တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္သည္။ လင္းေသာ္တာေလး သည္ Kidz Zone ကာတြန္း ဂ်ာနယ္ထဲ တြင္ လက္ေဆာင္ ပါလာေသာ အ႐ုပ္ ကေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ ရွည္ ထိုင္ဆက္ေနသည္။ လင္းေသာ္ တာ၏ ေမေမက သင္ပ်ဴး ဖ်ာကေလးကို ခင္း ေပးထားသည္။ ယခုႏွစ္တြင္ ပထမတန္းကို တက္ရေသာ လင္း ေသာ္တာ ေလးမူႀကိဳမွာ တစ္ႏွစ္ေနခဲ့ ရသျဖင့္ အ႐ုပ္ ဆက္ရေသာ ကစား နည္း ကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာ က်ေန သည္။ အိမ္မွာကတည္းက ကေလး ဟူ၍ လင္းေသာ္တာေလး တစ္ ေယာက္တည္းသာ ရွိေလရာ လင္းေသာ္တာေလး မွာ တစ္ေယာက္ တည္းေဆာ့ကစားရေသာ ကစားနည္း ေတြကို သေဘာက်စြာ ေဆာ့ကစာ းေနရသည္။
“ေဖေဖ ဒီနားက လက္ကေလး ေပ်ာက္ေနလို႔ လင္းလင္းကို ရွာေပး ဦး”
လင္းေသာ္တာေလး ေဆာ့ေန ေသာ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တြင္ သတင္းစာ ထိုင္ဖတ္ေနေသာ သူက ေလး ၏ ေဖေဖကို လင္းေသာ္ တာ ေလးက စစ္ကူေတာင္းသည္။ ေဖ ေဖက လွမ္းၾကည့္ လိုက္ၿပီး လင္း ေသာ္တာ ရွာေနေသာ လက္ကေလး ကို ေတြ႕ေတာ့ ထိုင္ရာ ကေန လွမ္း ေျပာသည္။
“လက္ကေလး ရွိတယ္ေလ သမီး။ ေဖေဖေတာင္ ဒီကေန ျမင္ေန ရတာ”
“လင္းလင္းမေတြ႕လို႔။ ေဖေဖ ရွာေပးပါဦး”
“သမီးေရွ႕မွာရွိေနတာပဲ လင္း လင္းရဲ႕။ သမီးက ေတြ႕ေအာင္ရွာ ေပါ့”
“ဟင္ ေဖေဖကလည္း လင္း လင္းရွာလို႔ မေတြ႕ပါဘူးဆို”
ေဖေဖက ရယ္သည္။ လင္း ေသာ္တာေလးက ထလာၿပီး ေဖေဖ့ လက္ကို ဆြဲေခၚသည္။
“သမီးစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ လက္ ကေလးက သမီးမေတြ႕ေအာင္ ပုန္း ေနတာေလ။ သမီးက ေတြ႕ေအာင္ ရွာလိုက္ေပါ့။ တူတူပုန္းတမ္း ကစား ေနတာလို႔ မွတ္လိုက္ေလသမီး။ လင္း လင္းက ေတြ႕ေအာင္ရွာႏိုင္တယ္ဆို ၿပီး ရွာလိုက္ေပါ့။ တူတူပုန္းတမ္းက စားရင္ ကိုယ္ တိုင္ေတြ႕ေအာင္ရွာရ တယ္ေလ။ သမီးက ေတာ္ပါတယ္။ လက္ကေလးပုန္းေနတာ ရွာျပလိုက္ စမ္းသမီး။
“လင္းလင္းရွာႏိုင္ပါတယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ လက္ကေလး က ဘယ္ေလာက္ပုန္းႏိုင္မွာလဲ။ သမီးရွာႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူ႔ကို ျပလိုက္”
လင္းေသာ္တာေလးသင္ဖ်ဴးဖ်ာ ေပၚျပန္ထိုင္လုိက္သည္။ အ႐ုပ္ဆက္ ကေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္းေကာက္ ကိုင္ၾကည့္သည္။
“ေဖေဖ သမီးေျခေထာက္တစ္ ဖက္ေတြ႕ၿပီ။ ေျခေထာက္အရင္တပ္ လိုက္မယ္ေနာ္”
ေဖေဖသေဘာက်စြာရယ္ သည္။
“ေျခေထာက္ အရင္တပ္လည္း ရတာပဲ သမီးရဲ႕။ လင္းလင္း က ေျခ ေထာက္ ကို ေျခေထာက္ေနရာ မွာ တပ္ဖို႔ပဲ လိုတာ။ လက္ေနရာ မွာ ေျခ ေထာက္တပ္လို႔မရဘူးေနာ္”
“လင္းလင္းသိပါတယ္ ေဖေဖ ရဲ႕”
လင္းေသာ္တာေလး က မေက်နပ္သည့္ အသံျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။ ေျခေထာက္ကေလး ကိုလည္း ေျခ ေထာက္ေနရာ တြင္ တပ္လိုက္ သည္။ လင္းေသာ္တာေလး ကို လွမ္းအကဲ ခတ္ေနေသာ ေဖေဖက သေဘာက် စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္။
“လင္းလင္းက လက္ကို အရင္ တပ္ခ်င္တာ။ လက္ကေလးက ပုန္း ေနေတာ့ေနေပါ့”
လင္းေသာ္တာေလးစကား ေၾကာင့္ ေဖေဖက သေဘာက်စြာ ရယ္လိုက္ၿပီး သတင္းစာကို ဖတ္ေန လိုက္သည္။
“ေဖေဖ ဒီမွာၾကည္႔”
ေဖေဖက သတင္းစာထဲ စိတ္ ဝင္စားေနေတာ့ လင္းေသာ္တာေလး ေျပာတာကို မၾကားလိုက္ေပ။ လင္း ေသာ္တာေလးက ေဖေဖ့ကို လွမ္း ၾကည့္ ၿပီး ထလာသည္။
“ေဖေဖ ဒီမွာၾကည့္ပါဆို”
လက္ကို ဆြဲၿပီး စိတ္မရွည္စြာ ေျပာလိုက္သည့္ လင္းေသာ္တာေလး ကို ေဖေဖက ထူးလိုက္ရသည္။ လက္ ကို ဆြဲတင္ေန သျဖင့္ ေဖေဖ လည္း ထိုင္ခုံေပၚက ထလိုက္ရသည္။
“လင္းလင္းအ႐ုပ္ဆက္လို႔ၿပီး သြားၿပီလား”
“မၿပီးေသးဘူးေဖေဖ။ လက္က ေလးက ပုန္းေနတုန္း”
“ေဖေဖက ရွာေပးရေတာ့မွာ ေပါ့။ လင္းလင္းက မရွာႏိုင္ေတာ့ဘူး ေပါ့”
“လင္းလင္းရွာႏိုင္ပါတယ္။ ေတြ႕ေအာင္ရွာျပမယ္”
“ေဖေဖ့သမီးလင္းလင္းက ေတာ္ပါတယ္။ ေတြ႕ေအာင္ရွာျပလိုက္ သမီး”
လင္းေသာ္တာက ေဖေဖ့လက္ ကို ဆြဲၿပီး တံခါးအျပင္ဘက္ကို လက္ ညိႇဳးထိုးျပ လိုက္သည္။ အဝတ္လွမ္း စင္ေပၚတြင္ လႊား၍ လွမ္း ထားေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို စာကေလးေတြ က အေမြးႏုတ္ေနတာကို ေတြ႕ရ သည္။
“စာကေလးေတြက တစ္ဘက္ ကို ဖ်က္ဆီးေနၾကတာေဖေဖ”
စာကေလးေတြက တစ္ဘက္မွာ ထြက္ေနေသာ အေမြးေတြကို ႏႈတ္ သီးျဖင့္ ဆြဲထုတ္ေနသည္။ ဆြဲႏုတ္၍ ထြက္လာေသာ အေမြးေတြ ကို ႏႈတ္ သီးအရင္းကို ပို႔ၿပီးစုထားသည္။ ေနာက္ထပ္ အေမြးေတြကို ဆက္ ႏုတ္သည္။
“စာကေလးေတြက တစ္ဘက္ က အေမြးေတြကို ႏုတ္ယူေနၾကတာ လင္းလင္းရဲ႕”
“သူတို႔ လင္းလင္း တို႔တဘက္ ကို ဖ်က္ဆီးေနတာေဖေဖ။ သူတို႔ကို ခဲနဲ႔ထုပစ္လိုက္ေလ။ တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ပစ္ လိုက္ေဖေဖ”
ေဖေဖကလင္းေသာ္တာေလးရဲ႕ ေခါင္းကို ပြတ္လိုက္သည္။
“လင္းလင္း ညဆို မခ်မ္းဘူး လားသမီး”
“ခ်မ္းတယ္ေလ။ မခ်မ္းေအာင္ လို႔ ေမေမက အေႏြးထည္ဝတ္ေပး တယ္။ ေစာင္ၿခဳံေပးတယ္ေလ။ စာက ေလးေတြကို ခဲနဲ႔ထု လိုက္ေတာ့ေလ ေဖေဖ”
ႏႈတ္သီးထဲတြင္ စုထားေသာ အေမြးေတြ ေတာ္ေတာ္ကေလးရ ေတာ့ စာကေလးပ်ံထြက္သြားသည္။
“စာကေလးပ်ံသြားၿပီ။ ေဖေဖ ကလည္း ခဲနဲ႔ထုပါဆို”
“စာကေလးဘယ္ကို ပ်ံသြား တာလဲ သမီး”
“ဟိုး ပုံးထဲကို ပ်ံသြားတာ”
လင္းေသာ္တာေလးက စာက ေလးေတြ အတြက္ ျပဳလုပ္ေပးထား ေသာ သစ္သား အိမ္ကေလးကို လက္ ညိႇဳးထိုးျပသည္။
“အဲဒါ စာကေလးေတြ ရဲ႕အိမ္ ေပါ့့ သမီးရဲ႕။ အဲဒီ အိမ္ကေလးထဲ မွာ စာကေလးေတြ ရဲ႕ ကေလး ရွိခ်င္ ရွိမွာ ေပါ့။ သားေလးလား၊ သမီးေလး လား ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့”
“သူတို႔က တဘက္ကို လာဖ်က္ ဆီးတာေဖေဖ”
“တဘက္က အေမြးေတြႏႈတ္သီး နဲ႔ ခ်ီသြားတာသမီး ေတြ႕လား”
“လင္းလင္းေတြ႕တယ္။ သူတို႔ ဖ်က္ဆီးၿပီး ယူသြားၾကတာ”
ေဖေဖဖ်ာေပၚထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လင္းေသာ္တာေလးကို ေပါင္ေပၚ တင္လိုက္သည္။
“သမီးအေႏြးထည္ဝတ္ေတာ့ မေႏြးဘူးလား”
“ေႏြးတာေပါ့။ ေစာင္ၿခဳံလိုက္ ရင္လည္း ေႏြးသြားတာပဲ”
ေဖေဖရယ္ၿပီး
“ဒါေပါ့ သမီးရဲ႕” ဟု ေျပာသည္။
“စာကေလးေတြက်ေတာ့ အေႏြးထည္မရွိဘူး လင္းလင္းရဲ႕”
“သူတို႔က လူမွမဟုတ္တာ။ အေႏြးထည္ဝတ္လို႔ ဘယ္ရမွာလဲ ေဖေဖရဲ႕”
“ဒါေပါ့ သမီးရဲ႕။ သူတုိ႔က အေႏြးထည္ ဝတ္လို႔မရဘူး။ သူတို႔ လည္း ခ်မ္းမွာေပါ့ သမီးရဲ႕။ သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ပံေတြက သူတို႔ကို အ ခ်မ္းေျပ ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တအား ခ်မ္းလာရင္ ေတာင္ပံေတြ နဲ႔ မေႏြးေတာ့ဘူးေလ သမီး”
“ဒါဆို သူတို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူတို႔မွာ ေစာင္လည္း မရွိဘူး”
“သူတို႔မွာ အေႏြးထည္လည္း မရွိဘူး။ ေစာင္လည္း မရွိဘူး။ သူတို႔ အိမ္ကေလး ကို ေႏြးေအာင္ သူတို႔ အေမြးေတြ သစ္ရြက္ေျခာက္ ကေလး ေတြ၊ ေစာေစာက လင္းလင္းေတြ႕ လိုက္တဲ့ တဘက္ ခ်ည္ေမြးေလးေတြ နဲ႔ ေႏြးေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့”
လင္းေသာ္တာေလးက ေဖေဖ့ ကို ေမာ္ၾကည့္သည္။ ေဖေဖက ေခါင္းငုံ႕ၿပီး ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
“ဒါဆို ဒါဆို”
လင္းေသာ္တာေလးက ဘာ ဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘဲ ဒါဆိုႏွင့္ ရပ္ ေနသည္။
“သူတို႔မွာ ကေလးေလးေတြရွိ တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကေလးေလးေတြ က ပိုခ်မ္းမွာေပါ့ လင္းလင္းရဲ႕”
“ငွက္ကေလးေတြက ဘာလို႔ ပို ခ်မ္းတာလဲ ေဖေဖ”
လင္းေသာ္တာေလးက သူက ေလး၏ ေဖေဖ့ကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ ဝင္စားစြာ ေမးလိုက္သည္။ သူက ေလး၏ ေဖေဖက လင္းေသာ္ တာ ေလးကို ဖြဖြကေလးေပြ႕လိုက္သည္။
“ငွက္ကေလးေတြက သူတို႔ အေဖ၊ အေမေတြလို ေတာင္ပံေတြ မစုံေသးဘူး။ အေမြးေတြမစုံေသးဘူး သမီးရဲ႕။ လင္းလင္းက အက်ႌမဝတ္ ထားရင္ ပိုခ်မ္းသလုိေပါ့”
“ငွက္ေသးေသးေလးေတြ သနား ပါတယ္ေနာ္”
လင္းေသာ္တာေလးရဲ႕ အသံ မွာ က႐ုဏာသက္ေသာ အသံက ေလးျဖစ္သည္။
“ဒါေပါ့သမီးရယ္။ ေဖေဖက သမီးကို ေပြ႕ထားသလို၊ ေမေမက သမီးကို ဖက္ထားသလို သူတို႔လည္း သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဖက္ ထား၊ ေပြ႕ထားၾကမွာေပါ့။ ေဖေဖတို႔ တဘက္က အေမြးေလးေတြနဲ႔ ငွက္က ေလးေလးေတြကို ေႏြးေအာင္လုပ္ ေပးမွာေပါ့”
လင္းေသာ္တာေလးဆီက အသံ ထြက္မလာေတာ့ေပ။
“သူတို႔က ေဖေဖ တို႔တဘက္ေတြ ကို လာဖ်က္ဆီးတာ မဟုတ္ဘူး သမီး ရဲ႕။ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေလးေတြ အတြက္ အေႏြးထည္ လုပ္ေပး တာ၊ ေစာင္လုပ္ေပးတာေလ။ တဘက္ကို တမင္လာၿပီး ဖ်က္ဆီးတာ မဟုတ္ဘူး”
“ေဖေဖ့ တဘက္က သူတို႔လုပ္ လို႔႔ ပြကုန္ၿပီေလ”
“တဘက္ ပြေတာ့လည္း သုတ္ ရတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့ သမီးရဲ႕။ သူတို႔က ေဖေဖ့ တဘက္ကို ဖ်က္ဆီး ၿပီး အေမြးေတြကို ယူမသြား ဘူး။ ေအာက္ကို ပစ္ခ် ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ဖ်က္ဆီးတာေပါ့။ ေဖေဖ ေမာင္းထုတ္ မွာေပါ့။ လင္းလင္းကို ေဖေဖ၊ ေမေမ တို႔က မခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေပးသလို၊ သူတို႔လည္း လုပ္ေပးေနၾကတာ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပါ့ သမီး”
“ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဆိုတာဘာ လဲေဖေဖ”
“ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ဆိုတာဘယ္ လိုလဲဆိုတာ သမီးလည္း တျဖည္း ျဖည္း သိလာမွာေပါ့။ ခုေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ ငါ့သမီးေလးကို ငါခ်စ္ သလို၊ သူတို႔ သားသမီးေတြကိုလည္း သူတို႔ ခ်စ္မွာပဲလို႔ သနားေပးတာေပါ့”
“လင္းလင္းလည္း ငွက္ကေလး ေတြကို သနားတယ္”
“လင္းလင္း ခ်မ္းသလို၊ သူတို႔ လည္း ခ်မ္းတာေပါ့ သမီးရဲ႕”
လင္းေသာ္တာေလးက ၿငိမ္ သြားသည္။
“သူတို႔ ျပန္မလာေတာ့ဘူး ေဖေဖ”
“သူတို႔လည္း ေၾကာက္လို႔ေနမွာ ေပါ့ သမီး”
“လင္းလင္းတို႔က သူတို႔ကို ဘာမွမလုပ္တာ”
“ဘာမွမလုပ္လည္း သူတို႔က ေဖေဖတို႔ရွိေနေတာ့ ေၾကာက္တာ ေပါ့”
လင္းေသာ္တာေလး ၿငိမ္သြား ျပန္သည္”
“ေဖေဖ လင္းလင္းတဘက္ေလး လည္း တန္းေပၚလႊားလိုက္ပါလား ဟင္”
“ေဖေဖ့တဘက္နဲ႔ဆိုရပါၿပီ သမီးရယ္။ သူတို႔က အမ်ားႀကီးမွ မလိုတာ”
လင္းေသာ္တာက ေဖေဖ့ေပါင္ ေပၚကေနဆင္းလိုက္သည္။
“လင္းလင္းေတြ႕ၿပီေဖေဖ။ လက္ကေလးကို လင္းလင္းေတြ႕ၿပီ”
“ေဖေဖ ေျပာတယ္မဟုတ္ လား။ လင္းလင္းက ေတာ္ပါတယ္လို႔”
ေဖေဖက ခ်ီးက်ဴးလိုက္ေတာ့ လင္းေသာ္တာေလး ေပ်ာ္သြားသည္။
“လက္ကေလးကို လင္းလင္း ေတြ႕ၿပီ။ ေဖေဖစာဖတ္ေတာ့”
လင္းေသာ္တာေလး စကား ေၾကာင့္ ေဖေဖ သေဘာက်စြာ ရယ္ သည္။ ထိုင္ခုံ ရွိရာသြားၿပီး သတင္းစာ ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ လင္း ေသာ္တာေလး မွာ သူ႔အ႐ုပ္ ကို ဆက္ ဆက္ေနသည္။
“ေဖေဖ စာကေလးေတြျပန္လာ ျပန္ၿပီ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန”
လင္းေသာ္တာေလး က လူႀကီး တစ္ေယာက္လို တိုးတိုးေျပာလိုက္ သည္။ တဘက္ အေမြးႏုတ္ေနေသာ စာကေလးေတြ ကို လူႀကီး တစ္ေယာက္ လို ခိုးၾကည့္ေနေလသည္။
စိုးဘားဒိုင္