၁၂၅၃ ခုႏွစ္ခန္႔က ထူးျခားတဲ့ ျပဇာတ္ေရးဆရာ တစ္ ဦး ထြက္ေပၚေက်ာ္ၾကား ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူက ‘ပုစြန္ေတာင္ဆရာခ’ ျဖစ္ ပါတယ္။သူ႔ရဲ႕ အတိုေကာက္ နာမည္ကိုလည္း သူကိုယ္ တိုင္ ‘ဇြန္ခ’လို႔ ေရးေလ့ရွိပါတယ္။
ေစာဘရန္ၿငိမ္းတုိ႔လို ‘ဂႏၱဝင္ မွာ ေပ်ာ္ရွာလိုသူ’ အဖို႔ေတာ့ ဆရာ ဇြန္ခဟာ မရွိမျဖစ္ ပညာရွင္ျဖစ္ပါ တယ္။ ဆရာ့အႏုပညာကို ႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းဟာ ဆရာပုစြန္ ေတာင္ ဆရာခ သို႔မဟုတ္ ဇြန္ခ ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာေတြဟာ (၁) ပါဠိ ယြန္း ပဏၰာသက်မ္းမွ ဘာသာျပန္၍ ျပဇာတ္ေရးေလ့ရွိတဲ့ ‘ဝန္ႀကီးပေဒသ ရာဇာ’ နဲ႔လည္းမတူ၊ (၂) နိပါတ္ ေတြလို ထိုးဇာတ္သဖြယ္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး ျပဇာတ္ ေတြ ေရးေလ့ရွိတဲ့ ‘ဦးၾကင္ဥ’နဲ႔လည္း မတူ၊ (၃) ယိုးဒယားဘာသာစတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာေတြမွ ျမန္မာျပန္ ၿပီး ျပဇာတ္မ်ားေရးေလ့ရွိတဲ့ ‘ျမဝတီမင္းႀကီး ဦးစ’ နဲ႔လည္း မတူ၊ (၄) ဘုရားေဟာ ဇာတ္နိပါတ္လာ ေသာအတိုင္း ပံုမပ်က္ေစဘဲ ျပဇာတ္ ေရးေလ့ရွိတဲ့ ‘စေလဆရာႀကီး ဦး ပုည’နဲ႔လည္း မတူဘဲ၊ တစ္မူထူးကဲစြာ ခြဲထြက္ၿပီး ျပဇာတ္ေရးျပ၊ ဖန္တီး ျပခဲ့တာေတြကို ႀကိဳက္ရတဲ့အေၾကာင္း ရင္းအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ‘အဘုဖတ္ဖုိ႔ကဗ်ာ-၁’ ဟာ တကယ္ ေတာ့ အဘုဖတ္ဖို႔မဟုတ္ဘဲ၊ အဘု အေၾကာင္း ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါ တယ္။ အဘုဖတ္ဖုိ႔ကဗ်ာဆိုတာထက္ ‘အဘုေတြ’ ဖတ္ဖုိ႔အျဖစ္ ေစာဘရန္ ၿငိမ္းျမင္ပါတယ္။
အဘုဖတ္ဖုိ႔ကဗ်ာ-၁တြင္ အဘု ကို ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ ေၾကာ့ ေၾကာ့ကေလးနဲ႔ ၾကြ ေနတဲ့ အဘုဆိုတဲ့ အပ်ိဳေပါက္ကေလးလို စာဖတ္သူ ေတြ႕ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ အဘုကား ေခ သူမဟုတ္၊ အေတာ္ေလး ‘ေနာေက်’ ခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ‘ရင္းမာပင္’မွာ ျပသခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ရင္းမာ ပိေတာက္ ေတာတစ္ ေလွ်ာက္မွာ ေမာေထာက္စရာေတြ အျပည့္ေတြ ရွိခဲ့သလို၊ ဆရာပုစြန္ ေတာင္ဆရာခရဲ႕ ‘တြင္းေရခ်ိဳ’မွာ လည္း အဘုကို သူ႔အမူ သူ႔အခြၽဲ၊ သူ႔အလန္းေတြနဲ႔ ခုလို …ခုလို
တြင္းေရခ်ိဳ
‘ အထူးေၾကာက္ခဲ့ ခင္းေပြပို၊
အဖူး ေပါက္တဲ့ တြင္းေရခ်ိဳ။
သက္သက္လြဲခဲ့ ယြင္းေသြလို၊
ဟက္တက္ကြဲတဲ့ တြင္းေရခ်ိဳ။
ၾကင္သူခင္သူ
ေရာက္ေၾကာင္းတ၊
ေက်ာက္ေစာင္းရွတဲ့
တြင္းေရခ်ိဳ။
ေနဝင္လုခါအခ်ိန္နည္းမွ၊
အိုးမပင့္ ႏိုင္တစ္ႀကိမ္ကြဲ
ထမိန္ရႊဲတဲ့ တြင္းေရခ်ိဳ။
ရည္းစားျဖစ္သူ
အလာေႏွာင္းလို႔၊
ေနမင္းရီရီ ညေနေစာင္းကို
ႏြားေက်ာင္းသားေတြ
ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေတာ့
အေမ့ထံကို ဝင္ကာေျပာ
အေဆာခဏ၊ အေမလာ၍၊
အခ်က္ထဲမွာ ထလို႔သြားရ
စကားလက္စ တစ္ပိုင္းျဖစ္ႏွင့္
ေမာင္မယ္ႏွစ္ကိုယ္
လြန္စိတ္ညစ္
အဆစ္ခြပ္တဲ့ တြင္းေရခ်ိဳ။
အင္း ..အဘုတုိ႔ ကိုေခြးတုိ႔ ကလည္း၊ အဘုတုိ႔ ကိုေခြးတုိ႔ပါပဲ။ ဆရာခစာထဲကလို ‘အခ်က္ထဲမွ ထလို႔သြားရ’ တာေတာင္ အဆစ္ကပါ လိုက္လာေသးတာတဲ့။ ဆက္ၿပီး ..
အေပြလိုက္စိ ခင္းေျမမို၊
အေမ႐ိုက္ သည့္ တြင္းေရခ်ိဳ။
ဖိနပ္ထိခဲ့ ဆင္းေရႊကိုယ္၊
အရပ္သိ တဲ့ တြင္းေရခ်ိဳ။
ေျမကုန္းကြလို႔ ခင္းေပြပို၊
ေရပံုးက်တဲ့ တြင္းေရခ်ိဳ။
ေပါင္းနေနာက္သကြဲ
ႏွင္းေစလို၊
ေခါင္းခုေပ်ာက္တဲ့
တြင္းေရခ်ိဳ …
ဟုတ္ကဲ့။ အဘုဖတ္ဖို႔ကဗ်ာ-၁ နဲ႔ ၂ ၿပီးတဲ့အခါ အဘု ဘာလဲ။ ပုစြန္ ေတာင္ ဆရာခ ဘာလဲ။ဂႏၳဝင္ ဘာလဲ။
မိတ္ေဆြခင္ဗ်ား၊ ကြၽန္ေတာ္ ေစာဘရန္ၿငိမ္းတုိ႔ခ်စ္တဲ့ ဂႏၳဝင္ စာေပ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း