သြားေလသူဆရာ ‘လူထုစိန္ ၀င္း’သည္ စာေပအရ မဟုတ္ေသာ္ လည္း ပုဂ္ၢိဳလ္ေရးအရ ကၽြန္ေတာ္ အတုယူေလးစားေလာက္ေသာ ဆရာတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ (စာေပ အသိုင္းအ၀ုိင္းမွ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ဆရာ လူထုစိန္၀င္းအေပၚ အျမင္မၾကည္ လင္ၾကပါ။ သူ႐ုိ႕အျမင္မၾကည္ၾက ျခင္းမွာ သူ႐ုိ႕၏ မ်က္စိအိမ္ေတြမွာ တိမ္သလႅာေၾကးေညႇာ္ အညစ္ အေၾကးေတြ ကပ္ၿငိေနၾက၍သာ ျဖစ္ ေခ်အံ့။)
ဆရာလူထုစိန္၀င္းသည္ မေအ က အေကာင္းပကတိက်န္းမာသန္ စြမ္းစြာ ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါေသာ္လည္း ရာဇေတာ၀ါေၾကာင့္ မသန္စြမ္းဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရရွာပါသည္။ ေျခလက္အဂၤါ စံုလင္ပါလ်က္ ခ်ဳိင္းေထာက္ျဖင့္ သြားလာရျခင္းကိုသာ ႐ႈပါေတာ့။ အို …ရာဇေတာ၀ါ …အသင္သည္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေပတကား။ အို …ရာဇေတာ၀ါ …အသင္ ဘယ့္ကေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ သည္ျဖစ္ပါေစ …စာေပသမား အစစ္။ စာခ်စ္ေသာ ကေလာင္ရွင္ တို႔က စိုးစဥ္းငယ္မွ်ပင္ စိုးရြံ႕တုန္လႈပ္ သည္မဟုတ္ေခ်တကား။
(ရာဇေတာ၀ါ …ဟူေသာ ပါဠိအသံုးမွာ၊ ျမန္မာလို မင္းေဘး မင္းဒဏ္သင့္ျခင္းဟု ျမန္မာတုိင္းရင္း စာေပအေလ့အလာနည္းၾကေသာ ေခတ္လူငယ္မ်ား သိၾကပါကုန္။ ဤ ကား စကားခ်ပ္။)
ဆရာလူထုစိန္၀င္းသည္ ညာ ဘက္လက္ျဖင့္ စာမေရးႏုိင္ေသာ အခါ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ စာေရး က်င့္ကာ ေအာင္ျမင္စြာစာေရးသား လာႏုိင္သည္။ ကြန္ျပဴတာစာေရးငွား ၍ ေရးႏုိင္ေသာ္လည္း ကြန္ျပဴတာ မသံုးပါ။ ကိုယ့္လက္ကိုယ္အားကိုးခဲ့ ပါသည္။
သည္လိုပုဂ္ၢိဳလ္မ်ဳိးက …ကၽြန္ ေတာ္တို႔လို ေျခေကာင္းလက္ေကာင္း ငဖ်င္း၊ အဆံေခ်ာင္ေတြထက္ ဆယ္ ဆမက ပိုၿပီးစာေရးႏုိင္သည္။အနည္း ဆံုးအပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ ၁၀ ေစာင္ေလာက္မွာ ေဆာင္းပါးမွန္မွန္ ေရးႏုိင္သည္။ အိမ္မွာလည္း အဂၤ လိပ္စကားေျပာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ တစ္ ႏုိင္တစ္ပိုင္ သင္ၾကားေပးလိုက္ရေသး သည္။
ဆရာသည္ မအားမလပ္သည့္ ၾကားကပင္ …ထြက္သမွ် စာနယ္ ဇင္းေတြထဲမွ လက္လွမ္းမီသမွ်ကို ဖတ္လိုက္ေခ်ေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း စာနယ္ဇင္းအက်ဳိအၾကားမွာ ကေလာင္တံုး ကေလာင္ရြဲ႕တစ္ ေခ်ာင္းျဖင့္ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး လုပ္ေနခဲ့ေသာ ၾကဴးႏွစ္၏ စာတုိေပ စေတာင္မက်။ ေျမာက္မက် ကေလး ေတြကို ဖတ္႐ႈမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္တန္ရာ သည္။
တစ္ေန႔ …ဆရာ့အိမ္သို႔ သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ဂါရ၀ျပဳစဥ္ ဆရာက ၾသ၀ါဒေပးပါသည္။
”ကိုၾကဴးႏွစ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ က သေရာ္စာေရးတဲ့လက္ဗ်။ သေရာ္စာ ေတြ မ်ားမ်ားေရးေစခ်င္တယ္။”
ဆရာ့ၾသ၀ါဒကို ၾကားေလေသာ္ ကၽြန္ေတာ္နားထင္ နားရင္ပူ၊ ေခါင္း နားပန္းႀကီးသြားမိပါ၏။ အလိုေလး ေလ သေရာ္စာေတြ ေရးရမတဲ့ ဆက္ တိုင္းယား satire ေတြမ်ားမ်ား ေရး ေစခ်င္သတဲ့ ဘုရား …ဘုရား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပပိုးအ၀င္ ခံရေသာ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ကစ၍၊ ရည္းစားကို ခ်စ္ခဲ့သလို သေရာ္စာ ကိုလည္း စြဲလန္းခဲ့ပါ၏။ ေျပာရလွ်င္ ေခတ္သစ္ျမန္မာစာေပထဲသို႔ သေရာ္ စာအမ်ဳိးအစား စာေပပံုသဏၭာန္ကို ေခၚေဆာင္သြတ္သြင္းလာသူမ်ားမွာ ”ေခတ္စမ္းစာေပ”ဦးေဆာင္သူတစ္ ဦးျဖစ္ေသာ ”သိပ္ၸံေမာင္၀”မွသည္ ေခတ္စမ္းေနာက္ဆက္တဲြေခတ္တြင္ ထင္ရွားလာၾကသည့္ ေမာင္ထင္၊ မန္းတင္၊ ကုသစသူတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထူးျခားသည္က သိပ္ၸံေမာင္၀၊ ေမာင္ ထင္၊ မန္းတင္တို႔သည္ မင္းမႈထမ္း ၿမိဳ႕အုပ္ၿမိဳ႕ပိုင္လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဆုိလွ်င္ သေရာ္စာေရးတတ္ရန္ ၿမိဳ႕ အုပ္ၿမိဳ႕ပိုင္ လုပ္ဖူးရေတာ့မလိုလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။
မဟုတ္ပါ။ သေရာ္စာေရးတတ္ ရန္ မင္းမႈထမ္းျဖစ္ဖို႔မလို။ အဆီ အေငၚမတည့္လွေသာ ကေပါက္ခ်ိ ကေပါက္ခ်ာ လူ႔ေလာကႀကီး၏ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမင္တတ္ဖို႔သာ လိုသည္။ မုန္းတီးရြံရွာမႈကို တံေထြး ေထြး ”ဖြီ ဖန္”မလုပ္ဘဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ေလးတြန္႔ကာ၊ ၿပံဳးေယာင္မဲ့ေယာင္ လုပ္ျပတတ္ဖို႔သာလိုသည္။
အဂၤလိပ္စာေပမွာေတာ့ ျပင္း ျပင္းထန္ထန္၊ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ ပုတ္ခတ္ ေရးသားေသာ စာေပအမ်ဳိးအစားကို Irony ဟု သတ္မွတ္ေၾကာင္း အခ်ဳိ႕ က်မ္းမ်ားမွာ ဖြင့္ဆုိသည္။ ဟာသ ဆန္ဆန္၊ ရယ္သလို ေမာသလိုႏွင့္ ရြဲ႕ေစာင္းေျပာဆုိေရးသားသည့္ စာ ေပအမ်ဳိးအစားကိုမူ ”ဆက္တုိင္း ယား”Satire ဟုေခၚသည္။Satire ေ၀ါဟာရဆင္းသက္လာပံုကေလးက လည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသး။ ဂရိဒ႑ာရီတြင္ Satyr ဆိုေသာ ပံု ပန္းသ႑ာန္ဆန္းျပားသည့္ အမဒူ ႆအေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ပါ သည္။ ဒ႑ာရီလာ၊ စိတ္ကူးယဥ္ သတ္ၱ၀ါဆန္းႀကီးတစ္ေကာင္ဟု ဆုိ ၾကပါစို႔။
မျဖစ္ႏုိင္၊ မရွိႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းကို ေျပာဆုိျခင္းသည္။Satyr ဆိုေသာ အေကာင္ထူး အေကာင္ဆန္းကို တစ္ဖဲြ႕တစ္ႏဲြ႕လုပ္ ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ျပဳမူၾကသူေတြ ကို သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္ခ်င္ေသာအ ခါSatyr လုပ္သည္ဟု သံုးႏႈန္း ၾကရာမွ ေ၀ါဟာရေျပာင္းလဲၿပီးSatire ျဖစ္ လာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မွတ္သားဖူးပါသည္။ (အက်ယ္႐ႈလို ေသာ္ ..မိမိတို႔ ဘာသာ မိမိတို႔ လံု႔လစုိက္၍ ရွာ ေဖြစူးစမ္းၾကပါေလ …ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သေရာ္စာ ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ တာ၀န္ခံမႈ၊ တာ၀န္ယူမႈ လံုး၀ကင္း ရွင္းပါသည္။)ထို႔ေၾကာင့္လည္း သြားေလသူ ဆရာ ႀကီးေမာင္ထင္လို ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ဳိး ကပင္ ‘သေရာ္စာ’ဟု မသံုးဘဲ ဆက္ တိုင္း ယားဟု အသံလွယ္ သံုးစဲြပါသည္။
စာေပသမုိင္းတြင္ သေရာ္စာ ေရးသူ စာေရးဆရာမ်ား ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွၾကေခ်။ ေျပာင္ ေျမာက္လွေသာ ဂႏၲ၀င္သေရာ္စာ Candide ၀တၱဳေရးခဲ့သူ။ ျပင္သစ္ ေတြးေခၚရွင္ ‘ေဗာ္လတုိင္းယား Voltaire သည္ ဘုရင့္အေျမႇာက္စား ခံ တတ္သိပညာရွင္ဘ၀မွ သေရာ္ တတ္ကေလာ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဟို ေျပးသည္ေျပး၊ တစ္ေျပးတည္းေျပး ေနရေသာ ၀ရမ္းေျပးဘ၀ေရာက္ခဲ့ရ ရွာသည္။
ျမန္မာေတြအသိမ်ားၾကေသာ ‘ဂါလိဗား၏ ခရီးစဥ္’ကိုေရးခဲ့သည့္ အိုင္းရစ္လူမ်ဳိး ‘ဂ်ဳိနာသန္ဆြစ္’သည္ စာေပအရာတြင္ လူလည္လူပါးျဖစ္ သည္။ ‘ဂါလိဗားခရီးစဥ္’ကို ႏုိင္ငံ ေရးသေရာ္စာမွန္းမသိရေအာင္ ယံု တမ္းဆန္ဆန္ေရးသြားႏုိင္သည္။ ဂ်ဳိ နသန္ဆြစ္သည္ ၪဏ္ပညာႀကီးမား၊ ဂုဏ္ေျမာက္သည့္ စာေပမ်ားကို ဖန္ တီးႏုိင္ခဲ့ေသာ္ျငား သူ႔ကို ႐ူးေၾကာင္ ေၾကာင္ဟု အထင္လြဲခံခဲ့ရၿပီး ဆင္း ဆင္းရဲရဲကြယ္လြန္ခဲ့ရွာသည္။ သူေသ ၿပီးမွ သူ႔စာေပမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာ္ ထုတ္ကာ ‘သေရာ္စာ၏ ဖခင္ႀကီး တစ္ဦး’အျဖစ္ ဂုဏ္ေျမႇာက္ျခင္း ခံခဲ့ ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ သ ေရာ္စာအေရးေကာင္းေသာ ‘စေလ ဦးပုည’ကို ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုက ေရနစ္ ၍ ေသဒဏ္ေပးခဲ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေခတ္သစ္ကာလ တြင္လည္း သေရာ္စာအေရးေကာင္း လွေသာ ဆရာ့၊ ဆရာႀကီးမ်ားမွာ ရာဇေတာ၀ါႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးခဲ့ၾက သည္။
ခုေခတ္က online ေခတ္။ အြန္ လုိင္းမွာတက္ၿပီး သေရာ္စာေရးမိ လွ်င္ အခန္႔မသင့္ပါက ရာဇေတာ၀ါ ႏွင့္ တိုးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တမလြန္မွ ဆရာလူထုစိန္၀င္းထံ ထပ္မံ၀န္ခံလို ပါသည္။ ”ကၽြန္ေတာ္သေရာ္စာ မေရး၀ံ့ေၾကာင္းပါ ဆရာ ခင္ဗ်ား၊ ၾကဴးႏွစ္ဆိုတဲ့ေကာင္ ငေၾကာက္ပါ” … ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
