ဆူညံေသာ အသံမ်ားကို မုန္း ၏။ ကေလးမ်ားေအာ္ ဟစ္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားရင္း အသံမ်ားစြာ ထြက္၏။ ထီေရာင္း ေသာ တြန္းလွည္း ၏ ေဆာင္း ေဘာက္စ္မွ အသံဆူ၏။ မနက္ေစာ ေစာ ေစ်းသည္မ်ား၏ အသံသည္ အိပ္စက္ေနသူကို အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေစ၏။ တစ္ခါ တစ္ခါ ညဥ့္ နက္သန္းေခါင္တြင္ ေမာ္တာျဖင့္ ေရတင္သံသည္ အိပ္ေရးကို အေႏွာင့္ အယွက္ေပးသည္။ အသံလံု အခန္းတစ္ခန္း လိုခ်င္သည့္ ထိုအထဲ တြင္ မည္သည့္ အသံမွ်မၾကားရ။ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းသံ မ်ားကို မၾကားရ။ အတင္းအဖ်င္း ေျပာသံမ်ားကို မၾကားရ။ အသံစူးစူး ေခြးေဟာင္သံမ်ားကို မၾကားရ။
မွန္တံခါးကို ဆြဲေစ့လိုက္ေတာ့ အခန္းသည္ အသံေတာ့ အနည္းငယ္ လံုသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေလေကာင္း ေလသန္႔မရေတာ့ မြန္းက်ပ္ က်ပ္ျဖင့္ အသက္႐ွဴမဝ။ တကယ္ေတာ့ သူေျပး ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မိုးရာသီ ၆ဝ ေက်ာ္၊ ေႏြရာသီ၆ဝေက်ာ္၊ ေဆာင္း ရာသီ ၆ဝေက်ာ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ေတာင္တန္းေတြ ေပၚေျပးတက္ခဲ့၏။ ေတာင္တန္းေတြေပၚက ေျပးဆင္းခဲ့၏။ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းတြင္လည္း ေျပးဖူး၏။ မိုးေပါက္ၾကားမွာ ေျပးဖူး၏။ ႏွင္းတဖြဲဖြဲ ၾကားမွာ ေျပးဖူး၏။ တံလွ်ပ္တုိ႔၏အပူၾကား မွာ ေျပးဖူး ၏။ မိတ္ေဆြစစ္စစ္ကို ေတြ႕၏။ မိတ္ေဆြ ေယာင္ေဆာင္ၾက သူမ်ားကိုေတြ႕၏။ ရန္သူလို႔ေၾကျငာ ၿပီး ရန္သူလို အေသအေၾက တုိက္ ခိုက္ၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ဖူး၏။ သူ ဆက္ေျပးေန၏။
ေျပးေနရင္းေမာေန၏။ ဦး ေႏွာက္သည္ စဥ္းစားခ်ိန္မရ။ ေျခ ေထာက္၌ အကုသိုလ္တို႔ ကပ္ၿငိေန ၏။ လက္၌ ကုသိုလ္နည္းနည္းသာ ခပ္ယူႏိုင္၏။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အမွားမ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းေန၏။ သူ အသံလံု အခန္းတစ္ခန္းကို လိုက္ရွာ ေနသည္။
ေမးခြန္း မ်ားကို အေမးခံေနရ သည္။ ေမးခြန္းမ်ားကို သူနားမလည္။ ေမးခြန္း ေမးသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ အေျဖေတြ႕ သြား သည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ မေတြ႕ဘူး လား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘဝင္ က်က်ႏွင့္ ဒီဇာတ္လမ္းကို ရပ္သြား သည္ဟုေတာ့မထင္။ အသံလုံအခန္း သည္ မြန္းက်ပ္လွ၏။ ျဖစ္ၿပီးသား ကိစၥ၊ သိၿပီးသားကိစၥမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ထပ္တလဲလဲ သတိရေန ရသလဲ။ “အမည္ေပးမထား” ကဗ်ာ စာအုပ္ကို မိတ္ေဆြရင္း တစ္ေယာက္ က မလိုအပ္ဖူးဟုေျပာသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အမည္ေပး မထား ကိုယ္တိုင္က ကဗ်ာစာအုပ္ အမည္း။ ဒါမွမဟုတ္ အမည္ေပး မထားလို႔ ေျပာတာလား” ဟု ေမးဖူး သည္။ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္ခုနဲ႔ ဖန္တီး တင္ဆက္ၾကည့္ျခင္းပါလို႔ ေျပာခ်င္ ေပမယ့္ သူေျပာမထြက္ေတာ့။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ေရ ..ေရ ..ေရငတ္ေန သည္။ အေဖ ဆံုးေတာ့ အသက္ မမီေတာ့။ အေမ့ကိုေတာ့ အသက္ မီေသးသည္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆႏၵတခ်ိဳ႕တေလ ကို ျဖည့္ ဆည္း မေပးႏုိင္ခဲ့လို႔ ေနာင္တရခဲ့ ေပမယ့္ အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီ။ ဝမ္းနည္း ပူေဆြးမႈကလြဲလို႔ ဘာမွသတိမရ ေတာ့။ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ မွာ သူ အေနတတ္ခဲ့သလား။ အေသတတ္ ခဲ့သလား။ သူ႔ကိုယ္သူ ပိုင္းျဖတ္ဖို႔ ေဝေဝဝါးဝါး။ သူ႔နားထဲမွာ အသံ တိုးတိုးသဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။ ေနာင္ဘဝလည္း ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ပါ ေစတဲ့။ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးေန သည္။ ဘာကိုမွမျမင္ရ။ တစ္စံုတစ္ ခုရွိေနပါသ လား။ ႀကိဳဆိုေနၾကပါ သလား။ ဒါမွမဟုတ္ အလာမခံၾက တာလား။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္သည္ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးတတ္ သည္ဟု သူၾကားဖူးသည္။ ႏြားေျခရာ ေနာက္က လိုက္သည့္ လွမ္းဘီးလိုဟု လည္း ၾကားဖူးသည္။ အသံလံု အခန္း တစ္ခန္းကို သူလိုက္ရွာေနသည္။ သူလိုက္ရွာေနပါသည္။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)
