ညေစာင့္သည္ လက္႐ိုက္သံေခ်ာင္းကိုျဖဳတ္ယူ၍ တြဲလြဲဆြဲထား ေသာ သံေခ်ာင္းရွည္ကို ေဒါင္ကနဲ တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္သည္။ ညဥ့္ ၁၁ နာရီ။ ညေစာင့္သည္ ေစာင္ထူထူႀကီးကို ၿခံဳကာ ကင္းတဲ မွာ ထိုင္ေနသည္။ ညေစာင့္သည္ အိႏၵိယလူမ်ိဳး အဘိုးႀကီးျဖစ္သည္။ ညေစာင့္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္ မ်က္ကြင္းညိဳညိဳ ႏွာတံရွည္ ရွည္၊ သူ႔ထံမွ ႏြားႏို႔နံ႔ကို ရတတ္သည္။ ညေစာင့္သည္ အသက္ ၇ဝ နားနီးၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဖ်တ္လတ္သန္မာေနဆဲပင္ရွိေနသည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။ ညေစာင့္သည္ ကုန္ေလွာင္ဂိုေဒါင္ႀကီးတစ္ခုကို ေစာင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။
အျပင္ဘက္မွာ ႏွင္းေတြတသဲသဲ က်ဆင္း ေနသည္။ ညေစာင့္သည္ ကင္းတဲငယ္ကေလးေရွ႕၌ မီးဖိုထားသည္။ မီးဖိုမွာ ၿငိမ္းလုၿပီ။ မီးဖိုမွ တလူလူ အူထေနေသာ မီးခိုးက်ဲက်ဲသည္ ညထဲက တသဲသဲ က်ဆင္းလာ ႏွင္းမ်ားႏွင့္ ေရာယွက္သြားသည္။ ႏွင္းစက္တစ္ေပါက္ မီးဖိုထဲသို႔ က်ဆင္းသြားေသာအခါ ရွဲဟုျမည္ သည္။ ညေစာင့္သည္ တစ္ခါတရံ ဂန္ဂ်ားနည္းနည္းသံုးသည္။ ည ေစာင့္သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္ခ်ိန္တြင္ ဂန္ဂ်ားသံုးေလ့မရွိ။ ညေစာင့္သည္ ႐ိုးေျဖာင့္သူျဖစ္သည္။ ညေစာင့္သည္ သစၥာေစာင့္ သိသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤအသက္အရြယ္အထိ သူ႔ကို တာဝန္ေပးခိုင္းေစထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤဒြႏၵယာႀကီးထဲတြင္ သူ သည္ ညေစာင့္အဘိုးႀကီး အျဖစ္ ပါဝင္သည္။ ထို႔အတြက္ သူ အၿမဲ ေက်နပ္သည္။ ညေစာင့္အလုပ္သို႔ လာၿပီဆိုလွ်င္ သူ၏သမီးျဖစ္သူ က ဒန္ခ်ိဳင့္ထဲတြင္ ႏြားႏို႔တစ္ဝက္မွ် ထည့္ေပးလိုက္ၿမဲျဖစ္သည္။
သူ၏သမီးက ရံဖန္ရံခါ ဆာရီၿခံဳထဲမွ ထုတ္ေပးတတ္သည္။ ည ေစာင့္သည္ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ မိုးစင္စင္ လင္းေအာင္ ေတြးေတာ ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ဤဒြႏၵယာႀကီးထဲ၌ သူေ႒းႀကီးျဖစ္လိုသူ၊ ဂ်မား ျဖစ္လိုသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူ႔လိုညေစာင့္ ျဖစ္လိုသူမွာမူ အနည္းမွ်သာ ရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ သူက ညေစာင့္ဘဝကို ေက်နပ္ခဲ့သည္။ ညေစာင့္သည္ တစ္ညလံုးမအိပ္စက္ဘဲ မိုးေကာင္း ကင္ထဲ ၾကယ္ပြင့္မ်ားကို ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ညေစာင့္သည္ ဂန္ဂ်ာ သံုးမိသည့္ညမ်ားဆိုလွ်င္ ပို၍ သတိထားကာ ဂိုေဒါင္တစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ႏွင့္ ႏိုးႏိုးၾကား ၾကား ရွိေအာင္ေနသည္။ ညေစာင့္သည္ ထိုညမ်ိဳးမ်ားတြင္ အာရာ ဒါးနား သီခ်င္းကို တိုးတိုးညည္းဆိုမိတတ္သည္။
ယခုေတာ့ ညေစာင့္သည္ သီခ်င္းမဆိုေတာ့ၿပီ။ ညေစာင့္သည္ လက္႐ိုက္သံ ေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ယူကာ တြဲလြဲဆြဲထားေသာ သံေခ်ာင္းရွည္ကို ေဒါင္ . . .ေဒါင္. . .ဟု ႏွစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္သည္။ ညဥ့္ ၂ နာရီ။ ႏွင္းေပါက္က မီးဖိုထဲသို႔ ရွဲကနဲ က်သြားျပန္သည္။ ညေစာင့္သည္ ႏြားႏို႔ဒန္ခ်ိဳင့္ကို မီးဖိုေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ညေစာင့္သည္ ေစာင္ထူထူႀကီးၿခံဳလွ်က္ ဂိုေဒါင္ဘက္သု႔ိ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ သြားသည္။ ဂို ေဒါင္သည္ သတၱဳအကႌ်ဝတ္ထားေသာ သတၱဝါႀကီးတစ္ေကာင္လို ညဥ့္ယံထဲမွာ ဝပ္ေနသည္။ မဟုတ္ဘူး။ ဂိုေဒါင္သည္ သတၱဳနံရံမ်ားႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားၿပီး အမိုးခံုးႏွင့္ စတုရန္းတစ္ခုသ႑ာန္ရွိသည္။ ဂိုေဒါင္ ေခါင္မိုးအထက္၌ မိုးကုပ္ စက္ဝိုင္းရွိၿပီး ေလာကဓာတ္တစ္ခုလံုး ဖံုးလႊမ္းလုနီး ပါး ႏွင္းမ်ားတသဲသဲ က်ဆင္းေနသည္။ ညသည္ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ႏွင္းေပါက္က မီးဖိုထဲသို႔ က်သြားျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ ရွဲလုိ႔မျမည္ေတာ့။ မီးဖို မွာ ေအးစက္စျပဳၿပီ။ မီးေသၿပီ။ ႏြားႏို႔ ဒန္ခ်ိဳင့္မွာ မီးဖိုေပၚမွာရွိေနဆဲ။ သို႔ရာ တြင္ ေအးစက္စ ျပဳေနေခ်ၿပီတကား။
ေနမ်ိဳး