ရန္ကုန္ အက္တီဗိတ္သည္ လူထဲကလူ၊ သူလိုငါလို သာမေညာင္ညလူစားမ်ဳိးမဟုတ္။ အလုပ္မ်ား၊ အလုပ္႐ႈပ္သည့္ေနရာတြင္ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းထက္ပင္ ကိုးဆယ္ဆမက ပိုမိုသာလြန္သည္။ သူအလုပ္႐ႈပ္ရာ တြင္ ေျခကလည္း႐ႈပ္၊ လက္ကလည္း ႐ႈပ္ပါးစပ္ကလည္း ႐ႈပ္သျဖင့္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးသည္ ရန္ကုန္ အက္တီဗိတ္ကို မ်က္စိ႐ႈပ္လာကာ မၾကာခဏ သတိေပးတတ္သည္။
” ဟဲ့..ေကာင္စုတ္ကေလး။ ငါ့မွာတစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကို မ်က္စိေနာက္ရတဲ့အထဲ ဆပ္ျပာသည္လင္ေပ်ာက္၊ က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ နင့္ကိုျမင္ရျပန္ေတာ့ ေခါင္းေတာင္ မူးလာသဟဲ့။ နင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရင္ ေကာင္းမယ္” ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္သည္ ခပ္ညံ့ညံ့ဗီဒီယိုသ႐ုပ္ေဆာင္လို မ်က္ႏွာေျပာင္ကေလးျဖင့္ ဆူးေလ ဘိုးဘုိးႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္သည္။
” ဟာ..ဘိုးဘိုးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔မွမရတာ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကိုက ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္ပါလို႔ဆိုေန။ Activist ဆုိတာ တက္ၾ<ြကလႈပ္ရွားသူ မဟုတ္လား ဘုိးဘိုးရဲ႕။ တက္ၾ<ြကလႈပ္ရွားသူဆိုတာ နာမည္ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔အညီ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတာ့ ရွိရမေပါ့။ ထံုထိုင္းေလးေကြးၿပီး စကား မေျပာ၊ တံုဏွိေဘာႀကီးလုပ္ေနလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ အဲသလိုေနလိုက္ရင္ မူးယစ္ထံုထိုင္းစိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတဲ့ ေဆးသံုးစြဲသူလုိ႔ သကၤာမကင္းျဖစ္ၿပီး ရဲက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာဆြဲ ေတာ့မွာေပါ့” “နင့္ကို ရဲဖမ္းသြားရင္လည္း ငါမ်က္စိအ႐ႈပ္သက္သာသေပါ့ဟာ”
ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္သည္ သူ၏သမုိင္းဝင္ေက်းဇူးရွင္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးအေပၚ အစာမေက်ခ်င္ေတာ့။ ဘုိးဘိုးႀကီးမွာ အေခ်ာင္သမား၊ သာကူးစိတ္ဓာတ္ေတြဝင္လာၿပီဟု သံသယရွိလာသည္။ “ဒီမယ္ ဘုိးဘိုးႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အက္တီဗိတ္ေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ဘိုးဘိုးႀကီး အပိုင္စားရတဲ့ ဆူးေလေစတီႀကီးမေပၚထြန္းခင္ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ကမၻာေပၚမွာ ရွင္သန္လႈပ္ရွားလာခဲ့ၾကတဲ့ တက္ၾ<ြကလႈပ္ရွားသူေတြပါ”” အံမယ္..အံမယ္..အေဖ့ ထက္ သားတစ္လႀကီးခ်င္တဲ့ အတိဇာတ လူမိုက္ကေလးပါလား” ဟု ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးေအာ္ေသာအခါ ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္က ဘိုးဘိုးႀကီးကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး၍ ေတာင္းပန္သည္။ မ်က္ႏွာခ်ဳိမေသြး၍မျဖစ္။ ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္ႏွင့္ အေပါင္း အသင္းမ်ားမွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ အကြက္အကြင္းအက်ဆံုး အထင္ကရ ေနရာ ဆူးေလေစတီတစ္ဝိုက္မွာ လူလံုးျပလႈပ္ရွားၾကရသည္မဟုတ္လား။ ထိုေနရာမွာ လူလံုးျပလွ်င္ အင္တာနက္မွတစ္ဆင့္ လူသိမ်ားကာ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢဳိလ္ပင္ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။
” ခ်စ္ခင္႐ိုေသ ေလးစားအပ္ပါေသာ ဘိုးဘိုးရယ္.. ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ တစ္ဆိတ္ေလာက္နားဆင္ေပး ေတာ္မူပါဦး။ ေရွးတုန္းကဆိုရင္ေလ ဘုရင့္နန္းေတာ္အနီးမွာ (ဟစ္တိုင္) ဆုိတဲ့ ရင္ျပင္တစ္ခုရွိသတဲ့” ‘ေပါက္ကရေတြပါကြယ္။ ဒီမိုကေရစီမွ မေပၚေသးတာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ဟစ္တိုင္ရွိမွာလဲ။ ငါသိတဲ့ ဟစ္တိုင္ဆိုတာကေတာ့ ဖတ္စရာမွတ္စရာေတြပါတဲ့ (ဟစ္တုိင္) ဂ်ာနယ္ပဲလကြယ့္” ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္က ေျပာ စရာရွိတာကို ဆက္ေျပာသည္။
” အဲသည္ဟစ္တိုင္မွာ ျပည္သူ ေတြရဲ႕ကိုယ္စားကြၽန္ေတာ္တို႔ အက္တီဗိတ္ေတြဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လိုလားခ်က္ေတြ၊ ဆႏၵေတြ၊ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို ရွင္ဘုရင္ၾကား ေအာင္ ဝိုင္းၿပီး အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုၾကရတယ္။ အဲသည္တုန္းက ပုဒ္မ (၁၈) ၿငိမ္းစုစီ ဥပေဒ မေပၚေသးလို႔ ေအးေအးပဲ ဘိုးဘုိးရဲ႕”
” အဲသည္ေခတ္က လိပ္ေခါင္းအထူးကုဆရာေတြေတာ့ အေတာ္ အလုပ္ျဖစ္မွာပဲ ငါ့လူ” ဟု ဘိုးဘိုးႀကီးက ခနဲ႔လိုက္သည္။ ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္က အခနဲ႔ခံရျခင္းကို ဂ႐ုမစိုက္။ တက္ၾ<ြကသံျဖင့္ အသံျမႇင့္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တက္ၾ<ြကလႈပ္ရွားသူေတြဆိုတာ ရဲတင္းစူးရွတဲ့ ႏုိင္ငံ ေရး အျမင္ရွိၾကတဲ့အတြက္ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြ၊ ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ေတြထက္ေတာင္ ၾသဇာႀကီးမားၾကတယ္လုိ႔ ႏုိင္ငံေရး သုေတသီအခ်ဳိ႕က မွတ္တမ္းတင္ၾကပါတယ္ ဘိုးဘိုး” “မင္းအနားေနရတာ ငါလိပ္ျပာမသန္႔ဘူး။ ေလထဲမွာ လက္ထိပ္နံ႔ရသလိုပဲ။ ငါ့ဘာသာငါ ဘုရားသြားၿပီးအလွဴခံ (အဲေလ) ပုတီးစိပ္ေနတာပဲ ေကာင္းသကြယ္” ဟုဆိုကာ ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးသည္ ကမၼဇိဒၶိတန္ခိုးျဖင့္ လွစ္ခနဲေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္သည္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီး၏ ခႏိုးခနဲ႔စကား ကို ျပန္သတိရလာၿပီး “အမေလး.. ဖြဟဲ့၊ လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစ” ဟု ေရရြတ္ကာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ဆုေတာင္းမျပည့္ပါ။ “ေအာင္မယ္ေလးေလး..လိပ္ေခါင္းဆရာဝန္ဆီ ေျပးရဦးမွာပါလား” ဟု ျမည္တမ္းကာ ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္သည္ တကၠစီတစ္စီးကို ေခၚလိုက္၏။ တကၠစီကားထြက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ ဘယ္သူကမွ စကားမစရပါဘဲႏွင့္ ဆီမန္းမန္းသလို၊ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလို ဗ်စ္တီး ဗ်စ္ေတာက္စကားေတြ ပြစိပြစိလုပ္ လာေတာ့သည္။
” ကားေတြအရမ္းပိတ္တယ္။ ဘတ္စ္ကားသမားေတြ လူပါးဝတယ္”
” ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲ ကာလရဲ႕သဘာဝပါ ကားဆရာ” ဟု ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္က ေလခ်ဳိေသြးသည္။
” ေငြေၾကးေဖာင္းပြတယ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း မတရားတက္တယ္”
” ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲ ကာလရဲ႕ သဘာဝပါ ကားဆရာ” ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္က အေပ်ာ့ ဆြဲ ဆြဲသည္။
” လူငယ္ ေဆးသမား၊ အရက္သမားေတြ မ်ားလာတယ္”
” ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲ ကာလရဲ႕သဘာဝပါ ကားဆရာ” ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္က ေခ်ာ့ ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
“ရာဇဝတ္မႈ ထူေျပာလာတယ္။ သက္ငယ္မုဒိမ္းမႈက အဆိုးဆံုး”
“ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲ ကာလရဲ႕ သဘာဝပါကားဆရာ”
” ဘာကြ..မင္းအေမ့လင္ သဘာဝလား။ ကာယကံရွင္ မိန္းကေလး က ငါ့သမီးကြ..ငါ့သမီး။ ဆင္းေတာ့ကြာ..မင္းကားေပၚက မဆင္းရင္
ငါအစိမ္းလိုက္ဝါးစားမိလိမ့္မယ္” တကၠစီက ႐ုတ္ျခည္းထိုးရပ္လိုက္သည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ရန္ကုန္ အက္တီဗိတ္သည္ ကားထဲကမထြက္မီ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာျဖစ္ ေအာင္ ေျပာလိုက္ပါေသးသည္။ ” တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာေတြ စိတ္ကသိကေအာင့္နဲ႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာလည္း ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲရဲ႕သဘာဝပါ ေက်ာင္းဒကာေရ” ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္သည္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း မည္သည့္တက္ၾ<ြကလႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး ေဆာင္ရြက္ရန္ သင့္ ေတာ္မည္နည္းဟု စဥ္းစားေနစဥ္ အျခား ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္တစ္ဦးက အူရားဖားရားေျပးလာသည္။ ” ေငါင္မေနပါနဲ႔ကိုယ့္လူ၊ ရပ္ၾကည့္လို႔အျဖစ္မရွိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ အလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔မျပတ္ရေအာင္ နတ္သိၾကားေတြက ဖန္တီးေပးလိုက္ပါၿပီဗ်။ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒပုဒ္မ ၆၆ (ဃ) တဲ့။ တရားတာ၊ မတရားတာ ေနာက္မွရွင္း။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အက္တီဗိတ္ေတြပီပီ ေအာ္လိုက္၊ ဟစ္လိုက္ၾကဦးစို႔” ဟုဆိုကာ ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္ႀကီး၏ လက္ကိုဆြဲသည္။Carry on…carry on..okey.. okey.. ရန္ကုန္အက္တီဗိတ္ အူျမဴးသြားကာ ဘုိလိုေၾကြးေၾကာ္လိုက္ေတာ့သည္။
ၾကဴးႏွစ္