အထက္ပါစာခ်ဳိးေလးဟာ ေက်းလက္ ေနျပည္သူတို႔ ရဲ႕ဘဝကို ထင္ဟပ္ေစတဲ့ စာခ်ဳိးေလးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ခံယူမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိသေလာက္ ဥာဏ္ကေလးနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရရင္ ေက်းလက္ေနမိန္းမသား အိမ္သူတစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေခြၽးမ်ား တေပါက္ေပါက္စီးက်လာတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕အားကိုးအားထား ကိုး ကြယ္ၿပီး ခ်စ္ရတဲ့ သူ႔ရဲ႕အိမ္သား ေမာင္ေတာ္က ေခြၽးသုတ္ေပးတာကို “မလိုပါဘူးရွင္၊ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကြၽန္မကို ႏွစ္သိမ့္စရာမလိုပါဘူး၊ ကြၽန္မဘာသာ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေန ႏုိင္ပါတယ္၊ မပင္ပန္းပါဘူး” ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဟိုး..ယခင္တစ္ေခတ္တုန္းက ဆရာေမာင္သာရဟာ “စီးပေလ့ေစ ေမာင္မသုတ္နဲ႔” ဆိုၿပီး ဝတၳဳ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ျမစ္ေရႀကီး လုိ႔ လူေတြ ေနစရာ၊ အဲဒီလူေတြနဲ႔ အတူေရာၿပီး ဒုိးတူေပါင္ဖက္တြဲၿပီး ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ကြၽဲ၊ ႏြားေတြ ေနစရာ၊ စားစရာအခက္အခဲကို အဲဒီအခ်ိန္က အားကိုးအားထားျပဳ ခံယူလ်က္ရွိတဲ့ အစိုးရပိုင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးပိုင္းက ေရေဘးျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ ကို ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကပံုကို ေနာက္ခံ ထားၿပီး ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့အေၾကာင္း အရာေတြကို အေျခခံထားတာပါ။
သူ႔ဝတၳဳအေျခခံထားတဲ့ ေဒသကေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္နဲ႔ ဒုတၳဝတီ ျမစ္လုိ႔လည္းေခၚတဲ့ ျမစ္ငယ္ျမစ္ဆံုရာဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ရြာေတြမွာ ဧရာဝတီျမစ္ေရကတိုး၊ ျမစ္ငယ္ျမစ္ ေရကလည္းတက္၊ ျမစ္ႏွစ္ခုဆံုေတာ့ ရြာေတြေရဝင္၊ ေရနစ္။ အဲဒီေတာ့ ေရေဘးေရွာင္သူမ်ားအျဖစ္ ကုန္း ျမင့္ရာ၊ ေရမတက္ရာအရပ္ေဒသကို လူ၊ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ ေခြး၊ ေၾကာင္မ်ားပါမက်န္ ေျပာင္းေရႊ႕ၾက ရတဲ့အခါ ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွ ႏုိင္ငံေတာ္တာဝန္ရွိသူ၊ သက္ဆုိင္ရာ အဖဲြ႕အစည္းေပါင္းစံုမွ လာေရာက္ ကူညီမႈမေပးဖူးဘဲ အခုတစ္ႀကိမ္မွ အလံုးအရင္းနဲ႔ အကူအညီေပးတဲ့အခါ သူတုိ႔အတြက္ ဒီအေရးေလာက္ က ဘာမွမဟုတ္၊ အကူအညီမလိုအပ္ေၾကာင္း ရည္ၫႊန္းၿပီးဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ “စီးပေလ့ေစ ေမာင္မသုတ္နဲ႔” ေပါ့။
အဲဒီစိတ္ဓာတ္က အဲဒီအျဖစ္မ်ဳိးကိုကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးလိုအပ္လာပါၿပီ။ အရင္က တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္း ေဒသေတြေရာ၊ တျခားတျခားေနရာ ေတြမွာပါ ျဖစ္လာပါၿပီ။ အဲဒီအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္မွ အကူအညီေပးရတာ ေတြအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေငြေတြ၊ ပရဟိတအဖြဲ႕မ်ဳိးစံုမွ တစ္ႏုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာနဲ႔ ကူညီရတဲ့ ေငြေၾကး ကုန္က်မႈေတြကို ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ တျခား တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းေတြမွာ သံုးလိုက္ရရင္…။ ပထမအႀကိမ္ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္၊ မိေအး ႏွစ္ခါနာ ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဒီအျဖစ္ အပ်က္ေတြအတိုင္း ၂ဝ၁၇ ခုႏွစ္မွာ တတိယအႀကိမ္အနာခံၾကဦးမလား။ ဒီလိုေရေဘးဒုကၡေတြ အျဖစ္ခံၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္နဲ႔ ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈကို ေမွ်ာ္ေနၾကဦးမလား။ ဟို..ၾကားဖူးတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက စာသားလိုပဲခံယူၾကမလား။ “ဒုကၡဟာ ပ်ားရည္စက္လို ခ်ဳိပါတယ္” တဲ့။
ဧရာဝတီျမစ္ေရႀကီး၊ ေရလွ်ံတာ ကို ဒုကၡလုိ႔ခံစားၿပီး တကယ္ဒုကၡျဖစ္ရ တဲ့သူေတြ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းတစ္ ေလွ်ာက္မွာ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သလို ဆန္႔က်င္ဘက္ သုခ အျဖစ္ ခံစား၊ စံစားေနတဲ့ ေဒသေလးတစ္ခုရွိပါ တယ္။ အဲဒီေဒသေနသူမ်ားဟာ ဧရာဝတီျမစ္ေရလွ်ံၿပီး ေရႀကီးပါမွ စီးပြားေရးအဆင္ေျပတဲ့သူေတြပါ။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း စိုက္ပ်ဳိးေရးအဆင္ေျပတဲ့ ေဒသတစ္ခုပါ။ အဲဒီေဒသေလးကေတာ့ မႏၲေလးတိုင္း၊ ျမင္းၿခံခ႐ိုင္၊ ဆီမီးခံု ၿမဳိ႕နယ္ထဲမွာရွိပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ကမ္း ဆီမီးခံုၿမဳိ႕ ေအာက္နားက သၾကဴး၊ ၾကည္ရြာ၊ ဥဒယ၊ ကံေတာ္၊ ဂင့္ဂဲ၊ ကိုင္း၊ ရႏၲပိုရ္ ရြာကေန ျမင္းၿခံၿမဳိ႕အထက္နားက ေဂါင္းကြဲရြာေလာက္အထိဟာ ဟိုး..ေရွးပေဝသဏီကတည္းက ဧရာဝတီျမစ္ေရဟာ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္ ကစၿပီး ေတာ္သလင္းေလာက္ထိ ေရဝင္ေရျမဳပ္ဧရိယာပါ။ ျမစ္႐ိုးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ၃ မိုင္ေလာက္ထိဟာ ေရျပင္ႀကီးပါ။
တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ ကူးသန္းစရာ ရွိရင္ ေလွနဲ႔ပဲသြားလာၾကရပါတယ္။ ရြာထဲ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ ကူးသန္း ၾကရင္ေတာ့ ႏြားစားက်င္း (ေခၚ) ႏြားစားခြက္ေတြကို ေလွလုပ္ၿပီးကူး ၾကပါတယ္။ ႏွစ္တုိင္း ေရဝင္၊ ေရႀကီး ဧရိယာဆိုေတာ့ ေျခတံရွည္ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ေဆာက္ထားၿပီး လူေတြ၊ ေခြး ေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ အိမ္အေပၚထပ္ မွာ ေနထုိင္ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ ၿပီး ေနၾကရပါေတာ့တယ္။ ႏြားေတြအတြက္ေတာ့ မိမိ အိမ္ဝင္းအတြင္းမွာပဲ လူေနတဲ့အိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးမွာလုပ္ထားတဲ့ ႏြားၿခံကုန္း (နၿခံကုန္း) ေပၚမွာပဲ တင္ထားၿပီး ႀကဳိတင္ၿပီးစုေဆာင္းထားတဲ့ ႏြားစာ ေျခာက္ေတြကို ပဲဖတ္၊ ႏွမ္းဖတ္ေတြ ကို ေရစိမ္ထားတာနဲ႔ ေရာေမႊၿပီး ေကြၽးလုိက္႐ံုပါပဲ။ ႏြားေတြအတြက္ေတာ့ အဲဒီကာလဟာ အသက္သာ ဆံုး အနားယူေနႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဘာမွမလုပ္ရဘဲ စားလုိက္၊ အိပ္ လိုက္နဲ႔ အားေမြးခ်ိန္ အျပည့္အဝရ သြားပါတယ္။
လူေတြအတြက္ စားေရးေသာက္ ေရးလား…မပူပါနဲ႔။ ဒီေန႔အထိ ဘယ္ကအကူအညီတစ္ခုမွ မေတာင္း ခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္စဥ္ေရဝင္ေရႀကီးရာ အရပ္ဆုိေတာ့ မိ႐ိုးဖလာအလုပ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ အဲဒီအတြက္ ႀကဳိတင္ ျပင္ဆင္ၿပီးသားပါ။ အထက္ေဖာ္ျပခဲ့ တဲ့ ေရဝင္ဧရိယာရြာေတြအားလံုး ဟာ ေတာင္သူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ပဲမ်ဳိးစံုနဲ႔ တျခားသီးႏွံမ်ဳိးစံုစိုက္လုိ႔ရ တဲ့ ေျမေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပာသို၊ တပို႔တြဲ၊ တေပါင္းလတုိ႔မွာ သီးႏွံမ်ား ရိတ္သိမ္းတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ေရဝင္ကာလအတိုင္းအတာ အတြင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေရးအတြက္ မိမိပုိင္ေတာင္ယာကထြက္ရွိတဲ့ အသီးအႏွံေတြျဖစ္တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အမွည့္ေတြကို အေစ့ထုတ္၊ အေျခာက္ လွန္း၊ ဘူးသီး၊ ခရမ္းသီး စတဲ့အသီး ေတြကို ဓားနဲ႔လွီးအေျခာက္လွန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ အပါအဝင္ စားလို႔ရ တဲ့အရြက္ေတြကို အေျခာက္လွန္း၊ သခြားခ်ဥ္၊ ဖရဲခ်ဥ္ေတြကို အိုးနဲ႔သိပ္၊ ရွိသမွ် စားလုိ႔ရတဲ့အရာေတြကို ထည့္သို သိမ္းဆည္းထားလုိက္႐ံုပါပဲ။ ႏြားေတြအတြက္ ေနစရာနဲ႔ စား စရာကို ဒီေဒသကရြာတုိင္းမွာ မရွိ မျဖစ္ လုပ္ရတာကေတာ့ ႏြားၿခံကုန္း နဲ႔ ပဲေမွာ္တုိက္ပါ။ ႏြားၿခံကုန္းကို ႏြားဆယ္ေကာင္ေလာက္ အိပ္လို႔ေနလို႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ အေနအထားရ ေအာင္ ငါးေပခန္႔အျမင့္ထားၿပီး ေျမဖို႔ရပါတယ္။ တတ္ႏုိင္ သူမ်ားက ေတာ့ ေျမသားနံရံကိုအုတ္စီထိန္းၿပီး ေတာ့ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သစ္တံုးေတြနဲ႔ (သို႔မဟုတ္) ထန္းတံုးေတြနဲ႔ ထိန္း ထားပါတယ္။ တန္ခူး၊ ကဆုန္ ေရာက္လာရင္ ႏြားၿခံကုန္းကို ေျမဖို႔ တန္ဖို႔၊ ျပဳျပင္စရာရွိတာ ျပဳျပင္ၿပီး ထားရပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ေရေတြ ရြာထဲဝင္လာၿပီဆိုရင္ ႏြားေတြကို ကုန္းေပၚတင္ေပးလိုက္႐ံုပါပဲ။
ႏြားစာကိုေတာ့ ေျခတံရွည္အိမ္ တစ္လံုးေဆာက္ (ပဲေမွာ္တုိက္)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ တပို႔တြဲ၊ တေပါင္း၊ တန္ခူးလေတြမွာ ရိတ္သိမ္း ၿပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံ၊ အ႐ိုး၊ အရြက္ ေတြကိုနယ္ၿပီး တစ္ႏွစ္စာ အျပည့္ သိပ္ထည့္ရပါတယ္။ ဒီေဒသေလးတစ္ဝိုက္က ရြာ ေတြဟာ အဲသလို ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးၿပီး ႀကဳိတင္စီမံထားႏုိင္တဲ့အတြက္ ဧရာဝတီျမစ္ေရ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ဘယ္မွလည္း အကူအညီမေတာင္းခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္ ေမြးဖြားလာတဲ့ ေမြးရပ္ေျမက ဂုဏ္ယူစရာ အေလ့အထတစ္ခုပါ။ အခု ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ရန္ကုန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုး ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီး လက္ေအာက္မွာ ဧရာဝတီျမစ္႐ိုး တစ္ေလွ်ာက္နဲ႔ ဧရာဝတီတိုင္းအတြင္း ေရေဘးအလွဴအျဖစ္ ၿမဳိ႕၊ ရြာ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ၂ဝ၁၇ ခုႏွစ္ မိုးရာသီမွာေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ေရႀကီးတဲ့ ဒုကၡဒဏ္ခံရတဲ့ ၿမဳိ႕၊ ရြာေတြ မျမင္ရပါေစနဲ႔ ေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ “ဒုကၡဟာ ပ်ားရည္စက္” လို မခ်ဳိပါဘူး။ ဒီစာစုေလး ဖတ္ရတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္႐ိုးေဘး တစ္ေလွ်ာက္ေနထုိင္ၾကတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားအေပါင္း “စီးပေလ့ေစ ေမာင္မသုတ္နဲ႔ တုတ္တုတ္က်ေခြၽး “ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးအတုိင္း ေနထိုင္သြားႏုိင္ေအာင္ႀကဳိးစားလိုက္ၾကပါစုိ႔လို႔…။
ဦးတင္ၿငိမ္း (႐ႈမဝ)
