ်ာတယ္။ ၫြန္႔သစ္ က ၾကားျဖတ္သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေပ လို႔။ အဲ့သည္စာေရးဆရာနဲ႔ ေနာင္ ခ်ိန္မခ်ခဲ့ရတာ။ အဲသည္စာေရးဆရာ နဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ စာေရးသူတို႔ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲဗ်ာ။
၂ဝဝ၆/၇ ေလာက္မွာ စာေရး သူစိတ္ဂနာ မၿငိမ္ျဖစ္ရာက “ကိုၫြန္႔ သစ္တို႔ အိမ္မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ သြားဦးမွ”ဆိုၿပီး ေရႊျပည္သာဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။
ၫြန္႔သစ္ကို “ကဗ်ာလူ”လု႔ိ ၫႊန္းလိုက္ရတာက သူဟာ စာေပ သမားဝါႀကီးဝါငယ္မေရြးဘဲ။ ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ ခင္မင္တတ္လို႔ပါ။ အဲသည္ ေတာ့ စာေရးသူလည္း ကဗ်ာလူရဲ႕ အိမ္ကိုသြားရတာ အားတက္ရႊင္လန္း ေနတယ္။ သူကလည္း တစ္ခါမွမလာ စဖူး၊ အလာထူးတဲ့ ၾကဴးႏွစ္ကိုေတြ႕ ရင္ လႊတ္ေပ်ာ္ၿပီး ယမကာဝိုင္း ဖန္ တီးေပးမွာ ေသခ်ာတယ္လို႔ စာေရး သူ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
ေဟာ …ၫြန္႔သစ္အိမ္ကို မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္ပါၿပီ။ ၫြန္႔သစ္ရဲ႕ သားငယ္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ “အေဖတို႔ အေမတို႔ ညမိုး ခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ၾကမွာ”လို႔ ေျပာပါ တယ္။ (ဟိုက္ …ဒုကၡ)ကိုယ့္မွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိ။ ေကာင္ကေလး မွာလည္း ေကြၽးဆရာ ေမြးစရာစီစဥ္ ႏုိင္စြမ္းရွိပံုမေပၚ။ အနီးအနားမွာ အသိမိတ္ေဆြလည္း မရွိ။ သည္ေတာ့ ၾကဴးႏွစ္လည္း ေရေသာက္ဗိုက္ ေမွာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတာပ။
ၫြန္႔သစ္တို႔ ေမာင္ႏွံက ည ၇ နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာၾကရဲ႕။ သူတို႔ကေတာ့ စားၿပီးေသာက္ၿပီးၾက ၿပီတဲ့။ ၾကဴးႏွစ္အတြက္ ရွိတာနဲ႔ပဲ ည စာတည္ခင္းေပါ့။ ဘယာေၾကာ္ႏွစ္ လံုး၊ ျငဳတ္ဆီအခ်ဥ္ရည္နဲ႔ ထမင္း ၾကမ္း။ ဆာဆာနဲ႔ ေလြးရေတာ့ အေကာင္းဆံုး ညစာတစ္နပ္ေပပဲ။ ပစၥည္းမဲ့ကဗ်ာ လူရဲ႕ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာေပါ့။
“သည္းခံလိုက္ဦး ၾကဴးႏွစ္၊ မနက္က်ေတာ့ အဝႀကိဳတ္ရမယ္”လို႔ ၫြန္႔သစ္က အားေပးပါတယ္။ မွန္ပါ တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ၾကဴးႏွစ္ ဗိုက္ကားသြားပါတယ္။ အိတ္ကပ္ လည္း ေငြ ၇ဝဝဝ ေလာက္နဲ႔ ေဖာင္း ကားသြားပါတယ္။ ကဗ်ာလူ ေမာင္ စိုးၫြန္႔ (ေခၚ) ၫြန္႔သစ္ရဲ႕ ေရႊျပည္ သာရဲေဘာ္မ်ားက ဝိုင္းဝန္းကယ္တင္ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ျခင္းပါ။ ။
(ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာလူ ၫြန္႔ သစ္ …သုိ႔)
ၾကဴးႏွစ္