၁၉၈၁ ခုႏွစ္ဆန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပုသိမ္ ေကာလိပ္မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္ေျပာင္းရသည္။ ၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္ မွာ ဖြားျမင္ေသာသမီးကေလးက တစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ရွိၿပီ။ ႏို႔ဘူးစို႔ သည့္အတြက္ လစဥ္သမဝါယမဆိုင္ မွာ ႏို႔မႈန္႔၂ဘူး သြားထုတ္ရသည္ကို မွတ္မိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဇနီးတုိ႔ ရေသာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလစာက ပံုမွန္ေခြၽေခြၽတာတာသံုးလွ်င္ စား ေလာက္႐ံုေတာ့ရွိပါသည္။ စာေရး ၍ရေသာ စာမူခကေလးအစ၊ စာေမး ပြဲစစ္ခကေလးအစရသမွ် ကေလးျဖင့္ ျဖည့္၍သံုးရသည္။ ၂ ေယာက္စလံုး က်ဴရွင္မလုပ္သည့္အတြက္ အပိုဝင္ ေငြမရွိပါ။
ရန္ကုန္ျပန္ေျပာင္းၿပီး မၾကာ ခင္တြင္ သတိျပဳမိသည္မွာ ဦးေနဝင္း က အစည္းအေဝးတစ္ခုတြင္ ‘ကြၽန္ေတာ္သမၼတႀကီး မလုပ္ေတာ့ ပါဘူး’ဟုေျပာၿပီး ပါတီဥကၠ႒ႀကီး အျဖစ္သာေနလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးစန္းယုကို ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ ဥကၠ႒အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္သည့္ အတြက္ သမၼတႀကီးျဖစ္လာသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ပါတီကလာပ္စည္း ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က ကလာပ္ စည္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ပါတီ ကလာပ္ စည္း အစည္းအေဝးမ်ားကို အိမ္ေတြမွာ အလွည့္က်လုပ္သည္။ အိမ္ရွင္က ဧည့္ခံေကြၽးေမြးၿပီး ေဆြး ေႏြးစရာမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သို႔ ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည့္ ေဆြးေႏြးမႈမဟုတ္ဘဲ ပါတီယူနစ္သို႔ ‘တင္ျပရန္’ ဟုသာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ပါတီယူနစ္ အစည္းအေဝးဟုဆိုေသာ္ လည္း ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥမ်ား ေျပာ ဆိုၿပီး အစည္းအေဝး ၿပီးသြားတတ္ပါ သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ တကၠသုိလ္ပညာရပ္ အသိုက္အဝန္း မ်ားႏွင့္ အေျခခံပညာ အသိုက္ အဝန္းမ်ားတြင္ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္ ခ်က္မ်ား ပံုမွန္လႈပ္ရွား ေနဆဲျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ ပရိဝုဏ္ မ်ားတြင္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ကတည္းက ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသနကြန္ဂရက္ ေခၚ ေဆြးေႏြး ပြဲမ်ား ပံုမွန္က်င္းပေနဆဲျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္စာတမ္းမ်ား ဖတ္ၾကားေဆြး ေႏြးဆဲ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ စာေပ ဗိမာန္အဖြဲ႕က ႏွစ္စဥ္က်င္းပေသာ စာတမ္းဖတ္ပြဲမ်ားလည္း ပံုမွန္ က်င္းပေနဆဲျဖစ္သည္။ ၁၉၈၃ခုႏွစ္ ကစ၍ အေျခခံပညာ သင္႐ိုးၫႊန္း တမ္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသည့္ အစီ အစဥ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သည္။ ဘာသာရပ္အသီးသီး၏ သင္႐ိုးအဖြဲ႕ မ်ားက သူငယ္တန္းမွ ဒသမတန္း အထိ ျပ႒ာန္းစာမ်ား ျပဳစုသည္။ ကမန္းကတန္း ျပဳစုပံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္ယူ၍ ျပဳစုျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၃ခုႏွစ္က စတင္ျပဳစုေသာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္မ်ားသည္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္တြင္ ပံုေပၚလာသည္။ အေျခခံ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စနစ္တက် သင္ၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ ပထမဦးစြာ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို နည္းျပသင္တန္း ျပဳလုပ္ၿပီး သင္႐ိုး အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြး သည္။ ထုိ႔ေနာက္ နည္းျပသင္တန္း တက္ခဲ့ေသာ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ ဆရာ မမ်ားက ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၲေလးတုိ႔တြင္ အေျခခံပညာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို မြမ္းမံသင္တန္းမ်ား ဆင့္ပြားပို႔ခ် သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုအေျခခံပညာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းသား မ်ားကို သင္ၾကားသည့္အဆင့္အထိ အဆင့္ဆင့္ေဆာင္ရြက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ ျပဳစု ေရးအဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္သည့္အတြက္ ထိုေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို အနီး ကပ္ေလ့လာခြင့္ရၿပီး ကိုယ္တိုင္ လည္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရပါသည္။
၁၉၈၃ခုႏွစ္တြင္ အမွတ္ထင္ ထင္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ေပၚေပါက္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အာဇာနည္ဗိမာန္တြင္ ဗံုးေပါက္ကြဲျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံ သမၼတ ခ်န္ဒူးဝမ္ သည္ အာဇာနည္ဗိမာန္၌လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ်သည့္ အခမ္းအနား က်င္းပ ခါနီးတြင္ ဗံုးေပါက္ကြဲျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုရီးယားမ်ားေရာ၊ ျမန္မာမ်ားပါ ေသသူေသ၊ ဒဏ္ရာရသူရၾကသည္။ ေသဆံုးသူ ၂ဝ ေက်ာ္၊ ဒဏ္ရာရသူ ၄ဝေက်ာ္ရွိသည္။ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံသူ မ်ားမွာ ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံသား မ်ား ျဖစ္ၿပီး ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတ ၏ ခရီးစဥ္ကို ႀကိဳတင္သိထားသည့္ အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ကာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသို႔ ႀကိဳတင္ေရာက္လာၿပီး လ်ဳိ႕ ဝွက္စြာ စီစဥ္လုပ္ႀကံျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတမွာ သီသီ ကေလးလြတ္ေျမာက္သြားၿပီး ေတာင္ ကိုရီးယားဝန္ႀကီးအခ်ိဳ႕ ေသဆံုး သြားသည္။ လုပ္ႀကံသူ တရားခံမ်ားကို ဖမ္းဆီးႏိုင္ၿပီး ႐ံုးတင္စစ္ေဆးကာ အျပစ္ေပးခဲ့သည္။ အာဇာနည္ဗိမာန္ တြင္ ဗံုးေပါက္သည့္ သတင္းကစ၍ တရားခံမ်ား စစ္ေဆး အျပစ္ေပးသည့္ သတင္းအထိ သတင္းစာမ်ားတြင္ အေသးစိတ္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့ရာ စိတ္ဝင္စားစြာ ဖတ္႐ႈေလ့လာရသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္ သံတမန္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေၾကာင္း ေၾက ညာသည္။ ဗံုးကြဲ၍ ပ်က္စီးသြားေသာ မူလအာဇာနည္ ဗိမာန္အေဆာက္ အအံုေနရာတြင္ ယခုေတြ႕ျမင္ရသည့္ အတိုင္း အာဇာနည္ဗိမာန္အသစ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ အာဇာနည္ဗိမာန္တြင္ ဗံုးေပါက္ကြဲ သည့္သတင္းႏွင့္အတူ ေတာင္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွ ေလယာဥ္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အုပ္စု လိုက္ပ်ံသန္း လာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၿပီဆိုေသာ သတင္း မ်ား၊ ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္ သံအဆက္အသြယ္ျဖတ္ရန္ ေတာင္း ဆိုသည္ဆိုေသာ သတင္းမ်ားလည္း ေပၚထြက္လာသည္။ ထိုကာလသည္ သည္းထိတ္ ရင္ဖိုႀကံဳေသာ ျဖစ္ရပ္ မ်ားျဖစ္သည္။
၁၉၈၅ခုႏွစ္တြင္ ျပည္သူအမ်ား က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္သြားရေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုကာလက လည္ပတ္သံုးစြဲလ်က္ ရွိေသာ က်ပ္တစ္ရာတန္၊ က်ပ္ ငါး ဆယ္တန္၊ က်ပ္ႏွစ္ဆယ္တန္ ေငြ စကၠဴမ်ားကို တရားဝင္ေငြအျဖစ္မွ ရပ္စဲလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအမိန္႔ ကို ညဦးပိုင္းတြင္ ေရဒီယုိမွ ေၾကညာ လိုက္သည္ကို ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ ရေသာအခါ အားလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ စုေဆာင္း ထားေသာ က်ပ္တစ္ရာတန္ တစ္ ေသာင္းဖိုးရွိေနသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိတ္လန္႔သြား သည္။ လေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စု ေဆာင္းထားေသာ ပိုက္ဆံျဖစ္သည့္ အတြက္ ဆံုး႐ံႈးသြားမည္ကို စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေငြမ်ား ကို တရားဝင္ အပ္ႏွံလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ပါေသးသည္။ တရားဝင္ပိုက္ဆံမ်ားႏွင့္ လဲလွယ္ေပး သည့္အတြက္ မဆံုး႐ံႈးဘဲ ျပန္ရပါ သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ စ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္က က်ပ္တစ္ရာတန္ ႏွင့္ က်ပ္ငါးဆယ္တန္ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမဝင္ ေၾကညာၿပီး ဖ်က္သိမ္းခဲ့ ဖူးသည္။ ယခုဒုတိယအႀကိမ္ျဖစ္ သည္။ လူအမ်ား ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရသည္။
ထိုကာလေနာက္ပိုင္းတြင္ ယခင္က အစဥ္အလာမရွိေသာ ေငြစကၠဴအမ်ိဳးအစားမ်ား ေပၚေပါက္ လာသည္မွာ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္သည္။ ယခင္က ေငြစကၠဴဆိုလွ်င္ တစ္ဆယ္ တန္၊ ႏွစ္ဆယ္တန္၊ ငါးဆယ္တန္၊ တစ္ရာတန္ဟူ၍ ‘သုညဆံုးေသာ’ ကိန္းဂဏန္းမ်ားျဖင့္သာ ေငြစကၠဴ ထုတ္ၿမဲျဖစ္သည္။ သုညမဆံုးေသာ ေငြစကၠဴမ်ားမွာ ၁က်ပ္တန္၊ ၅က်ပ္ တန္တို႔သာရွိသည္။ ထိုကာလတြင္မူ ၁၅က်ပ္တန္၊ ၂၅က်ပ္တန္၊ ၃၅ က်ပ္တန္၊ ၇၅က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ၅ႏွင့္ဆံုးေသာ ေငြစကၠဴမ်ားျဖစ္သည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ တြင္ ထိုေငြစကၠဴမ်ားထဲမွ ၂၅က်ပ္ တန္၊ ၃၅က်ပ္တန္၊ ၇၅က်ပ္တန္တို႔ ကို တရားဝင္ေငြအျဖစ္မွ ရပ္စဲလိုက္ ျပန္သည္။ ၅က်ပ္တန္ႏွင့္ ၁၅က်ပ္ တန္ကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးသျဖင့္ ပယ္ဖ်က္သည့္အထဲတြင္ မပါပါ။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေငြစကၠဴမ်ား တရားဝင္အျဖစ္မွ ရပ္စဲသည္မွာ ၂ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ ယခု တစ္ဖန္ တရားဝင္ ရပ္စဲျပန္သည့္ အတြက္ ျပည္သူအမ်ား မေက်နပ္မႈ ႀကီးထြားလာရသည္။
ထိုအႀကိမ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ အထိတ္တလန္႔ႀကံဳရသည္။ ထိုအမိန္႔ေပၚထြက္လာၿပီးေနာက္ တရားမဝင္ေငြမ်ားကို အျမန္ဆံုး အပ္ရမည္ဟု ဆိုေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာစာဌာနတြင္ အလုပ္႐ႈပ္သြားပါသည္။ အျခား အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ စာအုပ္စာ တမ္းမ်ား ဝယ္ယူၿပီး ျပန္လည္ေရာင္း ခ်ေပးသည့္အတြက္ ရရွိသည့္ ေငြစကၠဴမ်ား၊ ဌာနလုပ္ငန္းမ်ား အတြက္ အသင့္ရွိသည့္ ရန္ပံုေငြမ်ား ထဲတြင္ ထိုေငြစကၠဴမ်ားလည္း ပါဝင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မီ အပ္ႏိုင္ရန္ ထိုေငြစကၠဴမ်ား ကို စာရင္းလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ႐ံုးဆင္းသြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီး က ဌာနသို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာၾကရန္ အေၾကာင္းၾကားၿပီး မိမိတုိ႔၏ ဘီ႐ိုမ်ားတြင္ အသင့္ ရွိေနသည့္ ဌာနေငြမ်ားကို အျမန္ ဆံုးစုစည္းခိုင္းရသည္။ ကိုယ္ပိုင္ ေငြထက္ အေရးႀကီးေသာ ဌာနပိုင္ ေငြျဖစ္သည့္အတြက္ မမွားမယြင္း ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရသည္။ ထိုေငြမ်ား အားလံုးစုစည္းၿပီး ပါေမာကၡဆရာမ ႀကီး၏အိမ္တြင္ ေငြစကၠဴစာရင္းျပဳစု သူက ျပဳစု၊ လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္သူက ႐ိုက္၊ ေငြစကၠဴနံပါတ္မ်ားပါ ေဖာ္ ျပရသည့္အတြက္ အလြန္လက္ဝင္ သည္။ အပ္ႏွံရမည့္ေငြစကၠဴစာရင္း ျပဳစုၿပီးေသာအခါ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ သြားပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီးႏွင့္တကြ အတူေဆာင္ ရြက္ေနသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အခ်ိန္မီ သြား ေရာက္အပ္ႏွံႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုကာလအထိ ေငြစကၠဴမ်ားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုမ်ားႏွင့္ျဖစ္ သည္။ ထိုေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမဝင္ ေၾကညာၿပီးေနာက္ ရက္ပိုင္းအတြင္း မွာပင္ ေငြစကၠဴ၂မ်ိဳး ထုတ္ေဝလိုက္ပါ သည္။ ၄၅က်ပ္တန္ႏွင့္ ၉ဝက်ပ္တန္ ျဖစ္သည္။ ေငြစကၠဴမ်ားတြင္ ေျပာ စရာအခ်က္ ၂ခ်က္ပါသည္။ တစ္ခ်က္မွာ ေငြစကၠဴအသစ္မ်ား တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကို မသံုးေတာ့ဘဲ ၄၅က်ပ္တန္ကို သခင္ ဖိုးလွႀကီးပံု၊ ၉ဝက်ပ္တန္ကို ဆရာစံ ပံုျဖင့္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သုညဆံုးေသာ အေရအတြက္ကို က်ပ္တစ္ရာ၊ က်ပ္ ငါးဆယ္ စသည္ျဖင့္ သံုးရၿမဲျဖစ္ ေသာ္လည္း ေငြစကၠဴမ်ားတြင္ ‘တစ္ရာက်ပ္’၊ ‘ကိုးဆယ္က်ပ္’ဟူ၍ မွားသံုးျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအမွား အတိုင္း ယခုအထိ သံုးေနဆဲျဖစ္ သည္။
ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)