တစ္ေန႔က ၿမိဳ႕နဲ႔နီးေသာ ေရတံ ခြန္ေတာင္ေပၚကို အေၾကာင္းကိစၥ ႏွင့္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ သြားေသာ ခရီး၊ ေတြ႕လိုေသာ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေတာင္ေပၚမွ ျပန္ဆင္း လာခဲ့သည္။
ေတာင္ေပၚအတက္တုန္းက ေရာက္လိုမႈေၾကာင့္ ေဘးဘီဝဲယာကို မၾကည့္ျဖစ္။ အျပန္တြင္ ၾကည့္ေလ ရာရာတို႔က သာယာလွပေနသည့္ အျပင္ ေအးၿငိမ္းဆိတ္ၿငိမ္ နားေနခ်င္ စဖြယ္ျဖစ္ေန၍ ေတာင္ဆင္းလမ္း တစ္ေနရာ၏ ကမ္းပါးယံဖဲ့တည္ ေဆာက္ထားေသာ တဲငယ္ေလးထဲကို ဝင္ခြင့္ေတာင္း၍ ဝင္ထုိင္လိုက္သည္။ သည့္အျပင္ အရိပ္အကဲၾကည့္႐ုံျဖင့္ ကိုယ္ဝင္ခဲ့ေသာ တဲငယ္ေလးက ေက်းလက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ဆုိင္အတြင္း အေဒၚႀကီးတစ္ဦး က ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ခံစကားေျပာ သည္။ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနေသာ ဦးေလးႀကီးကမူ ပက္လက္ကုလား ထုိင္ေပၚ ေက်ာမွီ၍ရွိ၏။ သူသည္ တူ႐ူ၌ရွိေသာ ေရသဖန္းပင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနသည္။ အဆုိပါ ေရသဖန္း ပင္ႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ေနေသာ တဲ၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကမ္းပါးယံ ေပၚတြင္ အျမစ္တြယ္၍ အေတာ္အ တန္သက္တမ္းရင့္ေနေသာအပင္ျဖစ္ သည္။ အသီးမ်ားလည္း ေဝဆာကာ အရြက္မ်ားၾကားထဲကလည္း တခြၽတ္ ခြၽတ္တေျဖာင္းေျဖာင္းအသံမ်ား ၾကားေန၏။ အၾကာႀကီးၾကားေနသည္ ေတာ့မဟုတ္၊ ေပၚလာလိုက္၊ ေပ်ာက္ သြားလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သည္အခ်ိန္ ပက္လက္ကုလား ထုိင္ေပၚထုိင္ေနေသာ လူႀကီးက သူ႔ လက္ထဲရွိ ေလးခြကို ဘယ္ညာအား ျဖင့္ ဆဲြကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေရသ ဖန္းပင္အုပ္ထဲသို႔ ေလာင္စာလံုးပစ္ ထည့္လုိက္သည္။ အပင္ေပၚက တေျဗာေျဗာတေသာေသာႏွင့္ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားၾကေသာ ေမ်ာက္ ႀကီးေမ်ာက္ရြယ္ေမ်ာက္ငယ္ကေလး မ်ား ေတာင္ကမ္းပါးယံမွတစ္ဆင့္ လွ်ဳိထဲကို ဝင္ေျပးသြားၾကသည္။
သည္ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ သည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ ဆက္မေသာက္ေတာ့ဘဲ သည္လူႀကီး တိရစၧာန္ေတြကို လုပ္မွလုပ္ရက္ပေလ ရယ္လို႔ေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္က ”ေလး ေလး ေမ်ာက္ေတြ သနားပါတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ချမာ သဘာဝအရ သဘာဝ အတုိင္း ေနေနၾကတာကိုး”ဟု ရင္ထဲ ရွိသည့္အတုိင္း ေျပာပစ္လိုက္သည္။
ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚက ဦးေလးႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္စိမ္း စိမ္းမ်က္ႏွာျဖင့္ၾကည့္ရင္း ခါးကိုမတ္ ကာ သူ႔လက္ထဲကေလးခြႏွင့္ေလာက္ စားလံုးကို အသင့္ျပင္ထား၍ မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ကမ္းပါးယံရွိ ေရသဖန္း ပင္ကိုၾကည့္ရင္း ”ငါ့တူကမွ မသိ ေသးတာ၊ သည္ေမ်ာက္ေတြက အေတာ္ဆိုးတာ၊ တစ္ေန႔ကလည္း ေတာင္ေပၚက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဝယ္ ထားတဲ့ ဆုိင္ကယ္အသစ္တစ္စီး၊ အဲ ဒီထဲက အႀကီးဆံုးအေကာင္က အဲဒီ ရပ္ထားတဲ့ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို လက္နဲ႔ကိုင္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးနဲ႔ ဆြဲလွဲလုိက္တာ ဆုိင္ ကယ္အသစ္ေလး ဂြၽမ္္းထိုးေမွာက္ခံု လဲပါေလေရာလားကြ”။
”ဟိုမွာ ဟိုမွာ”ဆိုၿပီး ဦးေလး ႀကီးက ေရသဖန္းပင္ခြဆံုကို လက္ ညိႇဳးထုိးျပသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမ်ာက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ေတြ႕ရ သည္။ သစ္ပင္ခြၾကားတြင္ ေနာက္ ေက်ာမွီ၍ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာ ေနေသာ လူႀကီးကို ၾကည့္ေနသည္။ ၾကည့္ေနသည္ကလည္း ေပေစာင္း ေစာင္းႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ ေျခ ေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ဖက္သစ္ ကိုင္းေပၚ ပစ္တင္ထား၍ မခုိ႔တ႐ုိ႕ လုပ္ေနျပန္သည္။
”တူေမာင္ …အဲဒီအေကာင္ ပဲ၊ သူက ဦးေဆာင္လာၿပီး ေရသဖန္း သီးခ်ိန္ ေရသဖန္း၊ ေၾသာ္ …ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္”၊ ဦးေလးႀကီးက ေျပာ လက္စစကားကိုျဖတ္၍ ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးတန္းလ်ားခံုတြင္ ထုိင္၍ေန ေသာ အေဒၚႀကီးကို ေမးေငါ့ရင္း ”ဟဲ့ …မယ္သင္ နင္ေျပာလိုက္ စမ္းဟာ၊ သေဘၤာပင္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာကိစၥ ကို”ဆိုၿပီး ဦးေလးႀကီးက တစ္ဖက္ ကမ္းပါးယံက ေရသဖန္းပင္ကိုသာ စူးစိုက္၍ၾကည့္ရင္း ေလးခြကို အဆင္ သင့္ျပန္ထားျပန္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ေဘးက အေဒၚႀကီး ေဒၚသင္က ”ဒီလိုပါ ငါ့တူေရ ..ဟိုး ဟို ငွက္ေပ်ာပင္ျမင္ရဲ႕ ဟုတ္လား၊ ငွက္ေပ်ာသီး သီးတုန္းကေပါ့။ အဲဒီ ေမ်ာက္နဲ႔ သူ႔အေဖာ္အေပါင္းေတြ တစ္အုပ္တမႀကီး ေတာင္ေပၚက ေျပးဆင္းလာၿပီး ငွက္ေပ်ာကိုင္းခုိစီး တဲ့အေကာင္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာပင္တြန္းလဲွ တဲ့သူနဲ႔။ အို …မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ ငါ့တူရယ္ ခဏအတြင္းပဲ ငွက္ေပ်ာ တစ္ခုိင္လံုးမွာရွိတဲ့ စားေကာင္းတဲ့အ သီးမွန္သမွ် ကုန္ပါေလေရာလား”။
အေဒၚႀကီးက သူ႔လက္ထဲရွိ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညိႇ၍ ဆက္ဖြာရန္ လုပ္ေနစဥ္ ”ဟိုမွာၾကည့္ ငါ့တူ”၊ သဖန္းပင္ေပၚ လက္ညိႇဳးထိုးျပေနသူ ဦးေလးႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေရသဖန္း ပင္ေပၚက ေမ်ာက္ႀကီးက ဘယ္အ ခ်ိန္က ဘယ္တုန္းက ေဆးေပါ့လိပ္ အတုိ ရထားမွန္းမသိ။ အေဒၚႀကီး ေဆးလိပ္ဖြာသလို (ေဆးလိပ္မွာ မီး မရွိ)ဟန္ပါပါ ဖြာျပေနသည္။ အေဒၚ ႀကီးက ”ကဲ …ငါ့တူ အဲဒီေမ်ာက္ ပဲ၊ ေန႔တုိင္းသူ ျပန္တယ္လို႔ကို မရွိ ဘူး။ အေဒၚတို႔ မိသားစုကိုပဲ ေႏွာင့္ ယွက္ေနတာေလ။ ဟိုတစ္ေလာက လည္း အေဒၚေခြၽးမက ေဟာဟိုနား က ေတာင္ေစာင္းေဘး ဘုန္းႀကီးေတြ သြားသြားလာလာေကာင္းေအာင္ ေလွခါးထစ္ေလးေတြ လုပ္မလို႔ ဘိ လပ္ေျမနယ္ေနတုန္း မီးဖိုေဆာင္ထဲ က ေရေႏြးအိုးဆူညံၾကားလို႔ ေရေႏြး ဝင္ငွဲ႔ေနတာ၊ အဲဒီေကာင္ …အဲဒီ ေကာင္ပဲ ေပါက္ျပားကိုင္ၿပီး ဘိလပ္ ေျမဝင္နယ္တာ ပြစေနာင္းကိုခတ္လို႔ ငါ့တူေရ၊ ဘိလပ္ေျမတစ္အိတ္ ကုန္ ပါေလေရာလား၊ အဲဒါမင္းဦးေလးက ေလးခြနဲ႔ လွမ္းပစ္ေတာ့ လူၾကား မေကာင္း သူၾကားမေကာင္း သူက စေအာ္တာ၊ သူ႔မိသားစုေတြနဲ႔ အမ်ဳိး ႏြယ္ေတြ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ လုိက္ၾကတာ၊ တစ္ေတာလံုး တစ္ ေတာင္လံုး ဝက္ဝက္ကြဲပါပဲကြယ္”။
ကြၽန္ေတာ္ေသာက္လက္စလက္ ဖက္ကို တစ္ငံုတစ္ဖြာေသာက္ေနရင္း ”ကဲကြာ ..ကဲကြာ ..” ”ဖန္း .. ဖန္း”ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔အတူ ဦးေလး ႀကီးကုလားထုိင္ေပၚကထကာ ေဒါ ႏွင့္ေမာႏွင့္ ေရသဖန္းပင္ကို ပစ္ေန ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထုိမိသား စုကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ေရွး႐ုိးလူႀကီး မ်ားအတိုင္း ေျပာဆုိပံုပြင့္လင္းသည္။ ပကတိသေဘာ႐ုိးအတုိင္း ေျပာ႐ုိး ေျပာစဥ္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးလို မိတ္ေဆြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးႏွင့္ ရွင္းျပေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ နားေထာင္ရင္း မၾကာမၾကာ ေရသဖန္းပင္ကိုသာ သူတို႔ မိသားစုအတုိင္း ၾကည့္ေနျဖစ္ သည္။
ဦးေလးႀကီး၏ ေခြၽးမျဖစ္သူက မလွမ္းမကမ္းခ်ဳိင့္ဝွမ္းက စိမ့္စမ္းေရ ကို ပလတ္စတစ္ပံုးႏွင့္ခပ္ေနသလို သားျဖစ္သူက ေတာင္ေပၚက ခ်ဳိး ခုတ္လာေသာ ထင္းကိုင္းေျခာက္မ်ား ကို မီးဖို၏ အဖီေအာက္တြင္ သြင္း ေနသည္။ အေဒၚႀကီးက ကြၽန္ေတာ္ ေပးလုိက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဖိုးျပန္ အမ္းရန္ ပိုက္ဆံအံဆဲြရွိရာ ထြက္သြား သည္။ ဦးေလးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ”ေနာက္လည္း ႀကံဳရင္ ဝင္ထုိင္ေပါ့။ ဘာမွမေသာက္လည္း စကားစျမည္ ေတြ ေျပာၾကဆုိၾကတာေပါ့ကြာ”ဆို ၿပီး ဖိတ္ေခၚသည္။ ဧည့္ဝတ္စကား ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရ သဖန္းပင္ေပၚကို ၾကည့္၍ ေျပာေန သည္သာ ျဖစ္သည္။
အေဒၚႀကီးက ”ေရာ့ငါတူ ျပန္ အမ္းေငြ၊ မင္းေလးေလးေျပာသလို ႀကံဳရင္ဝင္ေပါ့ကြယ့္”။ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ရန္ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ”ေအးပါကြယ္ ျဖည္းျဖည္းဆင္း၊ ဆုိင္ ကယ္ကို ဂီယာႀကီးနဲ႔ဆင္းကြယ့္။ ဦး ေလးက ဒီအိမ္မွာ ေမ်ာက္ေစာင့္လုပ္ ေနရတာနဲ႔ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မလုပ္ ရပါဘူးကြာ၊ ေဟာေျပာရင္းဆုိရင္း ဟိုမွာၾကည့္၊ ဟိုအေကာင္ႀကီးရဲ႕ မိသားစုေတြေလ”။
ေရသဖန္းပင္ေပၚက ကိုင္းဖ်ား ကိုင္းနားအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေမ်ာက္ေတြက တခြီးခြီးတကြကြနဲ႔ ဦး ေလးႀကီးတို႔ အိမ္ဖက္ကို ဝုိင္းၾကည့္ ေနၾကသလို ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါ တခ်ဳိ႕ ေသာေမ်ာက္ေတြက ၾကည့္ေနျပန္ သည္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံ ဟိုဘက္ အျမင့္မွာမို႔ အႏၲရာယ္မရွိေလာက္။ သူတို႔နဲ႔ ေဝးသည္ေလး။ သို႔ေသာ္ ခပ္ လန္႔လန္႔ေတာ့ျဖစ္မိသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တစ္ဖက္ေရသဖန္း ပင္ေပၚက ဦးေဆာင္ေမ်ာက္သည္ ဦးေလးႀကီးကို ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေန သလို ခြကိုင္ထားေသာ ဦးေလးႀကီး က ေရသဖန္းပင္ေပၚ မခုိ႔တ႐ုိ႕ျပန္ ၾကည့္ေနသည္က ေမ်ာက္နဲ႔လူတုိ႔၏ ပဋိပကၡျဖစ္တည္မႈအဓြန္႔ရွည္ဦးမည္ ဟု ထင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေပၚ ထုိင္ ျဖစ္လိုက္သည္။ စက္ႏႈိးသည္။ ဦးထုပ္ ေဆာင္း၍ အေတြးတစ္ခုဝင္လာသည္ ႏွင့္ ေမးျဖစ္လိုက္သည္။ ”ဦးေလးတို႔ မိသားစုက သည္ေတာင္ေပၚမွာ ဓား မဦးခ်ေနခဲ့တာၾကာၿပီေပါ့ေနာ္”။ ”မ ဟုတ္ဘူးကြယ့္ ဦးေလးတို႔ သည္ေန ရာကို နယ္ပိုင္ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးကို ေလွ်ာက္ၿပီး ေနတာ၊ ေျခာက္လပဲရွိ ေသးတာ ငါ့တူ။ ဦးေလးတို႔က ေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့ ရြာကပါ။ အဲဒီမွာ စီမံကိန္းေျမမလြတ္လို႔ သည္ေတာင္ ေပၚ ေရႊ႕လာၾကတာပါပဲ”။
ထိုအခ်ိန္ တဲ၏ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ကမ္းပါးယံေပၚရွိ သက္ရင့္သ ဖန္းပင္ေပၚက ေမ်ာက္ေတြသည္ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေတြေပၚကေန သံ ၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ေနၾကပံုက ေတာ္လဲသံ ပမာအလား။
သွ်ဳိင္းရဲဝံ့