ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးကို မေနာယမန္ဥယ်ာဥ္ေရွ႕က အရိပ္ ေကာင္းေကာင္း တစ္ေနရာမွာ ရပ္လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ရပ္တဲ့ ေနရာက ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ ”ေရကူးကန္” ေတာက္ဘက္က်က်မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဆိုင္ကယ္ ဇက္ေသာ့ခတ္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္ကေလးကို ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္မွာ ခ်ိတ္လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ဒီေနရာေရာက္ လာတာပါ။ အခ်ိန္ကေတာ့ မနက္ ၉ နာရီေလာက္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခ်ိန္ရတာကလည္း မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွ ရတာပါ။ ဒီေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ ခဲ့တာလည္း ဒီဥယ်ာဥ္သက္တမ္းနဲ႔ အမွ်ပါပဲ။
သစ္ပင္တန္းကေလးေတြနဲ႔ အလြန္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာေလးဟာ ဆိုင္ကယ္ေပ်ာက္ စံခ်ိန္တင္ထား တဲ့ ေနရာ’ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ဆိုကင္ကယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာလည္း ဆိုင္ကယ္ကို ဗဟိုရ္မွာထားၿပီး ကိုက္ ၅ဝ-၆ဝ ေလာက္အတြင္းပဲ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဆိုင္ကယ္ဇက္ေသာ့ခတ္တုန္းက ဆိုင္ကယ္ရဲ႕ ေနာက္ဘီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘီးေလနည္းေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘီးေပါက္ျပန္ၿပီလား မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဝယ္တာမၾကာေသးတဲ့ ဆိုင္ကယ္တာယာ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတယ္။
ဒီဆိုင္ကယ္တာယာကို ကြၽန္ေတာ့္သမီးျဖစ္သူက ဝယ္ေပးထားတာပါ။ အဲဒီတာယာ ဝယ္တဲ့ေန႔က လမ္းမွာ သမီးပိုက္ဆံအိတ္ အလုခံလိုက္ရတယ္။ အလုခံလိုက္ရတဲ ေနရာက ေအာင္ပင္လယ္ ေအာင္ ဆန္းလမ္းေပၚမွာပါ။ လုတဲ့ေကာင္ေတြက ႏွစ္ေယာက္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ပဲ။ အဲဒီလမ္းေပၚမွာ လုရင္း ျပန္လုရင္း လူေတြဝိုင္းၾကည့္ၾကတဲ့အခါမွ လုယက္သူႏွစ္ဦး ထြက္ေျပးသြားတယ္။
ဒါတင္မဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ ေရွ႕မ်ာတင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လုယက္မႈတစ္ခု မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔လိုက္ရဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္က ၅၃ လမ္းနဲ႔ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းေထာင့္မွာပါ။ လုယက္ခံရတာက မိန္းကေလး တစ္ဦးပါ။ မိန္းကေလးက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး။ အလန္းေလး။ စလင္းဘက္ေလး လွလွေလးလြယ္လို႔။ လိုက္လုတဲ့ ႏွစ္ေယာက္စီးဆိုင္ကယ္ ကလည္း လူငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး ႏွစ္ဦးပါ။ သူတို႔ကို အေဝးတည္းက ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳျမင္ေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးပဲ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကလိုက္ ‘ဖန္’ ေနတယ္ေပါ့။ သူတို႔ကလည္း စကားေျပာ ေကာင္မေလးကလည္း ျပန္ေျပာ အဆင္ေျပေနသလိုထင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုႏွစ္ေကာင္က ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္လိုက္လာတဲ့ေကာင္က ေကာင္မေလးရဲ႕ စလင္းဘက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေကာင္မေလးက အသံကုန္ ေအာ္တာ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြလည္း ထြက္လာၾကတယ္။ ဘာလဲ ဘာလဲေပါ့။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ လစ္ေျပးသြားေရာ။
အင္း… အေျခအေနကေတာ့ တကယ့္ က်ီးလန္႔စာစားပဲ။ ဒီလိုလံုၿခံဳ မရွိတဲ့ေနရာေနရတာ ေပ်ာ္ရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ရင္းလန္႔၊ လြမ္းရင္ေတာင္ လြမ္းရင္းလန္႔၊ စားလန္႔လန္႔၊ သြားလန္႔လန္႔၊ ပ်င္းလန္႔လန္႔၊ ေနလန္႔လန္႔၊ ထိုင္လန္႔လန္႔၊ အိပ္လန္႔လန္႔။ မလန္႔ ေအာင္ကေတာ့ ေသမွမလန္႔ဘဲရွိ ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
”ေအာင္မယ္ လန္႔ပါတယ္ဆိုမွ၊ ငါ့ဆိုင္ကယ္နား ဆိုင္ကယ္တစ္စင္း ထိုးရပ္လိုက္ပါလား…”
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ ဆိုင္ကယ္အနီး တစ္ျခားဆိုင္ကယ္ တစ္စင္း ႐ုတ္တရက္ ထိုးရပ္လာတာ ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရ။ ဟ ရဲတင္းလွပါလား။ ဘာေကာင္ေတြလဲ၊ ငါနဲ႔လဲမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတြး ေနစဥ္မွာ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကပါလာ သူက ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းမွာ ခတ္တည္တည္ ေဆာင္းလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္မေဝးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ေရွ႕ေျပးၿပီး ေရွ႕ကပိတ္ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးထုပ္ ျပန္ယူလိုက္တယ္။ သူ႕ကမေပးဘူး။ ဒါ သူ႔ဦးထုပ္လို႔ ေျပာတယ္။ မေပး ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဇြတ္အတင္း ျပန္လုေနေတာ့ ဦးထုပ္က ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲျပန္ပါလာတယ္။ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္တဲ့သူက သူတို႔ လက္သံုးစကား ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီလို ေျပာတယ္။ ‘ဒါ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တင္ေမာင္ သန္းဦးထုပ္ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတယ္…’လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္က တင္ေမာင္သန္းထြန္းေတာ မသိဘူး။ လမ္းေပၚမွာက ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ ေတြ သြားေနၾကတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူအသြားအလာမရွိဘူး။ လူစည္စည္မွာ လူျပတ္တယ္ဆိုတာမို႔ ဒီအေျခအေနမွာ ကြၽန္ေတာ္အႀကံတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ
”ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒါ ငါ့ရပ္ကြက္ကြ ဟို… တိုက္က ရပ္ကြက္အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတိုက္ ငါ… လွမ္းေခၚ လိုက္ရမလား….” ေျပာရင္းလမ္း တစ္ဖက္ကတိုက္ကို လက္ညႇဳိးထိုးျပ လိုက္ေတာ့မွ ဟိုေကာင္ေတြ အေျခမ ဟန္တာသိၿပီး ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ သူက
”လာ..တင္ေမာင္သန္းသြား ေခၚမယ္…” ေျပာၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို အျမန္ေမာင္းထြက္ေျပးသြားေတာ့တယ္။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း ခမ်ာမွာေတာ့ ” မရွိတဲ့ တင္ေမာင္သန္း…” ကို ေက်းဇူးေတြဘာေတြ တင္လို႔။
ေအာ္… ေျပာရဦးမယ္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္က တစ္ေသာင္းခြဲ ေတာင္ေပးရတဲ့ ဆိုင္ကယ္လွ်ာထိုးဦးထုပ္။
ေစာဘရန္ျငိမ္း