ဒီဇာတ္ကားေလးက ကေလးႀကဳိက္ကာတြန္း႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားသစ္ေလးပါ။ တကယ္တမ္း ကေလးပရိသတ္အတြက္ ရည္ရြယ္ထားတာျဖစ္ေပမယ့္ လူႀကီးပရိသတ္ေတြလည္း သေဘာက်တယ္ဆိုတာသိရတဲ့အတြက္ရယ္၊ ၾကည့္႐ႈသူအားလံုးသင္ခန္းစာယူစရာ အေတြးေတြပါေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဒီဇာတ္ ကားေလးကို ေရးသားတင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒါ႐ိုက္တာ အန္ဒ႐ူးစတန္တန္ (Andrew Stanton) က ကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ၫႊန္းေရးသား ၿပီး ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ ရဲ႕ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔က ႐ိုက္ကူး
ထုတ္လုပ္လုိက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ခံစကားေျပာအျဖစ္ အသံပိုင္းဆိုင္ရာ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံ့ပိုးသူေတြကေတာ့ ” အဲလန္ ဒီဂ်န္နာရာ့စ္ (Ellen De Generes) နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေပါင္းအပါမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားေလးဟာ ႐ံုတင္ေနဆဲကာလအတြင္းမွာ သန္း ၂ဝဝ ကုန္က်ခဲ့တာမွာသန္း ၉၃ဝ ေက်ာ္ ျပန္ဝင္လာေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
” မ်က္ႏွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစ၊ အသံၾကား သနားပါေစ’ ဆိုတဲ့ စကားထဲကလိုမ်ဳိး ပင္လယ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာက္ပန္း၊ ေက်ာက္ခက္ေတြ ၾကားမွာသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်င္တဲ့ “ဒိုရီ” ဆိုတဲ့ ငါးျပာေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းပံု၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သတိေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့ ေဝဒနာက ေမြးကတည္းက ပါလာပံု။ အဲဒီ သတိေမ့ေလ်ာ့ တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ကြဲသြားခဲ့ရၿပီး မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ၊ လံု႔လကို အသံုးျပဳကာ မိဘေတြကို စြန္႔စြန္႔စားစား လိုက္လံ ရွာေဖြပံုေတြအေၾကာင္း ႐ိုက္ကူးတင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ မၾကာခဏေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့ “ဒိုရီ” ဆိုတဲ့ ငါးျပာေလးရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘဝဟာ မိဘျဖစ္ သူေတြက အထူးသတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ေနတဲ့ၾကားက မျမင္သာတဲ့ကံၾကမၼာေၾကာင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မိဘေတြနဲ႔ ကြဲကြာသြားရရွာပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အားကိုးရာမဲ့သြားၿပီး “ႏိုမို” နဲ႔ “မာလင္” ဆိုတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ေနထုိင္ေနရရွာတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ မၾကာခင္ နယ္ေျမ ေျပာင္းရေတာ့မယ့္ မစၥတာေရးဆိုတဲ့ ငါးက “ဒုိရီ” ကို သူ႔ရဲ႕သင္ၾကားေရးလက္ေထာက္အျဖစ္ လုပ္ေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မစၥတာ ေရးရဲ႕ တပည့္ေတြကို စာသင္ေပးေနရင္း “ငါ့အေဖနဲ႔ အေမကို ရွာရဦးမွာပါလား” ဆိုၿပီး အသိျပန္ဝင္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူအရင္ က မို႐ိုပင္လယ္ေအာ္ရဲ႕ ရတနာဆိုတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို အသိစိတ္ထဲမွာ ထင္ဟပ္ၿပီး ေပၚလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မစၥတာေရး ဆီကေန ထြက္ခဲ့ ၿပီး မိဘေတြကိုရွာေဖြတဲ့ခရီး စတင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာျဖစ္တဲ့ နီမိုနဲ႔ မာလင္တုိ႔ သားအဖကလည္း ဒိုရီနဲ႔အတူ အေဖာ္လုိက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ လိပ္ႀကီး “ခရပ္ရွ္” နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ လိပ္ႀကီးခရပ္ရွ္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကယ္လီဖိုးနီးယား ေရေၾကာင္းအတိုင္း ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ္ခ်င္း မစာတတ္တဲ့ ကင္းမြန္ငါးႀကီးတစ္ ေကာင္ရဲ႕လုိက္လံကိုက္ျဖတ္ စားေသာက္မယ္ လုပ္လုိ႔ အသက္လုၿပီး ေျပးၾကရျပန္တယ္။
ေရျပင္ေပၚအတက္မွာ အဏၰဝါ သတၱဝါ ေက်ာင္းက ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဆိုသူေတြနဲ႔ေတြ႕ ၿပီး ဒိုရီ အဖမ္းခံရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက ကူ ကယ္ရာမဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကယ္ဆယ္ ကုသၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့အေနအထား ေရာက္ရင္ မူလေနရပ္ကိုျပန္ပို႔ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ပို႔ေပးမယ့္ အစီအစဥ္ထဲ ဒုိရီပါမသြားဘဲ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ကန္႔သတ္အခန္းဆီ ပို႔လိုက္တာကို ခံလိုက္ရပါတယ္။
အဲဒီေရာက္ေတာ့ ေရဘဝဲႀကီး ဟန္႔ခ္ နဲ႔ဆံုတယ္။ ” မင္းရဲ႕တံဆိပ္က ထာဝရငါးျပခန္းကို ပို႔မယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပဲ။ လြတ္လမ္းမရွိဘူး” လို႔ ရွင္းျပၿပီး ဒိုရီရဲ႕မိဘေတြကို ကူရွာေပးဖုိ႔ ေရဘဝဲႀကီးပါ အေဖာ္လုိက္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ဖူးတဲ့ “ကံတရား” ဆိုတဲ့ ေဝလငါးမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုတယ္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ ငယ္ငယ္တုန္းကအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သတိရမိၿပီး မိဘေတြဘယ္မွာရွိႏုိင္တယ္ဆုိတာကို သိခြင့္ႀကံဳသြားတယ္။ကင္းမြန္ငါးႀကီးရဲ႕ တုိက္ခုိက္မႈေတြ ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ၿပီး လမ္းမွာ ျပတ္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရတဲ့ နီမိုနဲ႔ မာလင္တုိ႔ သားအဖတို႔ကလည္း ပင္လယ္ငွက္ေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဒိုရီကို လိုက္ရွာၾကတာမွာ လမ္းတစ္ဝက္ အေရာက္ မထင္မွတ္ဘဲ မွန္လံုအိမ္ထဲကို ေရာက္သြားၾကရရွာတယ္။
ဒိုရီနဲ႔ ေရဘဝဲႀကီး ဟန္႔ခ္တို႔ဟာ ေနရာအႏံွ႔ ေတာ့ ေရာက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ မိဘေတြရဲ႕သတင္း အစအနကို မရေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒိုရီဟာ သူငယ္ငယ္က ေနခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ထင္ရ တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ျပခန္း အဝမွာ ႏိုမို တို႔ကလည္း ဒိုရီကို ေတြ႕ေအာင္ရွာ ၿပီး ကူညီကယ္တင္ဖုိ႔အတြက္ အေတာ္ေခါင္းစား ေန ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လမ္းေပၚက ေရပန္းေတြနဲ႔ အတူ ေရကန္ထဲကို ေရာက္သြားၾကျပန္ ေရာ။ ဒိုရီကလည္း မိဘေတြရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ယူဆ ရတဲ့ကန္ထဲကို ေရာက္ရေပမယ့္ သူထင္ထား သလို မိဘေတြကို မေတြ႕ရျပန္ဘူး။ ခ႐ုခြံေလး ေတြကို လမ္းခင္းၿပီး သူငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔ မိခင္ လမ္းျပေပးတာကို အေတြးထဲမွာ ျပန္ အမွတ္ရလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ကန္ထဲမွာေတြ႕ရတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေျပာစကားအရ ဒိုရီရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ငါးျပာေတြအားလံုးဟာ အျပင္ကို ကားနဲ႔သယ္ သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ျခင္းခံေနရတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ဒိုရီဟာ အဲဒီလိုသိလိုက္ရတာနဲ႔ တစ္ၿပဳိင္နက္ပိုက္ကေနတစ္ဆင့္ မိဘေတြရွိေလာက္မယ္ထင္ရတဲ့ ကန္႔သတ္အခန္းထဲကိုသြားဖို႔ ျပင္ ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ဒိုရီဟာ ပိုက္ ထဲကေနသြား ေနတုန္း ေမ့ေလ်ာ့တဲ့ ေရာဂါက ဝင္ေဖာက္လုိ႔ လမ္းမွားၿပီး ပိတ္မိသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ သူငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ “ကံတရား” ဆိုတဲ့ ေဝလငါးမေလးနဲ႔ ေဘလီလို႔ ေခၚတဲ့ ေဝလငါးထီးတစ္ေကာင္တို႔ရဲ႕ အကူ အညီေၾကင့္ ဒိုရီဟာ နီမိုနဲ႔ မာလင္တုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ဆံုၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး လုိက္လာရင္း ကန္႔သတ္အခန္းထဲကို ေရာက္ခဲ့ ၾကပါေတာ့တယ္။ ျပန္လႊတ္ေပးေတာ့မယ့္ ငါး ကန္ထဲမွာ ဒိုရီရဲ႕ မိဘေတြမရွိ ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ လမ္းစေပ်ာက္သလိုျဖစ္ကာ ဝမ္းနည္းရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုခံစားေနရခ်ိန္မွာ ေရဘဝဲႀကီး ဟန္႔ခ္က ဒိုရီကို ငါးကန္ထဲကေန ျပန္ကယ္ထုတ္ႏုိင္ေပမယ့္ နီမိုနဲ႔ မာလင္တုိ႔သား အဖကေတာ့ ငါးကန္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရပါ တယ္။
လုိက္ရွာေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြက ေရဘဝဲႀကီး ဟန္႔ခ္ကို ဖမ္းမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒိုရီပါလာတဲ့ ေရဖန္ခြက္ႀကီး က်ကြဲၿပီး ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အတူ ပင္လယ္ထဲေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အကူအညီေတာင္းရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္က မိခင္ ခ႐ုခြံေလးေတြနဲ႔ လမ္းျပတဲ့ေနရာကို ရွာေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီေနရာ ဟာ ဒိုရီကို မိဘေတြက ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာ ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဒိုရီဟာ မိဘေတြကို ျပန္ေတြ႕ခြင့္ရသြားပါတယ္။ သူကေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ ျပန္ဆုံ ရၿပီး သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုး ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ နီမိုနဲ႔ မာလင္တို႔ သားအဖခမ်ာမွာေတာ့ တျခားအရပ္ကိုပို႔မယ့္ ကားႀကီးထဲပါသြားတယ္ လို႔ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ နီမိုနဲ႔ မာလင္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ကယ္ယူဖို႔ ႀကဳိးစားရျပန္ပါတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ နီမိုတို႔နဲ႔ အတူ ေရဘဝဲႀကီးဟန္႔ခ္ ပါသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒိုရီက သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ “ကံတရား’ ဆိုတဲ့ ေဝလငါးမေလးရဲ႕ အကူအညီကုိယူၿပီး နီမိုတို႔ကို ကယ္ တင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားပါတယ္။ နီမိုတို႔ ပါလာတဲ့ကားကို လမ္းတစ္ဝက္ကေန ရပ္တန္႔ေအာင္လုပ္ၿပီး ဒိုရီ ဟာ အသက္တမွ်ရင္းကာ စြန္႔စားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပင္လယ္ေပ်ာ္ ဖ်ံကေလးေတြရဲ႕ အကူ အညီကိုလည္း ယူရျပန္ပါတယ္။
ကားေပၚက နီမိုတို႔ကို ငွက္ကေလး “ဘက္တီ” ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားထဲမွာ ဒိုရီနဲ႔ ေရဘဝဲႀကီး ဟန္႔ခ္တို႔ က်န္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ နီမိုတို႔ က တစ္ခါျပန္ၿပီး ငွက္ကေလး ဘက္တီကိုလႊတ္ ကာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဒိုရီကို အကယ္ခိုင္းလို႔ ကယ္ ဆယ္ရျပန္ေတာ့ ေရဘဝဲႀကီးဟန္႔ခ္ ကိုပါ တစ္ခါတည္း လိုက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားရျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကားရဲ႕ေနာက္ဖံုး တံခါးပိတ္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႔ ထြက္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါ ဒိုရီတို႔ဟာ ကားအေပၚေခါင္ မိုးကေန ထြက္ဖို႔ႀကဳိးစားၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႀကဳိးစားၾကရင္း ကားေခါင္းခန္းထဲေရာက္သြားၿပီး ကားကို ကိုယ္တုိင္ေမာင္းယူခဲ့ၾကတာကို ကား ျပန္ေပးဆြဲတယ္ထင္ၿပီး ရဲေတြက လမ္းေၾကာင္းကိုပိတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားကိုေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ေရဘဝဲႀကီးဟန္႔ခ္နဲ႔ ဒိုရီတို႔ဟာ ပင္လယ္ထဲ ကိုထိုးခ်ၿပီး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ ေရာက္ၾကေတာ့ ေရဘဝဲႀကီးဟန္႔ခ္က သင္ၾကားေရး တာဝန္ခံ မစၥတာ ေရးရဲ႕ေနရာမွာဝင္ယူၿပီး အဏၰဝါထဲက ေရသတၱဝါေလးေတြကို သင္ၾကား ျပသမႈေတြ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ငါးျပာေလး ဒိုရီကလည္း သူခံစားေနရတဲ့ မၾကာခဏ ေမ့တတ္တဲ့ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာခြင့္ရၿပီး အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေတြ ေတာက္ေျပာင္လာခဲ့ပါတယ္။
ဒီဇာတ္ကားေလးက ေဖ်ာ္ေျဖေရးအတြက္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ဦးအခက္အခဲကိုတစ္ဦးက မြန္ျမတ္သန္႔ရွင္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကူညီ႐ိုင္းပင္း ရင္း ေလာကႀကီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနၾကဖို႔ အတြက္ ရည္ရြယ္ထားတာ ေတြ႕ရသလို မိသားစုသံေယာဇဥ္အတြက္ အေလးအနက္ထားသင့္ တယ္ဆိုတာရယ္၊ တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေျပး မလဲဆိုတဲ့ စကားလို လုံ႔လ၊ ဝီရိယနဲ႔ မေလွ်ာ့ ေသာဇြဲေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္အလို ရွိတဲ့ေနရာကို ရရွိႏုိင္တယ္ဆိုတာေတြကိုပါ ေျပာျပသြားတယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
ဝင္းကိုေမာင္