မႏၲေလး- မိုးကုတ္လမ္းအတိုင္း ေတာင္ၿပံဳးလမ္း ခြဲကိုေက်ာ္လိုက္ရင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ ၾကာနီကန္ရြာေလး ရွိပါတယ္။ ဒီၾကာနီကန္ ရြာ ကေလးကေန ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼ ကထိက ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရယ္လို႔ ျမန္မာျပည္တစ္ဝန္းရွိ ေတာေရာ၊ ၿမိဳ႕ပါ လူႀကီးကေလးမက်န္ နာမည္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တာပါ။ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္လာမ်ားကို အေျချပဳကာ ရယ္စရာပံုတိုပတ္စေတြနဲ႔ အေဟာေကာင္းၿပီး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ တာ ဒီေန႔ထက္ထိပါပဲ။ ၾကာနီကန္ ဆရာေတာ္ ဦးဇဋိလက မႏၲေလး တိုင္းေဒသႀကီး၊ ငါန္းဇြန္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊတြင္းကုန္းရြာ ဇာတိပါ။ ရြာမွာ ကိုရင္ဝတ္ၿပီး မႏၲေလး ခင္မကန္တိုက္က ဘႀကီးေတာ္ စပ္တဲ့ ဦးသာဂရ ဆီမွာ ရဟန္းဘဝနဲ႔ စာဝါလိုက္တယ္။ ဦးသာဂရက ၾကာနီကန္ဆရာ ေတာ္အေလာင္းအလ်ာ တရားေဟာတဲ့ပံုစံကို မႀကိဳက္တာနဲ႔ ၾကာနီကန္ ရြာေျမာက္ (ဘုန္းေတာ္ႀကီး)ေက်ာင္းကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ေတာင္(ဘုန္းေတာ္ႀကီး)ေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ေခၚတာနဲ႔ ေရႊ႕ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းထိုင္ ျဖစ္၊ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့အထိ သီတင္း သံုးခဲ့တယ္။ ေခ်ာက္နဲ႔ေရနံေခ်ာင္း ၾကားမွာ ကားမေတာ္တဆျဖစ္ၿပီး ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့စဥ္က ေကာလာဟလတခ်ိဳ႕ ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ မဟုတ္မွန္ဘဲ ယာဥ္မေတာ္တဆ ျဖစ္စဥ္သာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕တူေတာ္စပ္သူ ဦးဘိုနီ (ၾကာနီကန္)က ေျပာျပပါတယ္။
ဘုမိၼသာစံ ၾကာနီကန္
သခင္မေတာင္ေျခ အင္က်ယ္ရြာဇာတိ ကိုရင္ေမာင္ + မေရႊဥ တို႔က စီးပြားေရးအရ ေတာင္ၿပံဳးရြာကို ေရႊ႕ၿပီး ကိုရင္ေမာင္က သစ္ ေဖာင္ခ်၊ မေရႊဥက ရက္ကန္းခတ္တယ္။ ေတာင္ၿပံဳးမင္းေလးက မေရႊဥ ကို ေတြ႕ၿပီးေတာ့မွ ခ်စ္ေရးဆိုတဲ့အခါ ကိုရင္ေမာင္ကလြဲ အားလံုး ဖြဲဆန္ကြဲ ပဲလို႔ မေရႊဥကေျပာၿပီး မ်က္ႏွာကို တံေတြးနဲ႔ေထြးလိုက္တယ္။ အဲဒါကို စိတ္နာလို႔ မင္းေလးက က်ားလႊတ္ၿပီး မေရႊဥကိုခ်ီလာတဲ့အခါ ေတာင္ၿပံဳးကေန သခင္မေတာင္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မေရႊဥရဲ႕ ခါးစည္းက်ခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ ‘ခါးစည္းက်ဘုရား’ ၾကာနီကန္ ရြာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္၊ အခုေျမာက္ေက်ာင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ အသားတစ္ က်ေနခဲ့တာ။ အသားတစ္က်လာေန အခု ‘တစ္ထစ္က်’နတ္စင္တဲ့။ ေတာင္ၿပံဳးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္လယ္ကြင္း ေတြထဲက ခါးစည္းက်ဘုရားနဲ႔ အသားတစ္က် နတ္စင္ၾကားမွာ အရင္တုန္းက ေရအိုင္ႀကီးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ က်ားကေမာတာနဲ႔ ေရအိုင္ႀကီးမွာ က်ားနားခဲ့လို႔ က်ားနားကန္၊ ကန္ ထဲမွာ ၾကာမ်ိဳးစံုကိုမွ ၾကာနီေတြ အမ်ားဆံုးပြင့္လို႔ က်ားနားကန္က ေန ၾကာနီကန္လို႔ အမည္ေပးခဲ့တာ။ အင္မတန္မွ ေရေျမအရပ္ ေဒသ ေကာင္းလို႔ ဘုမၼိသာစံ ၾကာနီကန္လို႔ လည္း ေခၚခဲ့ၾကတယ္။
ယေန႔ ရြာအလွဴႏွင့္ အေကြၽးအေမြး
ၾကာနီကန္ကို ကြၽန္ေတာ္သြား ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ဦးခ်ိဳတူးရဲ႕ အလွဴ ကိုပါ။ အလွဴမွာ ဆင္ ၃ စီးပါတယ္။ ဆင္တစ္စီးကို ငွားခက်ပ္ ၈ သိန္းပါ တဲ့။ ဝက္သား ပိႆာခ်ိန္ ၃၅ဝ၊ ၾကက္သားနဲ႔ ငါးေျခာက္က ၇၅ ပိႆာစီခ်က္ၿပီး ဧည့္ခံပရိသတ္ ၁ဝဝဝ ထက္မနည္းကို ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံခဲ့တယ္။ ဝက္သားမစားတဲ့သူ ငါးေျခာက္ (ထမင္း)႐ံုကို ၾကြပါလို႔ မေျပာခ်င္လုိ႔ (စားပြဲ)ခံုေပၚမွာ တစ္ခါတည္းခ်ၿပီး ႀကိဳက္တာစားလို႔ ေပါင္းေကြၽးလိုက္တာပါ။ အလွဴေတာ္ အစီအစဥ္ကေတာ့ အႀကိဳ ဓမၼသဘင္ တစ္ည၊ အလွဴဝင္ေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ အလွဴလွည့္ရင္း ေက်း ရြာ ၄ ရြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ အဘိုး၊ အဘြား မ်ားကို ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့၊ ညပိုင္းမွာ ဆိုင္းဧည့္ခံတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ အလွဴၿပီးေန႔မွာ ျဗဟၼစုိရ္ဆရာေတာ္ႀကီး၊ သူငယ္ေတာ္ေတာရဆရာေတာ္ႀကီး၊ မစိုးရိမ္ တိုက္ မဟာနာယက၊ နာယကဆရာေတာ္ႀကီး ၂ ပါး၊ သစၥာ ေဝဒဂူ ဆရာေတာ္စတဲ့ သံဃာေတာ္ မ်ားကို ပင့္ဖိတ္လွဴဒါန္း ေရစက္ခ်တယ္။ ေနာက္ဆံုးေန႔က ‘ရွင္မယ္ (မည္)ခံပြဲ’ ေပါ့။ ရွင္မယ္ခံေန႔ မနက္ ပိုင္းမွာ တတ္ႏိုင္တဲ့ အလွဴရွင္က ရဟန္းဝတ္ခ်င္သူေတြကို ဒုလႅဘရ ဟန္းခံေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕အလွဴက မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကိုလည္း ရဟန္းခံေပးတယ္။ ဦးခ်ိဳတူးကေတာ့ ‘ရဟန္းတစ္ခါ’ မျဖစ္ခ်င္လို႔ ‘ရဟန္း ဒကာ ျဖစ္ခ်င္လို႔ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္က ရွင္ဇနကကို ရဟန္းခံ ခဲ့တာပါ။ ဒီၾကာနီကန္ရြာ အလွဴပြဲအေပၚ ႐ႈျမင္ၾကည့္ရာ ေတာသဘာဝ အလွဴကေန ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲရေပမယ့္ ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈ၊ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈနဲ႔ ေလာဘမ်ားကို အလွဴက်င္းပၿပီး လွဴဒါန္းစြန္႔ႀကဲျခင္းဒါနတရားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို အႏိုင္ယူႏိုင္ၾကသူမ်ား ႏွစ္စဥ္ေပၚထြန္းေနတာကို မုဒိတာ ပြားရမွာပါပဲ။
ကိုညိဳလံုး
