ကြ်န္ေတာ့္အသက္ရွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ရွစ္ဆယ္မွေက်ာ္၍ ႏွစ္ႏွစ္ပင္ စြန္းခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အသက္ျပည့္သည္ႏွင့္ တပ္မေတာ္ထဲ ဝင္ခဲ့သည္။ စစ္ပညာ အေျခခံသင္တန္းမွစ၍ က်န္းမာႀကံ႕ခုိင္ေရး ေလ့က်င့္မႈေတြ စခဲ့ရသည္။ သက္တူရြယ္တူေတြထဲမွာေတာ့ သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္ေသာ အဆင့္ မွာ ရိွသည္။ သက္တူရြယ္တူ အတဲြ ေတြ မရိွ၍ ကိုယ့္ထက္ငယ္သူေတြႏွင့္ ေရာလ်က္ ေဂါက္သီး႐ိုက္ေနရပါ ေသးသည္။ ဆီးခ်ဳိမရိွ၊ ေသြးတိုးမရိွ၊ ႏွလံုး ေရာဂါမရိွဟူေသာ ဆရာဝန္ ေဆး စစ္မွတ္တမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အား တက္ေစတာလည္း အမွန္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ပို၍ က်န္းမာ ေရးႏွင့္ ျပည့္စံုသူဟု ဆုိရမည္။ ငယ္ စဥ္က တကၠသိုလ္ေဘာလံုးအသင္း လက္ေရြးစင္ ျဖစ္ခဲ့သလုိ ဟုိတစ္ခ်ိန္က ပုလိပ္ႀကီးအသင္းဟု ေခၚေသာ Burma Police Football Team အတြက္ သူ႔ကိုေခၚ၍ ဆပ္ေက်ာင္း ေခၚ ဒုတိယရဲအုပ္သင္တန္းသို႔ တက္ ေစခဲ့ေသာ အားကစားသမား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ က်န္းမာေသာ အေဖ သည္ အသက္ ၈၇ ႏွစ္တြင္ ကြယ္ လြန္ခဲ့ပါသည္။ အသက္ ၈၅ ႏွစ္တြင္ အေဖက စကားဆန္းတစ္ခြန္း ေျပာလာသည္။ “ဘုရားေတာင္မွ သက္ေတာ္ ရွစ္ဆယ္အထိပဲ ေနခဲ့တာ။ အခုရွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆုိေတာ့ ပိုမေနခ်င္ေတာ့ဘူး” ဟု ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ထူးထူးေထြေထြ ေရာဂါမရိွပါဘဲ အသက္ ၈၇ ႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္တာ္ ယခု အသက္ ၈၂ ႏွစ္။ က်န္းမာေသးသည္ ဆုိေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အေဖထက္ ပို၍ အသက္ရွည္ခ်င္သည္ဟု ေတြးမိသည္။ တကယ္လည္း အသက္ကုိး ဆယ္ေက်ာ္၊ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၉၃ ႏွစ္ေလာက္အထိ အနည္းဆံုးေနခ်င္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆုိေသာအခ်ိန္မွာ ေဘးကလူ မ်ားက တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကပါ သည္။ ထိုသူေတြအားလံုးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ငယ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ငယ္သူပါသလို ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ထက္ဝက္ထက္ ငယ္သူလည္းပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ဆရာညိဳသစ္ငယ္။ ေပၚျပဴလာ စာေပအႏုပညာ ဂ်ာနယ္၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္။ အေၾကာင္းက ဤသို႔။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မသက္ေဆြတုိ႔ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္တုိက္သို႔ ေရာက္ သည္။ ဝိုင္းေတာ္သားမ်ား အတြက္ မသက္ေဆြက ဝက္လက္အခ်ဳိခ်က္ ခ်က္ယူသြားသည္။ သရက္ေဒသ လက္ရာျဖစ္ေသာ ၾကက္သားငါးပိ ခ်က္ ပါသည္။ ခ်ဥ္ေရဟင္းပါသည္။ ႀကိဳတင္ ေျပာၾကားထားေသာေၾကာင့္ ဝိုင္းေတာ္သားမ်ားက အျပင္ထြက္ မစားၾက။ လက္ေရတစ္ျပင္တည္း စားၾကသည္။
စားရင္းေသာက္ရင္း ဆရာညိဳ သစ္ငယ္က စကားစသည္။ ” ဆရာေရာ၊ ဆရာမႀကီးေရာ ေပၚျပဴလာႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ေရးေပးၾကပါဦး’ ဟု ေျပာလာသည္။သူ႔အေျပာကုိ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္းမခါ။ ” အသက္ ၉၃ ႏွစ္အထိ ေနခ်င္ ေသးတယ္ကြာ” ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ ဆရာညိဳသစ္ငယ္က ဝက္လက္ အ႐ိုးကို အားရပါးရ ကိုက္မည္ဆဲဆဲ မွ တစ္ဝက္မွာရပ္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဆရာဦးျမလိႈင္၊ ဆရာပန္းစ်ာန္၊ ဆရာ ဖိုးႏိုင္လင္း၊ ဆရာမ မိုးမိုးေက်ာ္တုိ႔ကလည္း ေဘးမွၾကည့္ေနၾကသည္။ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းသိေနေသာ မသက္ေဆြကေတာ့ ၿပံဳးေနသည္။ ပညာရွင္ ဆရာမ်ဳိးထြန္းလိႈင္က အသံစထြက္လာသည္။ Demand and Supply u Meet မျဖစ္သလိုဘဲ၊ အန္ကယ္ႀကီးအေျပာက ျမႇဳပ္ကြက္ပါေနတယ္” ဟုဆုိသည္။
” ျမႇဳပ္ကြက္ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ စကားကမဆံုးေသးလို႔ပါ။ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ကစၿပီး ႏွစ္စဥ္ အမွတ္တရေရးဖို႔ မီခဲ့တာပါ”
” အခု သက္တမ္း ႏွစ္ ၂ဝ ျပည့္ ၿပီ။ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ လက္ရာေတြ တက္လာတယ္။ စာမူေတြ စံုလာတယ္။ Layout ကစ တက္တက္လာေအာင္ ကိုရင္တုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္” “ဂ်ာနယ္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ ေလာကမွာ ေလထန္လည္းမမႈ။ ေရဆန္လည္းမမႈဘဲ ခုထိ ရပ္တည္လာခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ရိွၿပီ” “(၂၅) ႏွစ္ျပည့္မွာလည္း ေရးမယ္။ ႏွစ္ (၃ဝ) ျပည့္အထူးထုတ္ မွာလည္း ေရးခ်င္တယ္”
” ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ ႏွစ္သံုးဆယ္ျပည့္မွာ ေရးႏုိင္ဖို႔ အသက္ ၉၃ ႏွစ္အထိ အသက္ရွင္ေနခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေျပာတာကိုမ်ဳိးေရ။ စကား ဆံုးေတာ့ ရွင္းသြားၿပီလား”ကြၽန္ေတာ့္ စကားေခတၱနားရင္း ခ်ဥ္ေရေလး တစ္ဇြန္းေသာက္လိုက္ မွ က်န္လူမ်ားလက္ထဲမွ ထမင္းေတြ ဆက္စားၾကသည္။ ဝက္႐ိုးေတြ ဆက္ကိုက္ၾကသည္။ဆရာညိဳသစ္ငယ္က ၿပံဳးေန သည္။ သူ႔လက္ထဲက ဝက္လက္ အတံုးကုိ ဆက္စားဖို႔ ေမ့ေနဟန္တူသည္။ ကြၽန္ေတာ္က စကားကုိ ဆက္ရသည္။
” တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္ကြာ။ ကိုရင္တုိ႔အားလံုးနဲ႔ လက္ေမာင္းေသြး ေဖာက္မေသာက္ဘဲ ကတိျပဳၾကစို႔လား။ ေပၚျပဴလာ ႏွစ္ (၃ဝ) ျပည့္ အထိ တုိ႔တစ္ေတြ လက္တဲြမျဖဳတ္ စတမ္း…ကတိျပဳမလား၊ ေလာင္း မလား၊ သစၥာဆုိၾကမလား။ ေပၚျပဴလာ ႏွစ္ (၃ဝ) မျပည့္ခင္ လက္တဲြဲ ျဖဳတ္တဲ့လူက က်န္တဲ့လူေတြကို အဝ ေကြၽးရမယ္။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လက္တဲြမျဖဳတ္ဘူး။ တုိ႔လက္တဲြျဖဳတ္ တဲ့ႏွစ္မွာ မင္းတုိ႔လာၿပီး…ဆြမ္းစားၾကေပေတာ့၊ ကဲ..သေဘာ တူၾကသလား၊ ေလာင္းၾကမွာ လား၊ သစၥာ ဆုိၾကမွာလား။ ၂ဝ၂၂ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚျပဴလာ ႏွစ္ အစိတ္ျပည့္မည္။ ၂ဝ၂၇ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚျပဴလာႏွစ္ သံုးဆယ္ ျပည့္မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၉၃ ႏွစ္အထိေတာ့ ေနခ်င္ပါေသးသည္။
ေမာင္ေဆြသက္