ရန္ကုန္ကေလာင္သည္ ကေလာင္တကာ့ ကေလာင္တို႔အနက္ အထက္ျမက္ဆံုး၊ အထူးခြၽန္ဆံုးအျဖစ္ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္မွတ္ ေလသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ျမန္မာစာေပ၏ ဖခင္ႀကီး အျဖစ္ ခံယူထားသည္။
‘ဆရာက ျမန္မာစာေပရဲ႕ ဖခင္ႀကီးဆိုေတာ့ ျမန္မာစာေပရဲ႕ မိခင္ႀကီးရဲ႕ ခင္ပြန္းခ်စ္လင္ ျဖစ္မွာ ေပါ့ေနာ္..။ ျမန္မာစာေပရဲ႕ မိခင္ႀကီးက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ခင္ဗ်ာ” ဟု ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ အရက္သမား ကဗ်ာဆရာကေလးတစ္ေယာက္က ေမးဖူးသည္။ ထိုအခါ စိတ္ဆတ္ေသာ ရန္ကုန္ကေလာင္က သံေၾကးတက္ တံုးတိႀကီးျဖစ္ေနေသာ ကေလာင္ သြားကိုရြယ္ကာ “ကျမင္းမသား.. ဘာရိတာလဲ။ ငါလုပ္လုိက္လို႔ အူပြင့္ သြားေခ်ေရာ့မယ္။ ဓားသြားထက္ ကေလာင္သြားပိုထက္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးဟုတ္စ” ဟု ေငါက္လုိက္သည္။ ထိုအျဖစ္ကို အရက္သမား ကဗ်ာဆရာကေလးက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ကာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚသို႔တင္ရာ၌..(ရန္ကုန္ကေလာင္က သူသည္ ျမန္မာစာေပ၏ ဖခင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ျမန္မာစာေပ၏ မိခင္ႀကီးမွာမူ ကိုလိုနီေခတ္က ရန္ကုန္တြင္ စာပံုႏွိပ္စက္ စတင္တည္ေထာင္သူ ဘဂၤါလီသူေဌးႀကီး၏ မယားကုလားမႀကီးျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ၾကားပါသည္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္…) ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုအခါ ရန္ကုန္ကေလာင္သည္ ေဒါသအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ကာ “အဲဒီကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ ငနာကိုအသေရဖ်က္မႈနဲ႔ ငါတရားစြဲမယ္။ ေလ်ာ္ေၾကး ျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္း ၅ဝ ေတာင္းမယ္။ အဲဒီေကာင္ကို ရွာစမ္း” ဟု တပည့္ေက်ာ္ ရန္ကုန္ ခဲတံအား ၫႊန္ၾကားသည္။
” အဲဒီလိုလုပ္လုိ႔မျဖစ္ဘူးဆရာ။ ကဗ်ာဆရာေတြက က်ီးကန္းေတြလိုပဲ တအားစည္းလံုးညီၫြတ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုထိတာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ေတြ တစ္ၿပံဳလံုးအံုၾ<ြကၿပီး ဆရာ့ကို ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန ဝိုင္းသမၾကလိမ့္မယ္” ဟု တပည့္ေက်ာ္ ရန္ကုန္ ခဲတံက စိုးရိမ္တႀကီး ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ျဖင့္ တားဆီးေတာင္းပန္သည္။ ” ေဖ့စ္ဘုတ္မကလို႔ ဖြတ္ဘုတ္လည္း ဒုန္းဂဲ Don’t care ပဲကြ။ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး” ဟု ရန္ကုန္ကေလာင္ က ေအာ္သည္။
” မလုပ္ပါနဲ႔ဆရာ။ ရန္ကုန္ကဗ်ာဆရာေတြက အင္အားေတာင့္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မဟာမိတ္ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ ရွိေန ၾကတယ္။ မႏၲေလး၊ မံုရြာ၊ ျပည္၊ ေမာ္လၿမဳိင္၊ ေတာင္ငူ၊ ပ်ဥ္းမနား (ဟာ…) အမ်ားႀကီး၊ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီဝီဇံတပ္မႀကီးေတြ က်ေနတာပဲ။ ဒါထက္ ဆရာ့ကို ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန ဖြတဲ့ ကဗ်ာဆရာက ဘယ္သူတဲ့လဲဆရာ..” “ေႏြေဆာင္းသစ္ဆိုလား.. ကလိမ္ဝိုင္ဆိုလား မသိပါဘူးကြာ။ နာမည္က မွတ္ရခက္ပါတယ္”” အဲသဟာပဲၾကည့္ေတာ့ဆရာ။ သူတို႔က အေရအတြက္ပြစိတက္ေနသလို ကေလာင္နာမည္ေတြကလည္း ဆင္တူယိုးမွားေတြ။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ့ပါတီ ဗမာ ျပည္ရဲ႕ ဥကၠ႒ႀကီး ကဗ်ာဆရာႀကီး ေသတၱာနီကိုယ္တုိင္ ေျပာဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ပလက္ေဖာင္းေပၚ လမ္း ေလွ်ာက္သြားရင္း ပခံုးခ်င္းတုိက္မိလို႔ ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး ေမးမေနနဲ႔..တဲ့။ အဲဒါ ကဗ်ာဆရာပဲတဲ့။ သူတို႔နဲ႔ ရင္မဆိုင္ပါနဲ႔ဆရာ။ သူတို႔ထဲမွာ စစ္ဗုိလ္လည္းပါတယ္။ ရဲလည္းပါ တယ္။ ဘုန္းႀကီး ကဗ်ာဆရာေတြ လည္း အားႀကီးပဲ။ သာယာဝတီ ေထာင္ထြက္ေတြေတာင္ ပါေသးတယ္ခင္ဗ်။ မိန္းကေလး ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း စကတ္ေတြ၊ ဆံတို ကုပ္ဝဲေတြနဲ႔ စြာေတးေတြခင္ဗ်။ ဆရာမႀကီး ႏုယဥ္တုိ႔၊ ဆရာမႀကီး ေငြတာရီတို႔ေခတ္ကလို ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္း ေႏွာင္းေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာမေတြ သိပ္တတ္ၾကတာ။ တတ္လြန္းအား ႀကီးလုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ထိမိတာနဲ႔ ရွမွာစိုးလို႔ ေယာက္်ားကဗ်ာဆရာေတြေတာင္ ေဝးေဝးကေရွာင္ေနၾကရတာ” “ငါ့တပည့္..မင္း အခုလိုသတိေပးတာ ဆရာအမ်ားႀကီးေက်းဇူး တင္တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာ့ကိုထိပါးတာေတာ့ ၿငိမ္ခံေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဆရာဟာ ဇာကေလာင္လဲဆိုတာ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ ျပရေတာ့မယ္။ ရန္ကုန္ကေလာင္ ထိုးႏွက္လိုက္ရင္ ကဗ်ာဆရာ မေျပာ နဲ႔ ေဂၚဇီလာေတြ၊ ဒိုင္ႏိုေဆာေတြ ေတာင္ တံုးခနဲဲ၊ တံုးခနဲ ပစ္လဲသြားၾကတာမဟုတ္လား” မွန္သည္။ ရန္ကုန္ကေလာင္သည္ ဇာတိပုည ဂုဏ္မာန ႀကီးျမင့္ သူ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဝတၳဳရွည္ စာေပ၏ လက္မြန္မဆြကေလာင္ရွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ ဓေမာင္ရင္ ေမာင္မမယ္မဓ ဝတၳဳေရးသူ ဂ်ိမ္းစ္လွေက်ာ္၊ “စံပယ္ပင္”၊ “ေရႊျပည္စိုး” ဝတၳဳႀကီးမ်ားေရးသူ ဦးလတ္တုိ႔မွာ ရန္ကုန္ကေလာင္က ဥံဳခံ၊ မန္းမႈတ္ေမြးဖြားေပးလိုက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
” ၁၄၅ဝ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ာမနီသား ဂူတင္ဘတ္ John Gutenberg က စာပံုႏွိပ္စက္ကုိ တီထြင္လုိက္သလို ၂ဝ ရာစုထဲမွာ ေခတ္ေပၚစာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ရန္ကုန္ကေလာင္ျဖစ္တဲ့ ငါကပဲ တီထြင္လိုက္တယ္ဆိုတာ မွတ္ထားၾကပါ။ ငါဟာ ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္စာေပေခါင္းေဆာင္ႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံတကာက သိၿပီးသား” ဟုပင္ ရန္ကုန္ကေလာင္က ၾကြားသည္။ ထုိအခါ အထက္အညာမႏၲေလးတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္မွာႀကီးျပင္း အေျခက်ေနခဲ့ေသာ ဟိုမေရာက္၊ သည္မေရာက္ စာေရးဆရာကေလး တစ္ေယာက္က ႏႈတ္စအာစရဲတင္းသူ ပီပီ.. ” ဆရာ့အယူအဆကို မႏၲေလးသား ကေလာင္ရွင္ေတြက သေဘာက်ၾကမယ္မထင္ဘူး” ဟု စကား ဝင္ေထာက္သည္။
” မင္း..ဘာနားလည္လုိ႔လဲ။ မႏၲေလးဟာ ဟိုအရင္က စာေပအင္အား ေတာင့္တင္းခဲ့တာ အမွန္ ပဲ။ အခုေတာ့ အင္အားခ်ည့္နဲ႔သြား ရွာပါၿပီေရာ။ ေနာက္ဆိုရင္ မႏၲေလး ကေန ျမန္မာစာအုပ္ေတြ ထြက္လာ မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘူးသီးငါးေပါင္း ေၾကာ္ စာလုံးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္စာအုပ္ ေတြပဲ ထြက္လာၾကေတာ့မွာ။ အခု ငါေတာင္မွ အထက္ျမန္မာျပည္က ေခတ္ၿပဳိင္စာေပ အေျခအေနကိုသိ ႏုိင္ေအာင္ တ႐ုတ္စာ ႀကဳိသင္ေန တယ္။ တ႐ုတ္စကားေျပာ က်ဴရွင္လည္း တက္ေနသကြ။ ေနာက္ဆို ရန္ကုန္ကေလာင္က တ႐ုတ္ဘာသာ နဲ႔ပဲ စာေရးေတာ့မွာ”
“ဟာဗ်ာ..ဒုကၡပါပဲ။ ဆရာ့ အုိင္ဒီယာကို နားလည္ရခက္သြားၿပီ”
” ဘယ္နားလည္မွာလဲ.. မင္းက အလကား ငတံုးပဲ”
အမွန္စင္စစ္မူ ရန္ကုန္ ကေလာင္သည္ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ မျပတ္သားသူလည္းျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း၌သူသည္ တရားေသ၊ တစ္လမ္းသြား၊ တေဇာက္ကန္းသမား Dogmatist လည္း မဟုတ္ေပ။ ” ငါက တ႐ုတ္ႀကီး ေမာ္စီတံုးရဲ႕ (ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစ) အယူအဆကိုလည္း ေထာက္ခံတယ္။ မတူကြဲျပားျခားနားမႈမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုလည္း ႀကဳိက္တယ္။ ဥပမာကြာ- တ႐ုတ္ဆိုင္မွာ ေၾကးအိုးေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပူပူ ကို ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကုလားဆုိင္က ေရခဲမုန္႔တို႔၊ ကူလ္ဖီးတို႔ကို သြားစားလိုက္သလိုမ်ဳိးေပါ့။ ငါ့ကေလာင္ကလည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ။ လူတစ္ေယာက္ နိမ့္ပါးခ်ိန္မွာ သူ႔ကို အားေပး ႏွစ္ သိမ့္ေပးတယ္။ သူ႔ဘက္ကေန တိုက္ဖို႔ခိုက္ဖို႔ ေျမႇာက္ပင့္ ေသြးထုိးေပး တယ္။ အဲဒီလူ အျမင့္ကိုေရာက္သြား ခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႔ကို ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး အျပစ္တင္တယ္။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သိကၡာခ်တယ္။ ေအာက္ကိုဆြဲခ် တယ္။ အပုပ္ခ်တယ္။ အဲသဟာကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ၊ ေလယူရာတိမ္းတဲ့ ပန္းျပားပင္ရဲ႕ က်င့္စဥ္လုိ႔ေခၚတယ္။ မွတ္ထားကြ” ရန္ကုန္ကေလာင္၏ မွတ္သားစရာ မွတ္ခ်က္ကို အရွင္လတ္လတ္ ႀကီး ၾကားလိုက္ရေသာ ဗံုမဟုတ္၊ ပတ္မဟုတ္ စာေရးဆရာကေလးမွာ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြား ေတာ့သည္။
” ဟင္..ဒီလိုလား။ ဖြတ္ထြက္ မွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိရေတာ့တယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီး အလကားကေလာင္ပဲ။ အေရာင္ေျပာင္းတတ္တဲ့ ပုတ္သင္ညဳိပဲ။ ခင္ဗ်ားႀကီးဟာ ပုတ္သင္ညဳိ.. ပုတ္သင္ညဳိအႀကီးစား..” ရန္ကုန္ကေလာင္မွာ ပုတ္သင္ညဳိႏွင့္ အႏႈိင္းခံရ၍ အရွက္ႀကီးရွက္ကာ လူျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ရွာေလေတာ့သည္။
ၾကဴးႏွစ္